a
Οι HEXVESSEL έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία την διετία 2011-13, ταράζοντας τα ήδη ανήσυχα νερά της occult neo-folk σκηνής. Έχοντας για μπροστάρη τον χαρισματικό Mat McNerney, επίσης γνωστό ως Kvohst, του οποίου την πολυσχιδή φυσιογνωμία έχουμε αναλύσει παλαιότερα, κυκλοφόρησαν πολύ σύντομα δύο εξαιρετικά άλμπουμ και ισάριθμα EPs. Κάπως έτσι, μετά από τρία χρόνια απόλυτης σιωπής κι ενώ ο Mat McNerney δημιουργούσε το νέο του post punk προσωπείο μέσω των BEASTMILK, οι HEXVESSEL αναστήθηκαν από τους νεκρούς και επέστρεψαν για να μας διηγηθούν τις εμπειρίες τους, μέσω του “When we are death”.
Ωστόσο, αυτό που επέστρεψε από τα έγκατα της γης, είχε μία σαφώς πιο γήινη υπόσταση, μακριά από τα ονειρικά τοπία που διαφαίνονταν στις προηγούμενες κυκλοφορίες. Από τη χρήση κλασικών και παραδοσιακών εγχόρδων και κρουστών, μεταβήκαμε σε μία πιο ηλεκτρική εποχή, με περισσότερη ενέργεια και στακάτη δυναμική. Με άλλα λόγια, οι HEXVESSEL πέρασαν από την neo-folk στη fusion φάση της μουσικής τους πορείας. Καλοδεχούμενη λοιπόν η αλλαγή προσανατολισμού, από ένα σύνολο ατόμων που ξέρεις ότι δε σκοπεύουν να σε απογοητεύσουν και ότι κάθε τους προσπάθεια κρύβει, αν μη τι άλλο, μία αυθεντικότητα.
Δυστυχώς όμως εδώ τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή. Αρχίζοντας από τα θετικά, θα προλάβω και σημειώσω ότι το “When we are death”, εκτός από το ότι ακούγεται ευχάριστα, διαθέτει και το κατάλληλο βάθος στις συνθέσεις του, τόσο συνθετικά, αλλά πολύ περισσότερο στιχουργικά και λυρικά, μιας κι ο McNerney αποδεικνύει για μία ακόμη φορά τόσο το εύρος, όσο και την ευρηματικότητα με την οποία χρησιμοποιεί τη φωνή του. Ειδικά στην εναρκτήρια τριάδα του δίσκου, παρουσιάζεται το πιο δυνατό πρόσωπο της μπάντας. Κάτι που δυστυχώς δε συνεχίζεται στο δεύτερο μισό του δίσκου. Μετά την μυσταγωγική μπαλάντα του “Mirror Boy”, οι ήχοι αποκτούν μία μονοτονία ως προς τον ορισμό τους στο χώρο και το χρόνο. Σε πολλά σημεία μάλιστα, σε κομμάτια όπως το “Drugged up on the universe” και το “Mushroom spirit doors”, μοιάζουν λες και αποσπάστηκαν από το “Heritage” (2011) των OPETH. Από την άλλη, είναι εμφανές ότι ο McNerney σίγουρα έχει δει πάνω δύο φορές την εκπληκτική ταινία “Only lovers left alive”, το soundtrack της οποίας συνδυάζει αυτό που πρέπει να είχε αρχικά στο μυαλό του. Δηλαδή τον συγκερασμό του άκρατου ερωτισμού και της αιρετικής μυσταγωγίας, με το διαστρεβλωμένο εναλλασσόμενο ρεύμα της κιθάρας.
Αν καταφέρει κάποιος να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι υμνητικές επικλήσεις, ο ακουστικός χαρακτήρας της μουσικής και οι down tempo ρυθμοί έχουν πια εκλείψει από την μουσική ταυτότητα των HEXVESSEL, το “When we are death” φαντάζει σαν μία αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία. Είναι βέβαια μακριά από αυτό που περιμέναμε να ακούσουμε, αλλά σίγουρα αποτελεί μία ανανέωση στον ήχο της μπάντας. Σίγουρα χρειάζεται περισσότερη δουλειά για να φθάσει στα επίπεδα των περασμένων δίσκων, ωστόσο, πιστεύω πως ο Mat McNerney έχει αποδείξει πολλάκις ότι καταφέρνει να προσαρμοστεί πλήρως σε κάθε νέο ρόλο που αποφασίζει να υποδυθεί.
7.5/10
Nίκος Ζέρης
