a
Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 41η: Αυτή τη φορά δεν θα ταλαιπωρηθούμε ιδιαίτερα. Παίρνουμε το αεροπλάνο, φτάνουμε Καναδά και από κει κατεβαίνουμε στις Η.Π.Α. Στην διαδρομή ακούμε vintage heavy rock, επικό heavy/power, speed-αρισμένο και ορμητικό power/thrash και μελωδικό death metal το οποίο μοιάζει να ξεχάστηκε από το 1997-1998. Ομορφιές δηλαδή. Να’μαστε λοιπόν ήδη στην χώρα με τις μεγάλες λίμνες, τα απέραντα δάση και πατρίδα του αρχηγού των «Λύκων του Οντάριο», λοχαγού Mark και πηγαίνουμε στο…
Vancouver, British Columbia. Δηλαδή, γκολ από τα αποδυτήρια (δεν σκέφτηκα τυχαία το ποδόσφαιρο ξέρεις) που λέει και ο πάνσοφος λαός. Οι DEAD QUIET όμως, εκτός του ότι είναι Καναδοί οπότε είναι σχεδόν απίθανο να υστερούνται ποιότητας ως μουσικοί, είναι όπως φαίνεται δουλευταράδες και σταθεροί στο ραντεβού τους με την προαναφερθείσα ποιότητα. Μετά το ομότιτλο ντεμπούτο του 2015 και το “Grand rites” του 2017, παρουσιάζουν το “Truth and ruin” και συνεχίζουν το πολύ καλό τους σερί. Doom, stoner (χαζός όρος), heavy rock, hard rock, blues… οι Brock MacInnes (κιθάρα), Kevin Keegan (κιθάρα, φωνή – είμαι βέβαιος πως κατάλαβες τώρα γιατί ο ποδοσφαιρικός παραλληλισμός), Justin Hagberg (πλήκτρα), Mike Grossnickle (μπάσο) και Jason Dana (τύμπανα) σίγουρα δεν ασχολούνται με ταμπέλες, αλλά με την μουσική αξία και μόνο. Γιαυτό και προσηλωμένοι στον στόχο τους, τα πάνε περίφημα! BLACK SABBATH, DEEP PURPLE JUDAS PRIEST από την παλαιά φρουρά, SPIRITUAL BEGGARS από την μεσαία, GRAVEYARD από την πιο καινούργια, βουτηγμένοι στο retro οι Καναδοί, όπως βλέπεις και μόνος σου! Κιθάρες με riffs συμπαγή και «μεγάλα», bluesy και rock χαρακτήρα σε ίσες δόσεις, slide «στολίδια», «μπόλικο» rhythm section, παθιασμένα φωνητικά (φτύνει τα πνευμόνια του ο Keegan με το ονοματεπώνυμο-εγγύηση), βιολί και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ το hammond B3 να κυριαρχεί, μέσα από μόνο επτά αλλά πλουσιότατα τραγούδια και concept που απ’όσο καταλαβαίνω, καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις και προσωπικές εμπειρίες του βασικού συνθέτη/στιχουργού Kevin Keegan. Μετά την πρώτη ακρόαση, λίγο πιο μπροστά από το υπόλοιπο υλικό θεωρώ πως είναι τα μικρά έπη “The sign of a sealed fate” και “Cold grey death”, αν και σίγουρα καθένας θα έχει τα δικά του αγαπημένα τραγούδια από το εξαιρετικό, για το είδος του, “Truth and ruin”. Οι οπαδοί του ήχου να ορμήσουν πάραυτα. (8/10)
Από πότε έχεις να ευχαριστηθείς μια κυκλοφορία των VIRGIN STEELE; Πιθανότατα από το δεύτερο “House of Atreus”, όπως και εγώ δηλαδή. Πόσα χρόνια πάνε; Είκοσι. ΕΙΚΟΣΙ! Αν λοιπόν σου έχει λείψει η καλή πλευρά του DeFeis, νομίζω πως δεν έχεις να χάσεις κάτι αν ακούσεις τους ETERNAL WINTER και το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Archaic lore enshrined: songs of savage swords & dark mysticism”. Και να σου εξηγήσω το γιατί. Καταρχάς, ο ηγέτης της μπάντας, Matthew Knight, έχει το ίδιο σουλούπι, το ίδιο μαλλί και εν τέλει την ΙΔΙΑ φωνή με τον DeFeis, όταν δεν θέλει να την κάνει να μοιάζει με αυτήν του Tobias Sammet των EDGUY, όταν δεν γρυλλίζει σε χαμηλότατες οκτάβες σαν τον Dani των CRADLE OF FILTH ή όταν δεν θέλει να τραγουδά με «γοτθικό» στυλ. Μετά, η μουσική είναι τόσο επηρεασμένη από τα δύο “Marriage…”, που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη τόση ομοιότητα. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα εδώ, που οι Αμερικανοί από το Mechanicsville του Maryland πρέπει οπωσδήποτε να προσέξουν: καλές οι επιρροές, καλές οι δυνατότητες, καλή η παντομίμα, αλλά αυτό που χρειάζεται πρωτίστως είναι συνθετικό ταλέντο. Οι ETERNAL WINTER μπλέκονται στον λαβύρινθο των μεγαλεπήβολων συνθέσεων και της ταύτισης με τους VIRGIN STEELE, και ξεχνούν την αμεσότητα. Το άλμπουμ έχει διάρκεια μία ώρα και «κουβαλάει» τόση πολλή πληροφορία, που στο τέλος χάνει την ουσία, και εσύ μαζί με αυτό, το ενδιαφέρον σου. Πρελούδια, ιντερλούδια, φαντεζί πλήκτρα και κιθάρες σε έναν concept δίσκο ο οποίος συνεχίζει το “Eternal winter saga” που ξεκίνησε στον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “Within the castle shadowgate”. Τέτοιες προσπάθειες θέλουν και τις ανάλογες ικανότητες, και τούτοι οι Αμερικανοί ναι μεν τις έχουν, δεν δείχνουν πως μπορούν όμως να τις παρουσιάσουν όπως πρέπει. Από την άλλη, ο δίσκος των «Αληθινών Metal Ιπποτών» του αμερικανικού underground, όπως αυτοπροσδιορίζονται, είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι VIRGIN STEELE από τον δεύτερο «Ατρέα» και μετά. Προσωπικά, περιμένω καλύτερα πράγματα στο μέλλον. (6/10)
«Φωτιά στα τόπια!». Νέος δίσκος για τους βετεράνους power/thrashers HEXX με τίτλο “Entangled in sin” και για τον γράφοντα, η συνέχεια που θα έπρεπε να έχει το κλασσικό πλέον στον underground US metal χώρο, “Under the spell”. Κινούμενοι κάπου μεταξύ METAL CHURCH και OVERKILL, οι Αμερικανοί από την μεταλλομάνα περιοχή του Bay Area δείχνουν τα δόντια τους. Ξεπερνάμε γρήγορα το κακό και παιδικό εξώφυλλο και επικεντρωνόμαστε σε έναν ηχητικό καταιγισμό, τέτοιον που μόνο οι Η.Π.Α μπορούν να δημιουργήσουν. Δεν περίμενα τόσο καλό δίσκο από τους HEXX εν έτει 2020, λέω την αλήθεια. Αλλά τραγούδια σαν το ομώνυμο, το “Watching me burn”, το ”Power mad” ή το ”Strive the grave” δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια σκεπτικισμού από τις πρώτες ακροάσεις. Είναι και αυτή η φωνή που φέρει κάτι από την αύρα του Wayne και της Leather Leone μαζί, πώς να μη με κερδίσει; Καταιγιστικός δίσκος το “Entangled in sin”, πιστός σε απλούστατες αξίες και δεδομένα που κάποτε, την χρυσή εποχή της δεκαετίας του ’80, αρκούσαν ώστε και οι καλλιτέχνες να δημιουργούν καλές κυκλοφορίες, αλλά και οι οπαδοί να τις εκτιμούν. Απλότητα, ευθύτητα και οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος που λέγονται επιθετικότητα – μελωδικότητα σε απόλυτη ισορροπία. Ωραία πράγματα! Στην έκδοση του cd υπάρχουν και ακόμη τρία κομμάτια, το ακυκλοφόρητο bonus “Signal 30 I-5” και τα “Night οf pain” και “Terror”, επανηχογραφημένα και τα δύο και ορμώμενα από το ντεμπούτο “No escape”. Γεροντάρες ενωμένες, ποτέ νικημένες. (8/10)
Πάμε και σε melo-death ήχους τώρα. Θα περίμενε κανείς να είναι Σκανδιναβοί, αλλά οι THE LAST REIGN είναι όπως είπαμε και αυτοί Αμερικανοί, από το Buffalo της Νέας Υόρκης. Τα ονόματά τους και οι αρμοδιότητές τους; Brian Platter στις κιθάρες, Seth Welty στο μπάσο, Vince Mayer στα τύμπανα και Adam Svensson στην φωνή. Το “Evolution” είναι η δεύτερη δουλειά τους μετά το “Expulsion from paradise” του 2016 και από τον όρο και μόνο “melo-death”, ξέρεις πολύ καλά τι να περιμένεις. IN FLAMES, DARK TRANQUILITY, AMON AMARTH, AT THE GATES, τέτοια πράγματα. Δύσκολη η αποστολή των Αμερικανών εδώ. Όπως συμβαίνει με κάθε είδος και υποείδος της metal μουσικής, έτσι και το melo-death γνώρισε μια μεγάλη ακμή για περίπου μια δεκαετία, σιγά σιγά έδειχνε να υποχωρεί, και τώρα έχουν μείνει μόνο ελάχιστοι που να κρατούν ψηλά την σημαία του και να μην ρεζιλεύονται, σε μια περίοδο μεγάλης παρακμής. Σκέφτομαι λοιπόν το φιάσκο των πάλαι ποτέ ηγετών IN FLAMES για παράδειγμα, και ακούγοντας το “Evolution” θέλω να δώσω συγχαρητήρια στους THE LAST REIGN για αυτήν την πολύ καλή, αντικειμενικά, προσπάθεια και το αξιολογότατο αποτέλεσμα. Ένα ακόμη στοιχείο που λογικά θα «κερδίσει» τους φίλους του ευρύτερου ακραίου φάσματος (όσο ακραίο μπορεί να είναι το melodeath αν του βγάλουμε τα φωνητικά) είναι μια μικρή κλίση που έχει και προς metalcore ήχους, τους οποίους δένει τόσο ωραία με την κύρια ταυτότητά της, που και ο οπαδός του metalcore θα τους διακρίνει και θα εκτιμήσει, και εγώ παραδείγματος χάριν που δεν μπορώ καθόλου αυτό το στυλ, να μην «ξινίσω». Κατά τα λοιπά μην έχεις καμία αμφιβολία πως οι IRON MAIDEN σε συνδυασμό με μπάντες όπως αυτές που διάβασες παραπάνω, κυριαρχούν εδώ και last but not least, o Svensson έχει, για το είδος, ΦΩΝΑΡΑ. Βάλτε τον να τραγουδήσει τώρα όπως είναι το “Whoracle” να γονατίσει ο κόσμος. Στον βαθμό που ακολουθεί, αν είσαι βαμμένος με το NWOSDM και την σχολή του Gothenburg, πρόσθεσε ακόμη έναν βαθμό. (7/10)
Φτάσαμε στο τέλος και για αυτή την φορά. Θα τα ξαναπούμε με νέες προτάσεις, όταν πρέπει. Take care!
Δημήτρης Τσέλλος
