a
Μπορεί να φταίει που ταξίδεψα πρώτη φορά στο εξωτερικό για συναυλία. Μπορεί να φταίει που έχω μεγαλώσει με ένα τραγούδι τους στο κεφάλι μου. Μπορεί να φταίει που το Amsterdam ειναι μια πανέμορφη πόλη. Μπορεί που ήμουν με δύο πολύ αγαπημένες μου φίλες. Μπορεί που το Amsterdam Arena είναι ο απόλυτος χώρος για συναυλία. Μπορεί που το κοινό απλά δεν υπήρχε… Μπορεί να φταίει απλά οτι είμαι BON JOVίτσα τι να κάνουμε;
Ναι η δική μου αγαπημένη συναυλία ήταν το καλοκαίρι του 2008 στο γήπεδο του Ajax για να δω BON JOVI. Ήταν 13 Ιουνίου 2008. Στημένες έξω από το στάδιο από τις 16.00 και η μία από εμάς βρήκε εισιτήριο τελευταία στιγμή. Μπαίνουμε μέσα στο στάδιο, που γέμισε μέχρι καρφίτσας, βρίσκουμε ένα καλό σημείο και περιμένουμε. Εκεί ακίνητες. Βγαίνει ένα support που μάλλον μου θύμιζε ντόπιους ONIRAMA και λέμε σκεφτόμαστε πόσο θέλουμε να τελειώνουν το σετ τους να δούμε αυτό που αποζητά η ψυχούλα μας! Όμως ταυτόχρονα εξελισσόταν εκείνες τις μέρες το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου και η ομάδα της Ολλανδίας τα πήγαινε καλά…
Και μαντέψτε… τελειώνουν οι Ολλανδοί ONIRAMA και κατεβαίνουν γιγαντοοθόνες σε όλες τις πλευρές του γηπέδου και αρχίζουν να δείχνουν τον αγώνα της εθνικής της Ολλανδίας… Ω θεοί! Κι άλλη αναμονή; Όρθιες στις θέσεις μας, κολλημένες; Κάποιοι τριγύρω μας κάθισαν επιτόπου εκεί που στέκονταν αλλά εμείς το παλέψαμε. Αν έφευγες δεν θα ξαναβρισκες ποτέ τρόπο να επανέλθεις εκεί που ήσουν. Ναι είδαμε όλο τον αγώνα! Όλο!! Και τις διαφημίσεις του ημιχρόνου! Οι Ολλανδοί έχασαν, το ορκίζομαι όχι απ’ τις κατάρες μας, αλλά όταν επιτέλους χαμήλωσαν τα φώτα για να βγουν οι BON JOVI, ο Jon, γνωστός ποδοσφαιρόφιλος, βγήκε στη σκηνή με τη φανέλα της εθνικής Ολλανδίας. Δεν θυμάμαι να μου έχει περάσει ποτέ κούραση πιο εύκολα! Δεν ένιωθα τα πόδια μου αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα. Δεν πίστευα οτι το εφηβικό μου όνειρο ήταν μερικά μέτρα πιο μπροστά και τραγουδούσε ζωντανά! Και μάλιστα τότε ήταν ακόμη όλοι τους σε άψογη κατάσταση! Γεμάτοι ενέργεια σε ένα στάδιο που παλλόταν από ενθουσιασμό! Το σετ ήταν όλα όσα θέλαμε να ακούσουμε αλλά θα ξεχωρίσω σίγουρα τη στιγμή του Living on a prayer. «I’ll keep going if you promise to make me breakfast in the morning…» λέει ο Jon και ξεκινά a capella το ρεφραίν… όλοι τραγουδούν μαζί του μέχρι που σταματούν τα πάντα στη σκηνή και ακούγονται μόνο οι φωνές των οπαδών… στίχο στίχο. Ανατριχιαστικό σχεδόν μυσταγωγικό. Σαν προσευχή. Ξεκινάει να τραγουδάει και συνεχίζουν να τραγουδούν μαζί του στίχο στίχο.
Δεν έχω ξανανιώσει αυτό το ρίγος … It doesn’ t make a difference if we make it or not!
Εκείνη η εποχή δεν είχε smartphone και δεν ήταν τόσο διαδεδομένα τα βιντεάκια από συναυλίες, γι’ αυτό και παρακολουθούσαμε με απόλυτη προσοχή. Αληθινή live εμπειρία που οι καλλιτέχνες σε παίρνουν μαζί τους και έχεις πατήσει pause σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Jon αεικίνητος πάνω στη σκηνή να αλωνίζει και να τραγουδάει χωρίς κανένα σημάδι κούρασης άψογος. Η παραγωγή εξωπραγματική για ότι είχα δει μέχρι τότε με τις τεράστιες οθόνες να μας βοηθούν να τους βλέπουμε πιο κοντά. Ξεχωριστή στιγμή όταν ο Richie Sambora τραγούδησε το “I’ll be there for you” αλλά και όταν τραγούδησαν το “Stick to your guns”. Το τραγούδι ακούστηκε για πρώτη φορά ζωντανά μετά από 20 χρόνια όταν Jon Bon Jovi παρατήρησε στην πρώτη σειρά να κρατούν 17 πλακάτ με τους στίχους του τραγουδιού πάνω.
Λίγο μετά τη μια το βράδυ μας αποχαιρέτησε. Μετρήστε ώρες ορθοστασίας. Νομίζω δεν έχω ξανανιώσει τα γόνατα μου τόσο κλειδωμένα να περπατάω χωρίς να μπορώ να τα λυγίσω αλλά δεν θυμάμαι πιο άψογη μουσική συναυλιακή στιγμή. Μέσα σε ένα περιβάλλον που θα ξαναδούμε συναυλία μάλλον το 2021 τέτοιες αναμνήσεις αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία. Αν μέχρι σήμερα δεν έχετε ζήσει μια τέτοια live βραδιά επιδιώξτε το.. είναι εμπειρία ζωής.
Έλενα Μιχαηλίδου
