a
Πείτε το βίτσιο, πείτε το κάψα, πείτε το απωθημένο, πείτε το όπως αλλιώς γουστάρετε. Στην ουσία καμία απολύτως λέξη δεν είναι ικανή να περιγράψει την χαοτική προσμονή για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Οι SLEEP μας το χρωστούσαν. Πολύ περισσότερο όμως το χρωστούσαν στους ίδιους τους εαυτούς. Για το νήμα της ιστορίας τους που παραλίγο να κοπεί άδοξα έπειτα από τον ξεδιάντροπο σφαγιασμό του “Dopesmoker” και για τις 7.384 ημέρες λύπης και αγανάκτησης πριν την οριστική λύτρωση. Και μόνο το ότι επέλεξαν συνειδητά να μας το σερβίρουν ακριβώς στην «Ημέρας της Κάνναβης», εκτός από συμβολικό είναι και κάτι που γιγαντώνει ακόμα περισσότερο τον θρύλο και την υστεροφημία τους.
Άξιζε λοιπόν η αναμονή τόσων ετών; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι πέρα για πέρα καταφατική. Κι αν τα παραμορφωμένα vibes του εναρκτήριου “The Sciences” δεν σου το κάνουν λιανά από την αρχή, φροντίζει η απογειωτική doom επέλαση του “Marijuanaut’s Theme” για να σε βάλει όπως πρέπει στο κλίμα του άλμπουμ. Η σαρωτική χημεία ανάμεσα στα Λεβιαθανικά riffs του Matt Pike και τις ηλεκτρισμένες μπασογραμμές του Al Cisneros που θα σε κάνουν να αφήσεις γενειάδα μέχρι το πάτωμα, oι κοσμικοί αλγόριθμοι που ξεκλειδώνουν κάθε εξίσωση, η οποία έχει ως κατάληξη τον απόλυτο εθισμό, το ευλαβικό θυμιάτισμα στην βαριά και ασήκωτη SABBATH-ική κληρονομιά, τα πάντα είναι εκεί, δοσμένα στις σωστές αναλογίες σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πιο έμπειρο αυτί θα διαπιστώσει μονομιάς ότι λείπουν τα δυναμικά χτυπήματα του Chris Hakius στα drums, ωστόσο, η πιο jazz-τεχνική προσέγγιση του Jason Roeder σε συνδυασμό με την στιβαρή παραγωγή, προσδίδουν στο τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο πομπώδεις και υπνωτικές διαστάσεις.
Στα “Sonic Titan” και “Antarcticans Thawed” χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Αμφότερα είχαν γραφτεί από την εποχή του “Dopesmoker”, με το πρώτο να υφίσταται βεβαίως και σε live μορφή στην έκδοση που είχε κυκλοφορήσει από την Tee Pee Records, παρόλα αυτά οι studio εκτελέσεις τους αποκτούν μια σαφώς πιο εξυψωτική υπόσταση. Το μεν “Sonic Titan” αντηχεί σαν μια ανεξάντλητη γεννήτρια παραγωγής γαλαξιακής τύρβης και μαστουρωτικών riffs, τα οποία μετά το ενδιάμεσο μπάσιμο του Cisneros θα σε κάνουν να ζαλιστείς τόσο άσχημα ώστε να νιώσεις πως βρίσκεσαι καβάλα σε έναν φλεγόμενο μετεωρίτη. Το δε 14-λεπτο μπαφιάρικο έπος του “Antarcticans Thawed” αντιστοίχως, μοιάζει με ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στο κέντρο της Σελήνης όπου οι κρατήρες ξερνάνε μανιωδώς στάχτη και εξαρτησιογόνες ουσίες.
Από κει και πέρα, το “Giza Butler” εκτός από ωδή αφιερωμένη στον θρυλικό μπασίστα των BLACK SABBATH, συνιστά και μια λιτανεία που ξεκλέβει ολίγη από την σκοτεινή μυσταγωγία των ΟΜ, δίχως να χάνει σε δύναμη και μονολιθικότητα καθώς ο Cisneros περισσότερο μοιάζει να ψέλνει με πεντακάθαρη φωνή παρά να απαγγέλνει στίχους. Όσο για το κλείσιμο, το καλιφορνέζικο τρίο για πρώτη φορά μας παρουσιάζει κάτι διαφορετικό με το “The Botanist”. Πρόκειται για ένα πιο ambient, πιο μελωδικό αλλά το ίδιο εθιστικό κομμάτι όπου και πάλι ο Matt Pike κερδίζει τις εντυπώσεις. Οδηγός ενδεχομένως για το μέλλον; Θα δείξει.
«Ναι αλλά δεν είναι ούτε Dopesmoker, ούτε καν Holy Mountain» θα ακουστεί να λέει γκρινιάρικα μια φωνή στο βάθος. Και γιατί πρέπει σώνει και καλά να είναι θα απαντήσω εγώ. Το “The Sciences” έχει την δικιά του δυναμική, το δικό του ειδικό βάρος και κυρίως βάζει με άνεση τα γυαλιά σε ορισμένους stoner/doom γκάβακες που τιγκάρουν το feedback μόνο και μόνο για να πουλήσουν βαρβατίλα στους οπαδούς του…μαγικού χόρτου. Πάω στοίχημα πως καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του κάπου στο μουντό Birmingham, ο Μέγας Δάσκαλος του Γένους χαϊδεύει ήδη το μουστάκι του με υπερηφάνεια αλλά και περίσσια ανακούφιση. Ξέρει ότι το γκροτέσκο οικοδόμημα που με τόσο κόπο και ιδρώτα έχτισε, βρίσκεται και πάλι σε άξια χέρια.
8.5/10
Πάνος Δρόλιας
