a
Ποιες να είναι οι πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό όταν ακούς το όνομα THE PRODIGY; Σίγουρα rave, underground… Αλλά και επανάσταση, ένταση, πάρτυ, χάπια, ποτό, 90’s… Ανάμεικτα. Και καλά και άσχημα. Γιατί λοιπόν αξίζει να δείτε ή να ξαναδείτε τους PRODIGY αυτό το Σάββατο στο ερχόμενο Rockwave Festival; Τι έχουν να σας προσφέρουν; Μια μουσική επιστροφή σε ένα είδος που πέρασε και άφησε στο πέρασμά του χιλιάδες παρακλάδια του στην ηλεκτρονική αλλά και στη ροκ μουσική; Την τρέλα και την ανεμελιά που είχες όταν ήσουν 10-12-15 χρονών; Ένα καθόλου άσχημο comeback με το “The day is my enemy”;
Η αρχή της rave μουσικής και ο δρόμος των PRODIGY προς την κορυφή
Η αρχή έγινε στα τέλη του ’80 και στο ξεκίνημα του ’90 όπου εμφανίστηκε και εδραιώθηκε μέχρι και το ’95-’96 η rave μουσική. Για τα τυπικά και μόνο, θα αναφέρω ότι η rave μουσική είναι ένα πάντρεμα της house με την techno κατά βάση, και αργότερα διαχωρίστηκε σε psychedelic trance, drum and bass, electro house και άλλα άπειρα επιμέρους παντρέματα.
Έτσι, το 1992, οι PRODIGY, κάνουν το breakthrough τους με το single “Charly”, του οποίου η γρήγορη διάδοση στα μουσικά μέσα της εποχής, τους βοήθησε να αποκτήσουν την αναγνώριση που κάθε νέο συγκρότημα χρειάζεται.
Το ίδιο έτος λοιπόν, υπήρξε και η κυκλοφορία για το ντεμπούτο τους, “Experience”, με ακόμη πιο underground style αυτή τη φορά, θέλοντας να βγάλουν από πάνω τους τη «ρετσινιά» του “kiddie rave” που τους κόλλησε με την κυκλοφορία του “Charly”. Ευτυχώς για εκείνους, είχε την αποδοχή που προσδοκούσαν και που στόχευαν, με τις κριτικές να είναι η μία πιο ενθαρρυντική από την άλλη, και με κομμάτια που ακούγονται με την ίδια –επιτρέψτε μου- πόρωση ακόμη και σήμερα, όπως το “Wind It up” και το “Out of space”.
Δύο χρόνια μετά, έρχεται το τεράστιο “Music for the Jilted Generation”, στο οποίο οι PRODIGY εδραιώνουν τον σκοτεινό hardcore ήχο τους, με το “No Good” να αντηχεί σε κάθε Walkman, κάθε πάρτυ, κάθε είδους συνάντηση, ξανά και ξανά.
Το “Music for the Jilted Generation” δίνει την σκυτάλη το 1997 στο “The fat of the land”, με το “Firestarter” το 1996 ως πρώτο single, το οποίο επέτρεψε στους PRODIGY να εισχωρήσουν και να αποκτήσουν σιγά σιγά το δικό τους fan base επί Αμερικανικού εδάφους, αλλά και την αποδοχή τους από άτομα που κατά βάση άκουγαν rock/hard rock/metal μουσική. Εύκολα μπήκε στις λίστες για τα τοπ άλμπουμ της χρονιάς και στο βιβλίο 1001 Albums You Must Hear Before You Die, και οι πωλήσεις του μέχρι το 2012 ξεπερνούν τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Από το άλμπουμ ξεχωρίζουν τρία κομμάτια: «Firestarter”, “Breathe” και “Smack my bitch up”, με το τελευταίο να αποσπά κυρίως αρνητικές κριτικές.
Οι κριτικοί «δαγκώνουν» από την πρώτη στιγμή για το άλμπουμ, εξαιτίας του συγκεκριμένου κομματιού που ανοίγει τον δίσκο. Τα μέσα το καταδικάζουν, ενώ δέχεται πυρά και από σωματεία γυναικών, εξαιτίας των προσβλητικών στίχων.
Οι PRODIGY έρχονται ακόμα και σε on stage διαμάχη με τους BEASTIE BOYS στο Reading Festival (βλέπε βίντεο παρακάτω) για το συγκεκριμένο κομμάτι. Αλλά γρήγορα το … «σοκ» ξεπερνιέται και το άλμπουμ σκαρφαλώνει στην κορυφή, δίνοντας επάξια στους PRODIGY τον τίτλο του κορυφαίου συγκροτήματος του είδους του, στην εποχή του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το βίντεο για το “Smack my bitch up”, το οποίο είναι εξίσου ιδιαίτερο, σοκαριστικό και ενόχλησε τους πάντες και τα πάντα, είναι σκηνοθετημένο από τον Jonas Akerlund, έναν άνθρωπο που ξεκίνησε από σκηνοθεσία σε κλιπ των CANDLEMASS και πλέον η λίστα με τις συνεργασίες του έχει από METALLICA και RAMMSTEIN (ναι και το “Pussy”), μέχρι MACY GRAY, MOBY, SMASHING PUMPKINS, μέχρι ROLLING STONES, μέχρι PITBULL, MADONNA και BEYONCE. Οι PRODIGY δεν το συμπεριλαμβάνουν (προς το παρόν τουλάχιστον) στη λίστα με τα official video clips τους στο κανάλι τους στο YouTube.
Να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω ότι το χτύπημα στην ηλεκτρονική μουσική και ειδικά στο rave/trance/house εκείνο το έτος ήταν μαζικό: ξεκινώντας από το 1996 όπου ήταν το ντεμπούτο των THE CHEMICAL BROTHERS με το “Exit planet dust”, όπως και του FATBOY SLIM με το “Better living through chemistry”, αργότερα το 1997, ήρθε και το “Vegas” των THE CRYSTAL METHOD. Όλα αυτά τα συγκροτήματα δηλαδή που συντέλεσαν τον βασικό κορμό του big beat. Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε όλα τα tracklists της εποχής.
Η μακροχρόνια αποχή και το reunion το 2002
Το 1999 υπήρξε η αποχώρηση του Leeroy Thornhill, και το γεγονός αυτό έβαλε στον πάγο τους PRODIGY, βάζοντας στην επίσημη ιστοσελίδα τους ένα μήνυμα-υπόσχεση: “We will be back…”. Υπόσχεση που κράτησαν μέχρι το 2002.
Και εκεί που περιμέναμε ότι όλα τελείωσαν με τους PRODIGY και ότι ήταν ακόμα ένα από εκείνα τα acts που χάθηκαν με την εξέλιξη της μουσικής, επιστρέφουν με reunion και περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο, γράφοντας παράλληλα υλικό και ηχογραφώντας.
Το πρώτο δείγμα της επιστροφής τους, το “Baby’s got a temper”, το οποίο προκάλεσε και πάλι αντιδράσεις για την αναφορά του στο “Rohypnol”, υπνωτικό χάπι, η χρήση του οποίου γινόταν κυρίως από τους βιαστές στα θύματά τους. Ουσιαστικά, η κατηγορία ήταν ότι προέτρεπε τον κόσμο στη χρήση του συγκεκριμένου χαπιού.
Το 2004 οι PRODIGY κυκλοφορούν το “Always Outnumbered, Never Outgunned”, το οποίο είναι ο δίσκος με τις λιγότερες πωλήσεις στην ιστορία τους, ωστόσο το “Girls” καταφέρνει να ξεχωρίσει και να μπει στα charts κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας.
Ακολουθούν ακόμη 5 χρόνια αποχής από την δισκογραφία, μέχρι και το 2009 όπου κυκλοφορεί το “Invaders must die”, όπου οι αντιδράσεις ήταν ανάμεικτες. Στην Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, όπως επίσης και στον Καναδά κατέκτησε εύκολα υψηλές θέσεις στα charts. Ξεχώρισαν και πάλι συγκεκριμένα κομμάτια –εξαιρετικά κομμάτια- , όπως το “Omen”, το “Takem me to the hospital”, το καταπληκτικό “Warrior’s dance” όπως και το “Run with the wolves” (όπου συμμετέχει ο Dave Grohl στα drums).
Και ερχόμαστε στο 2015 με την κυκλοφορία του “The day is my enemy” τον περασμένο Μάρτιο, με τους Prodigy να είναι επιθετικοί και παράλληλα σκοτεινοί και μυστηριώδεις στον ήχο τους. Οι ίδιοι έχουν προλογίσει ότι θα είναι βίαιοι σε αυτόν τον δίσκο, αρνούμενοι να ακολουθήσουν το dubstep και όλα τα trends της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής.
Το “Nasty” αποτέλεσε το πρώτο single και το υποδέχτηκαν με διθυραμβικές κριτικές, με το “The day is my enemy”, με τα χαότικα φωνητικά της Martina Topley-Bird, να ακολουθεί την ίδια αποδοχή. Ο δίσκος βέβαια περιλαμβάνει πολλά ακόμα διαμάντια, “Ibiza”, “Wild Frontier”, “Beyond The Deathray” και “Wall of Death”, τα οποία είμαι σίγουρη ότι θα δέσουν απόλυτα με τα διαμάντια του παρελθόντος στις ζωντανές εμφανίσεις τους!
Αν ψάχνετε ακόμη λόγους για να έρθετε το Σάββατο να τους δείτε, μπορώ να σας πω ότι οι PRODIGY ακολουθούν με συνέπεια αυτό που σχεδόν δημιούργησαν και αγάπησαν, παρά τις διάφορες αλλαγές στο line-up τους και είναι εγγύηση για ένα διασκεδαστικό και γεμάτο ενέργεια live. Η αλήθεια είναι ότι τους PRODIGY ή τους αγαπάς με πάθος ή τους μισείς θανάσιμα. Και αυτό το αφιέρωμα δεν ήταν για όσους ανήκουν στη δεύτερη ομάδα.
Δέσποινα Δευτεραίου
