“Altering the balance of this (metal) world…”
Οι Αθηναίοι μάστορες του τεχνικού μετάλλου, SACRAL RAGE, βρίσκονται στην τελική ευθεία της προετοιμασίας τους για τη συναυλία της 5ης Ιανουαρίου 2020, μαζί με τους SABOTER, THE TEMPLE και HARDRAW, στο Κύτταρο. Με την πορεία του περσινού τους αριστουργήματος, “Beyond celestial echoes”, να φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της, το ROCK HARD συνομιλεί με τον τραγουδιστή Δημήτρη Καρτάλογλου, τον κιθαρίστα, Μάριο Πετρόπουλο και τον συνεργάτη τους στο μπάσο, Χρήστο Ζούκα, για τα «απόνερα» της κυκλοφορίας αυτής, αυτά που μεσολάβησαν ως τώρα και για κάποια από τα μελλοντικά τους σχέδια.
Χαιρόμαστε πολύ που σας έχουμε ξανά μαζί μας κύριοι. Ακόμη να συνέλθουμε από το “Beyond celestial echoes” και τα εδώ εντυπωσιακά σας live, είναι η αλήθεια, ωστόσο, βρίσκουμε τη δύναμη και σας ρωτάμε τι έγινε σε συναυλιακό επίπεδο από την κυκλοφορία του άλμπουμ ως και σήμερα. Πως το οργανώσατε το θέμα;
Δημήτρης: Καλησπέρα στο ROCK HARD και σε εσένα Δημήτρη! Καταρχήν, να πω ότι τα live τα είχαμε κλείσει σε μεγάλο βαθμό από πριν. Είχαμε ένα χρονοδιάγραμμα, το οποίο και τηρήσαμε μέχρι κεραίας. Ένα χρονοδιάγραμμα που συντάξαμε, αφού γνωρίζαμε την ημερομηνία κυκλοφορίας του “Beyond celestial echoes”. Κάποιους διοργανωτές τους προσεγγίσαμε εμείς, κάποιοι μας προσέγγισαν αυτοί. Το πρώτο live που δώσαμε ήταν αυτό της Αθήνας, με τους SABOTER και τους STYGIAN OATH, στο Temple, το live της επίσημης παρουσίασης του νέου μας δίσκου. Ήταν και το πρώτο live που δώσαμε με την καινούργια μας, τότε, «ταυτότητα» επάνω στην σκηνή.
Καινούργια «ταυτότητα». Αναφέρεστε στα περί «ντυσίματος» να υποθέσω. Έφυγαν τα πολλά βαψίματα, οι ζουρλομανδύες. Τι έγινε; Περάσατε σε κάτι πιο… «μεταλλάδικο»;
Δημήτρης: Όχι, δεν έφυγαν τελείως, όμως θελήσαμε να δοκιμάσουμε κάτι πιο «γήινο».
Μάριος: Κάτι πιο «street» ίσως είναι καλύτερα να πούμε.
Δημήτρης: Θεωρώ πως η μπάντα έχει περάσει από διάφορα στυλ, από το κλασσικομεταλλάδικο με τα δερμάτινα, τα καρφιά, τις σφαίρες, ξέρεις, στο στυλ των EXCITER και NASTY SAVAGE (σ.σ: στο ΕΡ τους, “Deadly bits of iron fragments”, υπάρχει και μία εξαιρετική διασκευή στο “Gladiator” των τελευταίων), από το πιο κοντά στο thrash με τα «ασπροπάπουτσα», τα στενά jeans και τα απλά t-shirts. Τον τελευταίο καιρό, είχαμε υιοθετήσει ένα πιο sci-fi concept, πιο «ρομποτικό», με τα βαψίματα, τα lasers που έβγαιναν από το γάντι που φορούσα, ακόμη και ο ζουρλομανδύας ήταν μέρος του sci-fi concept.
Μιλάμε τώρα για το πρώτο άλμπουμ, το “Illusions in infinite void” έτσι;
Μάριος: Ναι, για το πρώτο.
Δημήτρης: Επειδή παίζουμε ακόμη αρκετά κομμάτια από το “Illusions…”, ενδεχομένως να μείνουμε ακόμη σε αυτό το στυλ, εφόσον μας το επιτρέπουν οι συνθήκες. Δηλαδή εφόσον παίζουμε σε χώρο «δικό μας», με οικείο backstage, για να έχουμε την άνεση και να μπορούμε να το φέρουμε εις πέρας όλο αυτό.
Ποιος σας μακιγιάρει αλήθεια; Το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό και άκρως επαγγελματικό.
Δημήτρης: Έχουμε δική μας μακιγιέζ, την Μαργαρίτα Ιωαννίδου. Ήταν από πριν φίλη της μπάντας, μας ξέρει και η συνεργασία μας είναι άψογη. Δυστυχώς, δεν έχουμε το ταλέντο του King Diamond να βαφόμαστε μόνοι μας! (γέλια) Το κάνουμε δε όταν είμαστε εδώ, στη βάση μας, καθώς δε μπορούμε να «πάρουμε μαζί μας» αυτό το μακιγιάζ. Για αυτό υιοθετήσαμε και το νέο μας στυλ, το οποίο ακολουθεί το concept του “Beyond celestial echoes”, που εμπεριέχει ένα έντονο “post-apocalyptic” στοιχείο. Είναι ζήτημα ΚΑΙ άνεσης.
Εμένα πάντως μου θύμισε την ταινία “Mad Max” όλο αυτό και δεν ξέρω αν πρέπει ο θεατής που σας βλέπει να κατέχει από μόνος του τον «κόσμο» που εσείς εκείνη την ώρα παρουσιάζετε για να καταλάβει το όλο image.
Μάριος: Πολύ σωστός για το “Mad Max”! Τώρα, αν δεν κατέχει, όπως λες, τον «κόσμο» που παρουσιάζουμε, δε μας επηρεάζει, καθώς δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Δε χάνουμε σε κάτι.
Δημήτρης: Ναι, έτσι είναι. Άλλωστε οι ταινίες αυτές, είναι από τις πλέον κλασσικές του “post-apocalyptic” κόσμου. Δεν το έχουμε κάνει βέβαια εντελώς θεατρικό. Δε θέλουμε να ξεφύγει τελείως το όλο θέμα. Αλλά όσο αλλάζουν οι στίχοι, προσπαθούμε και εμείς εμφανισιακά να ακολουθούμε αυτήν την αλλαγή. Αν έχει ασχοληθεί με αυτό, θα καταλάβει πού παραπέμπουν αυτές οι αλλαγές-λεπτομέρειες. Αν όχι, απλά θα βλέπει ένα metal image.
Win–win situation λοιπόν! Μιας και αναφέραμε την εικόνα και το στήσιμο επάνω στη σκηνή, με εσάς τι ακριβώς συμβαίνει; Υπάρχει από πριν σχεδιασμός κινήσεων; Οργανώνεται η κάθε κίνηση από πριν;
Μάριος: Όχι, απλά αυτοσχεδιάζουμε. Δε σκηνοθετούμε από πριν τις κινήσεις μας. Θέλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν ελεύθεροι. Εντάξει, κάποιες κινήσεις στάνταρ γίνονται με κάποιον τρόπο. Για παράδειγμα στα intros έχουμε γυρισμένη πλάτη. Δε μπαίνουμε όμως σε καλούπια, αν και σίγουρα υπάρχουν μπάντες που κάθε τους κίνηση είναι προσχεδιασμένη. Δεν το θεωρώ βέβαια κακό αυτό, έτσι;
Δημήτρης: Είμαστε μία αυθόρμητη μπάντα και θέλουμε να έχουμε αυτό που λένε «άγνοια κινδύνου», τόσο εμείς, αλλά ισόποσα και ο θεατής/ακροατής μας. Να μην ξέρει τι θα δει την αμέσως επόμενη στιγμή. Να υπάρχει μία «άναρχη παράνοια». Πώς να στο πω… να νομίζει ο άλλος πως αυτοί εκεί, σε κάποια στιγμή, μπορεί να κατέβουν από τη σκηνή και να σφάζουν κόσμο! Εμείς λοιπόν, απλά αφηνόμαστε στη μουσική, η οποία και οδηγεί τις κινήσεις μας.
Μάριος: Πρωτίστως θέλουμε να γυαλίζει το μάτι μας (γέλια)!
Αυτό το μάτι που γυαλίζει είναι χαρακτηριστικό, ιδιαίτερα δικό σου Δημήτρη. Επειδή πιθανόν να διαβάζει τη συνέντευξη και κόσμος που δε γνωρίζει καλά τη μπάντα, θα ήθελα να μας πεις αν αυτές οι φυσιογνωμίες που αλλάζεις σημαίνουν κάτι ή είναι αυθόρμητες.
Δημήτρης: Ναι, είναι μεν αυθόρμητες, αλλά εκείνη τη στιγμή υποδύομαι έναν χαρακτήρα. Αυτός είναι ο Prototype UL, δημιούργημα μίας αρχαίας εξωγήινης φυλής, ένα ανδροειδές. O UL, ενώνει όλες μας τις ιστορίες κατά κάποιο τρόπο. Η φυλή αυτή εξαφανίστηκε και ο UL ταξιδεύει μόνος πια στο χώρο και στο χρόνο, με μοναδικό σκοπό να τραφεί από πηγές ενέργειας και να φτάσει στο επιθυμητό στάδιο, να γίνει αθάνατος. Ο UL έχει ανακαλύψει πως τα μεγαλύτερα ποσά ενέργειας απορρέουν από τους ανθρώπους, όταν αυτοί βρίσκονται υπό το καθεστώς πανικού, τρόμου, φρίκης κλπ. Οι εκφράσεις που παίρνω λοιπόν την ώρα μίας συναυλίας, είναι οι εκφράσεις του UL όταν τρέφεται.
Για αυτό λοιπόν θέλετε να υπάρχουν από κάτω «πανικόβλητοι» και «τρομοκρατημένοι» θεατές. εσύ υποδύεσαι τον UL και τρέφεσαι από μας.
Δημήτρης: Ακριβώς! Και για να στο πω αλλιώς, εγώ και αυτός, εκείνη τη στιγμή, είμαστε ένα.
Μάριος: Ο κύριος χαρακτήρας είναι ο UL, δηλαδή ο Μήτσος. Εμείς τον συμπληρώνουμε, του δίνουμε την ώθηση που χρειάζεται, τον υποστηρίζουμε. Είμαστε όχι απλά οι βοηθοί του, αλλά τα πιόνια του! Για αυτό και βλέπεις να βάφεται μόνο αυτός για παράδειγμα.
Δημήτρης: Και πρακτικά όμως να το δεις, είναι πολύ πιο εύκολο για έναν τραγουδιστή να το υπηρετήσει όλο αυτό, έχει λυμένα τα χέρια του, έχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.
«Φως» λοιπόν ή «σκοτάδι»; Πού αισθάνεστε πιο άνετα;
Μάριος: Εγώ στο φως, για να βλέπω καλύτερα την ταστιέρα, χαχα! (γέλια από όλους). Σοβαρά τώρα, η ατμόσφαιρα που θέλουμε να περάσουμε, νομίζω πως τη λαμβάνει καλύτερα ο ακροατής/θεατής από το «σκοτάδι», με κάποιες έντονες και ξαφνικές λάμψεις φωτός.
Δημήτρης: Επειδή σε εμένα έχει πέσει το βάρος του θεατρικού στοιχείου και να δίνω την ατμόσφαιρα επί σκηνής και λόγω του ότι το σκηνικό στο οποίο η μπάντα «παίζει» είναι ένα “post-apocalyptic” σκηνικό, θεωρώ πως η ατμόσφαιρα πρέπει να είναι μουντή, για να βγάζει αυτήν την επικινδυνότητα του περιβάλλοντος. Όσοι έχουν επιζήσει, είναι πραγματικοί “survivors”, οπότε πρέπει να είναι σκληροί, ικανοί για όλα. Για να φανούν όμως τα συναισθήματα, τόσο του UL, όσο και των επιζώντων, πρέπει να υπάρχουν αυτές οι ξαφνικές λάμψεις φωτός, που μπορεί να δοθούν μέσα από λέιζερ, μέσα από ένα έντονο απότομο φως και πάντα να δημιουργείται ένα sci-fi σκηνικό.
Χρήστος: Δεν υπάρχει σκοτάδι χωρίς φως και φως χωρίς σκοτάδι. Αλλά πως ξέρουμε ότι το φως έρχεται να διώξει το σκοτάδι; Μπορεί το σκοτάδι να είναι πιο γαλήνιο σε σχέση με το φως στο δικό μας κόσμο. Γιατί μπορεί το φως να φωτίσει κάτι που να είναι ακόμη πιο αγχωτικό, πιο «σκληρό», ως και πιο φρικιαστικό.
Εσύ Χρήστο, που είσαι νέος στην μπάντα, πως είδες όλο αυτό το «σενάριο»;
Χρήστος: Εγώ ως οπαδός της μπάντας από πριν, είχα δει όλα τα shows της, μέχρι και το πιο πρόσφατο στη χώρα μας, αυτό με τους VOIVOD. Έβλεπα, που λες, προς τα πού το πάνε. Προσπάθησα να προσαρμοστώ με τον τρόπο μου, αλλά χωρίς κάποια ιδιαίτερη οδηγία. Περισσότερο με τον Δημήτρη μίλησα, για να καταλάβω ακόμη καλύτερα το δικό του ρόλο, οπότε να δείξω και εγώ την απαιτούμενη παράνοια. Επειδή όμως ο Δημήτρης, ο UL δηλαδή, είναι το κυρίως αλλά ταυτόχρονα και ένα ξεχωριστό concept, εγώ προσπάθησα να ταιριάξω και να γίνω «ένα» με τον Μάριο και τον Βαγγέλη (σ.σ: ο drummer του συγκροτήματος). Να συμπληρώσω πάνω σε αυτό που είπαν τα παιδιά, πως ο UL μας έχει επιβληθεί, μας ελέγχει. Το mind set είναι συγκεκριμένο και αυτό υπηρετούμε όλοι μας. Βέβαια, το ότι ήμουν οπαδός της μπάντας, δε σημαίνει πως θα ήταν εκ των πραγμάτων εύκολο να μπω σε αυτό το τριπάκι. Είναι εντελώς διαφορετική φάση όταν είσαι επάνω στην σκηνή, αλλά οκ…
…τα κατάφερες.
Χρήστος: Χαχα δεν ξέρω, θα το δείτε στη συναυλία! (γέλια)
Πόσα live έχεις δώσει με την μπάντα; Στα προηγούμενα ποιος κάλυπτε το κενό;
Χρήστος: Τα δύο τελευταία στο εξωτερικό.
Δημήτρης: Ο Γιώργος ο Στάμκος, ο κιθαρίστας των FALL OF ORDER, από τους οποίους έχουμε δανειστεί και τον άλλο τους κιθαρίστα, τον Κώστα Νικολαΐδη, για τις ανάγκες της περιοδείας για τον πρώτο μας δίσκο. Γνωριζόμαστε χρόνια με τα παιδιά αυτά, από μικροί και τους ευχαριστούμε που πάντα μας βοηθούσαν όταν ο μπασίστας μας, ο Σπύρος, δε μπορούσε να ακολουθήσει. Η περιοδεία μας λοιπόν αυτή, μοιράστηκε σε δύο μπασίστες, τον Γιώργο και τον Χρήστο.
Από το πρώτο σας live στο Temple, μέχρι και τώρα, ποιο ή ποια live θεωρήσατε ή και θεωρείτε πιο σημαντικά για την προώθηση του “Beyond celestial echoes”;
Δημήτρης: Κατά την άποψή μου δεν υπάρχει σημαντικότερο live. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος σε βλέπει. Όλοι έχουν έρθει να σε δουν επειδή γουστάρουν τη μπάντα. Είτε λοιπόν είναι 5, είτε 500, είτε 5.000, εσύ πρέπει να παίξεις το ίδιο. Κάθε show που δίνεις είναι και μία ξεχωριστή εμπειρία. Τα «δικά μας», εδώ και στο εξωτερικό, οι συμμετοχές μας σε φεστιβάλ, μικρά και μεγάλα. Εγώ χαίρομαι που μπορέσαμε και δώσαμε πολλά live φέτος, κοντά δεκαπέντε. Πήγαμε Γερμανία, Ισπανία, Ολλανδία, Αυστρία, Βέλγιο, Ελβετία, Γαλλία και φυσικά παίξαμε και εδώ Ελλάδα. Ως καλεσμένοι, σε headline shows, σε κοινά shows με φίλους, όπως οι δικοί μας SABOTER και οι Σουηδοί ARMORY, festivals όπως το Trvheim, το Pyrenean Warriors Open Air, το German Swordbrothers…
Μάριος: Σε όλα μας τα shows, δίνουμε το ίδιο βάρος, αλλά υπάρχουν κάποια που, όπως και να το κάνουμε, έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο. Τι εννοώ. Τα festivals, έχουν πάντα περισσότερο κόσμο και σε βλέπει και κόσμος που δε σε ξέρει. Εκεί λοιπόν, βλέπεις αν όντως έχεις περάσει μία θετική εικόνα ή όχι. Στο Pyrenean Warriors της Γαλλίας ας πούμε, «έφυγε» όλο μας το merch. Στο τελευταίο μας live στη Γερμανία, δε μας άφηναν να κατέβουμε από τη σκηνή! Παίξαμε και κομμάτι που δεν είχαμε προβάρει! Είχαν περάσει τρία λεπτά από την στιγμή που κατεβήκαμε από τη σκηνή και συνέχιζαν να μας φωνάζουν! Παίξαμε λοιπόν κομμάτι απροβάριστο, απλά για να τους ευχαριστήσουμε.
Δημήτρης: Ήμασταν και με το Χρήστο που ήξερε ένα συγκεκριμένο αριθμό κομματιών, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ήταν πολύ τιμητικό αυτό για μας.
Θυμάστε κάποια εμφάνιση που να είπατε στο τέλος «απορώ πως τα καταφέραμε»; Σας αγχώνει κάτι, φοβάστε μην το «συναντήσετε» επάνω στην σκηνή;
Μάριος και Δημήτρης (ταυτόχρονα): Εμφάνιση που να είπαμε «πως βγήκε»; Ω, καλά! Εννοείται! (πολλά γέλια)
Μάριος: Ήταν στο εξωτερικό, δεν έχει σημασία να πω πού και θα παίζαμε σε ένα club, στο οποίο αν ήταν άλλη μπάντα θα έλεγε «με αυτά που μου προσφέρει το μαγαζί, δεν παίζω!». Drum set για να παίξεις rock τύπου… δεν ξέρω και εγω τι, μιλάμε για set των 100 ευρώ τώρα, χαχα! Είχε ένα (!) πιατίνι και ντύσαμε την μπότα με κουβέρτες (!!) για να την muffle-άρουμε! Ενισχυτή είχε έναν, ενισχυτής μπάσου δεν υπήρχε, κάναμε κάτι «μόντες» με δικό μας εξοπλισμό και τελικά παίξαμε και το live βγήκε απίστευτο, τα «καρφώσαμε» όλα και έρχονταν μετά και μας έδιναν συγχαρητήρια, καθώς δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο στο συγκεκριμένο χώρο. Βασικά, ούτε εμείς. (γέλια). Πάντα χρειάζεται καλός εξοπλισμός και καλές συνθήκες γενικότερα. Αν αυτό δεν υπάρχει, πας στον αυτόματο. Οπότε, αφού παίξαμε ΕΚΕΙ και ΕΤΣΙ, εμένα δεν με αγχώνει τίποτα! (γέλια)
Δημήτρης: Εκεί σε σώζουν οι πρόβες. Αν έχεις πολλές πρόβες, έχεις τα απαραίτητα εφόδια για να τα βγάλεις πέρα. Προσωπικά, με ανησυχεί μόνο αν θα ακούω τα παιδιά για να μη βγαίνω εκτός τόνου και θέλω πάντα να έχω σωστές ανάσες και καλή φυσική κατάσταση για να ακούει ο άλλος από κάτω κάτι που να είναι κοντά στη studio εκδοχή του. Ο κόσμος δε φταίει σε τίποτα για τις συνθήκες. Εσύ πρέπει να δώσεις ό,τι καλύτερο έχεις.
Η εμφάνισή σας στο Κύτταρο στις 5/1, τι υποδηλώνει; Το κλείσιμο ενός κύκλου;
Μάριος: Ακριβώς. Έχουμε βέβαια και κάποια live μέσα στο 2020, που τα είχαμε κλείσει για φέτος, αλλά λόγω συνθηκών θα πρέπει να δοθούν του χρόνου, όπως στην Ισπανία, στην Κύπρο στο Power of the Night και στα Τρίκαλα στο Horns Up, αλλά στην ουσία το live στο Κύτταρο «κλείνει» το κεφάλαιο “Beyond celestial echoes”.
Δημήτρης: Δεν έχουμε σκοπό να δώσουμε περισσότερα live από αυτά που απομένουν, εκτός αν έρθει κάποια πρόταση που πραγματικά να είναι τόσο καλή, ώστε να μη γίνεται να την αρνηθούμε. Κοίτα, έχουμε έναν άτυπο κύκλο που ακολουθούμε ως συγκρότημα, όχι ψυχαναγκαστικά βέβαια και αυτός είναι ο εξής: ένας χρόνος, ίσως και παραπάνω, αφιερώνεται στη σύνθεση των κομματιών, ο δεύτερος χρόνος διατίθεται σε όλες τις άλλες λεπτομέρειες (ηχογράφηση, παραγωγή, artwork κλπ) και τον τρίτο χρόνο περιοδεύουμε και δίνουμε συναυλίες. Έτσι, το 2020 θα είναι η χρονιά της σύνθεσης (σ.σ: ωπ, να τα καλά τα νέα). Έχουμε πολλές ιδέες ήδη, τις οποίες θα πρέπει να δουλέψουμε σιγά – σιγά, επομένως δίνοντας live χάνουμε ώρες από τη σύνθεση ,γιατί θα πρέπει να τις διαθέσουμε σε πρόβες.
Θα δούμε κάτι special όσον αφορά το set, την σκηνική σας παρουσία;
Μάριος: Εεεχχμμμμμ…. (σ.σ: σαν πολύ να το σκέφτεται), ναι, ότι θα υπάρχει μία πρόοδος στο εικαστικό κομμάτι, θα υπάρχει. Όχι τρομερή σε σχέση με την εμφάνισή μας με τους VOIVOD, αλλά θα υπάρχει, ναι.
Δημήτρης: Θα συνδυάσουμε πράγματα από τον πρώτο και το δεύτερο δίσκο, ώστε να φανούν πιο ολοκληρωμένα τώρα που έχουμε την απόλυτη ευχέρεια. Το Κύτταρο είναι ένας άψογος χώρος, που θα μας βοηθήσει πολύ σε αυτό.
Έχει μείνει υλικό εκτός, το οποίο και θα μπει στον επερχόμενο δίσκο σας;
Μάριος: Η αλήθεια είναι πως έχει μείνει υλικό εκτός και από τον πρώτο μας δίσκο! (γέλια) Βασικά εντάξει, ιδέες είναι περισσότερο, που θα «ανανεωθούν», να το πω έτσι, ώστε να δούμε αν θα μπουν τώρα.
Δημήτρης: Γενικότερα, δε χρησιμοποιούμε κάτι αν νιώθουμε πως δεν είναι έτοιμο. Πολλές φορές δε, το αφήνουμε και το ξαναπιάνουμε μετά από καιρό. Αν και τότε δε μας δείξει πως αξίζει να δουλέψουμε πάνω του, το παρατάμε εντελώς. Δεν είμαστε της άποψης πως ντε και καλά όλες μας οι ιδέες και όλα μας τα τραγούδια πρέπει κάπου να χρησιμοποιηθούν. Ο Μάριος έχει τόσα κομμάτια, τα οποία δε θεώρησε πως αξίζουν να μπουν σε δίσκο μας, που θα γέμιζαν πέντε δίσκους. (γέλια)
Δεν είναι της παρούσης, αλλά έχω απορία και δε μπορώ να μη ρωτήσω, γιατί με «τρώει». Είστε μία μπάντα, που εκ των πραγμάτων πειραματίζεται. Να περιμένουμε έναν νέο πειραματισμό προς άλλες, «άγνωστες κατευθύνσεις», ή έχετε πια ένα δικό σας «καλούπι», μέσα στο οποίο θα βάζετε και θα βγάζετε «πραγματάκια»; Οι πρόσφατες περιοδείες σας έδωσαν ερεθίσματα ώστε να κάνετε πράγματα που πριν δεν είχατε σκεφτεί;
Μάριος: Εξαρτάται. Κοίτα, όπως και να το κάνεις, τα πάντα μπορούν να σου δώσουν έμπνευση για να κάνεις κάτι άλλο. Ήδη εντάσσουμε νέους ήχους στις live εμφανίσεις μας και σίγουρα ένα κριτήριο για αυτό, είναι οι αντιδράσεις του κόσμου. Σίγουρα αποτελούν κριτήριο για να εξελιχθείς.
Δημήτρης: Πρώτα – πρώτα, πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε τραγούδια για τον εκάστοτε δίσκο, τα γράφουμε για εμάς. Άρα, όταν βλέπεις τις αντιδράσεις του κόσμου, είναι σαν να βλέπεις και τα δικά σου συναισθήματα. Δεν γράφουμε κάτι για να αρέσει στον κόσμο, αλλά σε εμάς.
Με ποια κριτήρια, αλήθεια, διαλέγετε τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα μοιραστείτε τη σκηνή σε δικό σας live, όπως αυτό που έρχεται;
Δημήτρης: Οι SABOTER είναι φίλοι μας, αλλά θεωρώ πως και ηχητικά έχουμε κοινές βάσεις, ο θεατής/ακροατής θα βρει πολλά κοινά στοιχεία, ώστε να του αρέσουμε εξίσου. Είναι θεατρική μπάντα, όπως και εμείς, είναι μπάντα που και στο μουσικό αλλά και στον εικαστικό τομέα έχει να προσφέρει πολλά πράγματα. Το υπόλοιπο line up το διαλέξαμε πάνω κάτω με τα ίδια κριτήρια, δηλαδή να ταιριάζουμε μουσικά ή/και φιλικά.
Ποια η γνώμη σας για τα ετερόκλητα billings σε festivals; Θα παίζατε σε ένα festival ακραίου metal προσανατολισμού για παράδειγμα; Κάποιοι σας χαρακτηρίζουν και ως μια «ακραία» μπάντα.
Δημήτρης: Υπάρχει ένα trend έξω, το οποίο θέλει φεστιβάλ με συγκεκριμένο χαρακτήρα να δίνουν χώρο και σε μπάντες διαφορετικής, ας το πούμε, κατεύθυνσης. Και κάποια από αυτά είναι εξαιρετικά, όπως το The Abyss στην Σουηδία, το Chaos Descends στη Γερμανία, το Courts of Chaos στη Γαλλία, αλλά και μεγάλα, όπως είναι το Partisan και το Brutal Assault. Εμείς δε, σαν οπαδοί, είμαστε fans τόσο του κλασσικού, όσο και του ακραίου ήχου. Θα βρεις πολλά στοιχεία από thrash, death, black στη μουσική μας. Ακόμη, έχουμε δει εμπράκτως, πως υπάρχουν πολλοί οπαδοί του ακραίου ήχου που τους αρέσει η μουσική μας. Γιατί να μην παίξουμε λοιπόν σε ένα τέτοιο; Εμείς θέλουμε η μπάντα να είναι επικίνδυνη, να έχει άγνοια κινδύνου και η τεχνική, τα πολύπλοκα και «σπαστικά» μέτρα, οι περίεργοι ρυθμοί, οι παράξενες συγχορδίες, όλα αυτά, σε αγχώνουν και τελικά σε κάνουν μία ακραία μπάντα. Ακραία μπορεί να είναι οποιαδήποτε μπάντα δημιουργεί ακραία συναισθήματα στον ακροατή. Δε χρειάζεται να παίζει «κάφρικα».
Μάριος: Αν θα ήθελα να παίζαμε σε κάτι τέτοιο; Εύκολα! Δεν είναι ανάγκη να έχουν όλες οι μπάντες ενός φεστιβάλ κοινή μουσική κατεύθυνση. Έχει και πιο ενδιαφέρον έτσι. Εδώ, επειδή είμαστε λίγοι ίσως, είναι δύσκολο να γίνει αυτό, αλλά στο εξωτερικό, το ετερόκλητο στυλ έχει πια καθιερωθεί. Και θεωρώ πως αν παίξουμε σε κάτι τέτοιο, θα κερδίσουμε πολλούς οπαδούς.
Χρήστος: Εγώ, βλέποντάς τα όλα αυτά σαν «τρίτος», θεωρώ πως οι SACRAL RAGE είναι μία πραγματικά ακραία μπάντα, οπότε εύκολα μπορεί να σταθεί σε τέτοια billings. Και κυρίως γιατί είναι μία πραγματικά ακραία progressive μπάντα.
Progressive λες ε; Τι είναι “progressive” αλήθεια;
Χρήστος: Είναι αυτό που δεν είναι labeled ως progressive, όπως το έχουμε στο μυαλό μας από τα late 60s και μετά. Για εμένα, progressive είναι η κάθε εξέλιξη. Το “Hell awaits” είναι progressive, γιατί δεν είχαμε ακούσει κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση! Μετά ήρθε η μουσική βιομηχανία και πλάσαρε κάτι συγκεκριμένο ως progressive, για να πουλήσει και καλά έκανε δηλαδή. Οπότε, συνεργάζομαι με μία από τις πλέον προοδευτικές μπάντες της χώρας μας. Δεν έχουν συγκεκριμένο «καλούπι». Είναι, φαντάσου, σαν μία βάρκα που εξερευνά πολλά, διαφορετικά «νερά». Η βάρκα όμως είναι η ίδια! Και αυτό πρέπει να το κάνουν όλες οι μπάντες. Προσωπικά, αυτό θέλω να ακούω από τη μουσική και για αυτό ακούω μουσική.
Δημήτρης: Αυτοσκοπός δεν πρέπει να είναι, αφού δεν μπορούν όλες οι μπάντες να προβαίνουν σε αχαλίνωτη εξερεύνηση, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει μία τάση να ανακαλύψεις μικρές, έστω, πτυχές του μουσικού σου εαυτού. Αλλιώς χάνεται το μουσικό και καλλιτεχνικό όραμα και όλα γίνονται θυσία στην εμπορικότητα. Δε βάζουμε ποτέ κάποια κατεύθυνση, γιατί και η κατεύθυνση όριο είναι. Εμείς, απλά θα αφήσουμε τα πράγματα να μας πάνε όπου αυτά θέλουν. Τα τραγούδια μας είναι οι οδηγοί μας, αλλά σίγουρα δε θα κάνουμε ποτέ κάτι που έχουμε ξανακάνει. Επίσης, progressive μπάντα είναι όποια ξεφεύγει από τα όρια, όποια φτάνει στα άκρα, όποια σπάει τα στεγανά. Άρα, μία ακραία μπάντα μπορεί να είναι progressive και το αντίστροφο.
Επικίνδυνοι και ακραίοι στην εποχή τους οι VENOM (σ.σ: Κλώνη μην τρελαίνεσαι παιδί μου), επικίνδυνοι και οι WATCHTOWER…
Μάριος: ΑΚΡΙΒΩΣ! Αυτό είναι. Και όχι απλά επικίνδυνοι και ακραίοι… και κάτι παραπάνω! Και είχαν και την άγνοια κινδύνου που ανέφερε ο Δημήτρης. Ούτε και οι ίδιοι δε θα είχαν καταλάβει τι έκαναν τότε, πόσο ακραίο ήταν αυτό δηλαδή. Και επίσης, δεν είναι μόνο η τεχνική που θα σε κάνει ακραίο. Μπορεί να είναι ένα απλό doom σημείο, ένα απλό, αλλά ευφάνταστο σημείο, που δεν το περιμένει κανείς, το οποίο θα το «πετάξεις» σε ανύποπτη φάση και θα αφήσει «στήλη άλατος» τον ακροατή. Ακρότητα μπορεί να είναι ο αυθορμητισμός δηλαδή (σ.σ: μπείτε και γράψτε νέο δίσκο, μην αργείτε, μας έζωσαν τα φίδια).
Η κατεύθυνση λοιπόν που παίρνουν τα τραγούδια, είναι αποτέλεσμα μίας εκ των προτέρων συζήτησης ή προκύπτει από τις πρόβες και τη σύνθεση;
Δημήτρης: Νομίζω και από συζητήσεις, αλλά και από πρόβες, την ώρα που παίζουμε.
Μάριος: Εγώ πιστεύω περισσότερο από τις συζητήσεις, από το «μπλα μπλα», αλλά και από μπάντες που μπορεί να ακούμε εκείνη την περίοδο.
Δημήτρης: Και όταν λέμε ακούσματα, εννοούμε και αυτά που ακούμε ως μπάντα, αλλά και αυτά που ακούει ο καθένας μας μόνος του. Απλά πρέπει αυτά τα ακούσματα να φιλτράρονται κατάλληλα, ώστε να μην είναι αντιγραφές, αλλά επιρροές που θα δώσουν κάτι «καινούργιο».
Με τον μπασίστα σας, τον Σπύρο, αλλά και με τα παιδιά που τον αντικατέστησαν, τον Γιώργο και τώρα τον Χρήστο, θέτετε ως πρώτο όρο συνεργασίας τον χαρακτήρα και το πόσο «κολλάτε» μεταξύ σας ως άνθρωποι ή την τεχνική κατάρτιση;
Μάριος: Το πρώτο σίγουρα! Ο χαρακτήρας και το πώς θα «δέσει» το παζλ μεταξύ μας έχει τον πρώτο λόγο. Τώρα, η τεχνική κατάρτιση, εννοείται πως παίζει ρόλο, αλλά και να μην είναι πια τόσο καλός παίκτης, δε σημαίνει τα πάντα. Είναι κάτι δευτερεύον. Αν έχει θέληση και πάθος, θα τα καταφέρει. Θα βρεθεί ο τρόπος.
Δημήτρης: Θα αναφέρω ως παράδειγμα τα παιδιά από τους FALL OF ORDER, που μας βοηθούν. Είναι πολύ «μακριά» από εμάς μουσικά. Αυτό όμως, δε θα αποτελούσε εμπόδιο, γιατί αν ερχόταν η στιγμή να συνεισφέρουν συνθετικά, θα έφερναν νέες ιδέες για το δικό μας συγκρότημα και θα έβλεπαν τα πράγματα από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Όπως επίσης, για να μιλήσουμε με τωρινά δεδομένα και όχι με υποθέσεις, επί των ήδη υπάρχοντων τραγουδιών και οι δυο τους έβαλαν μία δική τους «πινελιά», η οποία και έμεινε. Το ίδιο ισχύει και για τον Χρήστο. Έδωσε ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Βασικά, όσοι περισσότεροι εμπλέκονται, τόσο το καλύτερο.
Δηλαδή; Εννοείς και κόσμο εκτός μπάντας, υπό την έννοια του «μουσικού»; Θα μπορούσε να είναι ένας οπαδός σας ή ένας φίλος σας; Τα σημειώνετε όλα όσα ακούτε ως σχόλια;
Δημήτρης: Ναι, βέβαια! Όχι με την έννοια του «τετραδίου», αλλά μπορεί να έρθει και να σου πει «ρε ‘σεις, εκεί θα ήθελα να ήταν ΕΤΣΙ και όχι ΕΤΣΙ». Οπότε όντως, μπορεί να έχει δίκιο και αυτά εμείς τα κρατάμε. Άλλωστε, είμαστε ανοικτοί σε κάθε είδους κριτική, θετική ή αρνητική, αρκεί να είναι καλοπροαίρετη. Αυτή η τελευταία είναι και ο καλύτερος τρόπος να εξελιχθείς.
Μάριος: Όχι απαραίτητα πώς να το κάνουμε, αλλά σαν μία διαφορετική οπτική των πραγμάτων. Εμπειρίες είναι όλα αυτά που σου δίνουν πράγματα, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Χρήστος: Κάθε δημιούργημα γεννιέται από τον δημιουργό, ανήκει σε αυτόν αλλά από ένα σημείο και μετά ανήκει στον κόσμο, φεύγει από αυτόν.
Είναι σαν ένα παιδί που ενηλικιώνεται δηλαδή.
Χρήστος: Ακριβώς! Και όταν ένα τραγούδι πχ φτάνει στον ακροατή, τότε αυτός αυτόματα γίνεται συνδημιουργός του. Αυτός θα το κρίνει και τελικά θα το κάνει κτήμα του. Και μετά, αφού ασκήσει την κριτική του, αυτή θα αποτελέσει εφόδιο του δημιουργού για το δεύτερο, το τρίτο κ.ο.κ παιδί. Όταν ξεκινάς, δεν έχεις feedback, δεν καταλαβαίνεις τι έχεις δώσει. Μετά έρχεται η αλληλεπίδραση.
Και όταν φτάσεις σε ένα σημείο όπου αυτό που δίνεις αρέσει στον κόσμο, αλλά εσύ δίνεις μετά κάτι διαφορετικό, το οποίο δεν έχει την ίδια ανταπόκριση; Τι κάνεις; Γυρίζεις πάλι πίσω;
Χρήστος: Ποτέ δεν πρέπει να γυρίζεις πίσω! Πρέπει να επιβληθείς εσύ στο ακροατήριο, όχι το κοινό σε εσένα. Δε λέω να σταματήσεις την αλληλεπίδραση, αλλά δεν θα κάνεις εκπτώσεις! Για παράδειγμα, εγώ σαν οπαδός των SACRAL RAGE, θέλω η μπάντα να πάει ακόμη πιο μακριά και να τραβήξει ακόμη περισσότερο το σχοινί. Όταν άκουσα το ντεμπούτο, έχοντας ακούσει το ΕΡ, φίλε τρόμαξα. Και όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ, θέλησα να δω αν το συγκρότημα μπορούσε να με σοκάρει περισσότερο. Και λέω… «Ώπα, εδώ είμαστε!». Άρα ναι, είναι ένα βήμα παραπάνω, είναι η εξέλιξη που ήθελα, αλλά και που θεωρώ πως έπρεπε να έχει η μπάντα. Και πιστεύω κάθε πραγματικός οπαδός των SACRAL RAGE αυτό θα ήθελε και εξακολουθεί να επιζητά.
Μάριος: Πάντα θέλουμε να προχωράμε μπροστά και να εξελισσόμαστε. Δηλαδή, αν γυρίσει ο κόσμος και πει «έχουμε επιθυμήσει τους speed metallers SACRAL RAGE, παίξτε όπως στο ΕΡ», δε θα το έκανα. Με τίποτα. Πάντως νιώθουμε καλά παίζοντας εκείνο το υλικό. Μπορεί να μη μας αντιπροσωπεύει πια, αλλά είναι κομμάτι της ιστορίας μας.
Δημήτρης: Για να κατανοήσει κάποιος την χαώδη εξέλιξη από το ΕΡ στο ντεμπούτο, θα πρέπει να ξέρει την ιστορία πίσω από το ΕΡ. H μπάντα ξεκίνησε, όταν κάποιοι φίλοι είχαν βγει για να πιούν μπύρες και επάνω στη συζήτηση, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα συγκρότημα. Χωρίς υλικό, ξεκίνησαν να προβάρουν διασκευές για να δουν αν ταιριάζουν να παίζουν μαζί, στη συνέχεια ήρθαν και τα πρώτα δικά τους κομμάτια και μέσα σε τέσσερις μήνες, φτάσαμε στο ΕΡ. Δεν ξέραμε ούτε προς τα πού θέλαμε να κινηθούμε, ούτε είχαμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μας. Με τον καιρό όμως, βρήκαμε το στυλ μας και ήρθε αυτή η χαώδης διαφορά μεταξύ των κομματιών του «τότε» και του «τώρα». Η εξέλιξη πρέπει να κοιτά μπροστά και ποτέ πίσω. Δεν θα γίνει ποτέ αυτοσκοπός μας να ικανοποιήσουμε όλον τον κόσμο.
Ο Χρήστος μίλησε για τον πραγματικό οπαδό του group. Πως θα πρέπει να είναι αυτός; Οφείλει να αγαπά εξίσου κάθε κυκλοφορία της μπάντας;
Δημήτρης: Χμ… όχι, δεν μπορώ να το ζητήσω αυτό. Κάθε κυκλοφορία μας είναι διαφορετική και κάθε οπαδός μας έχει την αγαπημένη του. Είναι δικαίωμά του το πώς θα εκλάβει κάθε μία από αυτές.
Μάριος: Ο ιδανικός οπαδός μας δεν υπάρχει μάλλον, αλλά αν υπάρχει, είναι αυτός που θα κατανοεί κάθε κίνηση της μπάντας. Δε με ενδιαφέρει και εμένα αν δεν του αρέσουν όλοι μας οι δίσκοι, αλλά θα ήθελα να κατανοεί γιατί αυτοί κυκλοφόρησαν, τι θα θέλαμε να κάνουμε και να πει «ναι, δε μου αρέσει ο τελευταίος τους δίσκος, αλλά μαγκιά τους που τον έκαναν». Κάπως έτσι.
Δυστυχώς, ήρθε η ώρα να κλείσουμε. Πείτε μας τι να περιμένουμε στις 5/1 και… dismissed!
Δημήτρης: Να περιμένετε τέσσερις πολύ καλές μπάντες, οι οποίες παίζουν από την ψυχή τους και υπηρετούν αυτό που νιώθουν και πιστεύουν, όσο καλύτερα μπορούν. Από εμάς συγκεκριμένα, να περιμένετε μία περίληψη όλων των πεπραγμένων μας, αλλά στον υπερθετικό βαθμό! Θα σας δείξουμε όλη μας τη διαδρομή, με τον πιο δυνατό τρόπο. Γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι, κάθε εμπειρία γίνεται κτήμα μας και συνεχώς ο εαυτός μας αλλάζει. Ακόμη δηλαδή και κάποιος που μας είδε πρόσφατα, να περιμένει αλλαγές και σίγουρα κάτι καινούργιο.
Μάριος: Τα είπε όλα ο Μήτσος. Εμείς απλά ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δίνετε πάντα ως περιοδικό να μιλήσουμε για εμάς και τη δουλειά μας. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Οι αναγνώστες και φίλοι να έρθουν στο live. Τους καλούμε, με την πεποίθηση πως θα δουν κάτι πολύ, μα ΠΟΛΥ δυνατό!
Χρήστος: Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την όμορφη συζήτηση. Ραντεβού στο Κύτταρο!
Δημήτρης Τσέλλος
