Μια αγαπημένη μπάντα είναι οι SMASHING PUMNPKINS για εμένα. Καθώς ήμουν ένας από τους πιστούς ακροατές του Γιάννη Πετρίδη στο πρώτο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας είχα την τύχη να τους μάθω από το ντεμπούτο τους “Gish”, στις αρχές του 1991. Έκτοτε, κάθε κυκλοφορία τους αλλά και πάρα πολλά από τα single τους αγοράζονταν κι έβρισκαν την θέση τους στην δισκοθήκη μου.
Την εποχή που ξεκίνησαν οι SMASHING PUMPKINS, είχε αρχίσει και η επέλαση των εναλλακτικών σχημάτων και η έλευση του grunge, με αποτέλεσμα να τους τσουβαλιάσουν και αυτούς (εντελώς λανθασμένα κατά την άποψη μου) στο grunge ήχο.
Η καλύτερη και πιο δημιουργική περίοδος της μπάντας ήταν ασφαλώς τα 90’s, προσφέροντας μας τιτάνιες δισκάρες όπως το “Siamese dream”, το διπλό “Μellon Collie and the infinite sadness” αλλά και το πιο μελωδικό “Adore” με τα πρώτα ψήγματα επανάληψης και στασιμότητας να έρθουν το 2000 με το “Μachina/ The Machines of God”. Οι εποχές αλλάζουν , η μπάντα θα διαλυθεί , ο Billy Corgan προσπαθεί να αναστήσει την μπάντα στα 00’s, παρόλο που η αυθεντική τετράδα παραμένει σκορπισμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Να όμως που φέτος επιχειρείται το πιο πλήρες reunion, μιας και τα ¾ της αρχικής σύνθεσης θα μαζευτούν μαζί, στα μείον βέβαια η απουσία της θρυλικής μπασίστριας D’arcy δεν τα βρήκε με τον Corgan. Το δέκατο τους album είναι γεγονός, η τριάδα Corgan/ Chamberlin/ Iha είναι και πάλι αχτύπητη όπως στα 90’s. Το πρώτο single “Solara“ που είχε βγει πριν λίγους μήνες με είχε συναρπάσει με τον heavy rock ήχο που ήταν σαν να βγήκε από το “Siamese dream”. Κολασμένα τύμπανα, υπερηχητικό riff , κιθάρες ξυράφια , ένα χαρακτηριστικό του ήχου τους πολύ οικείο σε όλους μας. Αντιθέτως το “Silvery sometimes (Ghosts)” είναι από αυτά τα κομμάτια που προτάσσουν την pop πλευρά/ ευαισθησία του ήχου τους, φέρνει στο μυαλό το “1979” και πρόκειται για μια πολύ ωραία πραγματικά σύνθεση, ικανή να σας (μας) μεταφέρει στα 90’s.
Στo εναρκτήριο “Knights of Malta” ξεχωρίζουν τα gospel στοιχεία και η χρήση ορχήστρας, ένα mid tempo κομμάτι που σε μπάζει στον δίσκο ιδανικά, το “Αlienation” μελωδικό και αυτό, ένα mid- tempo κομμάτι με αρκετό ενδιαφέρον. Το “Μarchin’ on” μας ξαναθυμίζει την δυναμική rock πλευρά του ήχου τους, ενώ το “Sympathy” είναι άλλο ένα από τα μελωδικά/ ταξιδιάρικα τραγούδια που υπάρχουν στον νέο τους δίσκο.
Οκτώ τραγούδια με συνολικό χρόνο 31 μόλις λεπτά, έχει το καλό ότι επικεντρώνεται στον σκοπό του, που ίσως είναι να μας επανασυστήσει την μπάντα. Επιλέγοντας τόσα κομμάτια (φαντάζομαι πολύ προσεκτικά), αποφεύγεις να πέσεις στην παγίδα των fillers και το πιο πιθανόν είναι το δεύτερο μέρος να μας έρθει πολύ σύντομα, γι’ αυτό ίσως και η επιλογή τόσων τραγουδιών στον δίσκο.
Το καίριο ερώτημα είναι αν ο δίσκος πέτυχε τον σκοπό του, αν το reunion αυτό κατάφερε να ικανοποιήσει την αποστολή του. Το σίγουρο είναι ότι δεν ακούμε κάτι διαφορετικό απ’ ότι ήδη γνωρίζουμε για τον ήχο των SMASHING PUMPKINS. Αν κάποιος αναζητήσει κάτι τέτοιο σίγουρα δεν θα ικανοποιηθεί. Η άλλη άποψη λέει ότι εδώ μέσα βρίσκουμε κάποιες ωραίες συνθέσεις που μας θυμίζουν την πολύ καλή περίοδο της μπάντας, και επιπλέον έχουμε και ότι πιο κοντινό στο αυθεντικό line up εδω και είκοσι σχεδόν χρόνια.
Σε όσους είχε λείψει ο “ζωντανός” ήχος της μπάντας, εδώ θα βρουν κάτι που σίγουρα θα τους χαροποιήσει και θα περάσουν ευχάριστα ακούγοντας το “Shiny and oh so bright”.
Εγώ έχω ήδη αγοράσει τον δίσκο, οπότε και προφανώς κλείνω προς τους αρκετά ικανοποιημένους.
7 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
