Είναι 21 Ιουλίου του 1987, το μικρό αγόρι στην Αργυρούπολη, κουβαλά μαζί του την μεγάλη πορτοκαλί μπάλα. Θέλει να μιμηθεί τον άθλο της Εθνικής μπάσκετ και ας μην φτάνει ακόμα παρά την παιδική μπασκέτα. Ο δρόμος για το αθλητικό κέντρο, περνά μπροστά από ένα μικρό μαγαζί με δίσκους στην βιτρίνα. Εκεί ανάμεσα στην Άντζελα Δημητρίου με το «Κανόνισέ το», τον Στράτο Διονυσίου με το «Ο λαός τραγούδι θέλει» και το «Αυτόγραφο» του Γιοκαρίνη , βλέπει ένα περίεργο εξώφυλλο, με μια κοπέλα με σηκωμένη φούστα και ένα ρομπότ. Άγουρος ακόμα ο μικρός πιο πολύ κολλάει στην εικόνα, λόγω των αναφορών στα κόμικ. Ο πατέρας του, τον παρακολουθεί. Είναι περήφανος γιατί ο προπονητής του στην ομάδα μπάσκετ, του έχει πει, ότι το παιδί, θυμίζει Λιβέρη Ανδρίτσο, με το κατσαρό μαλλί, αλλά και νιώθοντας την ανδρική περηφάνια, γιατί νομίζει ότι ο γιός του, έχει ρίξει το βλέμμα του στην πρώτη γυναίκα με ανοιχτά πόδια, που θεάθηκε στο εξώφυλλο. Παρατηρώντας τα πρόσωπα των μελών του συγκροτήματος στο οπισθόφυλλο και διαβάζοντας τον τίτλο με σπαστά αγγλικά, γκανζ αντ ροζις, (αν τελείωνα το φροντιστήριο αντί να τρέχω στα μπιλιάρδα, σκέφτεται νευριασμένος, με τις χαμένες παρτίδες μπιλιάρδου) κι αισθάνεται άβολα. Κάτι παρακμιακό του έρχεται στο μυαλό. Θυμάται τα λόγια του πρωθυπουργού και σωτήρα της χώρας Ανδρέα, ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Είναι νωπή ακόμη η σφαλιάρα που έδωσε η Εθνική μας στην ΕΣΣΔ του γίγαντα Τκατσένκο και του στρατηγού Γκομέλσκι, του σκληρού Σοβιετικού προπονητή. Σε μια κίνηση εθνικής υπερηφάνειας αρπάζει βίαια τον μικρό Ντίνο. «Κωστάκη προχώρα», του λέει με αυστηρό, πατρικό τόνο. Η μάνα σου περιμένει να πάμε για σουβλάκι στην κυρά-Βούλα και μετά έχει «Ρεπόρτερς» στην ΕΡΤ2. Πάμε γιατί το πρωί δεν μπορώ να αργήσω στο Υπουργείο. Θα έχουμε επισκέψεις από τα κεντρικά και πρέπει να χτυπήσω κάρτα πριν τις δέκα. Ο μικρός ακολουθεί, αλλά το ρομπότ με την ανοιχτή καμπαρτίνα έχει καρφωθεί το μυαλό του. Θα ρωτήσει τον ξάδελφο του, τον Μπάμπη, το Σάββατο, που θα πάνε στο Ροντέο για συγκρουόμενα και καρτ, εκείνος πάει γυμνάσιο και κάτι παραπάνω θα ξέρει….
Παρόμοιες σκηνές έζησαν εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι παγκόσμια. Όπου μπορούσε να κοπεί βινύλιο και να υπάρχει ηλεκτρισμός για το πικάπ που θα αναπαρήγαγε τον ήχο μίας παρέας από επαρχιωτόπουλα και μετανάστες με τρία κοινά, την αγάπη στους NEW YORK DOLLS, ROLLING STONES, AEROSMITH και το punk rock, την αγάπη για την λευκή σκόνη που ρουφάς, την σκούρα ζάχαρη που γεμίζει τις φλέβες και το αλκοόλ και την ασυνέπεια στα πάντα, στο χρόνο των εμφανίσεων, τα συμβόλαια, τους παραγωγούς, τις δισκογραφικές και απέναντι στο κοινό που τους αποθέωσε από τα πρώτα βήματα τους. Η ιστορία των GNR είναι γνωστή, έθεσαν με το “Appetite for destruction”, τα θεμέλια για ότι ονομάστηκε Hair metal, όχι μόνο μουσικά αλλά και σαν ήθος και συμπεριφορά. Το κίνημα που γνώρισε την επιτυχία και την είσοδο στα σαλόνια χάρη στους GNR, είχε βέβαια συνοδοιπόρους, πολύ καλύτερους ως μουσικούς, ως καλλιτέχνες επί σκηνής, ως συνθέτες, αλλά κανέναν που να έχει όλο το πακέτο μαζί την σωστή στιγμή. Από τους πιο pop POISON, τους αλήτες MOTLEY CRUE, τους πιο country blues CINDERELLA, τους πεζοδρομιακούς LA GUNS και FASTER PUSSYCAT, τους ραδιοφωνικούς WARRANΤ, τους μορφονιούς WINGER που άθελα τους μπήκαν στο κίνημα περισσότερο λόγω εμφάνισης, τους κλασικοροκάδες TESLA , τους heavy SKID ROW, τους μονοδιάστατους αλλά εθιστικούς RATT, τους one hit wonder LOVE/HATE, τους 70’s πλην ασχημάντρες GREAT WHITE αλλά και τους Ευρωπαίους συνοδοιπόρους που άκουγαν στα ονόματα HANOI ROCKS, QUIREBOYS, DOGS D’ AMOUR, TIGERTAILZ και τους γότθους που αγαπούσαν την ηλεκτρική κιθάρα, THE CULT. Όλοι αυτοί αποτέλεσαν την πρώτη γραμμή του sleaze, hair metal ή Αμερικάνικου Hard rock, με επιρροές από το παρελθόν που ενσωμάτωσαν στο υβρίδιο της εποχής που σήμανε το τέλος της αθωότητας. Η επέλαση των γιάπηδων και η οικονομική ευμάρεια σε Η.Π.Α και Ευρώπη μαζί με το τέλος του ψυχρού πολέμου, ήταν το σκηνικό για ένα ατελείωτο πάρτι, που γρήγορα συνέδραμαν και παλιές καραβάνες που βρήκαν τη θέση τους σαν τους KISS και AEROSMITH, με δουλειές που έδειχναν ότι υπάρχει χώρος για όλους.
Η ιστορία γνωστή σε όλους, το hair metal, sleaze rock, διαλέξτε εσείς τον τίτλο που θέλετε, έδωσε στον κόσμο, χαρά, οφθαλμόλουτρα, συναυλίες επικών διαστάσεων, κιθαριστικά σόλο, που ακούγονται ως σήμερα σαν μνημεία κιθαριστικής τέχνης και τραγούδια που ξεσηκώνουν ακόμη και ανάπηρο για να χορέψει. Όλα αυτά, μέχρι να βγάλει το καρό πουκάμισο του από την ναφθαλίνη ο Kurt Cobain στο Σηάτλ και να θυμίσει σε όλους την σειρά των ακόρντων που κάνουν τη ροκ μουσική διαχρονική. Τα εκατομμύρια έπεφταν βροχή σε προκαταβολές, ηχογραφήσεις, ναρκωτικά, λιμουζίνες, πληρωμένο αλλά και δωρεάν σεξ, ξενοδοχεία και κραιπάλες. Όπως όμως το Aids (HIV) άλλαξε την σεξουαλική συμπεριφορά του κόσμου τη δεκαετία του ‘80, έτσι και το grunge έφερε το Hair metal αντιμέτωπο με τον καθρέφτη, που φάνηκαν τα μαλλιά που γκριζάρανε, οι μπυροκοιλιές και η εκμετάλλευση του κάθε πικραμένου από δισκογραφικές εταιρίες-κοράκια που έψαχναν τους επόμενους GNR.
Στο Sunset Strip, αρκούσε να έχεις μακριά μαλλιά, να θυμίζεις την αδελφή σου ή την Κέλλυ Σακάκου (παρουσιάστρια ειδήσεων της εποχής). Να φοράς κολάν με σκισίματα , φουλάρια, αλυσίδες, πινέζες, πιρούνια, και ό,τι άλλο προσέφερε το μαγαζί σιδερικών της περιοχής κάτι σαν μεταλλική έκδοση της Μαντόνα. Αρκούσε να αγαπάς τους τοίχους από ενισχυτές Μάρσαλ, την παραμόρφωση και τα ρυθμικά ροκ τραγούδια. Πολλοί υπέγραψαν συμβόλαια, τριάντα χρόνια από σήμερα πλην των «μεγάλων» που έδωσαν ζωή στο ιδίωμα, υπήρξαν και αρκετοί που όταν έφτασε η ώρα να πέσει το φως του Sunset Strip επάνω τους, η Αμερικάνικη Δ.Ε.Η με τη βοήθεια των παιδιών του Σηάτλ τους έκοψε το ρεύμα. Σε αυτούς τους αφανείς ήρωες που όμως αξίζουν την προσοχή σας θα αναφερθώ με συνοπτικές διαδικασίες. Απλά ψάξτε τους… 30 χρόνια μετά.
BRITNY FOX: Το σχήμα από τη Φιλαδέλφεια αξίζει να το γνωρίσετε με το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, με φανερές τις επιρροές από τους CINDERELLA, των οποίων πρώιμα μέλη, είχαν στις τάξεις τους.
ASPHALT BALLET: Από το Σαν Ντιέγκο, μας χαιρέτησαν με το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, με τον Gary Jeffries στα φωνητικά και την πολύ επιτυχημένη μίξη sleaze/southern rock με το “Hell s kitchen”, “Tuesdays rain”, “Soul survive” να ξεχωρίζουν.
T.S.O.L: Punk/Hardcore καταβολές και ένα άλμπουμ το “Strange love” (το έκτο στουντιακό τους) που κοιτά στα μάτια το “Appetite…” με τραγούδια σαν τα “In the wind”, “Let me go”, “Hell on earth”. Η τύχη δεν ευνόησε τους τολμηρούς ακόμη μια φορά.
THE FOUR HORSEMEN: Αμερικανικό-Βρετανικό σχήμα με πρώην μέλη των CULT, επιρροές από AC/DC-STATUS QUO, έναν χαρισματικό τραγουδιστή στο ύφος του Bon Scott στα φωνητικά και τον τρόπο ζωής, τον Frank Starr και τον ύμνο “Rockin’ is ma’ business” από το προτεινόμενο ανεπιφύλακτα πρώτο άλμπουμ τους “Nobody said it was easy” σε παραγωγή Rick Rubin.
JUNKYARD: Ενεργοί ως σήμερα με ενδιαφέροντα άλμπουμ και punk καταβολές , ξεχώρισαν με το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους με τις επιρροές από το Νότο και την χαρακτηριστική φωνή του Dave Roach.
TKO: O Brad Sinsel, τραγουδιστής με τους ΤΚΟ, από το Σηάτλ, δημιούργησε μια σειρά πρωτόλεια άλμπουμ Αμερικάνικου Hard rock, με κιθάρες ξυράφια και φωνητικά σαν να κάνει γαργάρες με χαλίκια. Το “In your face” του 1984 είναι το άλμπουμ εκλογής με το τραγούδι ύμνο “I wanna fight”αν και αξίζει να αναζητήσετε και το επόμενο σχήμα του, τους WAR BABIES.
LITTLE CAESAR: Το πνευματικό παιδί του τραγουδιστή Ron Young (αργότερα και MANIC EDEN) συνδύασε το hard rock με τη soul. Διασκεύασε εκπληκτικά στο πρώτο άλμπουμ τους το “Chain of fools” της Aretha Franklin, χάθηκαν στο σκοτάδι και επανέκαμψαν την τελευταία δεκαετία με στούντιο άλμπουμ και περιοδείες που δείχνουν διάθεση, έμπνευση και σεβασμό στην ιστορία και την μουσική τους.
LILLIAN AXE: Με καταγωγή από τη Νέα Ορλεάνη και ήχο που έδινε μεγάλο βάρος στην μελωδία, ποτέ δεν κατηγοριοποιήθηκαν πλήρως. Το πνευματικό παιδί του κιθαρίστα Steve Blaze γνώρισε πολλές αλλαγές μελών αλλά το “Love and war” είναι ένα άλμπουμ χαρακτηριστικό της μελωδικής πλευράς του sleaze/hair metal, που όμως δεν μασάει τσιχλόφουσκα.
NASTY IDOLS: Σουηδοί με φωνητικά τίγκα στο γρέζι και glam αισθητική αξίζουν την προσοχή σας στο ντεμπούτο τους με τίτλο “Cruel intention”. Ο τραγουδιστής Andy Pierce πέθανε το 2013, δίνοντας τέλος στην ύπαρξη του σχήματος.
LONDON: Ακούστε για ιστορικούς λόγους κυρίως το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο “Non stop rock”. Το σχήμα από το οποίο πέρασαν βασικά μέλη των WASP, MOTLEY CRUE, CINDERELLA, GNR αλλά το ίδιο παρέμεινε στην αφάνεια.
SHOTGUN MESSIAH: Σουηδοί με τον Zinny J. Zan στα φωνητικά, μια από τις πιο χαρισματικές φωνές στο sleaze rock, κυκλοφόρησαν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, που έδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να κοντράρει στα ίσια σχήματα σαν τους MOTLEY CRUE.
SPREAD EAGLE: Αν τα φωνητικά-τσιρίδες και οι AC/DC είναι του γούστου σας, θα είναι και τα δύο άλμπουμ των Αμερικανών rockers από τη Ν. Υόρκη, με το πρώτο άλμπουμ να συγκεντρώνει τις προτιμήσεις.
SMASHED GLADYS: Αμερικανοί glam rockers με γυναικεία φωνητικά και άξιο προσοχής το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “Social intercourse”.
TUFF: Ομορφόπαιδα από το Φοίνιξ, με pop αισθητική, άρωμα τσιχλόφουσκας και έντονη αίσθηση της μελωδίας, ιδανική μίξη CHEAP TRICK και POISON. Αξίζει να ακούσει κανείς το ομώνυμο άλμπουμ τους “What comes around , goes around”.
PRETTY BOY FLOYD: Οι αντίζηλοι των POISON, από το L.A. με την αισθητική των γκάνγκστερ των 30’s, από τους οποίους πήραν και το όνομα τους χάθηκαν μέσα στον ορυμαγδό του grunge, πνιγμένοι στο μελιστάλαχτο του ήχου τους. Ακούστε το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο “Leather boyz with electric toyz”.
BANG TANGO: Η τέλεια μίξη, γοτθικού ροκ, hard rock, metal, hair metal, funk με τον χαρισματικό Leste στα φωνητικά. Σκεφτείτε τους SISTERS OF MERCY να διασκευάζουν με πραγματικούς μουσικούς , κλασικά τραγούδια της σκηνής του L.A. Συστήνεται ανεπιφύλακτα το μνημειώδες “Dancin’ on coals” που ακόμα και σήμερα θέλει ανοιχτά αυτιά, για να το αποδεχτείς.
BEAUTIFUL CREATURES: Η επιστροφή του Leste (BANG TANGO) μαζί με τον DJ Asba με ένα σαφέστατα πιο σκληρό σχήμα. Οι κιθάρες ξυράφια, οι συνθέσεις διαμάντια, η αδιαφορία για ότι δεν είχε την ταμπέλα της μεγάλης εταιρίας παρόμοια. Ακόμη μια δημιουργία που αποδεικνύει την αδικία του Sunset Strip, στα πιο άσημα μέλη του. Ακούστε οπωσδήποτε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ.
NEVADA BEACH: Κλώνοι των AC/DC που ξέρουν να κάνουν το δεύτερης διαλογής CULT-ίζον υλικό τους άξιο να ξεκινήσεις το πάρτι. Ακούστε το μοναδικό τους άλμπουμ “Zero day”
JOHNNY LAW: Εκεί που το L.A. συναντά το Νότιο ροκ, προκύπτουν οι JOHNNY LAW, από το Τέξας. Ένα ομώνυμο άλμπουμ ,πολλές αναμνήσεις και το bourbon συναντά το ουίσκι του L.A. με εκρηκτικά αποτελέσματα.
TORA TORA: Το σύνθημα της Ιαπωνικής επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ, μετουσιώθηκε στο Αμερικάνικο σχήμα από το Μέμφις με δύο κλασικά και δυσεύρετα άλμπουμ γεμάτα γνήσιο L.A. sleaze rock. Προτείνουμε προς ακρόαση το “Surprise attack”. Το τρίτο ακυκλοφόρητο, δεν έδωσε στοιχεία ότι χάσαμε κάτι, όσο παρέμενε εκτός κυκλοφορίας.
THE THROBS: Μια ακόμη παρέα από τη Ν. Υόρκη, με ήχο που είχε επιρροές από την σκηνή των 60’s, την ψυχεδέλεια, τη γοτθική σκηνή και τα αναμίγνυε όλα επιτυχημένα με τον ήχο του L.A. Ακούστε το “Languages of thieves and vagabonds”.
VAIN: Davy Vain, ο ιθύνων νους πίσω από τους εκ Σαν Φρανσίσκο ορμώμενους sleaze rockers VAIN.Το πρώτο άλμπουμ τους έμεινε κλασικό για τα τρομερά φωνητικά του και την ολοκληρωμένη προσέγγιση στον ήχο που δόξασαν οι MOTLEY CRUE, POISON, μια υπερβολική δόση φασαριόζικου και ποιοτικού sleaze. Συνεχίζουν ακόμα αλλά πάντα θα προτείνουμε το “No respect” του 1989.
SHARK ISLAND: Αν υπάρχει ένας λόγος να ανατρέξουμε στο παρελθόν αυτού του σχήματος θα είναι πάντα η διασκευή στο “The chain” των Fleetwood Mac και το “Somebodys falling” από το ντεμπούτο άλμπουμ τους σε πολυεθνική το “Law of the order” του 1989. Συνέχισαν, διέλυσαν και επέστρεψαν πρόσφατα χωρίς ποτέ να ξεπεράσουν ένα άλμπουμ ιδανική μίξη sleaze και μελωδικού ροκ.
DANGEROUS TOYS: Έχεις κουραστεί από το power/progressive metal; Τι κάνεις, αν όχι ένα σχήμα Αμερικάνικου hard/sleaze rock που κάνει τους AC/DC να ακούγονται σαν μπάντα του Δήμου; Με τον Jason McMaster (WATCHTOWER) στα φωνητικά, μας έδωσαν το κλασσικό ομώνυμο ντεμπούτο τους του 1989 και το επόμενο “Hellacious acres” του 1991. Πολύ σκληροί για τους hair metalers, πολύ ελαφριοί για τους power/prog παραμένουν, το σχήμα από το Τέξας που δεν γνώρισε την καταξίωση που θα του έπρεπε.
SALTY DOG: LED ZEPPELIN επιρροές σε ένα σχήμα από το L.A. που δεν κατάφερε να τραβήξει την προσοχή, παρόλη την ποιότητα των συνθέσεων του
FASTWAY: Το πνευματικό παιδί του κιθαρίστα “Fast” Eddie Clarke (ex-MOTORHEAD) που έδωσε μαθήματα hard rock με blues/sleaze επιρροές στο δεύτερο και τρίτο στούντιο άλμπουμ του, μερικά χρόνια πριν την έκρηξη της σκηνής. Ακούστε ακόμη και σήμερα το “All Fired up” του 1984 με τον Dave King στα φωνητικά, σήμερα στους FLOGGING MOLLY, και αναρωτηθείτε τί αδίκησε αυτό το άλμπουμ στην καρδιά των ακροατών…
WRATHCHILD: Ακόμη μια Βρετανική προσπάθεια να έρθει το ηλιόλουστο L.A. στο βροχερή Βρετανία. Θα μας μείνουν οι τρομερές κομμώσεις και το ντεμπούτο τους “Stakk attack”. Απίθανες κομμώσεις και ντύσιμο, σε μια χώρα που ήταν πολύ metal εκείνη την εποχή για τέτοια γούστα.
ZODIAC MINDWARP AND THE LOVE REACTION: Ξεχωριστή περίπτωση δημοσιογράφου, μουσικού και γραφίστα, Zodiac Mindwarp (Marc Manning) που έκανε την τέχνη επάγγελμα και δημιούργησε τον πρόδρομο σχημάτων σαν τους Andrew W.K, DARKNESS. Προκλητικός στιχουργικά, με έντονη αγάπη στον ογκώδη κιθαριστικό ήχο. Μουσικά αξίζει να ακούσετε το “Tattooed beat Messiah”. Είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα στην περιβόητη συναυλία με Di Anno, VICIOUS RUMORS, METAL CHURCH, αποδεικνύοντας ότι είναι πραγματικός ρόκερ, επί σκηνής.
PRINCESS PANG: Αμερικανο- Σουηδικό σχήμα από τη Ν. Υόρκη με γυναικεία φωνητικά και punk αισθητική. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Any way you want it” προτείνεται ως καλή εναλλαγή στα οπερατικά female fronted σχήματα που πλημμύρισαν την επόμενη δεκαετία τον κόσμο.
JET BOY: Από τα κρυφά μυστικά της sleaze σκηνής. Με καταγωγή από το Σαν Φρανσίσκο έδωσαν ένα δυνατό ντεμπούτο με τίτλο “Feed the shake” που αξίζει να ακούσετε έστω και σήμερα.
GEISHA: Σουηδοί, με συμμετοχή των Mikκey Dee, Pete Blakk, Pat Hatino και glam ήχο. Η ενηλικίωση ήρθε στα επόμενα σχήματα για τα περισσότερα μέλη. Ακούστε το “Phantasmagoria”.
SLEEZE BEEZ: Η ολλανδική προσφορά στο χώρο, εστιάζεται στους SLEEZE BEEZ και το “Screwed Blued & Tattooed”. Αρκούντως βρώμικο και rock n roll, δεν θα σας απογοητεύσει.
CIRCUS OF POWER: Το Νεοϋορκέζικο σχήμα με τα πολλά τατουάζ, ανάλογοι ήταν μόνο οι LITTLE CAESAR, που έδωσε τρία στούντιο άλμπουμ, που μυρίζουν συμμορίες, όπλα, ναρκωτικά και αλκοόλ όσο δεν τόλμησε να αγγίξει όλη η υπόλοιπη σκηνή του L.A. μαζί. Συστήνονται για αγορά ανεπιφύλακτα και τα τρία με το “Vices” να είναι η προσωπική προτίμηση μου. Ο Al Mitchell σε μετέπειτα συνθέσεις του σχήματος συνεργάστηκε με τον Ελληνο-Αμερικανό κιθαρίστα Billy Tsounis (CAPTAIN ZAPPED), ενώ πρόσφατα ακολουθεί και συγγραφική καριέρα.
SEA HAGS: Ακόμα ένα σχήμα από το Σαν Φρανσίσκο, που ανήκει στην κατηγορία υποπαράγωγα των CINDERELLA, BLACK CROWES, GNR. Ακούστε το πρώτο και μοναδικό τους άλμπουμ.
ATOMIC PLAYBOYS: Οι Parramore McCarty (WARRIOR) και Steve Stevens (Billy Idol) σε μια μοναδική συνεργασία με το glam στοιχείο στο έπακρο, από δύο καλλιτέχνες με άσχετες με το ιδίωμα μουσικές ρίζες. Διασκευή σε SWEET, εκπληκτική κιθαριστική δουλειά, φωνητικά που δίνουν έναν πιο αντρικό τόνο σε ένα «παιχνιδιάρικο» ιδίωμα και ένα μοναδικό άλμπουμ που προτείνεται ανεπιφύλακτα, όπως και ότι bootleg live πέσει στα χέρια σας.
HELIX: Σχήμα με προέλευση τον Καναδά, που υπήρχε από το 1974 δεν κατάφεραν ποτέ να γνωρίσουν την αναγνώριση που τους άξιζε, ακόμη και όταν χρησιμοποίησαν εξωτερικούς συνθέτες /συνεργάτες. Παρόλα αυτά η παρέα του Brian Vollmer έδωσε μερικές πολύ καλές δουλειές όπως το “Walkin’ the razors edge”, “Long way to heaven”, “Wild in the streets” στα χρόνια του prime time του hair/sleaze metal.
BLACK N’ BLUE: Σήμερα τους ξέρουμε σαν το σχήμα του κιθαρίστα των KISS, Tommy Thayer, κάποια εποχή χαιρετιστήκαν σαν μια ακόμα ελπίδα του Αμερικάνικου hard rock, από το Όρεγκον, λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα του hair metal. Είχαν την εμφάνιση, αλλά πλέον δεν είχαν τα τραγούδια. Προτείνουμε το ντεμπούτο τους και το “In heat”.
DIRTY WHITE BOY: Το σχήμα του Dave Glen Eisley (ex-GIUFFRIA) και του Earl Slick (ex-David Bowie) κυκλοφόρησε το “Bad reputation” με έναν ήχο βρώμικο που ξένισε τους φίλους των μουσικών από τα προηγούμενα σχήματα τους. Παρόλα αυτά είναι ένα πολύ καλό δείγμα sleaze rock.
AUTOGRAPH: Οι ρόκερς από την Καλιφόρνια κυκλοφόρησαν το πολύ καλό “Sign in please” το 1984, που έδωσε το single “Turn up the radio” που επισκίασε όλες τις επόμενες δουλειές τους, όχι εντελώς άδικα αν μιλήσουμε ρεαλιστικά.
KING KOBRA: Η ασίγαστη επιθυμία του Carmine Appice για επιτυχία τον οδήγησε στον σχηματισμό των KING KOBRA με σκοπό να ανέβει και στο τρένο του Hair metal. Με τη βοήθεια μουσικών άγνωστων εκείνη την εποχή όπως οι Mark Free και Johnny Rod έδωσε μια σειρά από άλμπουμ, από τα οποία ως σήμερα ξεχωρίζει για το δυναμικό (ένεκα των ντραμς) hard rock του το ντεμπούτο “Ready to strike”.
ROUGH CUTT: Paul Shortino η αδικημένη φωνή του Αμερικάνικου
Hard rock, Jake E Lee, Graig Goldy, Amir Derakh κιθαρίστες με την δική τους μελλοντική ιστορία σ’ ένα hard rock σχήμα που έμεινε στην αφάνεια, σε αντίθεση με την ποιότητα της δουλειάς του. Η συνεργασία τους έδωσε άλμπουμ διαμάντια του Αμερικάνικου Hair/sleaze rock με το ομώνυμο ντεμπούτο τους , να αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα της εποχής του (1985).
Τα χρόνια περάσαν και ο Ντίνος μεγάλωσε έκανε οικογένεια, απέκτησε ένα γιό, έπαιξε μπάσκετ, μέθυσε με τη νίκη της ομάδας, έκανε δικό του σχήμα και ένα βράδυ του Ιούλη του 2017, αραχτός στο μπαρ, με παλιούς συναθλητές και φίλους του μουσικού ιδιώματος που τον έκανε κοινωνό το “Appetite…”, θυμάται…. «Το πήρα δώρο σε κασέτα από τον ξάδελφο μου στα επόμενα γενέθλια μου. Όταν ήρθαν πρώτη φορά στην Ελλάδα ήμουν μικρός. Όταν ξαναήρθαν στην Μαλακάσα ήμουν φαντάρος. Όταν έπιασα δουλειά, πήρα εισιτήριο για να τους δω στην Αγγλία και αναβλήθηκε η συναυλία γιατί ο Axl είχε χάσει το αγαπημένο του φουλάρι και διαπραγματευόταν το “Chinese Democracy”, την 128η μίξη συγκεκριμένα. Δεν πειράζει. Κάθε μέρα φοράω τα σχισμένα μπλουζάκια μου, δίχως μανίκια, το φουλάρι στα μαλλιά σαν τον Axl και κρατώ την κιθάρα χαμηλά με το τσιγάρο στο στόμα σαν τον Slash. Το 1987, κάποιοι πήραν την πορτοκαλί μπάλα και έγιναν πετυχημένοι, πλούσιοι αθλητές ή μπασκετικοί φίλαθλοι. Εγώ πήρα την μπάλα, την κιθάρα και σήμερα 30 χρόνια μετά ανήκω στην πιο μεγάλη οικογένεια που μπορεί να υπάρξει και να με αγκαλιάσει αυτή, των rockers, που το 1987 θα είναι γι’ αυτούς ότι ήταν και για το Ελληνικό μπάσκετ, η στιγμή που όλα ξεκίνησαν. Το ρεύμα ξαναήρθε στη σκηνή με τον θάνατο του Cobain, που έδωσε ανάσες σε χιλιάδες καταπιεσμένους τύπους, που αναζητούσαν την κραιπάλη κι όχι την αυτοκριτική και την ψυχανάλυση, μαζί τους και ο Ντίνος. Ξεκίνησε τον δρόμο που περιγράφει ο Bon Scott στο “It’s a long way to the top if you wanna rock n’ roll” και μαζί με αυτόν τον συνεχίζουν ακόμα πολλοί από όσους τα φώτα του Sunset Strip έφεξαν ή απλά τους έλουσαν για μία στιγμή. Εκείνη τη στιγμή που είσαι το κέντρο του κόσμου, στην σκηνή, ενωμένος με το κοινό, στην απόλυτη ηδονή που ξέρει να προκαλεί μόνο το βρώμικο rock n’ roll από το L.A. και τα Ευρωπαϊκά του περίχωρα…. Αφιερωμένο στον άνθρωπο που έβαλε φωτιά στην Μαλακάσα με την rock εμφάνιση του στο φετινό Rockwave, τον Ντίνο Γανίτη, keep on rockin brother.
Σημείωση συντάκτη: Κάποια άλμπουμ που προτείνουμε από τα σχήματα που παρουσιάζουμε, έχουν κυκλοφορήσει πριν το 1987, γιατί το hair metal προϋπήρχε. Απλά το “AFD” έκανε το 1987, χρονιά-ορόσημο, όταν έπεσαν οι αντιστάσεις του μεγάλου κοινού. Σχήματα που δεν συμπεριελήφθησαν, ήταν λόγω μικρής μουσικής αξίας π.χ. HOLLYWOOD ROSES, CATS N’ BOOTS και όχι λόγω της ιστορικής σημασίας τους.
Σύντομα το δεύτερο μέρος, για την ανάσταση του Hair metal ή πως η Ευρώπη έδωσε την εμφύτευση μαλλιών που χρειαζόταν το metal…
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
