Μια ιστορία μάλλον πονεμένη…
Ο Greg Giuffria, έγινε γνωστός στην Αμερική με τους εντυπωσιακούς ANGEL στην δεκαετία του ’80, έχοντας μια σειρά από εντυπωσιακούς prog/AOR δίσκους και γνωρίζοντας επιτυχία. Όταν οι ANGEL έφτασαν στο τέλος τους, θέλοντας να συνεχίσει να ασχολείται με την μουσική και το hard rock, έκανε τη δική του ομώνυμη μπάντα, αφού δεν κατάφερε να εξασφάλισει τα δικαιώματα για την χρήση του ονόματος ANGEL ξανά. Λίγο διαφοροποιημένος ήχος, πιο heavy αλλά πάντα βασισμένος στα «τεράστια» πλήκτρα του, με πιο έντονα κιθαριστικά σπινθηροβόλα ριφ από τον Greg Goldy (μετά στην μπάντα του DIO). Με την πρώτη τους κυκλοφορία οι GIUFFRIA γνώρισαν επιτυχία στην Αμερική, τόσο σε επίπεδο άλμπουμ στο Billboard, όσο και στα hit singles. Προσπάθησαν σκληρά, αλλά οι αλλαγές στην σύνθεση τους, όσο και η εμπορική αποτυχία του δεύτερου άλμπουμ τους, τους οδήγησαν στην ουσιαστική διάλυση ή εάν θέλετε την μετενσάρκωση τους σε HOUSE OF LORDS! Αυτό ήρθε ουσιαστικά όταν φεύγοντας από την MCA RECORDS και υπογράφοντας στην εταιρία του Gene Simmons, τους υποχρέωσε να αλλάξουν όνομα και τραγουδιστή, φέρνοντας τον χαρισματικό James Christian στην μπάντα κατόπιν προτροπής του Chuck Wright.
Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκαν οι HOUSE OF LORDS, με μεγάλες προσδοκίες και όνειρα σε μια εποχή που το Hair metal και το hard rock ήταν στην ακμή τους. Απλά το κακό ήταν γι’ αυτούς, ότι πολύ σύντομα θα ξεκινούσε η παρακμή και η λήθη του από την μια, αλλά και από την άλλη ήταν υπερβολικά πολλές οι μπάντες που παίζανε ακριβώς τα ίδια πράματα και για πολλά χρόνια. Με άλλα λόγια για κάποιον που τότε θα έβλεπε μπροστά με μάτι τεχνοκρατικό, θα έλεγε ότι οι HOUSE OF LORDS μακροπρόθεσμα θα είχαν αποτύχει εμπορικά πριν καν ξεκινήσουν! Δύσκολη περίπτωση λοιπόν από την αρχή. Τα αφήνουμε αυτά όμως… Ο Greg Goldy στον DIO, ο David Gelnn Eisley απολύεται και με τους James Christian στα φωνητικά και Lanny Cordola στις κιθάρες κάνουν ντεμπούτο στις 18 Οκτωβρίου 1988. Κατά πολλούς το πρώτο τους άλμπουμ, μια καλή πρόταση, καλογυαλισμένου hard n’ heavy είναι και το καλύτερό τους. Ο υπογράφων τούτο το ταπεινό άρθρο διαφωνεί. Με την πρώτη τους κυκλοφορία πιστεύω πως οι HOL έδειξαν τις δυνατότητες τους, δεν τις εξάντλησαν όμως, διότι το άλμπουμ έχει αρκετές filler συνθέσεις και δεύτερον όχι την καλύτερη δυνατή παραγωγή παρά τον δυνατό ήχο τους. Η αναμενόμενη εμπορική επιτυχία δεν έρχεται όμως παρά την έντονη προβολή της μπάντας, αφού το Φεβρουάριο του 1989, καταφέρνει να φτάσει μόλις μέχρι το #78 του Billboard, ενώ σε μια εποχή που τα hit ήταν εύκολα για τέτοιου είδους μπάντες τα θαυμάσια “I wanna be loved” και “Love don’t lie” δεν τα πήγαν καλά, ειδικά το δεύτερο δεν μπήκε καν στα charts. Παρόλες όμως τις δυσκολίες ήταν φανερό πως οι HOL ήταν μια μπάντα με πολλές ικανότητες και δυνατότητες.
Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους, καλοί συνθέτες, απλά έπρεπε να βρεθεί η χρυσή τομή στο ύφος της μπάντας και στον ήχο. Οι συνθέσεις ήταν απλά θέμα χρόνου και χημείας κυρίως των Christian και Giuffria, κάτι που θα ήταν ολοφάνερο στο άμεσο μέλλον. Μετά τις περιοδείες, με SCORPIONS και CHEAP TRICK, μπαίνουν στο στούντιο και όπως κάθε μπάντα που θέλει να κάνει το break, δέχονται έξωθεν βοήθεια από μια πλειάδα γνωστών μουσικών που είτε συνεισφέρουν στον τομέα της σύνθεσης, είτε συμμετάσχουν ως καλεσμένοι στο άλμπουμ. Doug Aldrich (κατά βάση παίζει σε όλο το άλμπουμ αυτός), Rick Nielsen, Chris Impellitteri, Mandy Meyer, David Glen Eisley, Robin Zander, Mike Tramp, Steve Plunkett και Ron Keel, σήμερα μπορεί να μην λένε και πολλά κάποιοι, αλλά τότε ήταν ονόματα πρώτης γραμμής. Το “Sahara”, νομίζω ότι είναι πολύ καλύτερο σε σχέση με το ομώνυμο τους άλμπουμ, σε όλα τα επίπεδα. Καλύτερος ήχος, καλύτερο παίξιμο, καλύτερες συνθέσεις, πιο hard παραγωγή με έμφαση στο παίξιμο του Michael Guy, που στο μεταξύ είχε πάρει την θέση του Lanny Cordola. Σαφώς πιο μεστό και ποιοτικό 
άλμπουμ το “Sahara” αν και αυτό δεν γνώρισε την τρελή εμπορική επιτυχία, καταξιώνει κατ’ ουσία τους HOL και δημιουργεί έναν σοβαρό κύκλο οπαδών γύρω τους. Τώρα είναι μια μπάντα που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους WINGER για παράδειγμα. Για ακόμα μια φορά όμως η τύχη δεν θα είναι με το μέρος τους, αφού παρά το σοβαρό βήμα που γίνεται για την καταξίωση της μπάντας και την περιοδεία με τους DEEP PURPLE (ο Blackmore τους άλλαξε τα φώτα με την «φιλοξενία» του), 38 SPECIAL και NELSON (κακές επιλογές για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια) οι Ken Merry και Chuck Wright αποχωρούν μην βρίσκοντας ικανό κίνητρο για να μείνουν με το συγκρότημα. Φτάνουμε στο 1992, όταν πια ουσιαστικά τα μόνα εναπομείναντα μέλη είναι οι Christian και Giuffria. Παραδόξως, και ενώ όλα τα σημαία των καιρών είναι εναντίων τους οι HOL βασισμένοι σε δυο μόνο νέα τραγούδια (“What’s forever for” και “Demons down) αλλάζουν εταιρία και παίρνουν ένα πολύ καλό συμβόλαιο με την Polygram.
Προσλαμβάνουν νέα μέλη και πλειάδα πάλι καλεσμένων, ηχογραφώντας το “Demons down” το οποίο είναι και η κορυφαία τους δουλειά, για μένα, ένα κομψοτέχνημα μεταξύ AOR και Hard rock! Συνθέσεις ώριμες, ρεφρέν να σου μένουν στο μυαλό, κουπλέ ρυθμικά, παραγωγή εκπληκτική, ήχος άψογος, εκτελέσεις και ερμηνείες στο μέγιστο δυνατό επίπεδο! Ένα άλμπουμ που από το εξώφυλλο, μέχρι και την τελευταία νότα του, αξίζει να το έχετε στην δισκοθήκη σας! Εδώ όμως και παρά την μεγάλη επιτυχία που έχουν στην Ιαπωνία (για Αμερική και Ευρώπη ούτε λόγος τότε) η μπάντα φτάνει πραγματικά στα όριά της και διαλύεται. Ο Christian, αποδέχεται την πρόταση των WHIETSNAKE, Adrian Vandenberg, 
Rudy Sarzo και Tommy Aldridge, να κάνει φωνητικά στην μπάντα τους με το όνομα MANIC EDEN. Ήταν η περίοδος που ο Coverdale έκανε το άλμπουμ με τον Page και οι υπόλοιποι ήθελαν να φτιάξουν ένα διαφορετικό project και αυτοί. Το θέμα ήταν όμως πως θέλήσε να βοηθήσει και στις συνθέσεις, γιατί τα πρώτα τραγούδια που του δώσανε να ερμηνεύσει δεν τον ικανοποίησαν αρκετά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Vandenberg να…στραβώσει καθώς δεν ήθελε κανέναν άλλον να γράψει μουσική ή στίχους μαζί του, με τελική κατάληξη ο Christian να μην δεχτεί να συνεχιστεί η συνεργασία τους.
Το μόνο που θα ακούσουμε ξανά μετά, είναι το 1995, όταν ο James Christian θα κυκλοφορήσει το προσωπικό του άλμπουμ “Rude awakening” (εξαιρετικό!!) και μετά πάλι σιωπή. Ο Greg Giuffria θα αλλάξει πορεία στην ζωή του και θα ασχοληθεί με τα casino στο Las Vegas, ο δε Christian μάλλον απογοητευμένος (φήμες είχαν ακουστεί και περί κάποιας ασθένειας) δεν θα μας δώσει σημεία ζωής για κάμποσο καιρό, έχοντας ουσιαστικά αποσυρθεί μαζί με την σύζυγο του την Robin Beck σε μια ήσυχη ζωή και απλά συμμετάσχοντας υποβοηθητικά στις δικές της δουλειές.
Αυτή ήταν εν συντομία η ιστορία της πρώτης φάσης της ζωής των HOUSE OF LORDS, μιας μπάντας που θα μπορούσε να είχε κάνει πολύ πιο μεγάλο όνομα. Η ιστορία τους όμως δεν σταμάτησε εκεί. Κάπου στα μέσα του 2000 ο Christian δέχεται μια κρούση από τον Chuck Wright να ξαναφτιάξουν την μπάντα και αποδέχεται με χαρά, αφού αποφασίζει πως ήρθε ο καιρός να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Μαζί με τους Chuck Wright, Lanny Cordola και Ken Mary, αλλά με την άρνηση του Greg Giuffria να συμμετάσχει, αρχίζουν να δουλεύουν πάνω στο άλμπουμ που θα τους έφερνε ξανά στην επικαιρότητα. Τους παίρνει περισσότερο χρόνο από όσο θα χρειάζονταν φυσιολογικά και τελικά μόλις το 2004 καταφέρνουν να το κυκλοφορήσουν ταυτόχρονα σχεδόν με το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Christian “Meet the man”. Εδώ έχουμε μια αντίθεση που τότε δεν την περιμέναμε. Το μεν άλμπουμ του Christian είναι ποιοτικότατο, γεμάτο ενέργεια και ζωή, το δε άλμπουμ ως HOUSE OF LORDS είναι γεμάτο πειραματισμούς και progressive στοιχεία που αν μη τι άλλο είναι πολύ μακρινά από ότι κάποιος οπαδός τους θα περίμενε. Όπως και να το κάνουμε σε καμία περίπτωση δεν είναι αντιπροσωπευτικό του ονόματός τους. Αποτέλεσμα; Ένα πολύ αμφιλεγόμενο άλμπουμ αντί να τους στηρίξει τους δημιουργεί πολλά εσωτερικά προβλήματα. Το 2005 εμφανίζονται στο φημισμένο Firefest στην Αγγλία και τον Νοέμβριου του ίδιου έτους, θα μας έρθουν στην Ελλάδα ένα live για το οποίο ο Christian μόνο καλά λόγια έχει να πει!
Στην συνέχεια η μπάντα ουσιαστικά θα διαλυθεί ξανά, αλλά αυτή φορά, την τύχη τους θα την πάρει ο Christian στα χέρια του και δεν θα τους αφήσει να ξανακυλήσουν. Μια σειρά από πολύ καλά άλμπουμ θα έρθουν, παρόλο που η σύνθεση τους δεν είναι και η πιο σταθερή του κόσμου, (“World upside down”, “Cartesian dreams”, “Big money” και το σύγχρονο “Precious metal”) ο ήχος τους όμως δεν είναι πι ο ίδιος. Διατηρούν το μελωδικά τους στοιχεία φυσικά, αλλά έχουν πιο heavy προσανατολισμούς με πιο έντονα συμφωνικά, ενίοτε, στοιχεία. Ενδιάμεσα να σημειώσουμε και το ζωντανά ηχογραφημένο “Live in the UK”. Μπορεί οι HOUSE OF LORDS να μην κατάφεραν ποτέ να γίνουν αστέρες πρώτου μεγέθους, όμως κατάφεραν να έχουν ποιότητα, σταθερότητα τα τελευταία χρόνια, και σεβασμό από μεγάλη μερίδα του κοινού. Άλλωστε το να κυνηγήσεις την επιτυχία στα 80’s, να μην τα καταφέρεις, να βγάλεις το καλύτερό σου άλμπουμ όταν κανείς πια δεν ενδιαφέρονταν πια, να διαλυθείς, να επανέλθεις με ένα παραλίγο καταστροφικό άλμπουμ και τελικά να επιβιώσεις με μια σειρά πολύ καλών κυκλοφοριών και να έχεις με το κεφάλι ψηλά, ε, με συγχωρείτε κιόλας, αλλά δεν είναι και λίγο πράμα! Πρέπει να έχεις το κουράγιο του James Christian για να το κάνεις! Και πιστέψτε με, αυτός ο τύπος έχει ακόμα και πολύ πείσμα, πολύ σθένος και πολλά κουράγια, πέρα από το μεγάλο ταλέντο του! Άλλωστε εσείς που σε λίγες μέρες θα βρεθείτε μπροστά του στο Κύτταρο, όταν αυτός ανέβει για τρίτη φορά σε σκηνή για να παίξει την Ελλάδα, θα το καταλάβετε άμεσα από το σεληνιασμένο βλέμμα του κάθε φορά που παίζει live! Όταν είχα περάσει μερικές μέρες μαζί του, στην περιοδεία του “Cartesian dreams” τότε που κάναμε το δεύτερο live των HOL με το ROCK HARD στην χώρα μας, είχα πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσω τι άνθρωπος είναι ο Christian και πόσο πολύ πιστεύει σε αυτήν την μπάντα! Εσείς;
Οι HOUSE OF LORDS εμφανίζονται με τη Robin Beck στο Κύτταρο, την Πέμπτη 6 Μαρτίου.
Δημήτρης Σειρηνάκης
