Η έλευση μίας εκ των πιο αντιπροσωπευτικών ονομάτων του power metal και ενός από τους παιδικούς ήρωες που είχα, δεν θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο. Μιας και δεν είχα καταφέρει να δω ποτέ τους SΤRΑTOVARIUS για διάφορους λόγους, η συναυλία του Timo Tolkki προσφερόταν ως μία πρώτη τάξεως ευκαιρία να ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια από τον άνθρωπο που τα δημιούργησε.
Φτάνοντας στο συναυλιακό χώρο η εικόνα που αντίκρισα ήταν αποκαρδιωτική καθώς έξω από το Piraieus Academy βρισκόντουσαν μετά βίας 20 άτομα, δείγμα ότι ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Οι πόρτες άνοιξαν με μισή ώρα καθυστέρηση και έτσι ο λιγοστός κόσμος που είχε μαζευτεί εισήλθε στο χώρο της συναυλίας.
Η αρχή έγινε με τους THE SILENT WEDDING που πρόσφατα κυκλοφόρησαν το 2ο άλμπουμ τους με τίτλο “Enigma eternal”. Η πεντάδα φάνηκε πολύ ορεξάτη χωρίς το παραμικρό άγχος και στη περίπου μισή ώρα που είχαν στη διάθεσή τους απέδωσαν το progressive power metal τους άψογα. Ο ήχος τους ήταν πάρα πολύ καλός (θα ήθελα τη κιθάρα λίγο πιο δυνατά) και σε συνάρτηση με την ωραία σκηνική τους παρουσία διασκέδασαν με τον καλύτερο τρόπο τα περίπου 50 άτομα που ήταν εκείνη τη στιγμή στο χώρο. Παρουσίασαν τραγούδια και από τους δύο δίσκους τα οποία, αν και τα άκουγα πρώτη φορά, τα βρήκα πολύ ενδιαφέροντα σαν συνθέσεις.
Μετά το πολύ ωραίο show των THE SILENT WEDDING τη σκυτάλη πήραν οι ELYSION. Το μοντέρνο στυλ τους, η μίξη μεταξύ των EVANESCENCE και NIGHTWISH άρεσε στον κόσμο που είχε αρχίσει να γίνεται λιγάκι περισσότερος με την ώρα. Εκείνη τη στιγμή ο χώρος μετρούσε περί τα 100 άτομα που φάνηκαν να διασκεδάζουν την εμφάνιση του συγκροτήματος. Παίζοντας κομμάτια απ’ όλη τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους προσπάθησαν να μεταδώσουν λίγη από την ενέργεια που είχαν στο κοινό που είχε έρθει να τους ακούσει και τα κατάφεραν. Η μπάντα δεν είχε τον καλύτερο δυνατό ήχο καθώς η μία κιθάρα δεν ακουγόταν καθόλου ενώ τα φωνητικά ήταν πολύ δυνατά σε ένταση σε σημείο να “πιτσικάρουν”. Εν τέλει έλαβαν το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου και αποχώρησαν για να δώσουν τη θέση τους στον τεράστιο Timo Tolkki.
H ώρα είχε έρθει για τον Timo Tolkki για να ανέβει στο σανίδι του Piraeus Academy με τον κόσμο να έχει φτάσει στα 200 περίπου άτομα. Έχοντας ετοιμάσει ένα best of set list, ο κόσμος και εγώ περίμενε να γυρίσει πίσω στην εφηβεία του και να θυμηθεί μερικούς από τους ύμνους του παρελθόντος. Η εικόνα όμως του συμπαθέστατου κιθαρίστα ήταν άκρως απογοητευτική. Το πρόβλημα που έχει είναι ανθρώπινο και απόλυτα σεβαστό αλλά αυτό που είδαμε ήταν μια κακοποίηση του παρελθόντος του κιθαρίστα. Η υπόλοιπη μπάντα ήταν αρκετά δεμένη και ο δικός μας, ο Μιχάλης Λίβας, ξεπερνώντας το αρχικό του τρακ, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής αποδίδοντας όσο καλύτερα μπορούσε τις επιτυχίες των SΤRΑTOVARIUS. Αν δεν είχε τα θεματάκια με την αλλαγή τονικότητας θα μιλάγαμε για άψογη εμφάνιση από την πλευρά του τραγουδιστή. Τώρα όσον αφορά τον Timo Tolkki αυτό που είδα ήταν μια απογοήτευση, μια σκιά του μεγάλου κιθαρίστα, ένα φάντασμα. Ανέκφραστος, καταβεβλημένος όσο δεν πάει από τα φάρμακα και την κατάθλιψη, βαρύς, δεν απέδωσε σχεδόν κανένα κομμάτι πιστά στην ταστιέρα του. Ξεχνούσε σημεία, απέφευγε επιδεικτικά να παίξει τα σόλο στην κανονική τους ταχύτητα παρουσιάζοντας παραλλαγές αυτών. Τα riff κολλούσαν και δεν είχαν τον αέρα που τους έπρεπε, ενώ έφτασε σε σημείο τα τελευταία 20 και βάλε λεπτά του show να είναι καθιστός μπροστά από το ντράμερ αφού δεν είχε τις αντοχές να σταθεί όρθιος. Πραγματικά εικόνα για λύπηση που δε θύμιζε σε κανέναν τον κιθαρίστα που ψηφίστηκε στους 100 πιο επιδραστικούς της μουσικής που λατρεύουμε.
Θέλω να καταλήξω ότι είναι σεβαστό το πρόβλημά του και πραγματικά η εικόνα του με έκανε να στεναχωρηθώ πάρα μα πάρα πολύ. Είναι, επίσης, αξιοθαύμαστο ότι παρά τα προβλήματα έχει τη θέληση να ξαναπαίξει μουσική, να δραστηριοποιηθεί, να δείξει ότι είναι εδώ και σ’ αυτό του βγάζω το καπέλο. Αν είναι όμως να είναι σε αυτό το επίπεδο, η άποψή μου είναι να το σταματήσει το σπορ γιατί ο μύθος γύρω από το όνομά του πέφτει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Και όσον αφορά την προσέλευση του κόσμου, είναι κρίμα οι τωρινοί 35άρηδες που μεγαλώσαμε με τη μουσική του, στην πιο δύσκολη καμπή της ζωής του / επαγγελματικής καριέρας, να μην είμαστε τουλάχιστον 500 άτομα για να δούμε έναν από του πλέον αγαπημένους μας καλλιτέχνες.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
