Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε γράψει άπειρες γραμμές για την πολύπαθη ελληνική σκηνή προσπαθώντας να βοήθησουμε όσο το δυνατόν περισσότερα σχήματα που θεωρούμε πραγματικά ότι αξίζουν την προσοχή σας. Από την εποχή που το Rock Hard ήταν έντυπο, είχαμε τη φιλοσοφία να αντιμετωπίζουμε τα ελληνικά συγκροτήματα με έναν ισότιμο τρόπο σε σχέση με τα αντίστοιχα του εξωτερικού και να μην τα προσεγγίζουμε με μία διάθεση πρότερης συμπάθειας ή του στυλ «καλοί είναι αυτοί για τα ελληνικά δεδομένα». Ωστόσο, τι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να κάνουμε άλλη μία ενδιαφέρουσα μεν αλλά διόλου ουσιαστική ιστορική αναδρομή; Σε τι κατάσταση βρίσκεται η ελληνική σκηνή σήμερα και πως στέκονται τα ελληνικά σχήματα στο παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι; Πως έχει διαμορφωθεί η σχέση συγκροτημάτων-κοινού με την πάροδο των ετών; Με άλλα λόγια, μπορούμε να κοιτάμε με θετικό τρόπο την επόμενη μέρα για την ελληνική σκηνή;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ούτε καν μονοδιάστατη αφού εμπλέκονται πολλοί παράγοντες για τους οποίους θα χρειαζόμασταν ξεχωριστά κείμενα για τον καθένα από αυτούς. Γιατί, όταν κάνουμε λόγο για μία «σκηνή» δεν αναφερόμαστε φυσικά μονάχα στα συγκροτήματα. Πρέπει να λαμβάνουμε πάντα υπόψη τον κόσμο, τους promoters, τα venues, τα εισιτήρια και την φορολογία αυτών, τις δισκογραφικές κτλ. Θεωρώ πάντως ότι η επόμενη μέρα φαντάζει καλή για τα ελληνικά συγκροτήματα. Προσοχή… Όχι πολύ καλή, αλλά μάλλον καλή. Και ελπίζω να μην επηρεάζει τη σκέψη μου η γενικότερη αισιόδοξη προσέγγισή μου στα πράγματα.
Για αρχή, τα συγκροτήματα φαίνεται ότι δουλεύουν συστηματικά και μ’ έναν πιο μεθοδικό τρόπο τηρουμένων των αναλογιών και συνθηκών (δουλειά, στρατιωτικές υποχρεώσεις, οικονομική κρίση κ.α.). Πολλά από αυτά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα επαγγελματικά σχήματα του εξωτερικού. Οι παραγωγές είναι –ως επί το πλείστον- ικανοποιητικές κι έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου τόσο από πλευράς τεχνογνωσίας, όσο και στο σκεπτικό επένδυσης χρημάτων για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Οι επαγγελματίες promoters είναι πάνω-κάτω οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια κι έχουν βελτιωθεί ουσιαστικά στον τομέα της οργάνωσης παρά το αρνητικό φορολογικό περιβάλλον στο οποίο είναι αναγκασμένοι να επιχειρούν (ειδικά τα τελευταία χρόνια). Ο Σάκης Φράγκος έχει αναφερθεί πολύ εύστοχα σε κείμενά του για το τι συμβαίνει με τις λεπτομέρειες της διοργάνωσης μίας συναυλίας. Μην ξεφεύγουμε όμως…
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη δεν είναι και τόσο ρόδινη. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ολοένα και περισσότερες tribute μπάντες να κάνουν την εμφάνισή τους στα τοπικά συναυλιακά δρώμενα. Δεν έχω καμία απολύτως αντίρρηση με αυτό, αφού συχνά και εγώ πηγαίνω και παρακολουθώ τις συναυλίες αυτές και περνάω τέλεια στις περισσότερες από αυτές. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν δίνει ευκαιρία στα ελληνικά συγκροτήματα που έχουν original υλικό και δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να παίζουν αυτά μπροστά σε 40-50 άτομα. Οπότε η σχέση group-ακροατήριο είναι στην καλύτερη περίπτωση προβληματική και μην μου πείτε ότι δεν παρατηρείτε και μία υποτιμητική προδιάθεση και στάση απέναντι στα ελληνικά συγκροτήματα, έτσι; Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει. Κι επαναλαμβάνω το δυσάρεστο είναι ότι υπάρχουν σαφέστατα πολλά ελπιδοφόρα σχήματα εκεί έξω που αδυνατούν να «μεταφέρουν» ουσιαστικά το μήνυμά τους στον κόσμο.
Η κουβέντα είναι μεγάλη και θεωρώ ότι πάντα θα αναπαράγεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Έκανα λόγο νωρίτερα για μία θετική επόμενη μέρα. Το πιστεύω. Το θέμα είναι να γίνει πιο δυνατή η σχέση του αγοραστικού κοινού με τα ελληνικά συγκροτήματα. Να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις όποιες αγκυλώσεις μας και να ξεχωρίσουμε τα συγκροτήματα εκείνα που πραγματικά αξίζουν την προσοχή (και τη στήριξη) μας. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι η ελληνική σκηνή είναι δυνατή και ενωμένη αλλά νομίζω ότι αυτό δεν ισχύει… Τουλάχιστον, με τον τρόπο που θεωρώ εγώ προσωπικά ότι πρέπει να είναι δυνατή και ενωμένη. Οι ROTTING CHRIST, οι INNERWISH, οι SEPTIC FLESH, οι FIREWIND και κάποιοι ακόμη τα καταφέρνουν περίφημα. Όταν έρθει η μέρα που κι άλλα συγκροτήματα θα παίζουν headliners σε γεμάτα clubs και δεν θα παρακαλάνε για ένα support slot τότε η κατάσταση θα έχει αλλάξει. Είμαι αισιόδοξος. Όχι πολύ, αλλά είμαι! Η συζήτηση συνεχίζεται…
Σάκης Νίκας
