Πρέπει πια να πάρουμε για τα καλά χαμπάρι ότι οι SOLSTAFIR είναι ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα παραγωγής βαθιά ατμοσφαιρικής και εξαιρετικά έντονης συναισθηματικά, μουσικής.
Είναι άλλωστε και ο τόπος. Αυτό το απομακρυσμένο νησί πάνω από τον 61ο παράλληλο, όπου η μελαγχολία απλώνεται πάνω του κάθε χειμώνα σαν ηφαιστειακή τέφρα, είναι καταδικασμένο να σμιλεύει ανθρώπους σαν τον Aðalbjörn Tryggvason και την παρέα του, να τους δίνει τα ξεχωριστά εκείνα ερεθίσματα που αναζητεί κάθε καλλιτέχνης για να ξεκλειδώσει όσα δεν φαντάζεται ότι κρύβει μέσα του. Περίτρανο παράδειγμα το εμβληματικό και συνάμα θρυλικό “Kold” (2009), όπου ο συγκερασμός τόσων διαφορετικών επιρροών τον ανέδειξε ως έναν από τους καλύτερους δίσκους της post metal σκηνής. Έφταιγε φυσικά και το γεγονός ότι έως τότε η μπάντα δεν είχε καμία επαφή με την εν λόγω κοινότητα, και παρόλα αυτά κατάφερε να μαζέψει κάτω από τις φτερούγες του ένα τόσο ευρύ μα και ετερόκλητο, φανατικό κοινό. Ωστόσο πριν μερικά χρόνια αυτή η δυνατή πίστη κλονίστηκε, καθώς το “Otta” (2014) δεν ακολούθησε την μουσική ρότα που πολλοί θα περίμεναν.
Με το “Berdreyminn” το συγκρότημα θέλει να μας δείξει ότι σε καμία περίπτωση δεν επαναπαύεται. Αντί να συνεχίσουν την συνταγή δημιουργίας του “Otta” γυρίζουν και πάλι σελίδα, προσπαθώντας να πάνε τον ήχο τους ένα βήμα πιο πέρα. Ξεμακραίνοντας από τις νωχελικές συνθέσεις του προηγούμενου δίσκου, ανεβάζουν ξανά τις στροφές στα riffs, προσθέτοντας έτσι την ενέργεια που πολλοί από εμάς ψάχναμε στο “Otta”. Ωστόσο όσο και να το θέλαμε, τόσο η δυναμική όσο και ο αυθορμητισμός του “Svartir Sandar” (2011) δύσκολα ξαναζωντανεύουν, δίνοντας έτσι την αίσθηση ότι η μουσική των SOLSTAFIR αρχίζει να μπαίνει σιγά σιγά σε καλούπια. Οι συνθέσεις έχουν πια αρχή-μέση-τέλος, γεγονός που αρχίζει να κουράζει τους παλιούς ακροατές, οι οποίοι αρέσκονταν στις ψυχρές μονότονες συνθέσεις και τα φωνητικά μέσα στην απόγνωση. Τα νέα κομμάτια εκλύουν διαφορετικά συναισθήματα, στοχεύοντας πρωτίστως να δημιουργήσουν μια πιο ζεστή ατμόσφαιρα στον ακροατή. Επίσης θα έλεγα ότι διατηρείται η επική αυτή θεώρηση της μουσικής τους, μόνο που τώρα συναντάμε μια πιο post-apocalyptic προσέγγιση που ομοιάζει αρκετά στο αλά PINK FLOYD prog rock που παίζουν οι CRIPPLED BLACK PHOENIX. Τα “Hula”, “Dýrafjörður” και “Ambátt” είναι οι περιπτώσεις που έρχονται να τεκμηριώσουν αυτό το επιχείρημα.
Όπως κάθε δίσκος του συγκροτήματος, έτσι και το “Berdreyminn” θέλει τον χρόνο του για να αφομοιωθεί πλήρως από τον επίδοξο (παλιό ή νέο) ακροατή. Το γεγονός ότι μετά από κάθε ακρόασή του υπάρχει και μια διαφορετική άποψη μόνο στα θετικά μπορώ να το συμπεριλάβω. Για παράδειγμα, ενώ οι πρώτες ακροάσεις δεν μου προκάλεσαν και κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, μετά από λίγο καιρό νιώθεις ότι ο δίσκος παίρνει μια άλλη μορφή (αυτή περιέγραψα πιο πάνω). Δεν ξέρω αν είναι θέμα συνήθειας ή όχι, πάντως θεωρώ ότι τα νέα κομμάτια έχουν την δική τους ξεχωριστή θέση στην δισκογραφία του συγκροτήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βρίσκονται στην κορυφή. Διότι κακά τα ψέματα, δίσκοι σαν τους “Kold” και “Svartir Sandar” δύσκολα ξαναγράφονται. Δώστε στο “Berdreyminn” τον χρόνο που απαιτείται.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
