Είναι γεγονός ότι η χώρα μας έχει γίνει τα τελευταία 20 και κάτι χρόνια, μεγαλύτερος πόλος έλξης πολύ σημαντικών συναυλιακών γεγονότων και συγκροτημάτων, σε όλα τα είδη μουσικής. Η λίστα μεγάλη και όσοι μπόρεσαν να παρακολουθήσουν, ειδικά τα καλοκαιρινά φεστιβάλ ή απλά συναυλίες ενός καλλιτέχνη, νομίζω πως έχουν να διηγούνται πολλά στους νεότερους που δεν είχαν την τύχη, την ευκαιρία ή την οικονομική ευχέρεια να τις απολαύσουν. Προσωπικά έχω απολαύσει ζωντανά πολλά συγκροτήματα, η συναυλία όμως που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου ήταν αυτή των BLACK SABBATH το Σάββατο 25 Ιουνίου 2005, στην Μαλακάσα, στα πλαίσια του Rockwave Festival.
Όσοι έχουν πάει αρκετές φορές στο Terra Vibe για να δουν ένα «μεγάλο» όνομα, ξέρουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένες θέσεις παρκαρίσματος για να μπορέσεις να φύγεις σχετικά άνετα μετά, αφού είθισται το μποτιλιάρισμα να είναι μεγάλο λόγω της μεγάλης προσέλευσης. Εκείνο το απόγευμα διάλεξα να παρκάρω στον παράλληλο δρόμο από την εθνική αρκετά μακριά όμως από την κύρια είσοδο, στον ίδιο δρόμο. Ήδη όμως ακόμα και εκεί, και παρόλο που ήταν μεσημέρι, υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα από νωρίς παρκαρισμένα, κάτι που πρόδιδε ότι θα είχε πάρα πολύ κόσμο, όπως και έγινε. Έχοντας τα απαραίτητα εφόδια ανά χείρας, όπως φαγητό, αναψυκτικά και κανά δυο νερά, περπατούσα προς τον συναυλιακό χώρο με αρκετές σκέψεις αλλά και συζητώντας με φίλους. Αυτό που νομίζω απασχολούσε τους περισσότερους θα ήταν η απόδοση του Ozzy από μικροφώνου αφού όσο και οι άλλοι να έπαιζαν καλά, θέλαμε όλοι να δούμε τον Madman της καρδιάς μας. Ευτυχώς αρκετά αργότερα δεν θα «χαλούσε» το χατίρι σε κανέναν.
Οι πρώτες ώρες πέρασαν για κάποιους καλά και απολαυστικά αφού ότι είδαμε πριν τους BLACK SABBATH, δεν το λες επ’ ουδενί άσχημο. Οι BLACK LABEL SOCIETY, το ηχητικά πιο κοντινό group στους SABBATH στο line up, το supergroup VELVET REVOLVER με μέλη των GUNS ‘N’ ROSES, WASTED YOUTH και STONE TEMPLE PILOTS αλλά και οι δικοί μας WASTEFALL, «κράτησαν» ωραία συντροφιά στους παρευρισκόμενους με εμφανίσεις αντάξιες του ονόματος και της ιστορίας του καθενός. Ανά συγκρότημα, όπως συνέβαινε τότε, γινόταν εναλλαγή κόσμου προς την σκηνή θέλοντας κάποιοι να είναι πιο κοντά για να τους απολαύσουν. Υπήρχαν βέβαια, όπως και σε όλες τις συναυλίες, κάποιοι που απλά είχαν «αράξει» στο γρασίδι, έπιναν, κάπνιζαν νόμιμα και μη προϊόντα και είχαν την μουσική σαν χαλί και κάποιοι που περιφέρονταν στο χώρο. Κάπως έτσι σιγά είχε αρχίσει να βραδιάζει, και ήδη από τα τελευταία τραγούδια των VELVET REVOLVER, ο κόσμος αδημονούσε να δει από όσο πιο κοντά γινόταν να κινούνται οι 4 μουσικοί που όλοι μας τους χρωστάμε την γέννηση του heavy metal. Εξαιτίας του ότι δεν υπήρχε η χαρακτηριστική διαχωριστική νησίδα, αν δεν με απατάει η μνήμη μου μετά από τόσα χρόνια, που βλέπουμε σε όλα τα φεστιβάλ «χωρίζοντας» τον κόσμο στα δυο στις μπροστινές σειρές, το σπρώξιμο ήταν τόσο έντονο που από τα matrix ανά τακτά χρονικά διαστήματα οι διοργανωτές συμβούλευαν τον κόσμο να μην σπρώχνεται και να παραμείνει σχετικά πίσω από την σκηνή. Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποτέ σε άλλη συναυλία να εμφανίζονται τέτοια μηνύματα από τις γιγαντοοθόνες.
Ξαφνικά χωρίς να τον βλέπουμε, ακούγεται από τα ηχεία ο Ozzy να καλεί τον κόσμο και παίζεται ένα medley από αγαπημένα τραγούδια του σχήματος. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Μόλις και οι 4 εμφανιστήκαν επί σκηνής ντυμένοι στα μαύρα, ο γράφων «πάγωσε» για μερικά δευτερόλεπτα, αφού ένοιωσε μεγάλη χαρά αφενός που ήταν εκεί και σαφώς δέος που επιτέλους οι BLACK SABBATH, νονοί ενός ολόκληρου μουσικού κόσμου και ιδιώματος, ήταν ζωντανοί μπροστά του. Πολύ γρήγορα ξεπέρασα το όποιο σοκ, αφού θυμάμαι σαν τώρα ότι με το που ξεκίνησε το “Nativity in black”, που «άνοιξε» την συναυλία, βρέθηκα γρήγορα πιο μπροστά από εκεί που καθόμουν. Ο κόσμος είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να βρίσκεται σε παροξυσμό, σε πολιτισμένα όμως επίπεδα. Δυστυχώς τους απολαύσαμε περίπου 90 λεπτά αφού μάλλον δεν άντεχαν παραπάνω, ειδικά ο Ozzy. Όση ώρα όμως ήταν επί σκηνής, κανένα λεπτό δεν θα μπορέσει να ξεχαστεί ποτέ, ούτε να σβηστεί από την μνήμη μου. Έχοντας πολύ καλό, πεντακάθαρο ήχο να τους συνοδεύει, νόμιζες ότι άκουγες προηχογραφημένους μουσικούς σε playback και έναν τραγουδιστή που ερμήνευε σαν να μην υπήρχε αύριο. Ο Ozzy είναι από τους καλλιτέχνες που χαριτολογώντας, δεν μπορεί να είναι γήινος. Όντας, τότε, στα πενηνταεπτά έτη της ζωής του, αντί να κάθεται απλά όρθιος και να ερμηνεύει τα τραγούδια, αφού σίγουρα δεν θα τον παρεξηγούσε κάνεις, αντίθετα δικαιολογούσε στο έπακρο το προσωνύμιο που έχει. Συνεχώς «έπαιζε» με τον κόσμο, έχοντας τα βλέμματα όλων πάνω του, πηδούσε σαν νεαρό κατσίκι που θέλει να αποδράσει από κάπου, στεκόταν καμπουριασμένος χειροκροτώντας το κοινό προσπαθώντας να το «ανεβάσει» και να το παροτρύνει να «τρελαθεί», «απασχολούσε» το κοινό στα solos του Iommi, στεκόταν όρθιος με τα χέρια ανοικτά, έκανε το θρυλικό του γέλιο όπως και στην αρχή του “Crazy train”, έριχνε νερό πάνω του και «όργωνε» την σκηνή λες και ήταν 25 χρονών. Μετά το τέλος του “War pigs”, παρουσίασε τα μέλη του group στο κοινό, λέγοντας τα ονόματα τους ένα ένα, κάτι που αφενός είθισται να το κάνει ο τραγουδιστής ενός σχήματος αλλά και από την άλλη ήταν και λίγο περίεργο, αφού δεν νομίζω να υπάρχει οπαδός που να μην ξέρει τα ονόματα των μελών των BLACK SABBATH. Ιδιαιτέρως συγκινητική για μένα ήταν η σχεδόν βαθιά υπόκλιση του Iommi στο Ελληνικό κοινό, δείχνοντας ευθαρσώς το ποιόν του καλλιτέχνη, αφού θα μπορούσε να ήταν πιο τυπική και επαγγελματική. Σε αντίθεση με τον υπερκινητικό Ozzy και ο ίδιος αλλά και ο Butler, δεν έκαναν παρά μόνο μερικά βήματα επί σκηνής όντας κυρίως στην θέση τους (ο Ward ούτως η άλλως δεν μπορούσε να κινείται λόγω οργάνου) σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης αλλά και οι τρεις έπαιζαν σαν έφηβοι και έτσι ότι παρακολουθούσαμε δεν είχε διαφορές από μια βιντεοκασέτα ή ένα DVD με ζωντανή τους εμφάνιση. Η μόνη μικρή διάφορα ήταν η κάπως κουρασμένη, ανά στιγμές, φωνή του Ozzy, ο οποίος στο τέλος δεν μπορούσε σχεδόν να μιλήσει από τις κραυγές παρότρυνσης που έβγαζε όλη την προηγούμενη ώρα, κάνοντας και κάποια «κοκοράκια» στο “Children of the universe”. Σαφώς κανείς δεν τον παρεξήγησε, τα είχε δώσει όλα όπως και οι υπόλοιποι.
Η απόδοση της μπάντας ήταν σε υψηλό επίπεδο αλλά φυσικά, όπως όλοι ξέρουν, το group έχει αυτό το υλικό που δεν μπορεί να σε κάνει να στέκεσαι σταθερός. Έτσι, εκείνο το βράδυ ακούστηκαν ζωντανά μερικά από τα τραγούδια που ξεκίνησαν να κινούν τον heavy metal τροχό. Τα “After forever”, “War pigs”, “Dirty women” (μικρή έκπληξη για εμένα), “Fairies wear boots”, “Electric funeral”, “Iron man”, “Into the void” “The Wizard”, μέρη από τα “Symptom of the universe”, “Sweat leaf”, “Sabbath bloody sabbath” και φυσικά το “Paranoid”, τραγούδι στο οποίο «σηκώθηκε» όλος ο χώρος στον αέρα με το κοινό να είναι σε ντελίριο, να ανάβει καπνογόνα και να παραλληλεί όπου στις πρώτες σειρές επικρατούσε πανικός, «έντυσαν» μουσικά το κυρίως set list, και μέρος του “Sleeping village” και το “Children of the universe” «έκλεισαν» μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Το highlight της βραδιάς όμως ήταν για μένα το τραγούδι που ονόμασε το group και το οποίο απολαμβάναμε Σάββατο (ίσως όχι τυχαία). Το ομώνυμο λοιπόν “Black sabbath”, θα ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες που έχω ζήσει στην ζωή μου. Σχεδόν όλοι οι περίπου 25.000 παρευρισκόμενοι, κοιτούσαν αποσβολωμένοι την σκηνή έχοντας στην πλειοψηφία τους, αναμμένους αναπτήρες και όντας ακίνητοι. Οι αναπτήρες, ο ήχος της βροχής που εμπεριέχεται στο τραγούδι αλλά και τα μακάβρια φωνητικά του Ozzy, δημιούργησαν μια εικόνα που παρόμοια εγώ δεν έχω ξαναβιώσει ποτέ, όσα χρόνια πηγαίνω σε συναυλίες. Ο κόσμος στεκόταν απλά εκεί και άκουγε ότι έβγαινε από τα ηχεία, λες και ήταν σε αποκρυφιστική τελετή. Ειλικρινά, το λέω μέχρι και σήμερα σε φίλους, σε όλη την διάρκεια του τραγουδιού ένιωσα το συναίσθημα του φόβου, όπως όταν παρακολουθείς ένα thriller που σε κάνει να το βλέπεις με τα φώτα ανοιχτά. Απίστευτα ανατριχιαστική στιγμή, η οποία θεωρώ πως θα μείνει βαθιά χαραγμένη στις ψυχές και σκέψεις όλων όσων ήταν εκεί. Μια εμπειρία που όποιος δεν την έζησε δεν μπορεί να την περιγράψει ή εξηγήσει ποτέ.
Με το “Changes” να ακούγεται από τα ηχεία, τα μέλη του group υποκλίθηκαν σε όλους μας, τελειώνοντας μια ζωντανή εμφάνιση που θα μείνει αξέχαστη, όντας μια από τις καλύτερες που έχει κάνει ένα group στην χώρα μας. Όλοι μας θα θέλαμε σίγουρα όλο αυτό να έχει κρατήσει περισσότερο και να ακούγαμε πιο πολλά τραγούδια, ο καθένας και άλλα πιο αγαπημένα του. Όταν όμως εκπληρώνεται ένα απωθημένο γενιών και είσαι παρών, τα λόγια ωχριούν. Έστω και η περίπου μιάμιση ώρα που ήταν επί σκηνής, «κάτι ήταν» γιατί βιώσαμε ηχητικά, τραγούδια που θα παραμείνουν για πάντα κλασσικά. Ο Ozzy από μικροφώνου τελειώνοντας το κυρίως set list, είπε κάτι που έπρεπε κανονικά εμείς οι οπαδοί να τους είχαμε πει με κάποιο τρόπο: “Thank you, goodnight we love you all”. Για πάντα.
Θοδωρής Μηνιάτης
