Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 46η: Συνεχίζεται αμείωτη η κυκλοφορία δίσκων που κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Θέλω πραγματικά να δω, πού θα σταματήσει αυτό το εντυπωσιακό φετινό crescendo. Μπήκε ο Δεκέμβριος και ακόμη οι μπάντες τα «δίνουν όλα»! Την φορά αυτή θα ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στα άδυτα του καταχθονίου μετάλλου από το Brighton της Μασαχουσέτης, θα προσπαθήσουμε να βρούμε από πού κρατά η σκούφια κάποιων μυστήριων τύπων οργώνοντας όλες τις Πολιτείες, θα επισκεφτούμε το Denver, Colorado και θα φύγουμε από τις Η.Π.Α μόνο για να κατέβουμε στην γείτονα Ιταλία και να πάρουμε μέρος σε ένα ωραίο, γραφικό, folklore πανηγύρι. Αλλά ας τα πιάσουμε από την αρχή, πάντα αλφαβητικά, όπως έχουμε μάθει.
Στο Massachusetts λοιπόν, οι ADAMANTIS κάνουν την πρώτη τους επίσημη εμφάνιση με το album “Far flung realm”. Αρχικά, ας τους γνωρίσουμε μέσα από τη σύνθεση της μπάντας, η οποία είναι η εξής: Jeff Stark στην φωνή, Jeff Taft και Javier Estrada στις κιθάρες, Cody Pelchat στο μπάσο, Evgeny Gromovoy στα τύμπανα. Πάμε τώρα στην μουσική. Πάντα ήμουν υπέρ της συγχώνευσης δύο ή και περισσοτέρων ειδών και σχολών στο metal, πάντα μου άρεσε να υπάρχουν συγκροτήματα που να κοιτάζουν πότε δω και πότε κει, αρκεί να μην… αλληθωρίζουν! Οι φίλοι μας από το Brighton, μοιάζουν να το ξέρουν καλά αυτό. Power metal η μουσική τους, που όταν μένει εντός «σχεδίου πόλεως» πότε κοιτάζει τις Η.Π.Α και πότε την Ευρώπη (κυρίως), ενώ όταν κάνει την βόλτα του σε άλλα μέρη, περνά από το κλασσικό heavy metal είτε αυτό πηγάζει από τα 80s (RUNNING WILD) είτε από το NWOTHM (VISIGOTH για παράδειγμα). Όσον αφορά το τελευταίο μάλιστα, υπάρχουν σε 1-2 σημεία αναφορές/ομοιότητες με συγκροτήματα και σαν τους UNTO OTHERS (πρώην IDLE HANDS) και τους SPELL, οπότε προετοιμάσου να ακούσεις μέχρι και gothic «πινελιές». Overall, έχουμε έναν καλό δίσκο, καλοπαιγμένο, με ωραίες συνθέσεις και ένα σπουδαίο κομμάτι (“Voron”), από ένα group που όμως ψάχνει τα «πατήματά» του ακόμη και έχει περιθώρια βελτίωσης μεγάλα. Ειδικά ο Stark, ο οποίος πρέπει να κοντρολάρει καλύτερα τα, όχι περιορισμένων δυνατοτήτων, φωνητικά του. Κάθε αρχή και δύσκολη βέβαια, και αν το σκεφτούμε αυτό, τότε οι Αμερικανοί τα πήγαν αρκετά καλά! (6,5/10)
Η επόμενη μπάντα, είναι πρόταση φίλου της στήλης. Ο Παναγιώτης λοιπόν, αφού μου έστειλε όλα τα χρήσιμα links, με «απείλησε» λέγοντάς μου: «Και πρόσεξε, από μένα το άκουσες πρώτος!». Επειδή λοιπόν εκ φύσεως δεν λέω ψέμματα, ναι, από τον φίλο Παναγιώτη άκουσα τους SHADOW WRAITH και το ντεμπούτο τους “Leap castle”. Πριν μιλήσουμε για μουσική, να πούμε δυο λόγια για αυτό το πραγματικό κάστρο, το οποίο βρίσκεται στην Ιρλανδία. Πρόκειται για κάστρο-φυλακή, το οποίο άνηκε στην φατρία O’Carroll και αποτέλεσε θέατρο μαχών, δολοφονιών και ιντρίγκων για εκατοντάδες χρόνια. Για την τοποθεσία αυτή, το κάστρο και την ιστορία του τραγουδούν οι Αμερικανοί σε έναν δίσκο-έκπληξη! Αποτελούνται από τους Tommy Fields (φωνητικά), Mario Consolo και Brandon Hawks (κιθάρες), Chad Hontz (μπάσο), Joe Marvin (τύμπανα) και Tim Keller (πλήκτρα). Και εδώ έχουμε μια μίξη διαφορετικών σχολών στο power metal, και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Είναι από μόνο του καταπληκτικό το γεγονός πως ξεκινούν από τους IRON MAIDEN και SAVATAGE, περνούν στους cult ήρωες CAULDRON BORN και DAYS OF YORE (λυπηθείτε με), έχουν αρκετή από την neoclassical «αύρα» των RHAPSODY OF FIRE και SYMPHONY X και καταλήγουν στους Βρετανούς θεούς SHADOW KEEP (δείξτε έλεος επιτέλους)! Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτή η καλλιτεχνική άποψη συνδυάζεται και με ποιότητα συνθετική! Το “900 A.D” είναι ΕΠΟΣ, το “My brother, condemned” ομοίως, αν και τα κουπλέ του είναι όμοια με γνωστότατου ύμνου της Σιδηράς Παρθένου, το “To bear your soul” έχει ζηλευτό λυρισμό και γενικά όλα μα ΟΛΑ τα κομμάτια του δίσκου στέκουν ισάξια! Σαν πρώτο άλμπουμ που είναι, μπορώ να συγχωρήσω την όχι καλή παραγωγή και κάποια εκτελεστικά ατοπήματα. Για παράδειγμα ο Fields έχει ΦΩΝΑΡΑ αλλά πρέπει να μάθει να την τιθασεύει και τα πλήκτρα πρέπει να αλλάξουν «ηχόχρωμα»… τέτοιες μικρές λεπτομέρειες που αν τις βελτιώσουν, στο μέλλον μπορούν να μας κάνουν να παραμιλάμε και το λέω μετά λόγου γνώσεως. Ο βαθμός έχει να κάνει με το σύνολο και τα ατοπήματα που τον μειώνουν, αν αυτά έλειπαν, θα ήταν σαφώς ανώτερος. Τους περιμένω στο δεύτερο, να μου δώσουν τα μυαλά στο χέρι! (7,5/10)
Όπως είναι γνωστό, και αν δεν είναι το γνωστοποιούμε τώρα, οι Η.Π.Α έχουν πάρει έναν δικό τους δρόμο όσον αφορά το black metal, και έχουν δημιουργήσει και εκεί την δική τους σχολή. Πως λέγαμε κάποτε «νορβηγικό»; Τώρα λέμε «αμερικανικό». Είναι δεδομένο άλλωστε πως με ό,τι καταπιάνονται οι Αμερικανοί, τα πάνε τουλάχιστον καλά. Μέρος/μέλος αυτής της σχολής, είναι και οι νέοπες STORMKEEP που κυκλοφορούν το ep “Galdrum”. Ο Otheyn Vermithrax, κατά κόσμον Isaac Faulk (BLOOD INCANTATION και WAYFARER), είναι ο μπροστάρης τους, τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρες, τύμπανα και πλήκτρα, ακολουθούμενος από τους Lord Dahtar (πλήκτρα), Apokteino (κιθάρες) και Nebula Husk (μπάσο). Μεσαιωνικό μα και παραμυθένιο, το “Galdrum” είναι αποτέλεσμα της ένωσης του black metal των DISSECTION και WOLVES IN THE THRONE ROOM, με τον κόσμο του dungeon synth. Μάλιστα, τα τέσσερα μόλις κομμάτια του (“Glass caverns of dragon kings”, “Lightning frost”, “Of lore”, “Lost in mystic woods and cursed hollows”) έχουν διάρκεια πάνω από 32 λεπτά, στοιχείο που το φέρνει στα όρια μεταξύ EP και LP. Άλλωστε έχουμε δει full lengths με διάρκεια λίγο κάτω από τα 40 λεπτά. Επικότατη ατμόσφαιρα, φανταστικές για το είδος κιθάρες, τα φωνητικά και το rhythm section λίγο πιο πίσω όπως επιτάσσει ο ήχος… Αν ήταν ολοκληρωμένος δίσκος, θα μιλούσαμε για την καλύτερη black metal κυκλοφορία της χρονιάς. Τόσο απλά. Καταπληκτικό και το εξώφυλλο του Ian Miller, μιλάμε για αριστούργημα. Σημειώνονται και αυτοί, για να τους έχω από κοντά. (8,5/10)
Αν διάβασες το αφιέρωμα στο αναβιωτικό Vintage Rock κίνημα και συγκεκριμένα το δεύτερο μέρος του, θα θυμάσαι λογικά τους WITCHWOOD και το καταπληκτικό τους άλμπουμ “Litanies from the woods” του 2015, ένα από τα καλύτερα του κινήματος. To «εμβόλιμο» “Handful of stars” της επόμενης χρονιάς ήταν εξίσου εντυπωσιακό. Ένα ep το οποίο με την προσθήκη διασκευών και εναλλακτικών εκτελέσεων, πήρε την μορφή κανονικού άλμπουμ και τους ανάδειξε ως ένα μεγάλο νέο όνομα στο folk rock. Τώρα, ήρθε η ώρα του “Before the winter” να αποτελέσει το κρίσιμο τρίτο (εντάξει, δεύτερο στην ουσία) άλμπουμ, αυτό που θα καθιερώσει την μπάντα και θα της δώσει το status της «μεγάλης δύναμης» στον χώρο. Έτσι κι έγινε. Με την πρώτη ακρόαση, κατάλαβα πως κάτι πάρα πολύ καλό έχω στα χέρια μου. Και δικαίως, αφού όταν το συνθετικό ταλέντο προσανατολίζεται προς τους JETHRO TULL, DEEP PURPLE, LED ZEPPELIN και URIAH HEEP, παίρνει δηλαδή τέτοια πρώτη ύλη και την επεξεργάζεται σωστά, δεν γίνεται το αποτέλεσμα να μην είναι τουλάχιστον αξιόλογο. Εδώ, ξεπερνά τα όρια αυτά, και εκτείνεται στην σφαίρα επιρροής και δράσης του «εξαιρετικού». Μάλιστα στις ήδη γνωστές, υπάρχουσες επιρροές της μπάντας, προσθέτουμε το αρχέτυπο rock/proto-metal των ATOMIC ROOSTER, LUCIFER’S FRIEND και BLACK WIDOW, blues στοιχεία καθώς και αναφορές στο prog/art rock των 60s. Όπως σε κάθε δίσκο των Ιταλών, έτσι κι εδώ το Hammond Β3, η κιθάρα και το φλάουτο στήνουν έναν μαγευτικό χορό, θα πρέπει όμως να τονιστεί πως, σε σχέση με το “Litanies from the woods”, το “Before the winter” είναι λιγότερο folklore και περισσότερο hard rock. Κάτι που, προσοχή, δεν θα «χαλάσει» αυτούς που λάτρεψαν το πρώτο ακριβώς για αυτό του το χαρακτηριστικό. Δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Πάρα πολύ καλός δίσκος, από τους καλούς των τελευταίων δύο-τρίων ετών, για ένα ιδίωμα που αν και έχει «κόψει» κάπως την ξέφρενη πορεία του, δεν σταματά πουθενά. Σημειώνεται επίσης πως η έκδοση του βινυλίου περιέχει και διασκευή στο “Child star”, κομμάτι του Marc Bolan των T-REX. (8/10)
Τέλος και για το 46ο μέρος των underground αναζητήσεων. Όπως κάθε φορά, περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις και προτάσεις είτε μέσω προσωπικού μηνύματος, είτε μέσω των γνωστών τρόπων επικοινωνίας με το περιοδικό. Μέχρι να τα ξαναπούμε, προσέχουμε, για να έχουμε, και ακούμε καλή μουσική.
Δημήτρης Τσέλλος
