Ο λαός μας έχει κάποια ρητά που πολλές φορές χρησιμοποιούμε για να περιγράφουμε γλαφυρά καταστάσεις ή στιγμές της καθημερινότητας μας. Ένα από αυτά είναι και το «η γριά κότα έχει το ζουμί». Μετά το πέρας της εμφάνισης των URIAH HEEP σκεπτόμουν όχι μόνο αυτό αλλά και πόσο μοναδικά τελικά είναι κάποια συγκροτήματα σε αυτό που κάνουν και παρόλο που έχουν περάσει τα χρόνια νεότητας, απορρέει από το είναι των μουσικών, τέτοιο ψυχικό απόθεμα που νομίζεις ότι παρακολουθείς εφήβους να αποδίδουν τραγούδια. Θα τα διαβάσετε και παρακάτω αλλά νομίζω ότι κάθε φορά που παρακολουθούμε το σχήμα, ξέρουμε εκ προοιμίου τί θα συναντήσουμε. Ίσως αυτός ήταν ένας από τους λόγους που «ώθησαν» το Αθηναϊκό κοινό να κάνει sold out τα εισιτήρια του event.
Πριν όμως από τους -ηλικιακά και μόνο- γεροροκάδες, την αυλαία θα άνοιγαν οι CHRYSILIA δέκα περίπου λεπτά πριν τις 21:00. Τα φώτα άνοιξαν και με ένα άκρως πομπώδες intro έκαναν ένα-ένα τα μέλη του group την εμφάνισή τους στη σκηνή. Όσοι ασχολούνται ενεργά με την metal σκηνή όλο και κάπου θα τους έχουν πετύχει ζωντανά αφού από το 2017 που κυκλοφόρησε η παρθενική τους δουλειά έχουν κάνει αρκετές ζωντανές εμφανίσεις, αποκομίζοντας θετικά σχόλια από τους οπαδούς. Οι CHRYSILIA ασχολούνται ενεργά με το πολύπαθο female fronted metal, ένα είδος που για μένα έχει κάπως μουσικά κορεστεί αφού θεωρώ ότι λίγο πολύ όλοι είναι σαν να παίζουν το ίδιο. Το συγκρότημα έχει όλα τα όποια κλισέ του είδους: πομπώδη μουσική που αναμιγνύει με ωραίο τρόπο τα power σημεία με πιο folk, χορωδιακά επιβλητικά μέρη και άλλα προηχογραφημένα μέρη που «γεμίζουν» τα τραγούδια, και φυσικά αιθέρια υψίφωνα γυναικεία φωνητικά όπου στους CHRYSILIA εκφράζονται από μια από τις καλύτερες φωνές που διαθέτει η χώρα μας, την Χρυσώ Σταματοπούλου.
Ευτυχώς το group είναι από αυτά που τουλάχιστον εγώ δεν βαριέμαι. Οι CHRYSILIA παρόλο που έχουν μια κυκλοφορία μόνο, μέσα από την οποία βασίστηκε το set list τους συν μια διασκευή σε τραγούδι της LOREENA McKENNITT (όσοι ήξεραν το τραγούδι άκουγαν μια ωραία διασκευή), έχουν ενδιαφέρουσες συνθέσεις που και fan να μην είσαι θα τις ακούσεις. Αν πάλι είσαι φανατικός οπαδός του είδους, σίγουρα θα βρεις άλλον έναν αντιπρόσωπο που θα περάσεις μαζί του ώρες ακροάσεων. Θεωρώ πως το σχήμα έχει βλέψεις να πάει ακόμα καλύτερα στο μέλλον αφού βάση συνθέσεων και τωρινών μελών που απαρτίζουν το σχήμα, έχει όλα τα εχέγγυα να πετύχει έστω και σε αυτό το «κλειστό σε κανόνες» μουσικό είδος. Το group ήταν καλοπροβαρισμένο, με ωραία σκηνική παρουσία, ο καθένας ήξερε τον ρόλο του πάνω στην σκηνή και το σημαντικότερο: υποστήριζαν τις συνθέσεις τους στο 100%, παρόλο που το group δεν θα έπρεπε –κατά τη γνώμη μου- να ήταν support σε ένα αμιγώς rock σχήμα. Θα ταίριαζαν καλύτερα σε πιο metal headliner.Το μόνο «μεμπτό» τους σημείο είναι ότι ακόμα είναι «άγουροι» επαγγελματικά κάτι που φάνηκε σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές της εμφάνισής τους ειδικά από μικροφώνου. Νομίζω ότι εκείνοι ξέρουν καλύτερα απ’ όλους μας τι πρέπει να βελτιώσουν «όταν δουν τις φάσεις στο βίντεο». Το ταλέντο υπάρχει περίσσιο, κάτι που φάνηκε από το απλόχερα «ζεστό» χειροκρότημα του κοινού στο τέλος. Τα υπόλοιπα είναι στο χέρι τους.
Setlist: Et In Arcadia Ego/The Menalon Trail/Arcadia/Altar Of Silence/The Mummer’s Dance (LOREENA McKENNITT διασκευή)/Desparate Wings/By The Gates Of Ypsus.
Θοδωρής Μηνιάτης
«Άγγλοι» στο ραντεβού τους και ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα τους στις, 22:00 στην σκηνή θα εμφανισθούν οι Βετεράνοι URIAH HEEP. O κόσμος είχε κάνει από νωρίς sold out το μέρος και οι ηλικίες που παρατηρούσες στο club ήταν από 20 μέχρι 60, ένα κοινό όλων των ηλικιών πραγματικά. Υπήρχε χαρούμενη διάθεση από όλους και οι URIAH HEEP φρόντισαν να μην μας την χαλάσουν, ίσα-ίσα μας την ανέβασαν κι άλλο.
Θα ξεκινήσουν με το “Grazed by heaven” από την νέα τους δουλειά μιας και αυτή προμοτάρουν και ο ήχος ήταν κρύσταλλο. Ο Μick Box η ηγετική μορφή της μπάντας με τα μακριά άσπρα του μαλλιά και τα γυαλιά που δεν έβγαλε καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας στην αριστερή πλευρά της σκηνής, ήταν “βράχος”. Η συνέχεια με το κλασσικό “Return to fantasy” θα πυροδοτήσει το κοινό και εμάς θα μας μεταφέρει στις fantasy ημέρες της δεκαετίας του ‘70. Ο Βernie Shaw ήταν όπως γνωρίζαμε, πολύ επικοινωνιακός και ευδιάθετος, όπως και όλο το σχήμα. Μια αίσθηση που στην μετέδιδαν από το πρώτο λεπτό που πάτησαν το πόδι τους πάνω στην σκηνή. “Living the dream” από τον τελευταίο δίσκο για να ακολουθήσει μια καταιγιστική heavy metal εκτέλεση του “Too scared to run” που πραγματικά εμένα προσωπικά με έκανε να αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά που την βρίσκουν τέτοια ενέργεια.
Η μπάντα κυκλοφόρησε πέρσι έναν πάρα πολύ δυνατό δίσκο και στα πλαίσια προώθησής του, δεν μπορούσε να τον αγνοήσει, γι’ αυτό και έπαιξαν συνολικά έξι κομμάτια από αυτόν. Μπορεί για κάποιους που είχαν έρθει για να ακούσουν τα πιο κλασσικά κομμάτια τους να τους ξένισε κάπως αλλά αυτό που είδα εγώ ήταν ότι η μπάντα έπαιζε με ψυχή εικοσάρηδων και επίσης τα κομμάτια κολλούσαν μια χαρά στο συνολικό setlist. Eπομένως τα “Τake away my soul” και “Knocking on my door” που ακολούθησαν, έδεσαν μια χαρά και δεν έκαναν κοιλία ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Bουτιά στα 70’s και πάλι για να ακολουθήσει το κλασσικό “Rainbow Demon” που το κοινό τραγουδούσε δυνατά και η εκτέλεση του ήταν το λιγότερο εξαιρετική. Θα ακολουθήσουν τα “Waters flowin’” και “Rocks in the road” από τον καινούργιο δίσκο δείχνοντας ότι οι URIAH HEEP διάλεξαν να μας παρουσιάσουν τα πιο ωραία κομμάτια του “Living the dream”. Κάπου εδώ έφθασε η ώρα για την απόλυτη αποθέωση καθώς ο Bernie Shaw αναγγέλλει το “Gypsy” από το ντεμπούτο τους που βγήκε το 1970. To κοινό θα τραγουδήσει με όλη του την ένταση και ο Mick Box θα λάμψει ξανά με το παίξιμό του, πραγματικά «αιώνιος νεανίας» στα 72 του χρόνια πλέον. “Look at yourself” στην συνέχεια για να ακολουθήσει και πάλι πανικός και εδώ να πούμε ότι το rhythm section των Dave Rimmer/ Russell Gilbrook αξίζει συγχαρητήρια για το παίξιμό του και την ενέργεια που κατέθεταν πάνω στην σκηνή.
Ο Mick Box θα μας μιλήσει για το πώς προέκυψε η σύνθεση του επόμενου κομματιού που δεν ήταν άλλο από το κλασσικό “July morning”. Η εκτέλεση του ήταν άψογη, το τραγουδήσαμε όλοι μας καταθέτοντας όλη μας την ψυχή και ο πληκτράς, Phil Lanzon, ήταν υποδειγματικός στον ρόλο του που όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του φαινόταν ότι απολάμβανε κάθε στιγμή της συναυλίας. Να προσθέσω ότι αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της μπάντας (μαζί με τον τραγουδιστή Bernie Shaw) από το 1986.
To πρώτο μέρος της συναυλίας θα τελειώσει με τους Box και Bernie Shaw να αποδίδουν ένα από τα αγαπημένα κομμάτια του κοινού που τραγουδά με όλη του την ένταση και πάλι, το πιο κλασσικό και από τα κλασσικά “Lady in black”.
Κάπου εδώ έχει περάσει μιάμιση ώρα συναυλίας και η μπάντα θα αποχωρήσει για το encore που θα έρθει με ένα αγαπημένο κομμάτι των οπαδών τους που δεν είναι άλλο από το “Sunrise”. Άλλη μια όμορφη εκτέλεση και για το τέλος έχουμε το “Easy Livin’” ένα από τα πιο γνωστά και χαρακτηριστικά κομμάτια τους με το οποίο θα πέσει η αυλαία μέσα σε χειροκροτήματα κι εκδηλώσεις ενθουσιασμού προς την μπάντα.
Πραγματικά οι URIAH HEEP έδωσαν μια εντυπωσιακή εμφάνιση και αυτό το έκαναν με έναν τρόπο που έμοιαζε φυσιολογικό και φαινόταν να τους βγαίνει αβίαστα. Τι να πω, τους έχω δει τόσες φορές από το 1989 κι έπειτα και αν και το περίμενα, διότι γνωρίζω ότι απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, έμεινα έκπληκτος από την hard rock απόδοσή τους που παρά τα χρόνια τους και την ηλικία των 3/5 των μελών τους, τους βγάζω το καπέλο γιατί δεν έκαναν καμιά έκπτωση στην βαρύτητα και στον χαρακτήρα της μουσικής τους. Όλος το κόσμος που μαζεύτηκε και γέμισε το club πέρασε καλά και αυτό ήταν το ευχάριστο της βραδιάς παρόλη την σχετική ταλαιπωρία από το γεμάτο venue.
Αν μας ξανάρθουν τα επόμενα χρόνια, καλό είναι να βρεθεί μεγαλύτερος χώρος η να προστεθεί και δεύτερη μέρα γιατί μετά από την συναυλία της Παρασκευής όσοι είχαν έστω και έναν ενδοιασμό, νομίζω ότι με αυτά που άκουσαν θα σπεύσουν για να μην τους χάσουν την επόμενη φορά.
Setlist: Grazed by heaven/ Return to fantasy/ Living the dream/ Too scared to run/ Take away my soul/ Knocking at my door/ Rainbow demon/ Water’s flowin’/ Rocks in the road/ Gypsy/ Look at yourself/ July morning/ Lady in black/ Sunrise/ Easy Livin’
Γιάννης Παπαευθυμίου
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
