13 χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που είδαμε τους Ολλανδούς μάστορες του death metal SINISTER στη χώρα μας. Ήταν 2006 και πάνω στην επανασύνδεση τους που έμελλε να τους αλλάξει την ιστορία για τα καλά που τους απολαύσαμε στην περιοδεία του “Afterburner”, ενώ πριν απ’ αυτό, κάποιοι μετρημένοι στα δάχτυλα τυχεροί τους είχαμε δει τον Απρίλη του 2002 όταν παίξανε μόνοι τους μπροστά σε λίγα άτομα δωρεάν, ενώ ήταν να παίξουν με τους HYPOCRISY/IMMORTAL οι οποίοι δεν ταξίδεψαν ποτέ στη χώρα μας λόγω της γρίπης των πουλερικών. Bowel Of Noise διοργάνωση και The Temple στο Γκάζι έχουν πλέον γίνει έννοιες αλληλένδετες, τόσο πολύ που πιο συχνά επισκέπτομαι το Ναό παρά τα μαγαζιά που είναι κάτω από το σπίτι μου τον τελευταίο πολύ καιρό. Οι πόρτες άνοιξαν στις 9 ακριβώς όπως είχε προγραμματιστεί και η παρουσία δύο δικών μας συγκροτημάτων που έχουν επανειλημμένα δείξει την αξία τους μέσα στα χρόνια ήταν εγγύηση ότι η βραδιά θα ήταν και πάλι άξια να δώσει το παρόν οποιοσδήποτε. Δυστυχώς οι τίμιοι Ολλανδοί –όπως και οι δικές μας μπάντες- δεν τιμήθηκαν όπως θα έπρεπε από τον κόσμο, γι’ αυτό και μπορώ άλλη μία φορά να εκφράσω ότι οι κάφροι ήταν, είναι και θα είναι καναπεδάτοι.
Η βραδιά ανοίγει με τους ABYSSUS, σεσημασμένοι δολοφόνοι επί σκηνής τους οποίους και –ευτυχώς- έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε σχετικά συχνότερα σε σχέση με άλλες μπάντες. Δεν ξέρω ούτε έναν που να τους έχει δει και να μην έχει μείνει το λιγότερο ευχαριστημένος από την απόδοση και αυταπάρνηση τους κάθε φορά. Ο Κώστας στη φωνή φτύνει κάθε γραμμή στίχου με περίσσιο πάθος και πώρωση και οι υπόλοιποι σαν το πλέον καλοκουρδισμένο ρολόι τον ακολουθούν σχηματίζοντας ΠΑΝΤΑ ένα συμπαγές σύνολο που ξέρεις ότι θα δώσει το 101% της ενέργειας του επί σκηνής. Τα νέα κομμάτια δένουν αρμονικά με τα παλιά, ενώ και το επερχόμενο ακυκλοφόρητο “Metal of death” που θα είναι στον επόμενο δίσκο –βγάλτε τον, γανιάσαμε- είναι στο σωστό δρόμο. Αν έχω για μία φορά ένα μικρό παράπονο, είναι ότι το ομότιτλο κομμάτι από το παρθενικό άλμπουμ “Into the abyss” απαγορεύεται διά ροπάλου να λείπει από το σετ. Όχι φυσικά ότι χαλάστηκε κανείς με τα υπόλοιπα, αλλά αποτελεί προσωπικό (υπερ)αγαπημένο, να ληφθεί υπ’ όψιν παρακαλώ μελλοντικά. Παρά την ηχώ των φωνητικών, ο ήχος ήταν όσο βρώμικος και δυνατός έπρεπε, τα παιδιά κλασικά τα διαλύσανε όλα και πλέον μένει να βγει ο δίσκος για να μπει το κερασάκι στην τούρτα και να τους ξαναδούμε φυσικά σύντομα.
Οι SOULSKINNER θα εμφανίζονταν για δεύτερη φορά συνολικά –η πρώτη ήταν στη συναυλία με τους DEAD CONGREGATION τον Δεκέμβρη- με τη νέα τους μορφή. Η οποία μορφή είναι με τον Μάριο από τους NECRORGASM στα φωνητικά στη θέση του πάντα εμβληματικού Gothmog (ο οποίος πάντως έδωσε κανονικά το παρόν στη συναυλία καμαρώνοντας τα παιδιά). Αν και παράξενο να τους βλέπω έτσι, ο Μάριος με την στιβαρή και πληθωρική παρουσία του επί σκηνής τράβηξε τα βλέμματα του κόσμου και φυσικά η απόδοση τους ήταν τρομερή. Έχει αυτό το στήσιμο με τα λυγισμένα γόνατα επί σκηνής συν το μάτι που πάει να γίνει κενό και να γυρίσει από την πώρωση, κοπανάει και το κεφάλι που δεν κοπανιέται όταν πρέπει, ακριβώς ότι πρέπει να κάνει κάποιος που τραγουδάει χωρίς να παίζει όργανο και να γεμίζει τη σκηνή, μαθήματα προς άλλους που στέκονται απλά σαν όρθια σκεπάρνια και χάνει πόντους όλη η μπάντα εξαιτίας τους. Συγκρίνοντας την τελευταία φορά που τους είδα στο Second Skin ως support των BOLZER, ο ήχος ήταν μέρα και νύχτα, ευτυχώς αυτή τη φορά τους ακούσαμε κανονικά, οι κιθάρες σφύριζαν, το μπάσο ογκόλιθος, ο ντράμερ τα διέλυσε όλα, δικαιολόγησαν και με το παραπάνω την εμπειρία δεκαετιών στη σκηνή και εύχομαι να τους βλέπουμε κι αυτούς συχνότερα.
Οι SINISTER σαν έτοιμοι από καιρό και με μεγάλη χαρά πιο πριν υποδεχόμενοι οπαδούς για υπογραφές ή φωτογραφίες, με τα πρόσωπα τους να λάμπουν, ανεβαίνουν στη σκηνή στις 23:20 και για τα επόμενα 65’ δίδαξαν πως πρέπει να παίζει ένα συγκρότημα επί σκηνής. Ναι ήταν λίγο αλλά τόσο χορταστικό, τόσο διδακτικό και υπεράνω κριτικής που δε μπορείς να πεις κουβέντα. Ο Aad Kloosterwaard στα φωνητικά έδινε άπλετο πόνο εξ αρχής (σε σημείο μετά τη συναυλία να είναι κάπως βραχνιασμένος, ήρωας) και όντας ο μόνος που έχει μείνει στο συγκρότημα από την αρχική τους σύνθεση, λάμβανε την αγάπη του κόσμου όταν τους παρότρυνε να φωνάξουν ή να κοπανηθούν. Λίγοι και καλοί το κοινό αλλά άψογοι όλοι, επευφημούσαν το συγκρότημα όπως άξιζε, και πως όχι όταν βλέπανε τον Dennis Hartog αριστερά να κοπανιέται με λυγισμένα τα γόνατα, την κιθάρα στον αέρα σχεδόν να ακουμπάει το πάτωμα και το κεφάλι του να γυρίζει δεξιά-αριστερά, ΨΥΧΑΡΑ τεράστια, απίστευτο πάθος, όχι απλά μπορείς να πάθεις ζημιά αν χτυπιέσαι έτσι, μπορείς να μη σηκώσεις γόνατο ξανά, ο τύπος έχει χέρι-πριόνι, όπως κι ο έτερος και νέος στη μπάντα Michal Grall (μπλουζάρα Edge Of Sanity, ΑΨΟΓΟΣ) με τον οποίο έφτιαξαν απροσπέλαστο δίδυμο. Ο νέος μπασίστας Ghislain Van Der Stel είναι ΠΑΙΧΤΟΥΡΑ, παίζει τα πάντα, έχει τρομερή τεχνική και αποτελεί τρομερή προσθήκη.
Τελευταίο αλλά όχι καταϊδρωμένο αφήνω τον χτίστη Toep Duin, ο οποίος διέλυσε τα δέρματα και έλαμψε καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ. Ενός σετ που από παλιά εποχή ακούσαμε τα “Epoch of denial” και “Sadistic intent”, ενώ η μετά επανασύνδεσης εποχή τιμήθηκε άκρως περισσότερο, με ύμνους όπως “Blood ecstacy”, “The grey massacre” (Χ-Α-Μ-Ο-Σ), τα καινούργια “Neurophobic”/”Convulsion of Christ” και φυσικά το επικό κλείσιμο με τα ομότιτλα των “The carnage ending” και “Afterburner”. Η μπάντα πραγματικά άψογη, δεν έχανε όχι νότα αλλά ούτε γραμμάριο πώρωσης και ενέργειας, βάλανε τα γυαλιά σε (πολύ) μεγαλύτερες (θεωρητικά) μπάντες που έχουμε δει (του είδους και όχι μόνο) και απέδειξαν ότι το σερί από δισκάρες που κυκλοφορούν θα έχει και συνέχεια. Ο Aad στη συνέχεια μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήδη δουλεύουν στο νέο άλμπουμ το οποίο όπως είπε θα είναι πάλι πολύ γρήγορο (και ποιό δεν είναι) και περίπου όπως το “Syncretism” ηχητικά, με τη σιγουριά ότι «θα σας αρέσει πολύ, εμάς μας αρέσει πάρα πολύ, πιστεύουμε ότι και οι οπαδοί θα ικανοποιηθούν». 30+ χρόνια μετά, οι SINISTER αποδεικνύουν ότι το μεταλλικό κάφρικο ταξίδι τους συνεχίζει να έχει νόημα και όσοι ήρωες δώσανε το παρόν ξέρουν ότι είδαν μία από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής τους.
Alleen en alle anderen!
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
