Αφιέρωμα: US Power Metal (Μέρος πρώτο)

POWER METAL. Ένα από τα πλέον αγαπημένα ιδιώματα του «σκληρού ήχου», με μεγάλη ιστορία πίσω του. Ειδικά στη χώρα μας, αγαπήθηκε όσο λίγα. Ο Έλληνας μεταλλάς βρήκε τον παράδεισό του στα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Οι βασικές του «σχολές», δύο, και τις χωρίζει ο Ατλαντικός Ωκεανός. Σωστά καταλάβατε. Των Η.Π.Α από τη μία, της Ευρώπης από την άλλη. Σε πολύ γενικές γραμμές, η αμερικανική σχολή είναι πιο «σκοτεινή» και «επιθετική», πολλές φορές «φλερτάρει» με το speed/thrash και το progressive, ενώ αυτή της Ευρώπης έχει πιο πολλές σχέσεις με τη κλασσική μουσική, είναι πιο πομπώδης και πιο …«ανάλαφρη». Ισχύει δε και το εξής περίεργο, να υπάρχουν ευρωπαϊκές μπάντες που να παίζουν στο αμερικάνικο στυλ (κυρίως), και αμερικανικές που να παίζουν ευρωπαϊκά, κάτι όμως σχετικά σπάνιο.
Στο παρακάτω αφιέρωμα, το οποίο θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη, γίνεται μια προσπάθεια «χαρτογράφησης» του αμερικάνικου ήχου. Το σκεπτικό, ήταν το εξής: Να παρουσιαστεί ένα (1) άλμπουμ, από ένα (1) συγκρότημα, ώστε να απλωθεί η «βεντάλια» όσο το δυνατόν περισσότερο, και όσο γίνεται, να εκπροσωπηθούν όλες οι επί μέρους δεκαετίες (80’s – 90’s – 00’s – 10’s). Δεύτερο μέλημα, ήταν να χωριστούν οι δίσκοι σε κατηγορίες. Έτσι, θα διαβάσετε: Στη πρώτη κατηγορία (PART 1: The Starter’s Pack) για δίσκους που θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχουν σε κάθε δισκοθήκη που θέλει να έχει τμήμα που να αναφέρεται στο U.S power. Στη δεύτερη (PART 2: The Essentials), για δίσκους σημαντικούς, που αποτελούν απόκτημα για κάθε δισκοθήκη και στη τρίτη (PART 3: The Unsung Heroes), για πιο cult, obscure και υποτιμημένα άλμπουμ. Να σημειωθεί επίσης πως η κατάταξη και αναφορά έγινε σε όλες τις κατηγορίες με αλφαβητική σειρά.

PART 1: The Starter’s Pack

1. CRIMSON GLORY – Transcendence (1988): Ήχος, συνθέσεις, συναίσθημα και ατμόσφαιρα από μια άλλη διάσταση, σε έναν υπερβατικό δίσκο. Το μουσικό ημερολόγιο ενός αστρικού, γαλαξιακού ταξιδιού. Θεάρεστοι στίχοι, με πολλαπλά νοήματα. Το άλυτο μυστήριο που ζούσε σε ανθρώπινο σώμα και ονομαζόταν John Patrick McDonald, ή αλλιώς, Midnight. Το “Red Sharks” και η διλογία “Eternal World” – “Transcendence”, το peak της μπάντας από πολλές απόψεις.

2. FATES WARNING – Awaken the Guardian (1986): Ο σημαντικότερος δίσκος του group, από πλευράς ιστορικής αξίας και «ειδικού βάρους». Η καθολική παραδοχή πως κανείς δεν είχε παίξει έτσι ως τότε, και κανείς δεν μπόρεσε να παίξει έτσι στη συνέχεια. Ιδιαίτερα μουσικά θέματα, αλληγορικοί, υπέροχοι στίχοι. Οι ακροβασίες του John Arch που καταργεί το όποιο μάθημα σολφέζ. Το κουαρτέτο τελειότητας των “Fata Morgana” – “Guardian” – “Prelude to Ruin” – “Exodus”.

3. FIFTH ANGEL – Fifth Angel (1986): O Blackmore που συναντά τον Schenker μέσα από τη ταστιέρα του James Byrd. O Ted Pilot που στοχεύει στο κέντρο τις νότες με λέξεις, μία προς μία, και το κράτημά του στο finale του ευθύβολου “In the Fallout”. Το εντυπωσιακά ομοιογενές αποτέλεσμα, που δεν κάνει κοιλιά πουθενά. “Fifth Angel”, “The Night”, “Cry out the Fools” (προσκύνημα).

4. HEIR APPARENT – Graceful Inheritance (1986): Το – ένας και ένας από πλευράς απόδοσης – line up, με πρώτο μεταξύ ίσων τον κιθαρίστα Terry Gorle. Το γνήσιο επικό συναίσθημα μιας μπάντας που ποτέ δεν άνηκε στον επικό ήχο. Τα διαμάντια “Another Candle”, “The Servant”, “Tear Down the Walls”, “Hands of Destiny” και η λυρική μελαγχολία του “Keeper of the Reign”. Η πεποίθηση όλων, πως είναι ένα από τα καλύτερα US power metal albums που κυκλοφόρησαν ποτέ.

5. HELSTAR – Nosferatu (1989): Η εκπληκτική φωνητική απόδοση του James Rivera. Ένα εγκληματικά υποτιμημένο κιθαριστικό δίδυμο (Barragan/Corbin), που δεν διστάζει να πειραματιστεί και να «παντρέψει» αριστουργηματικά το power metal με thrash και neoclassical στοιχεία, δημιουργώντας ένα πραγματικά progressive αποτέλεσμα. Ο ηχητικός ορυμαγδός του “Baptized In Blood” και το έρεβος που σκεπάζει όλα τα τραγούδια.

6. HITTMAN – Hittman (1988): Το power metal πρόσωπο της Νέας Υόρκης. Τα τραγούδια του, ένα πραγματικό “pound after pound after pound” στα ηχεία σου. Η φωνή του Dirk Kennedy, που ναι μεν έχει έφεση προς τα πάνω, αλλά δεν φτάνει τη στρατόσφαιρα όπως άλλων συναδέλφων του. Τα κιθαριστικά θέματα των Jim Bachi/John Kristen, priest-ικά και maiden-ικά μαζί. Η διασκευή στο “Secret Agent Man” του Johnny Rivers.

7. ICED EARTH – Night of the Stormrider (1991): Ασίγαστο πάθος και θέληση να πατηθεί η κορυφή. Τόνοι ενέργειας. Το συνεχές ping – pong μεταξύ των METALLICA (“Master of Puppets”) και IRON MAIDEN (“Powerslave”) επιρροών. Το «θαυματουργό» δεξί χέρι του Jon Schaffer. Ο John Greely και οι λυσσασμένες ερμηνείες του. Η “Stormrider” τριλογία (“Angel’s Holocaust” – “Stormrider” – “The Path I Choose”), που «φτύνει» φωτιά και σίδερο και καταπίνει αμάσητες κάτι άλλες που βγήκαν αργότερα, από την ίδια μπάντα (γκουχ, γκουχ).

8. JAG PANZER – Ample Destruction (1984): Επιθετικό, απειλητικό, βίαιο και θεμέλιος λίθος του ιδιώματος. Ένας από τους ελάχιστους δίσκους που περιγράφουν τόσο εύστοχα τον όρο US Power. Ουδεμία υποψία filler. Η Φωνή Κυρίου που ακούει στο όνομα Harry “Tyrant” Conklin και ο master Tafolla στην εξάχορδη. To σκότος του “The Crucifix” και η τριάδα «θανάτου» των “Licensed to Kill” – “Harder than Steel” – “Reign of the Tyrants”.

9. LETHAL – Programmed (1990): Από την έναρξη του “Fire in Your Skin”, ξέρεις πως χτύπησες φλέβα χρυσού. Το καταπληκτικό ομώνυμο τραγούδι που θεωρείται μια από τις καλύτερες συνθέσεις του ιδιώματος, και όχι άδικα. Ο Tom Mallicoat και τα δωρεάν μαθήματα φωνητικής που παρέχει επί 46 λεπτά της ώρας. ‘RYCHE και CRIMSON GLORY να παίζουν “pig in the middle” στο κέντρο του γηπέδου.

10. LIEGE LORD – Master Control (1988): Αν ποτέ γινόταν ανάλυση αίματος στο αμερικανικό metal, αυτό το άλμπουμ θα ήταν βασικό συστατικό του. Ο δίσκος που κατάφερε να ξεπεράσει τα εξαιρετικά “Freedom’s Rise” και “Burn to my Touch”. Πίστη στις επιταγές των μεγάλων JUDAS PRIEST και IRON MAIDEN. O Joe Comeau (OVERKILL, ANNIHILATOR), που θυμίζει Bruce Dickinson βουτηγμένο στη τεστοστερόνη. Ο ομώνυμος κεραυνός, να ηγείται μιας πλειάδας ισάξιων συνθέσεων.

11. MEDIEVAL STEEL – The Dungeon Tapes (2005): Το θρυλικό “Medieval Steel” ep, μαζί με κάποια ακόμη ακυκλοφόρητα κομμάτια από demos του 1987 και του 2004. Από τις επικότερες κυκλοφορίες του χώρου, με δυνατότερο χαρτί τον τραγουδιστή Bobby Franklin και «οπλοστάσιο» άσματα όπως “To Kill a King”, “Tears in the Rain”, “Battle Beyond the Stars”, “Warlords” και το κλασσικότερο των κλασσικών για το είδος, “Medieval Steel”.

12. METAL CHURCH – Blessing in Disguise (1989): Όταν το power metal δέχεται δάνειο από το tech-thrash. Η μεταγραφή του Mike Howe των HERETIC, ο οποίος όχι μόνο αντικατέστησε επάξια τον David Wayne, αλλά και έδωσε το κάτι παραπάνω. O απόλυτα “in your face” χαρακτήρας του άλμπουμ. Ο δυναμίτης “Fake Healer” σε μια εκπληκτική πρώτη πεντάδα κομματιών. Δίσκος – καθρέπτης της σκηνής του Seattle, πριν τη λαίλαπα του grunge.

13. OMEN – Battle Cry (1984): Οι IRON MAIDEN στο πεδίο της μάχης. Τραχύς, βάρβαρος ήχος. Το άθλιο εξώφυλλο, που όμως σαν ιδέα αντιπροσωπεύει πλήρως το σε νότες περιεχόμενο. Αν το ατσάλι έπαιρνε ποτέ μορφή βινυλίου, θα μπορούσε να είναι αυτό εδώ το άλμπουμ. Ένας αδικημένος guitar hero (Kenny Powell) και μια τρομερή φωνή (J.D. Kimball) σε έναν θρυλικό συνδυασμό. Συνθέσεις που αποτελούν σημεία αναφοράς και που δεν θα «γεράσουν» ποτέ. Το riff, ή μάλλον ΤΟ RIFF, του “Into the Arena”.

14. QUEENSRYCHE – The Warning (1984): Το – για πολλούς – καλύτερο US power metal album και το καλύτερο των QUEENSRYCHE. Κανένα σχόλιο, καμία αντίρρηση. Ένας Geoff Tate να κόβει το σύμπαν στα δύο. Οι κιθάρες των DeGarmo και Wilton. Το ρίγος του “Take Hold of the Flame”, η ατμόσφαιρα του “Roads to Madness” (το αγαπημένο τραγούδι του Tate) και ο ΥΜΝΟΣ “En Force”, το απάτητο έπος της μπάντας.

15. RIOT – Thundersteel (1988): Άλμπουμ ορόσημο, όχι μόνο για το USPM, αλλά για το metal γενικότερα. Το riff του ομότιτλου κομματιού. Ο λυρισμός του “Bloodstreets”. Το αυτοπεριγραφικό “Johnny’s Back” και τα σαρωτικά “Fight or Fall” και “Flight of the Warrior”. Οι ερμηνείες του Tony Moore και το δίστιχο “Thundering down from the mountain you ride, clutching a sword made of steel”, που καθώς το τραγουδά, σε σφάζει με το βαμβάκι. Οι κιθάρες του Mark Reale, το συνθετικό ταλέντο του Donnie Van Stavern και το θηρίο Bobby Jarzombek πίσω από τα drums.

16. SANCTUARY – Refuge Denied (1988): Αριστουργηματικό μείγμα διαφορετικών τάσεων. Από το power metal των HELSTAR, στο Bay Area thrash και από εκεί σε doom μελωδίες και πρώιμη SAVATAGE αισθητική, εννέα τραγούδια δρόμος. Ένας σεληνιασμένος Warrel Dane, να καταστρέφει σχεδόν τις φωνητικές του χορδές. Η λεπίδα του “Battle Angels”, το all-time classic “Die for my Sins”, το υποβλητικό “Veil of Disguise” και το απαστράπτον ομώνυμο κομμάτι.

17. SAVATAGE – Hall of the Mountain King (1987): Η τελευταία ατόφια power metal στιγμή των SAVATAGE πριν τη μεγάλη αλλαγή, και η επιθυμία να σβηστεί το όνειδος του “Fight for the Rock”. Οι ερμηνείες του μεγάλου Oliva, οι κιθάρες το μικρού Oliva. Η συμμετοχή του Ray Gillen στο “Strange Wings”. To “Hall of the Mountain King”, ως το πιο χαρακτηριστικό SAVATAGE κομμάτι στην ιστορία της μπάντας. Το ότι είναι SAVATAGE δίσκος. Ναι; Ναι.

18. TITAN FORCE – Titan Force (1989): Ο progressive χαρακτήρας που συμβαδίζει με το επικό συναίσθημα. Ένα από τα καλύτερα rhythm section της πιάτσας. Ευφάνταστες κιθάρες. To oscar-ικό “μπάσιμο” του “Chase your Dreams”, η μεγαλοπρέπεια του “Master of Disguise”, το λυρικό “Toll of Pain”, το καταιγιστικό “Blaze of Glory”. Ο Tyrant στη καλύτερη ίσως στιγμή της καριέρας του, να «λιώνει» τα μικρόφωνα.

19. VICIOUS RUMORS – Digital Dictator (1988): Το αμερικάνικο power metal στα καλύτερά του. Το κιθαριστικό δίδυμο των Thorpe και McGee, που κεντά σταυροβελονιά. Ο αείμνηστος Carl Albert στο μικρόφωνο, να πετάει όπως ο Οβελίξ τους Ρωμαίους δεξιά και αριστερά, στο δρόμο προς το πρώτο σκαλί του βάθρου. Το solo στην εισαγωγή του απίστευτου “Lady Took a Chance” και η trademark μελωδία του. H riff-άρα του “Worlds and Machines”. To δεξί κροσέ του ομότιτλου κομματιού. Η ορμητικότητα των “Minute to Kill” και “Out of the Shadows”.

20. VIRGIN STEELE – The Marriage of Heaven and Hell I&II: Το “magnum opus” του DeFeis. Η μεγαλοπρέπεια με την οποία στολίζονται ακόμη και τα πιο straight forward κομμάτια των δίσκων. Οι κιθάρες του Pursino. “I Will Come for You”, “A Symphony of Steele”, το συναίσθημα του “Emalaith” και η εισαγωγή του “Weeping of the Spirits” όπου η ερμηνεία του αρχηγού και το κυρίως riff σηκώνουν όχι μόνο τρίχες, αλλά ακόμη και τα βουνά από τη θέση τους.

Αυτό ήταν λοιπόν το πρώτο μέρος του αφιερώματος, και η συνέχεια θα δοθεί την επόμενη φορά με την δεύτερη κατηγορία. Ως τότε, διαβάστε, μελετήστε, ακούστε και εμείς, τα ξαναλέμε σε λίγες μέρες με το επόμενο μέρος.

Δημήτρης Τσέλλος