Δεν θα σας κρύψω πως η είδηση συνεργασίας μεταξύ δύο γιγάντων του progressive ιδιώματος, των Mark Zonder και Gary Wehrkamp αναπόφευκτα με ενθουσίασε ίσως γιατί περίμενα πως αυτή η σύζευξη θα σημάνει μια ανάσταση κυρίως των πολύ αγαπημένων σε μένα SHADOW GALLERY όπου ο Wehrkamp ήταν ένας από τους βασικούς συνθέτες. Όλα αυτά χωρίς να ξεχνώ τη συμβολή του Zonder που είναι ένας από τους κορυφαίους ντράμερ που έχω ακούσει και του οποίου το όνομα κουβαλάει το βάρος κυκλοφοριών ανεκτίμητης αξίας. Ευτυχώς έφερα μικρό καλάθι διότι το “If it’s real” των ZW BAND όπως επίσης λέγονται, δεν ηχεί παρά μόνο σε λίγα σημεία όπως SHADOW GALLERY ή FATES WARNING μιας και δεν μιλάμε για metal κυκλοφορία αλλά έναν ηθελημένα πιο ambient και αιθέριο δίσκο με έμφαση σε έναν πιο απαλό ήχο όπως ανακοίνωσε το δίδυμο στο press release. Εν ολίγοις το πιο λυρικό και μελωδικό σκέλος του progressive στο οποίο οι δύο μουσικοί έχουν ούτως ή άλλως θριαμβεύσει. Και αυτό σας διαβεβαιώνω δεν είναι καθόλου κακό.
Οι τόνοι λοιπόν εδώ έχουν πέσει, όπως και οι ταχύτητες ενώ και τα progressive μπράτσα δεν είναι παραφουσκωμένα. Τι μένει στο τέλος; E, λοιπόν, μετά από αρκετές προσεχτικές ακροάσεις ο δίσκος των ZONDER/WEHRKAMP αποκαλύπτεται και ανοίγεται γιατί πραγματικά παίρνει χρόνο και πίστη για να εκτιμήσεις το αποτέλεσμα των κόπων του διδύμου. Και όντως μετά από αρκετές ακροάσεις θα προσέξει κανείς πως τα μεσαίας διάρκειας εννιά κομμάτια (το δέκατο κομμάτι “goodnight” που κλείνει, ένα λυρικό νανούρισμα θα το έλεγα, φτάνει στα δύο λεπτά), είτε είναι πιο ambient και υπόκωφα, είτε λίγο πιο δυνατά με παραμορφωμένες κιθάρες, κρύβουν εκείνον τον μοναδικό λυρισμό των SHADOW GALLERY (θυμηθείτε κάτι “Don’t ever cry just remember” ή “Christmas day”) και την τεχνικότητα των FATES WARNING όπως μας την έμαθε ο Zonder. Απλώς τα πράγματα εδώ είναι αρκετά πιο απλοποιημένα. Το songwriting σκέλος δίνει έμφαση στον ήχο και το συναίσθημα με τη μουσική να γίνεται το κατάλληλο χαλί για την πολύ όμορφη φωνή του Wehrkamp και τις ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ φωνητικές μελωδίες που κάνουν σχεδόν κάθε ρεφραίν του δίσκου τρομερά μεταδοτικό και πλούσιο σε χρώματα και διαθέσεις. Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της συνεργασίας αυτής, που έχουν δηλαδή καταφέρει να χτίσουν ένα πολύπλοκο και γερό οικοδόμημα με λίγα και απλά μέσα δίνοντας έμφαση στη μελωδία, το συναίσθημα και το στέρεο songwriting χωρίς να θυσιάζουν το progressive σκέλος και την δεξιοτεχνία τους που τους έχει καταστήσει household name για χιλιάδες οπαδούς. Σε φάσεις μπορεί να φανεί το αποτέλεσμα σχετικά μονοδιάστατο και η παραγωγή επίπεδη, αλλά γι’ αυτό ακριβώς επιμένω πως θέλει αρκετές ακροάσεις για να αφουγκραστεί ο ακροατής το συναίσθημα και τις μελωδίες που αναμειγνύονται αρμονικά με το σύνολο που ρέει χωρίς μεγάλες κορυφώσεις ή κοιλιές. Αυτό ισχύει για τα πιο σκοτεινά και σχετικά heavy κομμάτια (“Two years”, “Too late”) και τα πιο ματζόρε ακουστικά κομμάτια (“I’d do anything”, “Last place”) που ακούγονται γνώριμα και πιο straightforward απ ό,τι μας έχουν συνηθίσει οι δύο μουσικοί στο παρελθόν, αλλά και πάλι μοναδικά και σαν μια όαση σε μια έρημο μέτριου songwriting που κατακλύζει συχνά το rock και τη metal μουσική σήμερα.
8 / 10
Φίλιππος Φίλης
