Πέρασαν κιόλας 5 ολόκληρα χρόνια από τότε που ακούσαμε μία ολοκληρωμένη δουλειά από τους WHITE WIZZARD και η αλήθεια είναι ότι τόσο το “Flying tigers” (2011) όσο και το “The Devil’s cut” (2013) μπορεί να ήταν καλά δισκάκια αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονταν με το εκρηκτικό ντεμπούτο “Over the top” που έβαλε για τα καλά στο χάρτη του New Wave Of Traditional Heavy Metal τους Αμερικανούς. Πράγματι, η μακροχρόνια δισκογραφική απουσία μπορεί να ωφελήσει ένα συγκρότημα αλλά από την άλλη ενδέχεται να το αποσυντονίσει και κυρίως να οδήγησει σε σμίκρυνση του fan base στο οποίο βασίζονται πάρα πολύ όλα τα συγκροτήματα. Τι από τα δύο έγινε, λοιπόν, στην περίπτωση των WHITE WIZZARD;
Καταρχάς, οι οιωνοί ήταν ελπιδοφόροι καθώς ο δίσκος σηματοδοτούσε την επιστροφή δύο παλιών μελών, του τραγουδιστή Wyatt Anderson και του κιθαρίστα James LaRue. Επιπλέον, το “Infernal overdrive” ξεκινάει με 4 πάρα πολύ καλά κομμάτια στο γνώριμο, ευθύ ύφος των WHITE WIZZARD οι οποίοι αποτείνουν ξανά φόρο τιμής στους PRIEST (ειδικά με το ομώνυμο κομμάτι), στους MAIDEN (κυρίως στο “Storm the shores”) και στους ICED EARTH (στο κομμάτι “Chasing dragons”). Και εκεί που λες ότι όλα πάνε καλά και ότι οι WHITE WIZZARD έχουν καταθέσει έναν ακόμη αξιοπρεπή δίσκο, η συνέχεια μας τα χαλάει… Εκτός αν είστε fan της εκλεκτικής prog rock σκηνής της δεκαετίας του ‘70! Βλέπετε, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ηχογραφήσουν 4-5 μακροσκελή τραγούδια που δεν ταιριάζουν και τόσο πολύ με το οικείο, άμεσο στυλ τους και το χειρότερο είναι ότι δεν τους βγήκε στην πράξη αφού κουράζουν με την πρώτη κιόλας ακρόαση. Σου δίνουν την εντύπωση ότι δεν χρειαζόταν να γράψουν δεκάλεπτα κομμάτια για συνθέσεις που κάλλιστα θα μας «μιλούσαν» περισσότερο αν είχαν μία πιο λιτή δομή.
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι εναντίον των μουσικών πειραματισμών αλλά το όλο εγχείρημα απέτυχε στην περίπτωση των WHITE WIZZARD οι οποίοι επέλεξαν να «γκρεμίσουν» την καλή αρχή των τεσσάρων πρώτων κομματιών του δίσκου με πέντε πολύ κουραστικές συνθέσεις στο τέλος.
6 / 10
Σάκης Νίκας
