Μία μπάντα που μας έχει αποδείξει ότι κάθε φορά που κυκλοφορεί νέο δίσκο, πρέπει να περιμένεις τα πάντα. Ή, ακόμα καλύτερα, δεν ξέρεις τι θα περιμένεις. Το μόνο ίσως σίγουρο (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου), είναι ότι δε θα περιμένεις κάτι που να μπορείς εύκολα (ή και καθόλου) να του κολλήσεις τη λέξη “metal” δίπλα. Και στο δέκατοτρίτο άλμπουμ τους, “The assassination of Julius Caesar”, οι Νορβηγοί συνεχίζουν να πειραματίζονται, συνεχίζουν να εκπλήσσουν, αλλά – κυρίως – συνεχίζουν να κυκλοφορούν εξαιρετικές μουσικές δουλειές.
Ξεκινάμε από τα βασικά. Το άλμπουμ ΔΕΝ είναι metal. Αν με το ζόρι πρέπει να βρούμε «μεταλλικές» προεκτάσεις… δε θα βρούμε. Πήγα να το προσπαθήσω, αλλά δε μου ήρθε κάτι στο μυαλό. Το άλμπουμ όμως είναι εξαιρετικό. Οπότε αν δεν σας ενοχλεί το μη-metal του πράγματος, απλά συνεχίστε. Αν σας ενοχλεί και η παραμόρφωση είναι το μόνο που υπάρχει στη μουσική, απλά αγνοήστε το υπόλοιπο κείμενο και κάντε οτιδήποτε άλλο στο χρόνο που θα δίνατε για να διαβάσετε αυτές τις γραμμές.
Δε θα κάτσω να γράψω ιστορικό για τις μουσικές μεταμορφώσεις του Λύκου κύριου Kristoffer Rygg. Ούτε έχει νόημα νομίζω. Οπότε πάμε στο ψητό και το αργήσαμε κιόλας.
Στο νέο πόνημα των Νορβηγών λύκων λοιπόν, οι NINE INCH NAILS συναντάνε τους DEPECHE MODE, τα λένε στα κρυφά και με τους DEAD CAN DANCE σε σημεία, ενώ σε άλλα θα ακούσεις και ψιθύρους (άλλοτε πεντακάθαρους, άλλοτε λιγότερο καθαρούς) από τους MASSIVE ATTACK, αλλά και από τους DURAN DURAN (λέγε με “Southern gothic”),ενώ σε κάποιες πολύ μικρές στιγμές έρχεται και ένας σκοτεινός Bowie στην παρέα. Μία πολύ κύρια διαφοροποίηση από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους (πείτε με κουφό, αλλά και τα δύο δε μου έκατσαν ποτέ καλά στα αυτιά), είναι ότι τα φωνητικά είναι (επιτέλους) και πάλι μπροστά και οδηγούν τα κομμάτια, χωρίς όμως ταυτόχρονα τα κομμάτια να βασίζονται μόνο στις μελωδίες της φωνής. Ασχέτως αν μιλάμε για κάποιες απλά υπέροχες, όπως στο “Rolling stone” για παράδειγμα.
Το εναρκτήριο “Memoralia” σε βάζει κατευθείαν στο mood του δίσκου και μάλιστα είναι από τα καλύτερα κομμάτια του, όντας και αρκετά αντιπροσωπευτικό, δικαιολογώντας πλήρως την επιλογή τους να το βγάλουν πρώτο στη δημοσιότητα. Τα τραγούδια του δίσκου είναι σε mid και slow ταχύτητες. Δεν υπάρχουν γκάζια εδώ. Μόνο groove, ambient ατμόσφαιρα, με έντονο pop περιτύλιγμα, r & b grooves σε σημεία, darkwave και avant-garde αισθητική, μελωδία, λυρισμός και ποιότητα.
Κομμάτια όπως το εναρκτήριο, το επικίνδυνα ικανό να γίνει και radio pop hit “Rolling stone” (στο οποίο συμμετέχει στο σαξόφωνο ο Nik Turner των HAWKWIND) με ρεφραινάρα (η κυρία Sisi Sumbundu στα φωνητικά) που θα πουλούσε αβέρτα αν έβγαινε από pop ή r & b καλλιτέχνη (θα έπρεπε να έχει και τη μισή διάρκεια βέβαια, χωρίς τα λεπτά του intro και του outro ας πούμε), το “So falls the world” με την FLOYD-ική αισθητική και και τις τόσο ωραίες μελωδίες του, το DURAN DURAN-ικό “Southern gothic” που μοιάζει βγαλμένο από τα 80s, το στοιχειωτικά όμορφο “Angelus novus”, το “Transverbnation” που σε πάει πίσω στα 90s και τα ατμοσφαιρικά electronic κομμάτια της εποχής, το “1969” (πάλι με τη συμμετοχή της Sisi Sumbundu) που είναι το πιο αδύναμο του δίσκου από τη μία, αλλά μια χαρά κάνει και αυτό τη δουλειά του, για να κλείσει το άλμπουμ με το minimal και dark “Coming home”.
Metal ή όχι (που δεν περνάει ούτε παραδίπλα), το “The assassination of Julius Caesar” είναι ένα υπέροχο μουσικό άλμπουμ, από μία μπάντα που όχι μόνο έχει μάθει να παίζει όπως αυτή γουστάρει και νιώθει, αλλά μας προσφέρει αριστουργήματα τις περισσότερες φορές. Απολαυστικός δίσκος από τους Λύκους, που για ακόμη μία φορά είναι πιστοί στον εαυτό τους και πουθενά άλλου.
8.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
