Δεν ήταν η πρώτη, ίσως να μην ήταν η καλύτερη, σίγουρα όμως ήταν η συναυλία-ορόσημο που με καθόρισε όσο καμία άλλη όλα αυτά τα χρόνια. Πριν από έντεκα σχεδόν χρόνια, σε μία όχι και τόσο διαφορετική συναυλιακή πραγματικότητα (εξαιρουμένης της πανδημίας φυσικά) οι CULT OF LUNA επισκέπτονται για πρώτη φορά την χώρα μας, έχοντας στις αποσκευές του το “Eternal Kingdom”, και το πολύ πρόσφατο “Somewhere Along the Highway”.
Η αναμονή για τη συναυλία ήταν τεράστια, ήδη στα διάφορα φόρουμ είχαν γραφτεί διθυραμβικά σχόλια από ανταποκρίσεις του εξωτερικού και οι περισσότεροι ήμασταν στα κλαριά περιμένοντας μια ξεχωριστή εμπειρία. Θυμάμαι είχα βρεθεί στο παλιό Fuzz (στην αρχή της Βουλιαγμένης) πολύ νωρίτερα από το άνοιγμα της πόρτας μιας και ο φίλος Θέμης είχε υπονοήσει ότι μπορεί να μπαίναμε νωρίτερα μέσα. Εντάξει, οι CΟL δεν είναι μπάντα για ροκσταριλίκια, αλλά και μόνο η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο χώρο ήδη από το soundcheck ήταν κάτι το ανατρεπτικό. Έτσι λοιπόν ακούγοντας αποσπασματικά κάποια σημεία από τα “Following Betulas” και “Ghost Trail”, κοιταχτήκαμε, κρατήσαμε τα σαγόνια μας και δεν ξαναμιλήσαμε έως ότου ξεκινήσει η συναυλία.
Την ίδια ώρα, στην άλλη μεριά της Αθήνας οι SEPTICFLESH ανέβαιναν στη σκηνή του Gagarin205, μετά από αποχή πέντε ετών αλλάζοντας έτσι κάπως τα δεδομένα της προσέλευσης, τελικά όμως όλοι εκείνοι που είχαν πακτωθεί στο An πριν από δύο χρόνια για εκείνη την ασφυκτική συναυλία των ISIS, ήταν εκεί! Οι ίδιοι άνθρωποι που αργότερα θα υποδέχονταν τους NEUROSIS το 2014 ή πέρσι τους PELICAN.
Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι NATIONAL PORNOGRAFIK πλησιάζει έτερος φίλος και μου λέει, “δεν θα έχουμε κανέναν από το περιοδικό για φωτογραφίες μπορείς να τραβήξεις μερικές;”. “Ρε συ Δημήτρη”, του λέω, “έχω μόνο μια αστεία compact τι να σου κάνει αυτή;”. Θυμίζω ότι τότε φωτογραφίες με κινητά δεν έπαιζαν, ενώ οι compact είχαν όλη την άμμο της θαλάσσης στις βραδινές λήψεις. Και κάπως έτσι ήρθε η πρώτη επαφή με το Metal Eagle και τα zines του χώρου. Επιστροφή στα της συναυλίας. Οι NATIONAL PORNOGRAFIK είχα δημιουργήσει ένα καλό όνομα την εποχή, με το post/doom/jazz που έπαιζαν να ακούγεται αρκετά fusion για την εποχή. Παρόλα αυτά θυμάμαι είχαν αφήσει θετικότατες εντυπώσεις.
Η συνέχεια ήρθε με τους SUN OF NOTHING να ανεβαίνουν στη σκηνή. Ήταν η πρώτη τους εμφάνιση σε μεγάλο χώρο και ένα “επιτέλους” φάνηκε να ακούγεται από εκείνους (δεν ήταν και λίγοι) που ακολουθούσαν την μπάντα στο υπόγειο του An. Έτσι λοιπόν, οι ακραίοι ήχοι πλαισιώθηκαν από το την σωστή παρουσίαση πάνω στη σκηνή με τον φωτισμό και τη σκηνική παρουσία του Ηλία να αναδεικνύει τις συνθέσεις, που αν θυμάμαι καλά πρέπει να περιείχαν και κομμάτια από τη δισκάρα “The Guilt of Feeling Alive” που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά.
Αλλά είχε φθάσει η ώρα για τον λόγο που γράφεται αυτό το κείμενο. Οι COL ανεβαίνουν στη σκηνή κι όλα τα άλλα περνάνε στην ιστορία. Η μπάντα είχε έρθει με ένα setlist δυναμίτη, το οποίο έδινε χώρο και στις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες “Somewhere Along the Highway” και “Salvation” γεγονός που εκτιμήθηκε δεόντως. Ειδικά το δίπολο “Dark City, Dead Man” και “Dim” με τα “Adrift” και “Leave me Here” πρέπει να τσαλάκωσαν και τον πιο σκλερό (sic) μέσα στο venue. Πραγματικά όμως, όσοι βρέθηκαν σε αυτό το live δεν μπορούν να ξεχάσουν την ψυχική ανάταση κατά τη διάρκεια του “Dim”, ή το τρομερό μπάσιμο του “Leave me Here”, την τρομπέτα του “Following Betulas” και τέλος το ασύμμετρο κλείσιμο του “Ghost Trail”.
Το τέλος της συναυλίας μας βρήκε κυριολεκτικά εκστασιασμένους. Δεν ξέρω αν ο ήχος ήταν σε τοπ επίπεδο ή αν είχα συνηθίσει από το τσιτσίρισμα άλλων συναυλιών, αλλά για πολλά χρόνια μνημόνευα την καθαρότητα του ήχου αυτής της συναυλίας, μέχρι βέβαια να παραβρεθούμε στο άλλο θρυλικό live των RIVERSIDE στο Gagarin205. Τέλος πάντων, αν αρχίσουμε να θυμόμαστε συναυλίες θα πρέπει να πούμε και για την πρώτη εμφάνιση των AMENRA στο (παλιό) Underworld, τους SWANS (στο Fuzz) και τους NEUROSIS.
Τι ήταν αυτό που έκανε την συγκεκριμένη συναυλία ξεχωριστή; Μα φυσικά ήταν η αίσθηση ότι συμμετείχα σε κάτι πιο συλλογικό από μια απλή συναυλιακή εμπειρία. Ένιωσα για πρώτη φορά μέρος αυτής της σκηνής, μπήκε μέσα μου το μικρόβιο της προσφοράς χωρίς καμία προσδοκία ανταπόδοσης, αλλά πάνω ήταν αυτή και κάθε επόμενη συναυλία η αφορμή να μοιράζεσαι στιγμές και απόψεις, με κόσμο που έδειχνε την ίδια αφοσίωση είτε έγραφε, είτε όχι, σε κάποιο μέσο. Έτσι, στο “ήλθον, είδον και απήλθον” προστέθηκε κι ένα “κατέγραψον” στο τέλος.
Νίκος Ζέρης
CULT OF LUNA setlist:
Following Betulas / Owlwood / Dark City, Dead Man / Adrift / Osterbotten / Finland / Dim / Leave Me Here / Eternal Kingdom / Ghost Trail
