Από πλευράς σύνθεσης, αυτό οι SONS OF APOLLO είναι μακρά από τα πιο ενδιαφέροντα prog σχήματα που ξεμύτισαν τα τελευταία αρκετά χρόνια. Mike Portnoy, Derek Sherinian, Billy Sheehan, Ron “Bublefoot” Thal και Jeff Scott Soto, δημιουργούν ένα line-up που δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τις all-star prog rock υπερμπάντες του παρελθόντος, τουλάχιστον από πλευράς τεχνικών ικανοτήτων. Μην ξεχνάμε ότι οι τρεις πρώτοι, μαζί με τον Tony MacAlpine, είχαν δημιουργήσει το instrumental γκρουπ των PSMS ενώ ο Portnoy παίζει με τον Sheehan και στους THE WINERY DOGS αλλά και φυσικά έχει συνεργαστεί με τον Sherinian και στους DREAM THEATER για το EP “A change of seasons” και το “Falling into infinity”.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι μουσικοί αυτοί είναι εξαιρετικοί. Από συνθέσεις όμως, πως τα πάμε; Μια χαρά κι εδώ, μην ανησυχείτε. Εννοείται ότι από τη στιγμή που το συνθετικό δίδυμο είναι οι Portnoy και Sherinian, υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία με την περίοδο του “Falling into infinity” και τους DREAM THEATER, όπως και με τους SYMPHONY X θα έλεγα για κάποιον λόγο στις πιο metal στιγμές τους. Από την άλλη όμως, ο δίσκος έχει πολλές επιρροές από γκρουπ όπως οι DEEP PURPLE ή οι LED ZEPPELIN (όπως και στους THE WINERY DOGS δηλαδή), αλλά όλα αυτά μέσα από πολύ groove.
Όπως είχα το προαίσθημα, από τη στιγμή που οι μουσικές ικανότητες των μελών είναι αδιαπραγμάτευτες, τη διαφορά την κάνει ο Jeff Scott Soto, με την απίστευτη μελωδική φωνή του και τις εξαιρετικές μελωδικές γραμμές στα κομμάτια, αλλά και ο Ron Thal, ο οποίος έχει μείνει στον κόσμο ως «ο κιθαρίστας των GUNS N’ ROSES την περίοδο του “Chinese democracy», αλλά ο “Bumbelfoot”, είναι ΠΟΛΥ παραπάνω από αυτό. Ένας μαγικός κιθαρίστας, με προσωπικό ήχο και πάρα πολλές τάσεις για πειραματισμό από το ξεκίνημα της καριέρας του, ο οποίος βάζει τις δικές του πινελιές στον ήχο των SONS OF APOLLO.
Σε ότι αφορά το tracklisting, έχουμε τους κλασικούς “portnoy-ισμούς” που αγαπάω να μισώ. Χωρίς να δει κανείς τις διάρκειες, μπορούσε να βάλει στοίχημα ότι το άλμπουμ θα άνοιγε και θα έκλεινε με δύο τεράστια σε διάρκεια κομμάτια. Ε, αυτό συμβαίνει και τώρα. Καμία έκπληξη. Μόνο που το εναρκτήριο “God of the sun”, σου παίρνει το κεφάλι για τα καλά. Μιλάμε για ένα ασύλληπτο κομμάτι, που έχει έμπνευση επιπέδου DREAM THEATER της χρυσής περιόδου. Το “Opus maximus” που κλείνει το δίσκο, είναι instrumental, κάτι που λίγα γκρουπ πλέον τολμούν να κάνουν, πόσο μάλλον με τέτοια διάρκεια. Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, είναι όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο: Από το ultra hit “Alive”, που σ’ έναν δίκαιο κόσμο θα έπρεπε να παίζεται απ’ όλα τα ροκ ραδιόφωνα του κόσμου σε heavy rotation (με τον Soto να δίνει ρέστα), το πολυαγαπημένο έπος “Labyrinth”, που ακούγονται «παπάδες» απ’ όλα τα παιχτρόνια που υπάρχουν στο δίσκο, το καρά-DEEP PURPLE “Divine addiction” και φυσικά το “Signs of the time” που είναι το πρώτο κομμάτι που διέρρευσε επίσημα από το “Psychotic symphony”.
Καταλαβαίνω την ανάγκη του κόσμου την εποχή των social media να κράζει ασύστολα, όμως έχω την εντύπωση ότι αδικούνται εκ των προτέρων οι SONS OF APOLLO, λόγω του αδικαιολόγητου μεγέθους που έχουν πάρει φωνές ατάλαντων εναντίον του Mike Portnoy. Από τη στιγμή που έφυγε από τους DREAM THEATER, ακούω κόσμο να κράζει επειδή δημιουργεί συνεχώς project και συγκροτήματα, ξεχνώντας όμως ότι κάτι τέτοιο έκανε κατά κόρον όσο ήταν στο πρώην γκρουπ του ακόμα και την χρυσή περίοδο του “Scenes from a memory” και όσο οι υποχρεώσεις του με τους DT ήταν πολύ-πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι τώρα. Μιλούν συνεχώς για τον συγκεντρωτισμό του σε διάφορα πράγματα, αλλά αυτό είναι κάτι που επηρεάζει στην προσωπική του ζωή τον ίδιο, αφού επαγγελματικά, ακόμα και μετά τη φυγή του από τους DREAM THEATER δεν νομίζω ότι έχει αντιμετωπίσει κάποιο ιδιαίτερο “πρόβλημα”. Το κατά πόσο έχει αλλάξει η συμπεριφορά του, δεν νομίζω ότι αφορά εμάς, τους οπαδούς της μουσικής, αφού οι εκτελεστικές του ικανότητες παραμένουν over the top. Ας χαλαρώσουν λοιπόν ακόμα και οι haters κι ας απολαύσουν έναν καταπληκτικό progressive δίσκο, ενός σχήματος με ονειρική σύνθεση κι εξαιρετικές συνθέσεις, που μάλιστα θα κάνει συνεχόμενες περιοδείες τον επόμενο καιρό. Οι υπόλοιποι γνωρίζουν, νιώθουν και θα πράξουν τα δέοντα μόλις κυκλοφορήσει το “Psychotic symphony”.
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
