Βρισκόμαστε ενώπιον μιας ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ επιστροφής για τα μεταλλικά δεδομένα, δίνω έμφαση στο ΤΕΡΑΣΤΙΑ γιατί αρκετοί θα αναρωτιούνται τι και πως, ειδικά όσοι δεν έζησαν χρυσές εποχές και είναι νεότεροι σε ηλικία. Οι Σουηδοί UNANIMATED από την Στοκχόλμη, υπήρξαν περήφανα μια από τις μπάντες που μπορεί να μην ήταν ποτέ στα πολύ μεγάλα ονόματα που βγήκαν από τη χώρα, κατάφεραν όμως ειδικά με τα δυο πρώτα τους άλμπουμ μεταξύ 1993-1995 και δη με το μνημειώδες “Ancient God of evil”, να μπουν βαθιά στις καρδιές του κόσμου, ενώ είναι και από τους ελάχιστους που το όνομα τους μπήκε χωρίς ντροπή δίπλα σε αυτό των DISSECTION, όσον αφορά την μεγαλοσύνη της death/black αύρας τους. Από το 1995 και την εποχή που περιγράφουμε, πέρασαν 26 συναπτά έτη, με μοναδική στιγμή εμφάνισης τους σπασμωδικά το 2009 με το τρίτο τους full-length “In the light of darkness”, όπου και πάλι τα ίχνη τους χάθηκαν αιφνίδια όπως είχαν εμφανιστεί ξαφνικά. Και πάλι στα ξαφνικά, το 2018 μας χαρίζουν το ΕΡ “Annihilation”, αφήνοντας να εννοηθεί ότι κάποια στιγμή θα ακολουθήσει και το τέταρτο full-length και κάπου εκεί τρίβαμε τα χέρια μας και παρά το ότι γανιάσαμε να περιμένουμε, έρχεται στο τέλος του 2021 επιτέλους το “Victory in blood” επιβλητικά.
Η επιβλητικότητα του τέταρτου δίσκου των UNANIMATED ξεκινάει από το πορφυρό εξώφυλλο του Ιταλού Daniel Valeriani, όπου το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, ο Χάρος βγήκε παγανιά και μαζεύει ψυχές για το ταξίδι στην άλλη πλευρά. Το να το συνδυάσει κανείς με το γεγονός ότι το συγκρότημα γύρισε να σκορπίσει θάνατο προς πάσα κατεύθυνση δεν είναι λανθασμένο, ούτε και υπερβολικό. Μιλάμε για θάνατο συγκροτημάτων που είναι μέτρια, που δε δουλεύουν σκληρά, που νομίζουν ότι τα πάντα είναι προβολές στο YouTube, ακροάσεις στο Spotify και γενικότερα, που υποβαθμίζουν τη μουσική τους και τους νοιάζουν οι τάσεις. Στα 47’ του “Victory in blood”, τέμνεται η παράδοση με το παρόν, η κλάση με την εμπειρία, το μεράκι με την θέληση να αποδειχτεί ότι το συγκρότημα δεν ξόφλησε και είναι έτοιμο έστω μετά από 33 χρόνια ύπαρξης, να διεκδικήσει μέρος (μακάρι να είναι μεγάλο) αυτού που άξιζε να έχει σχεδόν 3 δεκαετίες πίσω, δηλαδή τον απόλυτο και καθολικό σεβασμό των οπαδών της μουσικής μας, εντός κι εκτός ακραίου ήχου. Μάλιστα, στην προσπάθεια επιβολής του νέου τους καθεστώτος σαν συγκρότημα, δεν διστάζουν να ακουστούν περισσότερο ωμοί/λιγότερο μελωδικοί από ποτέ, χωρίς φυσικά να λείπουν και πάλι μελωδίες που στοιχειώνουν τις αισθήσεις και που φυσικά, έχουν απόλυτο λόγο ύπαρξης.
Το “Victory in blood” είναι λοιπόν το πιο σκοτεινό, οργισμένο και σίγουρα αντιεμπορικό άλμπουμ των Σουηδών. Στιχουργικά το κεντρικό του θέμα είναι ο θάνατος και ο αποκρυφισμός, το κουιντέτο θεώρησε ότι αυτό θέλησε να μεταδώσει προς τα έξω για να γίνουν γνωστές οι προθέσεις τους και χωρίς δισταγμό, δηλώνουν ότι το σκοτάδι που επικρατεί στο δίσκο ήταν κάτι αναπόφευκτο και πως χαίρονται πολύ που τους βγήκε έτσι ο δίσκος. Από το ομότιτλο κομμάτι που ξεκινάει με απόλυτη ορμή το δίσκο, στα “Seven mouths of madness”, “The devil rides out”, “Scepter of vengeance” τα οποία είναι τα μικρότερα και γρηγορότερα κομμάτια, στα “Demon pact (Mysterium Tremendum)”, “XIII” και το τελειωτικό “The poetry of the scared earth” που είναι τα πιο μεγάλα και mid-tempo κομμάτια, υπάρχει πληθώρα ρυθμών και εκφράσεων, ενώ το λαρύγγι του Micke Broberg τα κάνει όλα πιο εύκολα στην αφομοίωση. Ηγετικές ριφφάρες του παλιού Johan Bolin και του νεότερου Jonas Derouche είναι το κύριο όπλο στη φαρέτρα τους, ενώ μιλάμε για all-star ρυθμική βάση στα πρόσωπα των Richard Cabeza (DISMEMBER) στο μπάσο και Anders Schultz (UNLEASHED) στα τύμπανα. Παλιές καραβάνες όλου του Σουηδικού ακραίου ήχου και ειδικά τα τύμπανα του Anders με το γνωστό ΤΑΚΑ ΤΟΥΚΑ υπερηχητικό στυλ είναι ονείρωξη.
11 κομμάτια και ένα ιντερλούδιο είναι αρκετά για να προκαλέσουν ξανά δέος γύρω από το όνομα τους. Θεωρώ ότι λίγο πολύ μέσα από διάφορα κείμενα που έχω γράψει, έχετε καταλάβει αν και πόσο θεωρώ αγαπητό τον άκρως ορθόδοξο Σουηδικό ήχο προηγούμενων δεκαετιών. Με τους UNANIMATED να είναι πρωτεργάτες μιας τάσης, παρότι δεύτερου κύματος μπάντα, οι απαιτήσεις προφανώς και αυξάνονται και είναι πολύ ευχάριστη η θέση μου, καθώς με την ίδια ευκολία που τους εξαίρω για το τελικό αποτέλεσμα τώρα, θα μπορούσα να τους σταυρώσω σε αντίθετο αποτέλεσμα (αν και ως δηλωμένοι Σατανιστές, παίζει να μην τους χάλαγε κιόλας). Το ζήτημα είναι ότι ήδη ο δίσκος έχει αποσπάσει θετικότατες κριτικές και το όνομα τους ακούγεται ξανά, άξια αν θέλετε τη γνώμη μου (που και να μην τη θέλετε τη διαβάζετε ούτως ή άλλως αυτή τη στιγμή). Ο δίσκος είναι ενεργητικότατος, με πεντακάθαρη παραγωγή, άψογη αισθητική και προκρίνει αέρα πολύ μεγάλης μπάντας στο σύνολο του, ειδικά σε ένα ήχο που ευδοκίμησε, μετά ξεχάστηκε και έπρεπε να έρθουν ξανά διάφορες παλιές καραβάνες να το αναβιώσουν, ακριβώς επειδή οι νεότεροι δεν μπόρεσαν όντως ποτέ να πιάσουν το συναίσθημα της εποχής, είτε λόγω διαφοράς φάσης, είτε λόγω έλλειψης κλάσης. Τι μπορεί να σημαίνει τώρα ο δίσκος…
Εύχομαι και ελπίζω αρχικά μια εδραίωση των UNANIMATED στην υπόληψη των οπαδών. Είναι πάρα πολύ βασικό να τους έχουμε ενεργούς ανάμεσα μας και με την πεποίθηση ότι όταν θα το νιώθουν, θα κυκλοφορούν κάτι ανάλογης αξία, και γιατί όχι και υψηλότερης. Το “Victory in blood” με τον αέρα του προδίδει ότι μπορεί και να είναι σκαλοπάτι για κάτι ακόμα ποιοτικότερο μελλοντικά, πάντα με την προϋπόθεση ότι δε θα χαθούν ξανά για καμιά 15 χρόνια χωρίς ίχνη και κυκλοφορίες, όπως ήδη έκαναν δυο φορές στο παρελθόν. Η σύνθεση των πέντε που απαρτίζουν το δίσκο «φυσάει», ακούγονται λες και παίζανε πάντα μαζί, ότι δεν πέρασε μια μέρα από τις στιγμές που απολάμβαναν σεβασμό για τα δημιουργήματα τους και το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι απόλαυσαν και υστεροφημία παρότι ήταν ανενεργοί (και διαλυμένοι μεταξύ 1996-2007) και ότι ο κόσμος κρυφά τους αποζητούσε με θέρμη. Εδώ δεν μετράει η ποσότητα οπαδών, ούτε το αν και πόσο γνωστοί θα γίνουν περαιτέρω. Αυτό που οφείλει να μετράει είναι ότι η επιστροφή αυτή έχει νόημα, ποιότητα, στόμφο αν θέλετε και ίσως επειδή ελάχιστοι το περίμεναν, αποκτάει και λίγο πιο ιδιαίτερη σημασία. Σαν δίσκος καθαρά, το “Victory in blood” ήταν στις κορυφαίες στιγμές του ’21 και οριακά έμεινε εκτός λίστας τοπ 20 δίσκων στο τέλος.
8,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
