Εδώ και κάποια χρόνια η αντεπίθεση του αναλογικού ήχου, του παραδοσιακού εξοπλισμού, του ατόφιου hard rock των 70’s, των μακριών πουκαμίσων, των παντελονιών σε σχήμα «καμπάνας» και της ευδιάκριτης, έντονης τριχοφυΐας στα πρόσωπα (γνωστή και ως μούσια), καλά κρατεί. Μέρος αυτής της αντεπίθεσης είναι και οι WYTCH HAZEL, ορμώμενοι από το βορειοδυτικό τμήμα του Νησιού και συγκεκριμένα το Lancashire, οι οποίοι «πατούν» γερά και βαδίζουν αγέρωχοι και απρόσκοπτοι στα μονοπάτια των μεγάλων, του είδους, συμπατριωτών τους. Τώρα λοιπόν που εξασφάλισα τη προσοχή και του λάτρη της Γηραιάς Αλβιώνας, Ντίνου Γανίτη, συνεχίζω.
Το ντεμπούτο τους, “Prelude”, ήταν μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2016. Προσωπικά, και ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος, με είχε σχεδόν μαγέψει. Περίμενα λοιπόν το επόμενό τους βήμα γεμάτος ανυπομονησία, αλλά χωρίς καμία μα καμία αγωνία. Ήμουν βέβαιος πως και η δεύτερη δισκογραφική τους απόπειρα, ακόμη και αν περιείχε τα υπολείμματα του “Prelude”, θα ήταν τουλάχιστον ισάξια. Υπολείμματα φυσικά δεν περιέχει το “II: Sojourn”, αλλά με τα δέκα νέα, δικά του κομμάτια, κοιτά στα μάτια τον προκάτοχό του. Κοίταξε το εξαιρετικό εξώφυλλο. Θα μπορούσε να είναι κάποιο των WISHBONE ASH, έτσι δεν είναι; Αυτός ο πολεμιστής – ιππότης, έρχεται θαρρείς απευθείας από τον κόσμο του “Argus”. Δες τίτλους τραγουδιών… “The Devil is here”, “Still We Fight”, “Wait on the Wind”, “Barrow Hill”… ακόμη και από τις λέξεις, «οσμίζεσαι» πως εδώ ο λυρισμός θα έχει τον πρώτο λόγο. Βάζεις τον δίσκο να παίζει. Ναι, ναι, ναι. Αυτό είναι το βρετανικό hard rock που τόσο λάτρεψες κατά τη χρυσή εποχή 1972-1982. Νότα με τη νότα, μέτρο με το μέτρο, παρελαύνουν μπροστά σου όλοι εκείνοι οι τεράστιοι καλλιτέχνες που η ιστορία τους απέδωσε τον τίτλο του πρωτοπόρου, του «σκαπανέα». Οι κέλτικες μελωδίες και οι διπλές κιθάρες των THIN LIZZY, ως βασικότερη επιρροή. Οι αρμονίες των U.F.O. Η μυσταγωγική ατμόσφαιρα των WISHBONE ASH. Η έντονη folk αισθητική των JETHRO TULL. Ο προοδευτισμός των GENTLE GIANT και των JUDAS PRIEST του “Rocka Rolla”. Ο αποκρυφισμός των cult ηρώων PAGAN ALTAR.
Θέλει στα σίγουρα περισσή μαστοριά, για να βάλεις όλα αυτά τα στοιχεία σε μία δική σου δουλειά, και αυτή να βγει κάτι διαφορετικό από φτηνή αντιγραφή. Θέλει επίσης ταλέντο και επίγνωση του τι υλικά έχεις στα χέρια σου. Από εκεί ξεκινούν όλα. Στιχουργικά, η μπάντα παραμένει σε χριστιανικά (από τη πλευρά της προτεσταντικής οπτικής) και πολεμικά θέματα, ασχολείται με τη διαρκή μάχη του ανθρώπου έναντι του Κακού και χωρίζει τον δίσκο σε δύο μέρη, αυτό που αναφέρεται στον «Γολγοθά» (The Plight), και σε αυτό της τελικής «Νίκης» (The Victory). Με αρωγό μια εξαιρετική, πεντακάθαρη παραγωγή, ο ήχος των τεσσάρων ντυμένων με μεσαιωνικά ρούχα νεαρών είναι το απόλυτο tribute σε μια εποχή που πέρασε μεν, αλλά το αποτύπωμά της στο χρόνο είναι τόσο μεγάλο που καταντά «στοιχειωτικό». Και επειδή πρέπει να γίνεται ειδική αναφορά πολλές φορές στους μουσικούς, να πω εδώ πως ο drummer της μπάντας είναι τυφλός. Σεβασμός, τα κεφάλια κάτω και μακάρι να είχαμε όλοι τη μισή του δύναμη. Λοιπόν, επιστροφή και κλείσιμο με έναν βαθμό που τους αξίζει 100%. Μακάρι ο τρίτος και κρισιμότερος δίσκος, να είναι 10άρι ακατέβατο. Ως τότε…
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
