Το παρόν κείμενο περιέχει αφήγηση σε ασόβαρο ύφος και πολλές βωμολοχίες. Λούληδες Κουκλεντέδες καθωσπρέπηδες και λάτρεις του σαβουάρ βιβρ παρακαλούνται λος πούλος.
25 χρόνια ANΩRIMOI λοιπόν. Στα π@π@ρι@ μας. Πρέπει να το γιορτάσουμε κιόλας δηλαδή τώρα που αυτά τα άθλια υποκείμενα όχι απλά δε σταματάνε ώστε να μας κάνουν τη χάρη να πάνε στην ευχή του Θεού, αλλά μαζεύονται για επετειακή συναυλία. Και μαζεύουν κι ένα πεντακοσάρικο κεφάλια στο ρελαντί μέσα στις γιορτές κιόλας. “Κώλαση” τιτλοφορείται το νέο τους (ο Θεός να το κάνει κι αυτό) άλμπουμ το οποίο μας απείλησαν ότι θα το παίξουν όλο όπως και κάνανε εν τέλει. ΟΚ είναι άμπαλοι και δεν σταυρώνουν δεύτερη πάσα (ή μάλλον νότα) αλλά τουλάχιστον είναι αρσενικοί. Με ότι δείγμα ανδρισμού έχει ο καθένας μέσα στο παντελόνι του δηλαδή (αν έχει). 21:45 έχει πάει και τη συναυλία προλογίζει ο μέγας πλοκαμάρχης Κθούλου, του οποίου είμαστε φυσικά όλοι πνευματικά παιδιά και περιμένουμε αιώνια τον ερχομό του ώστε να διαλύσει ότι περιττή ύπαρξη κινείται γύρω μας. ΟΛΟΙ ξαναλέω. Ωραία… Η όποια ελπίδα για να κυλήσει φυσιολογικά (ΠΟΤΕ) αυτή η συναυλία πάει περίπατο από την αρχή όταν το συγκρότημα (το ποιο; Χα χα χα!) βγαίνει με το “Καριόλα” και φυσικά γίνεται της Πόπης μέσα στο Gagarin το οποίο αποδεικνύεται φτωχό πλην τίμιο να κρατήσει την ορμή των οπαδών (των ζώων όπως είπε κι ο Κθούλου στην αρχή).
Να μη σας τα πολυλογώ, οι απειλές τους γίνανε πραγματικότητα, 2 ώρες και 45 λεπτά μετά κατέβηκαν από τη σκηνή, λες και βλέπαμε SAXON ας πούμε, δεν είχαν το Θεό τους με τον κόσμο να αγωνιά αν θα προλάβει μετρό, ηλεκτρικό, τελεφερίκ για την Πάρνηθα καθώς μέχρι και το κρύο φέρανε τα ζωντόβολα, γενικώς ατελείωτη εμπειρία (δυσάρεστη φυσικά αλλά οκ λες και είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε). Ας τους πάρουμε έναν-έναν με αρχή τον Τραμπάκουλα, ο οποίος μέσα στον κυκεώνα του αδερφάτου των ιπποτών που έχει μπλέξει είναι ο μόνος που δείχνει λίγο αρρενωπότητα, κουνιέται, χτυπιέται, κάνει αεροπλανικά, παίζει το κοινό στα δάχτυλα ωσάν Ομάστερ Οφπάπετς (πσσσς…), το ζει μέχρι τέλους όπου σαν γνήσιος φασαίος πάει και γίνεται ένα με το κοινό, ανεβαίνει/κατεβαίνει από τη σκηνή λες και είναι ασανσέρ, ευχαριστεί το κοινό, το προσωπικό του Gagarin, το αίσθημά του, πιτσούλα ο Άλκης Στέας που έλεγε μια ψυχάρα κάποτε. Οι δύο –βοήθα Παναγία- «κιθαρίστες» (ντροπή και μόνο ο προσδιορισμός αλλά γουατέβερ) παίζουν το βιολί τους όλο το βράδυ, ο Νεκροπεθαμένος κρατάει το ρυθμό (απίστευτο κι όμως αληθινό) και προσφέρει μπάκιγκ βόκαλς (γελάει ο κόσμος), ενώ o Satirγιάννης σολάρει/ψωλ@ρει σε όλη τη συναυλία με τρόπο που πείθει 8χρονους αποκλειστικά. ΝΟΤ!
Στο μπάσο ο Ταφοπλάκιουμ ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως ο μόνος μη καθυστερημένος του σκυλολοΐου από τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της βραδιάς, κρατάει κάπως τα μπόσικα και κουνάει και λίγο κεφάλι. Ανοίγω παρένθεση εδώ διότι πέφτει μπούληνγκ (εκ του Μπούλης) στον μέγα Μπόκολη, ο οποίος είναι όαση ρυθμού, παίζει δεύτερη, τρίτη, δέκατη τρίτη νότα σωστά και είναι ο βασικός λόγος που ακούγονται κάπως σαν να έχουν νόημα ύπαρξης. Και παρόλα αυτά, οι υπόλοιποι μετά από 7 χρόνια τον αντιμετωπίζουν μειωτικά ως «σεσιονά». Σας πετσόκοψε όλους και πονάτε κωθώνια; Μπόκολης θα λέτε και θα κλαίτε αχρείαστοι. Ούτε στην κόρνα πάνω στο ντραμ σετ δεν τον φτάνετε. Ευτυχώς που η βραδιά ΔΕΝ περιείχε μόνο συναυλία, αλλά τον ένα, τον μεγάλο, τον αγέρωχο, τον χαλκέντερο, τον ασύγκριτο, τον Τιτάνα, το όρθιο δωδεκάθεο σε ένα, τον ηγέτη, τον γονέα 1 της γ@μ@τοσύνης, την κινούμενη κολώνα της ΔΕΗ. ΚΟΜΗΣ VARG-FUCKIN’-STEINER ρε αγριογούρουνα του γάλακτος, ανέβηκε, γέμισε –ως ήταν φυσικό- τη σκηνή με την παρουσία του (συγνώμη που δε βρίσκω άλλη λέξη να το παρομοιάσω Κόμη, ωχριούν οι χαρακτηρισμοί μπροστά σου) και φυσικά το κοινό Του (ΤΟΥ ΡΕ ΛΟΥΣΤΡΟΙ, ΤΟΥ) τον αποθέωσε όπως του αρμόζει δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό της βραδιάς.
Παρόλα αυτά, ο Κόμης ως μέγας άπλας, αρκέστηκε στο να απαγγείλει μόλις 10 ποιήματα, εκ των οποίων κάποια ήταν από παλιά και μετά από λαϊκή απαίτηση. Τζέντλεμαν ο κόμης (χωρίς να είναι κλεφτρόνι), σηκώνει στη σκηνή όμορφο κοκκινομάλλικο κοράσιο ονόματι Αντριάνα την οποία αίφνης βαφτίζει Σκουλαρίκοβα, αλλά την δικάζει ασύστολα όσο μπορεί όταν αποτυγχάνει να συμπληρώσει στίχους από τα αποφθέγματα. Και ποια είσαι εσύ κουκλίτσα μου που θα κλέψεις τη δόξα από τον Κόμη στην τελική; Κι ευγενικός ήταν κιόλας, άρχισες να χαλάς κι εσύ, κανόνισε να γίνεις αδερφή Θεοπίστη σαν τις άλλες τις Τιτίκες. Δεν ξέρω που οδηγείται ο κόσμος όταν με στόμφο και χαρά λες και πήρε ο Θρύλος κάνα Τσάμπιονς Λιγκ, 500 άτομα φωνάζουν… ΨΕΜΑΤΑ! ΞΕΛΑΡΥΓΓΙΑΖΟΝΤΑΙ ρυθμικά όλοι μαζί «ΣΚ@@@@@@@@@@@@@@Τ@@@@@@@@@@@@». Δηλαδή κι έχουν επέτειο και ήδη η «Κώλαση» έχει γίνει κλασικό άλμπουμ; Ωχ Βαγγελίστρα μου, δε θα τους γλυτώσουμε ποτέ. Το πανηγύρι βαράει μέχρι τις 12μιση κι αν μπορούσαν θα παίζανε και μέχρι τις 12μιση Γενάρη οι αθεόφοβοι. Ο Θεός να μας λυπηθεί, αν και με την «Κώλαση» ήδη να πηγαίνει γ@μιώντας, δεν το βλέπω, τους βλέπω να κλείνουν και 30, και 40, και 50 χρόνια και το ίδιο αυνάνες θα είναι και τότε. Μας νοιάζει; ΟΧΙ!
Ένα μεγάλο μπράβο στο συγκρότημα (…) που κατάφερε μέσα σε πείσμα των καιρών να το γιορτάσει, να δώσει παραπάνω από χορταστικό θέαμα στον κόσμο (την άλλη φορά ανοίξτε και κάνα τριώδιο ρε, αρχίστε Παρασκευή και τελειώστε Δευτέρα, αργόσχολοι!) σε καιρούς που άλλες μπάντες (αληθινές κιόλας, όχι κλάιν μάιν σαν εσάς) παίζουν μόλις 45-50’ και παίρνουν το τρίτο το μακρύτερο. Η ασοβαρότητά τους είναι ότι πιο ειλικρινές μπορεί να βρει κάποιος εκεί έξω, κι ας είναι σούργελα, όρθια μπετά, κινούμενοι τρομοκράτες με τη βλακεία που τους δέρνει και να ξοδεύουν τσάμπα αέρα από όσους τον έχουν παραπάνω ανάγκη, οι ANΩRIMOI έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να θες να το ζήσεις μέχρι τέλους, να ξεχνάς τα προβλήματά σου, να ανακαλύπτεις ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τα πάντα και τους εαυτούς μας στα σοβαρά πάντα (άσχετα αν αυτοί δεν το κάνουν ποτέ) και ότι αυτό που μετράει ειδικά τώρα τα τελευταία χρόνια, είναι να μας βγαίνει ένα αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη που θα το θυμόμαστε. Κι όταν έρχεται το χαμόγελο, το καπέλο πρέπει να το βγάζεις σ’ αυτόν που στο προκαλεί γιατί είναι κάτι που και δεν είναι δεδομένο σε καμία περίπτωση και είναι πλέον τόσο σπάνιο που οφείλεις να το κρατάς βαθιά μέσα σου.
Μιας και φοράω συχνά καπέλα επειδή δεν έχω μαλλιά (Τεστοστερόνη λέγεται αυτό, όχι σαν εσάς που ακόμα τα έχετε, λίγο ο Ταφοπλάκιουμ πάει να κάνει την υπέρβαση με καραφλίτσα στη μοϊκάνα σαν γνήσιος κάφρος αλλά δεν…), σας το βγάζω πρώτος και δημόσια. Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Δεν πιστεύω να θέλετε να σας πω να τα κατοστήσετε κιόλας, δουλειά δεν έχουμε, με σας θα ασχολούμαστε στην τελική; Ποτέ στη ζωή μου δεν αγάπησα τόσο δηλωμένους φλώρους, τεντυμπόηδες και γενικώς επικίνδυνους για την νοητική κατάσταση όλων μας ανθρώπους (οκ λέμε και καμιά μ@λ@κί@ να περάσει η ώρα). Από την άλλη, χίλιες φορές τέτοιοι ακίνδυνοι γυμνοσάλιαγκες που παριστάνουν το συγκρότημα, παρά διάφοροι ματσό και ντεμέκ τύποι που σε κάνουν να χάνεις την πίστη σου σε πολλά εκεί έξω. Οι ΑΝΩRIMOI αυτό που κάνουν το κάνουν ως ένα βαθμό καλά (1 στα 1000 αλλά οκ η προσπάθεια μετράει) αλλά αυτό στο οποίο αριστεύουν είναι να μας θυμίζουν όλους ότι δεν είναι ντροπή να θυμάσαι ότι κάποτε ήσουν και πάντα μπορείς να παραμείνεις παιδί, ακόμα κι αν είσαι παγιδευμένος σε σώμα δίμετρου σαραντάρη σαν τον Τραμπάκουλα. Χαμένε! Α, χαμένε! Και οι 5 ήταν υπέροχοι γιατί ο έκτος που έπιανε για δέκα βαριόταν να τους σβήσει από το χάρτη.
ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ… ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ! ΠΑΜΕ ΓΙ’ ΑΛΛΑ 25 ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ!
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Αλεξίου
