a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Catharsis” – YOB
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΙA: Abstract Sounds
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: YOB
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mike Scheidt – φωνή, κιθάρα
Isamu Sato – μπάσο
Gabe Morley – ντραμς
Η πόλη Γιουτζήν (Eugene) της πολιτείας του Όρεγκον αν και έχει μια δυναμική καλλιτεχνική σκηνή, στον τομέα του rock και metal, δεν έχει να καυχηθεί και για πολλά, με τις λαμπρές εξαιρέσεις του μπλουζίστα Robert Cray και αυτού του τρίο που σχηματίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 διαλέγοντας για όνομα τον slang Βρετανικό ορισμό για ένα άξεστο, βίαιο, λούμπεν άτομο (αν και υπάρχει κι ένα καρτούν της Warner Brothers με ένα εξωγήινο μωρό που λέγεται έτσι). Βασικά μιλάμε για το σχήμα που μετατρέπει σε μουσική τις ιδέες του κιθαρίστα, συνθέτη και frontman, Mike Scheidt ο οποίος το 2002, μέσω του ντεμπούτου του, “Elaborations of Carbon”, εξήγησε στον κόσμο από που έρχονταν μουσικά (BLACK SABBATH, ΕΑΡΤΗ, CATHEDRAL και όλο το Aμερικάνικο doom όπως SLEEP, SAINT VITUS, PENTAGRAM, THE OBSESSED, κλπ.) και με ποιους θα ήθελε να συμπορευτεί (NEUROSIS, SUN O))), HIGH ON FIRE, ELECTRIC WIZARD, κλπ.).
Θα ήταν όμως με τον επόμενο δίσκο του όπου θα λέγαμε ότι φαίνονταν ότι είχε στερεοποιήσει τις ιδέες του, έτσι όπως μόνο ένας doomster ξέρει: με το να βγάζει μονολιθικά riffs πιο μεγάλα, βαριά, σκοτεινά και spaced out κι από τον ίδιο τον Μονόλιθο της ταινίας «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», φωνητικά που μοιάζουν να έρχονται από την ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Άρη και Δία και κομμάτια μεγάλης διάρκειας που δεν δοκιμάζουν όμως τις αντοχές του ακροατή.
Ο στόχος του Mike Scheidt ήταν προφανές ότι ήθελε να συγκεντρώνει σιγά σιγά την ένταση, την κοσμική ενέργεια κι αυτή την αίσθηση της επικείμενης ολικής καταστροφής ξεκινώντας με μεγάλα intro και από εκεί και πέρα να αυξάνει σταδιακά το επίπεδο μέχρι που ως μια μαύρη τρύπα, έχοντας φτάσει στο κατακόρυφο του κορεσμού, αφού τα έχει καταπιεί όλα, εκρήγνυται φτάνοντας έτσι στην κάθαρση του τίτλου (δεν ξέρω αν αυτό που είπα στέκεται επιστημονικά αλλά μου αρέσει ως μεταφορά).
Τρία κομμάτια όλα κι όλα αλλά με μια συνολική διάρκεια 50 λεπτών, η μπάντα καταφέρνει να φτιάξει μια doom symphony όπου δεν περισσεύει τίποτα, τα διάφορα μέρη των κομματιών διαδέχονται το ένα το άλλο με τόσο φυσικότητα που μας φαίνεται σχεδόν αδιανόητη μια πιο σύντομη εκδοχή τους (το πρώτο κομμάτι, “Aeons”, διαρκεί 18 λεπτά και το τρίτο, “Catharsis”, ξεπερνά τα 23 λεπτά, ενώ το μεσαίο, “Ether”, κάτι παραπάνω από 7 λεπτά).
Η θεματολογία του δίσκου δεν είναι τόσο σκοτεινή και ασφυχτική όπως η μουσική, αλλά μάλλον πιο φωτεινή και υπερβατική, μιας που ο Μike είναι έντονα επηρεασμένος από τον μυστικισμό της Ινδίας και της Άπω Ανατολής αλλά και από την κβαντική φυσική. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ενώ στην αρχική έκδοση του δίσκου είχε στο εξώφυλλο κάτι τεράστιές εργοστασιακές καμινάδες δίπλα σε μια διαστημικού τύπου εικόνα, στην επανέκδοση του 2013 για εξώφυλλο έχουν ένα άγαλμα του Βούδα στην στάση του λοτού και τριγυρισμένο από διακοσμητικά στοιχεία της Άπω Ανατολής. Πάντως δεν είναι τυχαίο ότι η doom μουσική πιάνει τις ίδιες συχνότητες με αυτές των πολυφωνικών Βουδιστικών ψαλμών, δημιουργώντας το ίδιο αποτέλεσμα κατάληψης (κι αν η μουσική συνοδευτεί και από κάποιες ουσίες, τυπικές για τα γούστα των stoners, τότε τα αποτελέσματα είναι εγγυημένα).
Ίσως για κάποιους, η φωνή του Μike, με αυτήν τον χαρακτηριστικό ψηλό τόνο (κάποιοι τον παρομοιάζουν με τον Geddy Lee των RUSH) να ακούγεται και ως σπαστική αλλά θεωρώ ότι είναι από τα στοιχεία που κάνουν τον ήχο της μπάντας διαφορετικό και κάνουν μια καλή αντίθεση με τα φωνητικά death που χρησιμοποιεί σποραδικά. Προσωπικά, είναι σαν ακούω τον Ozzy στο “Planet Caravan” (ο Mike χρησιμοποιεί τα ίδια σχεδόν distortion pedals για τα φωνητικά εφέ ή τουλάχιστον έχουν το ίδιο αποτέλεσμα) ή ακόμα και τον Al Cisneros στο “Ηoly Μountain” των SLEEP όπου χρησιμοποιεί παρόμοια εφέ σε κάποια τραγούδια.
Η αλήθεια είναι ότι οι επόμενοι δίσκοι των YOB δεν ξεπέρασαν αυτόν εδώ, χωρίς να σημαίνει ότι είναι και κατώτεροι (ακούστε για παράδειγμα το “ Clearing the Path to Ascend” που ήταν και ο δίσκος με τον οποίο τους ανακάλυψα). Απλά, λίγες φορές στην ιστορία του doom τόσο η ποιότητα των τραγουδιών και της παραγωγής όσο και η φιλόδοξη προσπάθεια να γίνει ένας δίσκος υπερβατικός και καθαρτικός, ενώνονται και καταλήγουν να μας δώσουν ένα δίσκο βασικό για να κατανοήσουμε την doom σκηνή της καινούργιας χιλιετίας.
Γιώργος Γκούμας
