Όταν η Ελλάδα γίνεται κοινωνός μεγάλων μουσικών φαινομένων, όπως η εμφάνιση του κορυφαίου Ευρωπαϊκού Hard rock σχήματος, το Rock Hard θα είναι πάντα εκεί. Κάτι που δεν συνέβη για μεγάλο μέρος του φιλοθεάμονος Ελληνικού κοινού. Ένα δύσκολο Σάββατο του Μαΐου, με μπόλικες εργασιακές και οικογενειακές υποχρεώσεις, αγκαζάρισα την κόκκινη βασίλισσα και κατηφόρισα για το γνώριμο χώρο του Gagarin, για να παρακολουθήσω για δεύτερη φορά στη συναυλιακή ζωή μου, το φαινόμενο THUNDER με υψηλές προσδοκίες.
Το βράδυ άνοιξε με τους δικούς μας KINGDRAGON, που με το καλοπαιγμένο hard rock τους εποχής WHITESNAKE μετά το “1987”, κέρδισαν το λιγοστό κοινό. Παρουσιάστηκε και ένα τραγούδι από την νέα τους επερχόμενη δουλειά, που ακούστηκε όμορφα σε όσους εκτιμούν την περίοδο των ‘SNAKE, μετά το ’87 (εγώ πάντως δεν είμαι ένας απ’ αυτούς). Η κουβέντα μεταξύ των support, με το Σάκη Νίκα, είχε στρατηγική σημασία για το υπόλοιπο βράδυ, καθώς μου κατέστησε σαφές, ότι αν δεν ακούσω το νέο NIGHT FLIGHT ORCHESTRA , θα καταλήξω να θεωρώ hard rock, το πόνημα των Sambora-Orianthi RSO, όπως διαπίστωσε ο γέροντας και φίλος συντάκτης Σειρηνάκης. Αφού χαιρετήσαμε και τον συναγωνιστή στα όπλα (βλέπε SABATON) Θοδωρή Μηνιάτη ετοιμαστήκαμε για την συνέχεια της βραδιάς.
Την σκυτάλη πήραν στη συνέχεια οι SL THEORY, που είχα ακούσει τα καλύτερα για την εμφάνιση τους στον Κεραμεικό και στην κυριολεξία γέμισαν την σκηνή με την πολυπληθή και όχι μόνο παρουσία τους. Το prog power ύφος τους μου ήταν ευχάριστο όπως και στον περισσότερο κόσμο. Η φωνή του τραγουδιστή έχει το ύφος του Tate, εποχής “American soldier” και το σχήμα είναι φανερό ότι έχει τις μουσικές του ρίζες στους QUEENSRYCHE εποχής “Empire” , με ολίγη από SAVATAGE. Τα δεύτερα, χορωδιακά φωνητικά βοηθάνε τα τραγούδια, που όμως αδικήθηκαν από δύο πράγματα. Την ανάγκη για ήχο προσαρμοσμένο στο ύφος του σχήματος και την έλλειψη κατεύθυνσης. Μελωδικό prog power, που ανά στιγμές λοξοκοίταζε στο metal, ανταγωνιστικό σε ένα πολύ δύσκολο ιδίωμα. Τη βραδιά έκλεισαν με μια διασκευή σε KANSAS στο “Icarus- Born on wings of steel”, που στην ουσία ανέδειξε το μειονέκτημα των συνθέσεών τους, που στερούνται ταυτότητας, ζωντανά. Όταν η διασκευή ξεχωρίζει, από ένα σύνολο καλών δικών σου συνθέσεων, πρέπει να δεις πιο προσεκτικά τη δυνατότητα, να αποδίδεις τις αντικειμενικά καλές προσπάθειες σου με περισσότερη ποικιλία.
Η ώρα είναι 22.30 κι αφού έχουμε χαιρετήσει γνωστούς και φίλους με vintage μπλουζάκια από περιοδείες που αυτοί δεν ήταν καν στο δημοτικό όταν έγιναν, περιμένουμε το αναπόφευκτο, που θα έρθει υπό τους ήχους του “Thunderstruck” (AC/DC). Το Gagarin πρέπει να είχε με μια εκτίμηση γύρω στα 600 άτομα, με τον κόσμο συγκεντρωμένο στα δύο μπροστινά επίπεδα και στον εξώστη. Στην χώρα που αγάπησε το hard rock, όσο τίποτα άλλο (οκ, αστειεύομαι), οι THUNDER στην παρθενική τους εμφάνιση αποδεικνύουν το πασίγνωστο, METALLICA, MAIDEN και ξερό ψωμί, ο δικομματισμός καλά κρατεί. Όλα τα άλλα είναι underground. Παρόλα αυτά, η εμφάνιση του ντράμερ Gary «Harry» James με το μαύρο γυαλί και των υπολοίπων, απλά μας επιβεβαίωσαν το σωστό της επιλογής μας.
Το set list κοντά σε αυτό του πρόσφατου live άλμπουμ τους, περιλαμβάνει τραγούδια όλων των περιόδων με όλες τις επιτυχίες. Το σχήμα, με «δανεικό» κιθαρίστα των Dean Howard, γιατί ο Matthews έσπασε τον αυχένα του, (μαλ**ία του, όπως είπε ο Bowles) ανέβηκε στη σκηνή με σκοπό να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να διασκεδάσει τον κόσμο με την γεμάτη ζωντάνια και ένταση μουσική του. Όλη η ιστορία του Βρετανικού hard rock ήταν εκεί. FREE, BAD COMPANY, LED ZEPPELIN, DEEP PURPLE, αλλά περασμένοι μέσα από την μουσική ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα THUNDER. FM rock, AOR, arena rock, στοιχεία ξανανιώνουν με γερές δόσεις από soul, funk, και σκληρό ροκ, που δημιουργούν συνθέσεις σαν τα “Dirty love”, “Low life in high places”, “River of pain”, “Backstreet symphony”, “Devil made me do it”, “Love walked in”, “I love you more than rock n roll”, “Enemy inside”, “Resurrection day”, “Serpentine”, “Stand up”, “The thing I want”, “Higher ground” και ένα set list, φτιαγμένο για την παρθενική τους εμφάνιση σε ένα άγνωστο κοινό και χώρα.
Ο Danny Bowes, ασπρομάλλης, αλλά αεικίνητος παίζει με το κοινό σε κάθε τραγούδι. Κάνει τη συναυλία μια άσκηση αεροβικής σωματικής και φωνητικής. Το κοινό, από τα καλύτερα που έχω δει κι έχω δει πολλά πιστέψτε με, τραγουδά, κάποιες στιγμές χάλια, αλλά οι THUNDER το απολαμβάνουν, δίνει τα ρέστα του στο “Low life in high places” και ξελαρυγγιάζεται σε κάθε διαταγή του τραγουδιστή. Αυτός σαν άλλος μαέστρος οδηγεί τους THUNDER σε ένα μουσικό κρεσέντο, με τον κιθαρίστα Morley να κοπιάρει τον Pete Townshend, το hard rock να ξεχυλίζει από την αίθουσα και τον ιδρώτα να μας κάνει το, δίχως στοιχειώδη εξαερισμό, Gagarin, λίμνη. Αν η συναυλία έχει κάποιες στιγμές που ξεχώρισαν θα έλεγα την επική εισαγωγή του “Dirty love”στο encore, με τα σχόλια του Bowes, περί απιστίας, αλλά και τις απαντήσεις του Ελληνικού κοινού, το “Low life in high places”, με τους πάντες σε έκσταση και το εναρκτήριο “Wonder days”, ένα τραγούδι αυτοβιογραφικό για κάθε rocker, κάτι αντίστοιχο με το “Denim and leather”των SAXON. Να τονίσω ότι με μόνο αντιπρόσωπο το “Enemy inside” από την τελευταία μέτρια δουλειά τους το “Rip it up”, έδειξαν ότι σέβονται το κοινό τους, αλλάζοντας αρκετά το set list τους.
Η συναυλία είχε τα τραγελαφικά της σημεία, γιατί ως φαίνεται το νεότερο σε ηλικία κοινό, έχει γνώση αγγλικών ανάλογη του Αλέξη Τσίπρα με αποτέλεσμα απαντήσεις τύπου “Yeah” σε ερωτήσεις “Are you tired”, που θυμίζουν τον διάλογο του Biff με το κοινό στη Ριζούπολη το ‘86 όταν και είπε «παίρνετε τα πρώτα μαθήματα αγγλικών σας απόψε, μου φαίνεται». Αλλά η γλωσσομάθεια ή η έλλειψή της, αντικαταστάθηκε επάξια από το πάθος για rock n’ roll, που λειτούργησε ως ενισχυτή για την απόδοση του σχήματος. Δεμένοι όσο γίνεται, με τον αντικαταστάτη δεύτερο κιθαρίστα, έδειξαν τι σημαίνει επαγγελματισμός αγάπη για την μουσική και σεβασμός στο κοινό. Το encore με τα “Stand up” και “Dirty love” έγινε γρήγορα, γιατί όλοι το περιμέναμε και 90 λεπτά μετά την έναρξη τα φώτα άναψαν και μια ακόμη ευκαιρία να δείτε τους THUNDER χάθηκε.
Αποχωρήσαμε από την αίθουσα με την αίσθηση ότι είδαμε κάτι ξεχωριστό. Ο ήχος ήταν μέτριος, θα μπορούσε να έχει λιγότερα μπάσα, ακόμη και για το blues rock τους, αλλά η απόδοση και το κέφι τους, ειδικά του τρομερού Bowes διέγραψαν κάθε αρνητική σκέψη. Μουσκεμένοι από το δίχως εξαερισμό Gagarin και το συνεχές τραγούδι και χορό, βραχνιασμένοι, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Λυπάμαι που το λέω Γανίτη, αλλά στην Μαλακάσα, οι MAIDEN για να ξεπεράσουν το χθεσινό πρέπει να παίξουν το “Alexander the great” τουλάχιστον. Μια μεγάλη συναυλία, ένας τραγουδιστής, που πραγματικά είχε έλεγχο του κοινού και ζει για την σκηνή και ένα κοινό, που αν και λίγο σε αριθμό, έδειξε ότι η καλή μουσική πάντα θα έχει την αναγνώριση που της αξίζει. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διοργανωτές που τόλμησαν μια τέτοια κίνηση κι ελπίζω να μην μπήκαν πολύ μέσα.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
