Μ’ αυτά και μ’ αυτά κοντεύει μια 25ετία από τη δημιουργία των WATAIN και 22 χρόνια από την κυκλοφορία του καταπληκτικού ντεμπούτου τους, “Rabid Death’s Curse”, το οποίο ανάγκασε πολλούς να ασχοληθούν με τη χάρη τους. Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι, με τους Σουηδούς να κυκλοφορούν εξαιρετικούς δίσκους, να περιοδεύουν με μεγάλα ονόματα, να κερδίζουν το 2010 ένα Σουηδικό Grammy, κατόπιν να κυκλοφορούν έναν πειραματικό δίσκο που αρκετοί αγάπησαν να κράζουν, να επιχειρούν την επιστροφή τους σε πιο ακραίες φόρμες και κάπως έτσι να φτάνουμε στο σήμερα και στο ολόφρεσκο “The agony & ecstasy of Watain”.
Με τον έβδομο δίσκο τους οι WATAIN ντεμπουτάρουν υπό τη στέγη της Nuclear Blast και το κάνουν με «γδούπο». Ισορροπώντας μεταξύ του «πιο πειραματικού» “The wild hunt” και του “Trident wolf eclipse” με την πιο ευθεία και ακραία προσέγγιση, το “The agony & ecstasy of Watain” είναι ένας ολοκληρωμένος δίσκος από κάθε άποψη. Είναι εμφανές πως η μπάντα έχει δουλέψει πολύ πάνω στα κομμάτια, αλλά και στην παραγωγή του δίσκου, πετυχαίνοντας έναν εξαιρετικό ήχο, ο οποίος μπορεί να είναι πεντακάθαρος, αλλά επ’ ουδενί δε χάνει τίποτα σε δύναμη ή ωμότητα. Το γεγονός πως η μπάντα ηχογράφησε για πρώτη φορά live έπαιξε σαφέστατα το ρόλο του και είναι ένα σημείο που θα δώσει απίστευτη δυναμική στα κομμάτια του δίσκου όταν αυτά θα αποδίδονται ζωντανά.
Και μιας και έγραψα για κομμάτια, τι να πρωτοαναφέρω; Όλα είναι ένα κι ένα. Το “Ecstasies In Night Infinite” ανοίγει με θυελλώδη και χαοτικό τρόπο το δίσκο, ενώ το “The Howling” εντυπωσιάζει με τις ακροβασίες του μεταξύ καθαρόαιμου black riffing και ρυθμών, μελωδίας και groove. Το mid-tempo “Serimosa” υπνωτίζει και καθηλώνει με την ατμόσφαιρά του. Σε ανάλογο μοτίβο κινείται και το σκοτεινό “We remain”, το οποίο ανεβαίνει επίπεδο με guest εμφάνιση της Farida Lemouchi (ex-DEVIL’S BLOOD, MOLASSES) στα φωνητικά. Το επικό και ατμοσφαιρικό, “Before the Cataclysm” μαγεύει με τις συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων, αποκαλύπτοντας και την progressive πλευρά των Σουηδών. Το «γκαζωμένο» “Funeral Winter” θυμίζει την Νορβηγική σκηνή στα καλύτερά της, ενώ τα “Black cunt” και “Leper’s grace” είναι επίσης πολύ καλά κομμάτια. Για το τέλος άφησα το απίστευτο “Septentrion”. Επικό, μελαγχολικό, μελωδικό, ανθεμικό, ατμοσφαιρικό, κλείνει μεγαλοπρεπώς το δίσκο.
Συνοψίζοντας, το “The agony & ecstasy of Watain” είναι ένας πανέμορφος και βαθύς δίσκος. Διανύοντας μια περίοδο έμπνευσης οι WATAIN καταθέτουν μια ώριμη και ισορροπημένη δουλειά η οποία βρίθει στιγμών που εντυπωσιάζουν. Τολμώ να πω πως ο δίσκος αυτός θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη μετέπειτα πορεία της μπάντας.
8,5 / 10
Θανάσης Μπόγρης
