Τεράστια κουβέντα έχει ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια, για τα βραβεία Grammy, σε σχέση με την κατηγορία “Best metal performance”, που μας αφορά κιόλας, ως ύλη του Rock Hard. Φέτος, είχαμε τη νίκη των BODY COUNT με το τραγούδι “Bum-rush” και αρκετοί ήταν εκείνοι που αναρωτήθηκαν: «Ήταν αυτό το καλύτερο metal τραγούδι που ακούσαμε το 2020;». Εγώ θα έλεγα αρχικά «εδώ αφιέρωσαν 15’’ στον Eddie Van Halen», εκεί θα κολλήσουμε;
Εν συντομία, θα σας εξηγήσω για ποιον λόγο δεν χρειάζεται να πολυασχολούμαστε με θεσμούς όπως τα Grammy αλλά και το Rock N’ Roll Hall Of Fame. Η κατηγορία “Best metal performance” δημιουργήθηκε το 1990, αφού την προηγούμενη χρονιά είχαμε το «σκάνδαλο» με τους JETHRO TULL, οι οποίοι κέρδισαν το βραβείο με το “Crest of a knive”, όταν ΟΛΟΣ ο κόσμος θεωρούσε δεδομένη τη νίκη των METALLICA με το “…and justice for all” στην –τότε- κατηγορία “Best hard rock/metal performance vocal or instrumental”. Την επόμενη χρονιά, λοιπόν, νικητές ήταν οι METALLICA με το “One” (με το οποίο θα κέρδιζαν λογικά την προηγούμενη χρονιά). Την επόμενη χρονιά, με υποψήφια 4 άλμπουμ (“Painkiller”, “Rust in peace” κτλ), νικητές ήταν πάλι οι METALLICA με τη διασκευή στο “Stone cold crazy” των QUEEN που ήταν b’ side στο “Enter sandman”!!! Η σύγχυση συνεχίστηκε και το 1992, όταν νίκησαν οι METALLICA με το “Black album” ή “Metallica”, ενώ υποψήφιοι ήταν επίσης το “Hangar 18” των MEGADETH (τραγούδι) ή το “Attack of the killer B’s” (συλλογή με b’ sides των ANTHRAX)…
To 1994, υποψήφιοι ήταν οι SOUNDGARDEN με μία διασκευή στο “Into the void” των BLACK SABBATH, την επόμενη χρονιά νίκησε ο Ozzy Osbourne με το “I don’t want to change the world” μέσα από το… “Live and loud”, ενώ υποψήφιο ήταν το “Institutionalized” των SUICIDAL TENDENCIES στην επανηχογράφησή του στο “Still Cyco after all these years” και η live εκτέλεση του “Fear of the dark”… Την επόμενη χρονιά, νικητές ήταν οι NINE INCH NAILS, με τη live εκτέλεση του “Happiness in slavery”, ενός τραγουδιού που υπήρχε στο ντεμπούτο EP τους του 1992 και η εν λόγω εκτέλεση βρίσκεται στη συλλογή “Woodstock ‘94”. Πέρα από αυτό, υποψήφιοι ήταν οι GWAR (που ακόμα ψάχνω να βρω με ποια αφορμή ήταν υποψήφιοι με το “S.F.W.”), οι MEGADETH για τη διασκευή στο “Paranoid” και οι METALLICA για τη live εκτέλεση του “For whom the bell tolls” (λογικά, μέσα από το «κουτί» “Live shit: Pinge and purge”).
Κρατάμε καλά ως εδώ; Βλέπετε ότι δεν έχω σχολιάσει αν κάποιο τραγούδι είναι καλό ή κακό κατά την άποψή μου ή –ακόμα περισσότερο- αν είναι ή δεν είναι metal. Εδώ μιλάμε για το γεγονός ότι η επιτροπή που αποφασίζει τις υποψηφιότητες, βάζει τραγούδια από προηγούμενες δεκαετίες σε ζωντανές εκτελέσεις, έβαζε στο ίδιο τσουβάλι δίσκους ολόκληρους και τραγούδια μεμονωμένα, δίσκους με b’ sides (δηλαδή ήθελαν να μας πουν ότι δίσκοι με b’ sides κάποιων συγκροτημάτων, ήταν καλύτεροι από δίσκους γκρουπ που μας παρουσίαζαν τα «καλά» τους κομμάτια, τα “a’ sides”, δηλαδή) και διάφορα άλλα ευτράπελα.
Συνεχίζουμε λοιπόν. Το 1998, που νίκησαν οι TOOL, υποψήφιοι ήταν οι PANTERA, μ’ ένα τραγούδι που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1990, το “Cemetery gates”, αλλά αυτή τη φορά ήταν στην εκτέλεση από το “Official live: 101 proof”. Δύο χρόνια αργότερα, οι BLACK SABBATH ήταν νικητές με το …”Iron man”… Φυσικά από live εκτέλεση… Άλλοι υποψήφιοι; Οι MOTORHEAD με τη διασκευή στο “Enter sandman” (κρατήστε το αυτό). Το 2002, το “The wizard” των BLACK SABBATH, σε live εκτέλεση (φυσικά), έχασε από το “Schism” των TOOL. Η υποψηφιότητά του, βλέπετε, είχε αργήσει καμιά τριανταριά χρόνια… Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο 2005, όπου ήρθε η στιγμή να πάρουν Grammy οι MOTORHEAD, με μία διασκευή στο… “Whiplash” των METALLICA!!! Στην πορεία των ετών, οι διασκευές και οι live εκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών, ήταν η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας (ευτυχώς). Έτσι, βρίσκουμε το “Under my thumb” από τους MINISTRY (διασκευή στο κλασικό τραγούδι των ROLLING STONES) το 2009, την επόμενη χρονιά, πάλι οι MINISTRY ήταν υποψήφιοι με τη live εκτέλεση του “Senor Peligro”, τη χρονιά δηλαδή που κέρδισαν οι JUDAS PRIEST με τη ζωντανά ηχογραφημένη εκτέλεση του “Dissident aggressor” (πάντα αναρωτιόμουν, με ποιο κριτήριο επέλεγε η επιτροπή κάποιο από τα τραγούδια των live δίσκων, άραγε). Το 2014, οι ANTHRAX κέρδισαν μία ακόμη υποψηφιότητα με τη διασκευή στο “T.N.T.” των AC/DC, αλλά και την επόμενη χρονιά ήταν υποψήφιοι με τη διασκευή στο “Neon knights”, από τη συμμετοχή τους στο tribute στον Ronnie James Dio “Ronnie James Dio – This is your life”. Δεν έφτανε όμως στην Επιτροπή μία υποψηφιότητα απ’ αυτό το tribute άλμπουμ, αλλά επέλεξαν να δώσουν το βραβείο στους TENACIOUS D και στη διασκευή τους στο “The last in line”. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα ήταν πιο φυσιολογικά, μέχρι τη φετινή επιλογή της ζωντανής εκτέλεσης του “Executioner’s tax (Swing of the axe”) των POWER TRIP.
Κατά τα ψέματα, τα Grammy, όπως και το Rock N’ Roll Hall Of Fame, είναι ένας θεσμός, που όσοι κερδίσουν θα πανηγυρίζουν, αν δεν προταθούν ή αν χάσουν, θα τα απαξιώσουν. Η ζωή συνεχίζεται και η αξία των συγκροτημάτων δεν μετριέται με τα αγαλματίδια που κερδίζουν στα Grammy, αλλά με την αγάπη του κόσμου. Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πολλοί οπαδοί των METALLICA εκεί έξω που να νιώθουν δικαιωμένοι για τα Grammy στη διασκευή του “Stone cold crazy” ή στα “Better than you” (από το “Reload” είναι, μην ψάχνετε), “St. Anger” και “My apocalypse”. Υπονοώντας, ότι είμαι βέβαιος πως θεωρούν ότι υπάρχουν πολύ καλύτερα τραγούδια στη δισκογραφία τους, ακόμα και την πιο πρόσφατη, από αυτά που βραβεύτηκαν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους IRON MAIDEN που πήραν Grammy για το “El Dorado” (OXI, δεν είναι το καλύτερο τραγούδι τους), τους JUDAS PRIEST που βραβεύτηκαν –όπως είπαμε και πριν- για τη live εκτέλεση του “Dissident aggressor” ή τους MOTORHEAD που βραβεύτηκαν για τη διασκευή στο “Enter sandman”. Πιο πολύ μου φαίνεται πως πρόκειται για κινήσεις δημοσίων σχέσεων, ώστε να βραβευτούν ιστορικά σχήματα, παρά ως απεικόνιση του τι συνέβη στη μουσική μία χρονιά. Αλλιώς δεν θα έψαχναν με το ζόρι, να βρουν κυκλοφορίες των μεγάλων σχημάτων, ώστε να τα βραβεύσουν με το “έτσι θέλω”. Και με αυτή τη λογική προτιμώ την επιλογή των BODY COUNT ή των HIGH ON FIRE πριν από δύο χρόνια, παρά “εφευρέσεις” τύπου “Whiplash” από τους MOTORHEAD ή “Stone cold crazy” από METALLICA και “The last in line” από TENACIOUS D.
Ας χαλαρώσουμε λοιπόν, αφού όπως βλέπετε, υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά ζητήματα να ασχοληθούμε, πέραν του αν οι BODY COUNT είναι metal ή όχι. Σε τελική ανάλυση, ο θεσμός των Grammy, μας έχει τροφοδοτήσει με πολύ πιο «χονδροειδείς» αφορμές για συζήτηση, σε σημείο που να μην έχει καν ενδιαφέρον. Σε σημείο πλήρους απαξίωσης…
Σάκης Φράγκος
