Tα Κθουλοειδή επέστρεψαν! Και πως επέστρεψαν! Στα τέλη του 2018 όπου πάντα δυστυχώς οι πολύ καλές κυκλοφορίες τείνουν να ξεχνιούνται και οι λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ να έχουν ήδη συμπληρωθεί. Είναι πράγματι κρίμα να βγάζεις δίσκο εκεί το Νοέμβριο- Δεκέμβριο και να μην παίρνεις τη σημασία που πρέπει, αλλά συγκεκριμένα με το τρίτο άλμπουμ (και τέταρτη συνολικά κυκλοφορία μαζί με το αρχικό ΕΡ ‘’Deep deep down they sleep’’) των SULPHUR AEON από τη Βεστφαλία, το πράγμα μίλησε από μόνο του σε πολύ κόσμο παρά το αργοπορημένο παρόν που δώσανε. Ξεκινάμε με τη βασική τους φύση η οποία δεν είναι άλλη από το να αναφέρονται στον μάστορα του λογοτεχνικού τρόμου H.P. Lovecraft και να περνάνε μέσα από τη μουσική τους αυτό το συναίσθημα ότι βρίσκεσαι είτε κάπου ψηλά σε κάποια απόμακρη βουνοκορφή και παρακολουθείς χαμηλά τον ερχομό του Cthulhu, του Yog-Sothoth και του Nyarlathotep και των αρχαίων πλασμάτων που δε θες να ξυπνήσουν για να κομματιάσουν τον κόσμο, κι από την άλλη νιώθεις λες και επιπλέεις στο βυθό και βιώνεις από κοντά αυτή τη μακάβρια γέννηση μίας στρατιάς τεράτων που θα αφανίσει τον κόσμο με του χειρότερου είδους βασανιστήριο που μπορεί να υποφέρει ο καθένας εκεί έξω.
Αυτό πιστεύω ότι είναι μεγάλο τους ατού, στο να μπορούν να σου προσφέρουν αυτή την ατμόσφαιρα κινδύνου και κάτι ανίερου που παραμονεύει και μελετά προσεκτικά την κάθε κίνηση σου πριν σε στείλει να συναντήσεις το δημιουργό σου μία ώρα αρχύτερα. Οι SULPHUR AEON είχαν ήδη δημιουργήσει μία κρυφή elite οπαδών που έβλεπαν από ακόμα το πρώτο προαναφερθέν ΕΡ να ξεπροβάλλει ύπουλα κάτι νέο που θα γινόταν ξεχωριστό μία μέρα. Και το καλύτερο είναι ότι οι Γερμαναράδες έχουν τον τρόπο να ενσωματώνουν με κορυφαίο τρόπο ήχους κι επιρροές που έχουμε ξανακούσει, αλλά να το κάνουν με τέτοιο τρόπο που να τους βγάζεις το καπέλο, διότι απλά το προχωράνε ένα επίπεδο παραπέρα. Έτσι, η ορμητικότητα και καλώς εννοούμενη ουγκανίλα των BEHEMOTH συναντά στους SULPHUR AEON μία πραγματικά ακραία και μη καλογυαλισμένη προσέγγιση, αν προσθέσουμε και λίγο MAYHEM αύρα (όπως στο ‘’Veneration of the lunar orb’’ για παράδειγμα), λίγο NECROPHOBIC παγωμένη αισθητική, λίγο IMMOLATION πνιγηρό συναίσθημα (χωρίς τη δυστονία, καθώς κινούνται σε άλλους ρυθμούς οι Γερμανοί) και γενικά την φοβερή τους ικανότητα να παντρεύουν old school death metal με φρενήρη black περάσματα και να νιώθεις ότι όλα τα κινούν με νήματα οι MORBID ANGEL ενώ οι BOLZER αυνανίζονται παίρνοντας μάτι το όλο σκηνικό, έχεις όλο το πακέτο ολοκληρωμένο.
Στα 8 μόλις κομμάτια του, το ‘’Scythe of cosmic chaos’’ κατορθώνει να κρατήσει δέσμιο τον ακροατή στα 51 και κάτι λεπτά που κρατάει. Τα φωνητικά του Μ. (κατά κόσμος Martin Hellion) είναι πολύ επηρεασμένα από τον Nergal, χωρίς να σημαίνει ότι τον αντιγράφει, μπορεί να αναπαράγει με τη φωνή του την απόλυτη επίθεση των τεράτων που προαναφέραμε, ενώ όταν προτιμά να απαγγείλει με καθαρά φωνητικά σαν παιάνας μάχης, εκεί πραγματικά σε πιάνει ένα ρίγος και κλείνεις τα μάτια να αφεθείς στο πανδαιμόνιο που θα επικρατήσει. Ο D. στα τύμπανα (ή Daniel Dickmann αν προτιμάτε) γεμίζει τον ήχο του συγκροτήματος με απίστευτο τρόπο, λες και αποτελεί ένα από τα οχταποδοειδή τσιράκια του άρχοντα Cthulhu, παίζει, βαράει, κομματιάζει τα πάντα, φοβερά γυρίσματα, χέρια σαν αστραπή, πόδια-πολυβόλα σαν να βαράει τις κάσες με κορμούς δέντρων, υπέροχες μελωδίες στις κιθάρες που όταν δεν παίζουν σιδηροδρομικά riffs με τριπλές, κεντάνε ιστούς αράχνης με mid-tempo εφιαλτικά μέρη και υπέροχες μελωδίες ή ύπουλα σόλο, ενώ και το μπάσο δεν είναι φτωχός κομπάρσος και προσθέτει υπόγειες συχνότητες χωρίς να ακολουθά κατά γράμμα τα riffs ή την πολλές φορές ανεξέλεγκτη δίκαση, με κυριότερο παράδειγμα το μεγάλο κομμάτι του δίσκου, ‘’Sinister sea Sabbath’’ όπου όλα τα όργανα συνυπάρχουν αρμονικά σε κομμάτι σχεδόν δεκάλεπτο που δε βαριέσαι δευτερόλεπτο.
Η τρομερή ατμόσφαιρα του δίσκου όπως προείπα είναι το μεγάλο του ατού, σε πιάνει αληθινή ανατριχίλα και μόνο που διαβάζεις τίτλο κομματιού όπως το “The Oneironaut – Haunting visions within the starlit chambers of seven gates”. Πόσο μάλλον όταν ακούς τη φρενήρη αρχή, τις ωραίες μελωδίες που σπάνε το ρυθμό, τις αλλαγές που οδηγούν πάλι σε απόλυτη επίθεση και καταστροφή και προσπαθείς να δώσεις σχήμα και μορφή στον Ονειροναύτη που περιγράφει το κομμάτι ο οποίος πρέπει να διαλέξει το δοχείο (;) στο οποίο θα βάλει την ψυχή του ώστε να μπορέσει να εισέλθει στις εφτά πύλες (της Κολάσεως προφανώς). Κάντο εικόνα κι αν δεν ψαρώσεις, οκ, πάω πάσο. Ξέχασα τόση ώρα να αναφερθώ στο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ εξώφυλλο, όπου δεσπόζει αυτό το μονόφθαλμο πλοκαμοειδές πετούμενο, θυμίζοντας σκηνικά AD & D όταν παίζαμε μικροί και μόλις βλέπαμε κάτι τέτοιο απλά τρεπόμασταν σε φυγή χωρίς καν να ρίξουμε horror check. Το “Lungs into gills” ίσως έχει την πιο ψαρωτική αρχή, με τις μελωδίες του που οδηγούν σιγά-σιγά σε ένα φοβερό χτίσιμο δομής με τους mid-tempo tribal ρυθμούς στα τύμπανα, τα ύπουλα ακόρντα και στη συνέχεια ένα από τα πιο κατάμαυρα ηχητικά ξεσπάσματα του δίσκου, με τις κραυγές ‘’I-A, I-A, abyssic choirs resound, I-A, I-A, calls of worship abound’’ να σου παγώνουν το αίμα.
Ο δίσκος τελειώνει με κομμάτι ο τίτλος του οποίου μεταφράζεται ως ‘’Δε θα πεις ποτέ το όνομα Του’’. Κάτσε καλά τεράστιε. Ξεκινάει με στίχο ‘’Chaos, entropy, enlighting vision from the stars’’. Σιδηροδρομικό ριφφάκι, το οποίο αντηχεί σφυρίζοντας στο μυαλό και μία τελειωτική επίθεση για να πάρουμε τα κεφάλια όσων έμειναν ζωντανοί σε ότι προηγήθηκε πριν. Καταιγιστικό, πειθήνιο, μεγαλειώδες. Κι εκεί που κάποτε λέγαμε ότι η Γερμανία είναι μόνο thrash και power metal, έρχονται οι SULPHUR AEON, oι OBSCURA, οι DOWNFALL OF GAIA από τους οποίους περιμένουμε επίσης δισκάρα πάλι, να αποδείξουν ότι έχει αναστηθεί η κάφρικη σκηνή της χώρας τους και μάλιστα το πάνε στο επόμενο επίπεδο παικτικά όλοι τους υποστηρίζοντας παλιόυς ήχους με νέο αίμα μέσα τους, με απόδοση που τους δικαιώνει και με αργά αλλά σταθερά βήματα εδραίωσης. Τελειωτικό καρφί στο φέρετρο της μουσικής ασφάλειας και σημαία στο θρίαμβο νίκης, το τελευταίο δίστιχο που απαγγέλει ο Μ. με τα υμνικά του φωνητικά και που δείχνει ότι στο μέλλον, ίσως και να έρχονται ακόμα καλύτερα –αν γίνεται αυτό δηλαδή- πράγματα από τους Βεστφαλούς…
“It is he, who holdeth the sceptre of obliteration.
It is he, who wieldeth the scythe of cosmic chaos’’!
Y.Γ. : ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ μετάνιωσα που έδωσα τη λίστα μου πριν το ακούσω, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ τοπ 10 της χρονιάς που πέρασε με χαρακτηριστική άνεση!
9 / 10
Άγγελος Κατσούρας
