Το έβδομο άλμπουμ των Αυστραλών VOYAGER, είναι ένας από τους δίσκους που κυκλοφόρησε στο λυκόφως του 2019 και ξεχάστηκε, ευτυχώς όχι για πολύ, στο ράφι. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως κάποιοι καλλιτέχνες δεν σε αγγίζουν με τη μία, τους αφήνεις για λίγο, επιστρέφεις μετά από ένα τρίμηνο και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως είτε τα αυτιά σου ωρίμασαν στο μεσοδιάστημα ή απλά δεν έδωσες τη δέουσα προσοχή αρχικά. Μην επιτρέψετε να σας συμβεί αυτό με το πολύ ωραίο “Colours in the sun”.
Νομίζω, πως πλέον είναι καιρός να βάλουμε τους DREAM THEATER και το US power/progressive στο κιτάπι της ιστορίας μια και καλή, διότι το progressive της νέας γενιάς, όχι μόνο προέρχεται από τόσα άλλα μέρη, του αγγλόφωνου και μη κόσμου, αλλά έχει και ένα εντελώς διαφορετικό και πρωτότυπο σύνολο επιρροών που συνοψίζονται στο “Colours in the sun”, που μαρτυρά και τη στροφή της μπάντας (που βγήκαν στο προσκήνιο το 2004) σε ένα πιο ώριμο και ολιστικό στυλ. Εδώ, έχει δοθεί έμφαση σε ένα πιο μεστό και προσβάσιμο songwriting, με πολλές σύντομες και εκρηκτικές prog εξορμήσεις που δεν κουράζουν, χωρίς τα πολύ χτυπητά χαρακτηριστικά του djent και τα brutal φωνητικά των πρώιμων VOYAGER. Τα πλήκτρα παίζουν κυρίαρχο ρόλο, αλλά όχι όπως μας έμαθαν οι πατέρες του είδους. Σε φάσεις, είναι ένα όμορφο ambient χαλάκι για τις djent ογκώδεις κιθάρες. Τόσο ambient, που το μυαλό ταξιδεύει σε MASSIVE ATTACK, DEPECHE MODE (ειδικά με τα ζεστά φωνητικά του Daniel Estrin) και άλλα συναφή (με εξαίρεση το πιο-Kevin Moore-σόλο πεθαίνεις του “Runaway”). Το έχει πει και ο ίδιος ο Estrin, πως ο νέος δίσκος της μπάντας θα είναι ο πιο «υπερβατικός , πολυεπίπεδος και ταξιδιάρικος».
Γενικά, το πακέτο εδώ είναι αρκετά pop, χωρίς να είναι αυτό καθεαυτό. Η μπάντα σίγουρα έχει μία έφεση προς μία πιο εύπεπτη μουσική που φλερτάρει με το progressive της post-2010 περιόδου, πράγμα που φάνηκε και στην πρόσφατη απόπειρά τους να εκπροσωπήσουν την Αυστραλία στο διαγωνισμό της Eurovision. Στα πλαίσια ενός πιο pop progressive (τόσο που σε φάσεις θυμίζουν και dance μουσική), τα ρεφρέν είναι απίστευτα μεταδοτικά, ενώ τα τύμπανα είναι μινιμαλιστικά αλλά τόσο ρυθμικά και περιπετειώδη. Σας θυμίζει κάτι; Ε ναι, οι νέοι μπαμπάδες, παππούδες, νονοί μας, είναι οι LEPROUS και οι VOYAGER δε διστάζουν να δείξουν πόσο έχουν επηρεαστεί από αυτούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι νέοι από την Αυστραλία έχουν γυρίσει το κεφάλι τους προς τη Νορβηγία (η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει τα πάνω-κάτω στη μουσική), πράγμα που διαφαίνεται και από τη συμμετοχή του Einar Solberg στο “Entropy”, όπου φυσικά ο Solberg μας σκοτώνει με τη φωνάρα του.
Εν ολίγοις, προτείνω να ποντάρετε στους VOYAGER για το όμορφο, οικείο και προσβάσιμο progressive που εκπροσωπούν στο τέλος της περασμένης (πλέον) δεκαετίας και που μας μπάζει σε μία καινούργια, όπου το pop αναμειγνύεται αρμονικά με το djent και την ηλεκτρονική μουσική, χωρίς να θυσιάζει το λυρισμό και όσα κάνουν το progressive (πατροπαράδοτα και πιο πρόσφατα) περιπετειώδες και απαιτητικό στον ακροατή, είτε νέο ή γηραιότερο.
7.5/10
Φίλιππος Φίλης
