Καλώς ή κακώς, εδώ και αρκετά χρόνια, το να πηγαίνω σε συναυλίες είναι και μέρος της δουλειάς. Μετά από τόσα και τόσα live, είναι λίγα αυτά που πηγαίνω ως οπαδός, να δω και να ευχαριστηθώ και σίγουρα η εμφάνιση των SONS OF APOLLO ήταν μία από αυτές –λίγες κάθε χρόνο- περιπτώσεις. Η αλήθεια μάλιστα είναι, ότι από το βράδυ της Κυριακής, με είχε πιάσει μια φοβερή πρεμούρα για τη συναυλία, που όχι μόνο είχα βάλει να ακούω τη δισκογραφία των καλλιτεχνών που θα εμφανίζονταν, αλλά και το πρωί της Δευτέρας, πήρα τηλέφωνο τον διοργανωτή για να τον «τραμπουκίσω», προκειμένου να συναντήσω τον Mike Portnoy, έτσι για να μη σπάσει το σερί εικοσαετίας. Κι όμως, την πάτησα, αφού ο αγαπημένος μου ντράμερ, είχε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα μ’ ένα δόντι του και πήγε εσπευσμένα για «ρεκτιφιέ» (το λέμε και απονεύρωση) κι έπαιξε σε ολόκληρη τη συναυλία άυπνος, με αρκετά μεγάλο πρήξιμο στο ταλαιπωρημένο δόντι του, σε σημείο που μετά το τέλος της συναυλίας χρειάστηκε περαιτέρω ιατρική βοήθεια εξαιτίας της υπερπροσπάθειας που κατέβαλλε…
Μπαίνοντας στο Fuzz, σύμφωνα με το πρόγραμμα, εμφανίστηκαν οι συμπατριώτες μας, progsters PARTHIAN SHOT, ένα συγκρότημα που –αν δεν κάνω κάποιο χοντρό λάθος- δεν έχει δώσει πάρα πολλά support σε μεγάλα ξένα σχήματα, αφού τους θυμάμαι μόνο στους FATES WARNING το 2013. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν όμως αξία, αφού στα 30-35’ που έπαιξαν, πρόλαβαν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και να αποδείξουν ότι δικαιούνται κι άλλων ευκαιριών. Πέρα από το intro, ξεκίνησαν με το “Placebo”, από το EP τους, που έχει βγει και video clip κι έπαιξαν τρία ακόμα τραγούδια, τα “For me”, “Promises” και “Jaded”, που θα είναι στο νέο τους άλμπουμ το οποίο έχουν στα σκαριά. Εννοείται πως όλοι τους είναι εξαιρετικοί μουσικοί και παρόλο που ο ήχος δεν τους βοήθησε στην αρχή (βελτιώθηκε εμφανώς στη συνέχεια), ιδιαίτερη μνεία όμως πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή Παναγιώτη Παπαγεωργίου, που τραγουδά με σωστά και με πάθος και στον κιθαρίστα Chris Mike, ο οποίος είναι «σεσημασμένος» παίχτης κι έτυχε ελάχιστες μέρες πριν, να κερδίσει κι έναν διαγωνισμό που είχε κάνει ο Derek Sherinian, ο οποίος θα παίξει και στον επερχόμενο σόλο δίσκο του. Μουσικά, έχουν αρκετές επιρροές και μπορούν να συνδυάζουν τον παραδοσιακό prog metal ήχο των DREAM THEATER και FATES WARNING, όχι μόνο με τους QUEEN, αλλά και με τους PANTERA και τους MESHUGGAH. Είμαι βέβαιος ότι κέρδισαν φίλους με την εμφάνισή τους και περιμένω να ακούσω το επερχόμενο άλμπουμ τους. Μην ξεχάσω να τους βγάλω το καπέλο, για το εξαιρετικό πέρασμα του “Hell’s kitchen” στο τέλος της εμφάνισής τους και στον τρόπο που το κόλλησαν στο “Jaded”!!!
Μικρό διάλειμμα για το changeover και στις εννιά ακριβώς, βγαίνουν οι SONS OF APOLLO. Για όσους δεν γνωρίζουν, το γκρουπ αποτελείται από 5 βιρτουόζους του είδους τους, τον Mike Portnoy (ντραμς), τον Billy Sheehan (μπάσο), τον Derek Sherinian (πλήκτρα), τον Ron “Bumblefoot” Thal (κιθάρα) και τον Jeff Scott Soto (φωνητικά). Με φοβερό κέφι κι ενέργεια, σκάνε στη σκηνή με το “Gods of the sun” από το μοναδικό τους άλμπουμ, το “Psychotic symphony”. Εννοείται πως οι εκτελέσεις ήταν όλες ΤΕΛΕΙΕΣ, αυτό όμως που έκανε τεράστια εντύπωση, ήταν η συνολική τους εικόνα. Εγώ ανήκω σ’ αυτούς που βρήκαν το “Psychotic symphony” εξαιρετικό. Ακόμα και να μην σου άρεσε όμως, η θετική ενέργεια που έβγαζαν στη σκηνή, ήταν βέβαιο ότι θα σε κέρδιζε. Εγώ μπροστά μου έβλεπα 5 βετεράνους, τον καθένα με τη δική του ιστορία, που διασκέδαζε αφάνταστα παίζοντας, κάνοντας πλάκα ο ένας με τον άλλο, δείχνοντας πόσο ταιριάζουν τα χνώτα τους και πόσο καλά περνάνε παίζοντας μαζί. Αίσθησή μου είναι, μετά το live DVD από τη Βουλγαρία που βιντεοσκόπησαν πριν δύο μήνες, σειρά θα έχει κι άλλο στούντιο άλμπουμ κι αυτό δεν έχει να κάνει με κάποια πληροφόρηση, απλά αυτή είναι η αίσθηση που αποκόμισα βλέποντάς τους.
Σειρά είχε το “Perfect strangers” ή αλλιώς το “Divine addiction” με τα χαρακτηριστικά αλά Jon Lord πλήκτρα του Sherinian και το διαδέχθηκε η πρώτη διασκευή της βραδιάς, το “Just let me breathe” των DREAM THEATER. Κάπου εκεί, ήρθε ένας φίλος και μου ψιθύρισε στο αυτί «επιτέλους, το ακούμε με κανονικό τραγουδιστή», αλλά το ξεπέρασα γρήγορα, αφού η εκτέλεση ήταν άψογη και θα τη χαρακτήριζα και updated, αφού στο σημείο που κάνει αναφορά για καλλιτέχνες που έχουν πεθάνει (“Shannon Hoon and Kurt Cobain, make yourself a household name”), έγινε αλλαγή και αντί για τον τραγουδιστή των BLIND MELON, ειπώθηκε το όνομα του Chris Cornell. Πάντα έμφαση στις λεπτομέρειες… Ο Soto, ήταν εμφανές πως γούσταρε περισσότερο απ’ όλους που βρισκόταν ξανά στην Ελλάδα. Έχει άλλωστε τόσους καλούς φίλους εδώ. Είναι όμως frontman, με όλη τη σημασία της λέξεως. Φωνάρα, κινητικός, διαδραστικός, χιουμορίστας, επιβλητικός… Τι να λέμε τώρα… Ο δε Portnoy, βρήκε την ευκαιρία να παρουσιάσει και τους “Del Fuvio Brothers”, παρατσούκλι που είχαν με τον Sherinian από την κοινή τους θητεία στους DREAM THEATER. Στη συνέχεια, το “Labyrinth” αποδόθηκε όπως έπρεπε, με τα πλήκτρα του Sherinian, να έχουν την απαιτούμενη ένταση πλέον και κάπου εκεί, ήρθε η ώρα να χαθεί η μπάλα. Ο Soto, προλόγισε με τον δέοντα σεβασμό τον Billy Sheehan κι ευτυχώς που δεν παίζω μπάσο, επειδή έπαιξε ένα σόλο μπάσο γύρω τα 7-8 λεπτά, που δάκρυσαν και οι κολώνες του Fuzz… Δεν χρειάζεται άλλο για να καταλάβεις ότι ο Sheehan είναι άνετα στην τριάδα των κορυφαίων μπασιστών όλων των εποχών κι όλων των ειδών, παίζοντας με εκνευριστική άνεση το μπάσο του με τα δύο μπράτσα και μάλιστα κάτι άλλο που τον κάνει ακόμα πιο εξωφρενικό, είναι ότι παρά το μακρυμάνικο πουκάμισο που φορούσε και τη συνεχή κίνησή του (να μην υπολογίσω το βάρος του μπάσου), ήταν σαν να μην έχυσε ούτε σταγόνα ιδρώτα, λες κι έπινε ποτάκι στο roof garden του ξενοδοχείου του…
Συνερχόμαστε για να ακούσουμε το καταιγιστικό “Lost in oblivion”, για να μείνει μετά μόνος του στη σκηνή ο Jeff Scott Soto. Στο κλασικό παιχνίδι «τραγουδήστε ότι κι εγώ» με το κοινό, έδειχνε να εκπλήσσεται πραγματικά από το πόσο καλά τραγουδούσαν όλοι από κάτω (δεν το βρίσκω παράλογο, αφού η πλειοψηφία ήταν μουσικοί, άρα και τραγουδιστές), που στο τέλος ξεστόμισε το μυθικό «δεν ήξερα ότι είχε έρθει να μας δει η γαμ***νη χορωδία!!!» και ξεκίνησε το δικό του tribute στους QUEEN, τραγουδώντας το a capella σημείο του “Prophet’s song” και στη συνέχεια το “Save me”, αναφέροντας ότι ο Freddie Mercury υπήρξε ο αγαπημένος του τραγουδιστής, ενθυμούμενος βέβαια και τις στιγμές που είχε τραγουδήσει με τους QUEEN EXTRAVAGANZA, μαζί με τον ντράμερ του σχήματος, Roger Taylor. Με ιδανικό τρόπο κόλλησε το «χιτάκι» τους, “Alive” (δείχνοντας και την επιρροή για το συγκεκριμένο τραγούδι) και στη σκηνή δόθηκε χώρος και τα φώτα, στον κιθαρίστα, “Bumblefoot” να μας δείξει τι μπορεί να κάνει. Τι να μας δείξει δηλαδή, αφού μας έβγαλε τα μάτια παίζοντας με τη δική του κιθάρα με τα δύο μπράτσα (το ένα μάλιστα, άταστο)… Οι ικανότητές του είναι γνωστές και προτίμησε να δείξει τον αστείο χαρακτήρα του, παίζοντας μια εκτέλεση της μουσικής του Ροζ Πάνθηρα, του Henry Mancini, διανθισμένη μ’ ένα εξωφρενικό σόλο, στη γεμάτη φωτάκια κιθάρα του (κάτι σαν αυτή του Steve Vai αλλά και του Jeff Waters, αλλά «δίμπρατση»!!!). Κάπου εκεί, ειπώθηκε και η ατάκα της βραδιάς από τον Στέλιο Μπασμπαγιάννη (ποιον άλλον;), ότι «όταν ανάβει το πράσινο φωτάκι στην κιθάρα του, του δίνει σήμα στον εγκέφαλο να παίξει σόλο!!!». Μεγάλο χαβαλέ, είχε ο τρόπος που κολλούσε την πένα στο κούτελό του όταν έκανε tapping, όπως κολλάμε τα χαρτονομίσματα στους μουσικούς που παίζουν σε επαρχιακά πανηγύρια! Σε ότι αφορά τον Ron Thal, θα ήθελα να σταθώ στη φοβερή του ικανότητα στα δεύτερα φωνητικά. Υπήρχαν φορές που έκανε πιο ψιλά φωνητικά από τον Soto και μιλώντας με φίλους τραγουδιστές, που απόρησαν κι εκείνοι με την ικανότητά του, μου φαίνεται ότι θα μπορούσε να σταθεί και σαν lead τραγουδιστής κάπου, δίχως να ξεχνάμε ότι έκανε φωνητικά και στους σόλο δίσκους του. Αξίζει να μνημονεύσουμε και την πολύ καλή του διάθεση, που φάνηκε όταν πήγαινε στον Portnoy σε τραγούδια και χτυπούσε με τα μπράτσα της κιθάρας τους τα πιατίνια, αντί για τον ντράμερ, κρατώντας τον ρυθμό κανονικότατα!
Σόλο συνέχεια, με το οργασμικό instrumental “Opus maximus” που κλείνει το “Psychotic symphony”, με τα σχόλια να δίνουν και να παίρνουν για τον Soto, που πριν το σόλο του Bumblefoot, είχε πει ότι θα πήγαινε backstage να πιεί βότκα (αλλάζοντάς το στη συνέχεια με ούζο) και στα 15’ που έλειπε, θα είχε πιεί όλο το μπουκάλι!!! Κι όντως, τα σόλο συνεχίστηκαν, με τον Derek Sherinian να παίζει το σύντομο “Figaro’s whore”, διανθίζοντάς το με τις «ποικιλίες», που περιείχαν μέχρι και μέρος από το “Iron Man” των BLACK SABBATH. Συνολικά, μεστός, μετρημένος, με πολύ λιγότερες πόζες από το παρελθόν, με προφίλ πιο «σοβαρού» μουσικού, όπως άλλωστε πάντοτε υπήρξε. Όπως γινόταν και στις συναυλίες των DREAM THEATER την εποχή που έπαιζε, το σόλο keyboards συνεχίστηκε ομαλότατα με το “Lines in the sand”, σε μία αψεγάδιαστη απόδοση, με σχετικές μικροαλλαγές (τα εκπαιδευμένα αυτιά, μπορούσαν να ακούσουν κάποια διαφορετικά γεμίσματα, όχι τίποτα το τρομερά διαφορετικό, αλλά επειδή οι SONS OF APOLLO, μετρούν και τη λεπτομέρεια, οφείλουμε να τις αναφέρουμε).
Encore time. Βγαίνουν όλοι στην σκηνή, αλλά ο Jeff Scott Soto, άφαντος… Ο Thal έχει αρχίσει να ερωτοτροπεί με την κιθάρα, ξεκινώντας το “And the cradle will rock” των VAN HALEN κι ο Soto εμφανίζεται φάντης μπαστούνι, με το μικρόφωνο στα χέρια ανάμεσα στον κόσμο στο Fuzz, τραγουδά μαζί με οπαδούς και ανεβαίνει για να τελειώσει το κομμάτι μαζί με τους υπόλοιπους. Μία μικρή παρένθεση για το συγκεκριμένο τραγούδι. Καμένο trivia, όπως θέλετε πείτε το! Ο Mike Portnoy, είναι λάτρης του δίσκου “Women and children first” των VAN HALEN, όπου συμπεριλαμβάνεται το τραγούδι αυτό. Η ιδέα που είχαν οι VAN HALEN, σ’ εκείνο το άλμπουμ, να έχουν ένα hidden track, το “Growth”, το οποίο θα ήταν ταυτόχρονα και το ξεκίνημα του επόμενου δίσκου τους, του “Fair warning”, έδωσε την ιδέα στον Portnoy, να κάνει το ίδιο και σε δίσκους των DREAM THEATER. Δηλαδή, το τελευταίο ακόρντο του “Six degrees…” ήταν το πρώτο του “As I am” από το “Train of thought” και αντίστοιχα οι τελευταίες νότες του “In the name of God” μέσα απ’ αυτόν το δίσκο, είναι οι πρώτες του “The root of all evil” που ανοίγει το “Octavarium”. Θα επιτρέψετε κι ένα τελευταίο κάψιμο, την παρουσία του επί σειρά ετών τεχνικού ντραμς του Portnoy, με τον οποίο είχαν χωρίσει τους δρόμους τους εδώ και πολλά χρόνια. Έναν άνθρωπο που τον αναγνωρίσαμε τουλάχιστον 5-6 φίλοι και κάποιοι θυμήθηκαν ότι τον είχαν δει να δουλεύει για τον Satriani. Και νόμιζα ότι ήμουν μόνος. Και ότι είχαν σβηστεί οι άχρηστες λεπτομέρειες από τον εγκέφαλό μου. Τελικά έχω παρέα. Και μεγάλη όπως φαίνεται!!! Τελευταίο τραγούδι, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, το “Coming home”, με τον κόσμο να συμμετέχει τόσο ενεργά, που έκανε τον Soto να δοκιμάσει διαφορετικό sing-along ενθουσιάζοντας τους πάντες.
Στο δια ταύτα. Συναυλία για να τη λέμε μετά από χρόνια στα παιδιά και τους φίλους μας που δεν ήρθαν. Από μία παρέα εξαιρετικών μουσικών, που τιμούν το όνομα, τη φήμη τους και τον κόσμο που τους παρακολουθεί. Διότι, δεν ξεχνώ, ότι υπάρχουν πολλά συγκροτήματα με έναν δίσκο που κάνουν headline εμφανίσεις και παίζουν τα τραγούδια τους, 40 λεπτάκια και πάνε σπίτι τους, με τον κόσμο να τους επευφημεί. Για όσους έχουν απορίες, δύο μέρες πριν, στο Plovdiv της Βουλγαρίας, παίζοντας με ορχήστρα για να βιντεοσκοπήσουν τη συναυλία, οι SONS OF APOLLO, έπαιξαν ΕΠΙΠΛΕΟΝ τα “Kashmir”, “Dream on”, “Diary of a madman”, “Gates of Babylon”, “Comfortably numb”, “Hell’s kitchen”, “The show must go on”, έτσι για να γουστάρουμε. Κι αυτούς τους μουσικούς, τους τίμησαν με την παρουσία τους, σχεδόν 500 άτομα!!! Βέβαια, οι SONS OF APOLLO, δεν φοράνε κουκούλες, ούτε έχουν hype, ούτε θα πάνε στο live που θα κάνει το συγκρότημα της γειτονιάς μου (διότι, δεν ξεχνάμε πως όσο καλές και να είναι οι ελληνικές μπάντες, η συνήθεια να πηγαίνουν τα μέλη άλλων γκρουπ, ώστε να τους δουν και να πάνε και στο δικό τους live ανταποδοτικά, δεν αλλάζει). Οι SONS OF APOLLO, δεν πούλησαν attitude, αντρίλα, μεταλλοφροσύνη ή ξέρω εγώ τι. Είναι μια παρέα μουσικών, που σε άλλες εποχές, τόσοι άνθρωποι θα πήγαιναν σε οποιοδήποτε clinic, οποιουδήποτε μέλους του γκρουπ, χωριστά!!! Αλλά μετά και τις συναυλίες των LEPROUS και SOA, μέσα στον μήνα, επιβεβαιώθηκε (πέρα από τον «χρυσό κανόνα των συναυλιών, ότι συναυλία που είναι πολύ καλή καλλιτεχνικά, συνήθως έχει λίγο κόσμο και το αντίστροφο), ότι το “progressive κοινό” της χώρας μας, είναι είτε ανύπαρκτο, είτε τόσο ελιτίστικο που μάλλον μένει για να μελετάει στο σπίτι του, όταν γίνονται συναυλίες. Δεν μπορεί συναυλίες από σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα του χώρου (πλην των FATES WARNING –όταν βγάζουν δίσκο μόνο- και DREAM THEATER) μαζεύουν μέχρι 500, άντε 600 άτομα μαζί με τους παρατρεχάμενους. Θέλετε να θυμίσω τους SYMPHONY X; Τους EVERGREY; Τους SHADOW GALLERY; Τον Neal Morse; Τους THRESHOLD; Τους LEPROUS που «συμβαίνουν» τώρα; Τους ROYAL HUNT; Τους PAIN OF SALVATION στην πιο πρόσφατη επίσκεψή τους; Καλό είναι να θέλουμε να βλέπουμε τους METALLICA, τους MAIDEN, τους PRIEST, αλλά αν δεν πάμε σε συναυλίες που γίνονται μέσα στη χρονιά, δεν βγαίνει το κόλπο. Κι εντάξει να μην έχεις λεφτά. Νομίζω όμως πως οι δικαιολογίες είναι πλέον πολύ φθηνές, αφού εγώ βλέπω τον ίδιο κόσμο να πηγαίνει στις συναυλίες που γίνονται στα διάφορα club τον χειμώνα και όταν έρχονται οι MAIDEN να πάει και η κουτσή Μαρία. Οι 300 όμως, δεν μπορούν να συντηρήσουν τις συναυλίες. Εκτός αν δεν σας ενδιαφέρει, οπότε πάω πάλι πάσο. Εγώ τουλάχιστον είδα κι ευχαριστήθηκα τους SONS OF APOLLO, διότι ακόμα και να συνεχίσει να υπάρχει το γκρουπ για επόμενα χρόνια, με τόσο μέτρια προσέλευση, δεν βλέπω τον τρόπο να ξαναέρθουν για συναυλία, παρά μόνο για διακοπές. Όλα καλά.
Σάκης Φράγκος
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
