ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ‘Time travelling blues” – ORANGE GOBLIN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΙΑ: Rise Above Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dave Chang
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ben Ward
Κιθάρες – Joe Hoare, Pete O’Malley
Μπάσο – Martyn Millard
Τύμπανα – Chris Turner
Οι ORANGE GOBLIN σκάσανε μύτη ύπουλα εκεί στα μέσα των 90’s και συγκεκριμένα δημιουργήθηκαν το 1995. Απώτερος σκοπός τους ήταν να παίξουν όπως οι ήρωες τους, οι KYUSS, BLACK SABBATH, SAINT VITUS, PENTAGRAM και γενικά οι βαριές μπάντες που κάποιες άθελα τους συνέβαλλαν και στην εξάπλωση του doom όρου. Το μεγάλο λαγωνικό που ακούει στο όνομα Lee Dorrian, τότε τραγουδιστής των CΑΤΗΕDRAL –άλλη μία δηλωμένη επιρροή των ORANGE GOBLIN-, τους ανακαλύπτει και τους υπογράφει άμεσα στη Rise Above Records και κυκλοφορούν έτσι το 1997 το παρθενικό τους άλμπουμ ‘’Frequencies from planet Ten’’, αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια και άρχισαν να λογίζονται ως η νέα ελπίδα του βαρύ ήχου γενικότερα (εύστοχα διότι πολύ απλά… ΗΤΑΝ)! Αφού έβαλαν σε μία σειρά τις ιδέες τους για το δεύτερο άλμπουμ, κλείνονται στα The Square Center Studio στο Nottingham από τις 2 ως τις 15 Ιουνίου και υπό το άγρυπνο βλέμμα του Dave Chang στην παραγωγή, ίδιο στούντιο και ίδιος παραγωγός όπως με το ντεμπούτο τους, κάτι σαν το μότο «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» και χωρίς πολλά πολλά, ήταν έτοιμοι και πάλι να αφήσουν άπαντες άναυδους και αυτή τη φορά το πέτυχαν ακόμα πιο εύκολα, ενώ αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία αναλογιζόμενοι ότι δεν είχαν πλέον το στοιχείο της έκπληξης.
Με σύμμαχο τη δεδομένη τους ενέργεια λοιπόν, οι ORANGE GOBLIN τιτλοφορούν το δεύτερο τους πόνημα “Time travelling blues” και χτυπούν σαν τις κόμπρες όλους τους ανυποψίαστους που περίμεναν ότι πρόκειται για συγκρότημα-πυροτέχνημα. Όλα βελτιωμένα σε σχέση με το “Frequencies from planet Ten”, βαρύτερος ήχος, εξίσου αν όχι περισσότερο καθαρός, περισσότερα και πιο έντονα ψυχεδελικά σημεία (λέγε με KYUSS), ΚΑΙ μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους μαζεμένα εδώ μέσα. Αρχή δίσκου με κομμάτι σαν το “Blue snow” είναι κάτι που ξέρω ότι πολλές μπάντες θα προσέφεραν την ψυχή τους στο Διάολο για να το έχουν να ανοίγουν δίσκο τους. Καταπληκτικό ξεκίνημα που έδειχνε και το νέο τους ήχο (ή το νέο παλιό ήχο αν θέλετε), πιο κοφτά riff, πιο ισχυρή ρυθμική βάση (ειδικά ο μπασίστας Martyn Millard πάντα έπαιζε σαν ρυθμικός κιθαρίστας, όσοι τους έχετε θαυμάσει –δεν υπάρχει άλλο ρήμα καταλληλότερο- ζωντανά, ξέρετε) και ένας Ben Ward στα φωνητικά σκέτος Βούδας τεράστιε! Ο άνθρωπος απλά έχει μία από τις πλέον εκφραστικές και πωρωτικές φωνές εκεί έξω, ειδικά κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, μπορεί να τραγουδήσει πάνω στη ροή των πιο γρήγορων σημείων ή να μαλακώσει τη φωνή του κατάλληλα όπου χρειάζεται και να δώσει ποικιλομορφία. Και αυτός όπως και οι υπόλοιποι, συναυλιακά είναι Τ-Ε-Ρ-Α-Σ.
Σε κλίμα απόλυτης πληρότητας, ο δίσκος κλείνει με το ομότιτλο έπος το οποίο ξεκινάει σχεδόν ψυχεδελικά ίσα για τριπάρεις χωρίς ουσίες και στη συνέχεια εξελίσσεται απλά σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. Κολλητικό από την πρώτη του ακρόαση και αγέραστο στο χρόνο, αποτελεί μέχρι σήμερα highlight των ζωντανών τους εμφανίσεων, με το Ελληνικό κοινό πάντα να ψιλοξεφεύγει σ’ αυτό, έρχονται σύντομα άλλη μία φορά και ήδη αρκετοί τρίβουν τα χέρια τους. Εκτιμώ ότι κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους είναι το “Solarisphere” το οποίο ξεκινάει σχεδόν με tribal ρυθμό στα τύμπανα για να μπει στη συνέχεια ένα από τα βαρύτερα riff όλων των εποχών. Το “Time travelling blues” δίκαια αποθεώθηκε από όλο τον τύπο και τους κριτικούς και λογίζεται μέχρι σήμερα ως η πλέον κορυφαία δισκογραφική τους στιγμή, είναι απίστευτο το πόσο φρέσκο συνεχίζει να ακούγεται και ακόμα πιο απίστευτο πως τελικά μπάντες ούτε καν άξιες στο 1/20 της αξίας των ORANGE GOBLIN (ονόματα δε θα γράψω, μάτια έχετε και βλέπετε, αυτιά έχετε και ακούτε, λέμε τώρα…) κάνανε επιτυχία που δεν έκαναν ποτέ οι Λονδρέζοι. Οι οπαδοί πάντως ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με ένα από τα τιμιότερα συγκροτήματα και όταν έρχεται η ώρα να ανέβουν στη σκηνή και να μπουν τα βύσματα στα μικρόφωνα και τους ενισχυτές ή τα δέρματα, εκεί φαίνεται η αληθινή αξία της ΜΕΓΑΛΗΣ μπάντας.
“Will we see the sunshine, baby
Will we ride the skies
Will we find tomorrow, baby
Will we travel time
We own the sun, we own the sky
We own tomorrow and we wanna fly…”
Did you know that:
-Yπάρχει ένα κρυμμένο κομμάτι μετά το κενό στο ομότιτλο κομμάτι στην αρχική έκδοση του δίσκου που ονομάζεται “Sober up”, το οποίο δεν υπάρχει στην επανέκδοση του δίσκου το 2011.
-Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2002 «πακέτο» μαζί με το “Frequencies from planet Ten” σε διπλό δισκάκι από την Rise Above Records. Η συγκεκριμένη έκδοση περιέχει και τη διασκευάρα σε TROUBLE στον ύμνο “Black shapes of doom” που είχε μπει στη συλλογή “Bastards will pay: A tribute to Trouble”.
-To άλμπουμ αυτό έπεσε στην αντίληψη του Jason Newsted την εποχή που ήταν ακόμα στους METALLICA όταν κυκλοφόρησε το επόμενο άλμπουμ “The big black”. Αμέσως ο εμβληματικός μπασίστας παρήγγειλε όλα τους τα άλμπουμ, στέλνοντας μάλιστα και συγχαρητήριο γράμμα στο συγκρότημα, εξαίροντας το παίξιμο τους.
Άγγελος Κατσούρας
