a
Φοιτητής στη Λάρισα, εν μέσω εξεταστικής. Ετοιμάζομαι να δώσω την επομένη το τελευταίο μου μάθημα. Κυριακή απογευματάκι έρχεται από Θεσσαλονίκη με τρένο ο αδερφός μου, για να κατέβουμε Αθήνα παρέα. Συνοδοιπόρος σε όλα τα σημαντικά πράγματα της ζωής μου το αδερφάκι μου, δεν γινόταν να μην είμαστε μαζί την πρώτη φορά που θα βλέπαμε ζωντανά τον Dio.
“Διαβάζω” (αχαχαχα ακόμα λέω “διαβάζω” και γελώ με τον εαυτό μου…) όλο το βράδυ, το παίρνουμε σερί σπίτι μου γιατί το μάθημα ήταν νωρίς. Με τα πολλά, ξημερώνει και πασχίζω να σύρω το κουφάρι μου ως το ΤΕΙ για να δώσω το μάθημα. Φυσικά και με παίρνει ο ύπνος μέσα στην αίθουσα κατά τη διάρκεια της εξέτασης και αποτυγχάνω πανηγυρικά. Μικρή σημασία όμως έχει, γιατί έχει ξημερώσει Δευτέρα 30 Ιουνίου και σε λίγες ώρες θα βλέπαμε ζωντανά τον αγαπημένο μας κοντό ΘΕΟ.
Το πλάνο ήταν να κατέβουμε Αθήνα με την εκδρομή του τοπικού Rock City, η οποία όμως μαθαίνουμε ότι ακυρώνεται κανονικά μισή ώρα πριν ξεκινήσουμε! Πόδια στο κεφάλι, τρέχουμε να προλάβουμε το επόμενο τρένο για Αθήνα, μην έχοντας βέβαια την παραμικρή ιδέα που βρίσκεται το Ark#6 ο “συναυλιακός χώρος” κάπου στην Πειραιώς, (ανάθεμα κι αν ήταν χώρος για συναυλία αυτό…)
Η κακή μας τύχη συνεχίζεται, καθώς χάνουμε το τρένο για λεπτά. Ξανά πόδια στο κεφάλι λοιπόν, τρέχουμε στην άλλη άκρη της Λάρισας για να πάρουμε τουλάχιστον ένα λεωφορείο. Φτάνοντας στο σταθμό έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα γεμάτο πούλμαν, με τον οδηγό να μας ενημερώνει ότι όρθιοι δεν ταξιδεύουμε. Εμείς με τα εισιτήρια στο χέρι παρακαλάμε γονατιστοί. Μετά από ένα μικρό συμβούλιο, μας επιτρέπουν να επιβιβαστούμε με δική μας ευθύνη. Είμαστε ήδη ψόφιοι, αλλά δε μας ενδιαφέρει τίποτα. Είχαμε κερδίσει. Το ταξίδι ξεκινά χωρίς άλλο ευτράπελο, αλλά θα αντιμετωπίζαμε το γιγάντιο πρόβλημα της επιστροφής μετά τη συναυλία στην ώρα της.
Η τύχη είχε ακόμα ένα παιχνίδι να μας παίξει, ένα τελευταίο εμπόδιο από τη συνάντηση μας με τον Dio, μιας και κάπου εκεί κοντά στη Λαμία το λεωφορείο ξαφνικά σταματάει απότομα. Κατεβαίνοντας ανακαλύπτουμε ότι μπροστά μας και πίσω μας υπάρχει ένα μποτιλιάρισμα πολλών χιλιομέτρων επάνω στην εθνική διότι έχει ντεραπάρει μια μεγάλη νταλίκα, κάθετα στο ρεύμα μας και έχει μπλοκάρει η κυκλοφορία. Αγωνιωδώς ρωτάμε τον πρώτο τροχαίο τι γίνεται για να πάρουμε την αφοπλιστική απάντηση “παιδιά, δε φεύγουμε από εδώ σήμερα…”. Fatality.
Καθόμαστε πλήρως απογοητευμένοι στην άκρη της εθνικής μη μπορώντας να πιστέψουμε ΌΛΑ αυτά που μας συμβαίνουν και αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο δε θέλει το σύμπαν να πάμε στη συναυλία… Μαζεύω το τελευταίο πραγματικά κουράγιο και λέω στον αδερφό μου “φίλε, μια τελευταία λύση υπάρχει…”. Από ένα σατανικό παράδρομο παράλληλα με την εθνική η κυκλοφορία λειτουργεί, αλλά πολύ αραιά. Στο πρώτο αμάξι που περνάει, κάνω νόημα. Ήρθε η ώρα για το πρώτο οτοστόπ της ζωής μας. Αν όχι τώρα, πότε;
Η μοναδική φορά που μας χαμογέλασε η τύχη εκείνη τη ρημαδομέρα ήταν όταν ο άνθρωπος σταμάτησε κι αφού άκουσε εν τάχει την ιστορία, μας πήρε μαζί του όχι απλώς ως την Αθήνα, αλλά μέχρι ακριβώς μπροστά στην είσοδο του χώρου!
Πως σου φαίνεται αυτό σύμπαν;
5-6 χιλιάδες παστωμένου κόσμου περιμένουμε να αρχίσει το live. Τα πόδια μας, μας κρατάνε όρθιους οριακά αλλά όταν τα φώτα χαμηλώνουν και βγαίνουν στη σκηνή αγαπημένες φιγούρες, τα πάντα περνάνε. Ο χρόνος έχει σταματήσει.
Ronnie James Dio,
Simon Wright στα τύμπανα,
Scott Warren πλήκτρα,
Jimmy Bain μπάσο και φυσικά Craig Goldy στην κιθάρα…
Playlist θανατηφόρο, περιοδεία για το “Killing The Dragon”, αλλά οι περισσότεροι μεγάλοι ύμνοι του κοντού μέσα.
Killing The Dragon / Straight Through The Heart / Stargazer / Stand Up And Shout / Drum solo – 1812 / The Mob Rules / Rock & Roll / I Speed At Night / Lord Of The Last Day / Dream Evil / Guitar solo / Evil Eyes / Holy Diver / Heaven And Hell / Encores: Last In Line / Rainbow In The Dark / We Rock / Medley: Man On The Silver Mountain / Long Live Rock ‘N’ Roll / Man On The Silver Mountain το πλήρες set list, το οποίο μιλάει από μόνο του, enough said. Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω στα του live, καθώς είχε ήδη περάσει στην αιωνιότητα λόγω των αντιξοοτήτων αλλά και της ιδιαίτερης σημασίας του να βλέπεις ζωντανά τον Ronnie.
Βέβαια η Οδύσσεια δεν είχε τελειώσει καθώς έπρεπε να βρούμε έναν οικονομικό τρόπο να επιστρέψουμε μιας και τα λεφτά δεν έφταναν πλέον ούτε για μπύρα. Συναντάμε φίλους από τις εκδρομές της Θεσσαλονίκης και μετά από αρκετό ψάξιμο, παρακάλια και διαβουλεύσεις, βρίσκουμε 2 κενές θέσεις σ’ ένα πούλμαν για Θεσσαλονίκη, μία μπροστά και μία πίσω. Οι υπεύθυνοι και τους ευγνωμονώ ως σήμερα, δέχονται να μας πάρουν δίχως χρήματα και δέχονται επίσης να μας αφήσουν στη Λάρισα όπου έπρεπε να επιστρέψουμε.
Φυσικά και λιποθυμάμε μόλις ξεκινάμε, αλλά πριν κοιμηθούμε, ο αδερφός μου, μου στέλνει το πιο αστείο sms από πίσω που κάθονταν πριν τον πάρει ο ύπνος, ένα ασυνάρτητο συνονθύλευμα από σύμφωνα που δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα.
Ξημερώματα ο οδηγός μας λέει ότι προφανώς δεν μπορεί να μπει μέσα στη Λάρισα, οπότε αποβιβαζόμαστε κάπου στην εθνική, αρκετά χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Λεφτά για ταξί προφανώς δεν υπάρχουν, αμάξια ελάχιστα εκείνη την ώρα αλλά 2ο οτοστόπ δεν θέλαμε να κάνουμε, οπότε η λύση ήταν επιστροφή με τα πόδια, με ένα πρόχειρο υπολογισμό πρέπει να περπατήσαμε περίπου 20 χιλιόμετρα στον εκπληκτικό χρόνο ρεκόρ των 4 ωρών, κάτι τέτοιο.
Φτάσαμε σπίτι εν τέλει, ήταν Τρίτη μεσημέρι, επαναλειτουργήσαμε κανονικά την Πέμπτη το πρωί. Τελικά, σύμπαν, εμείς DIO είδαμε, πως σου φάνηκε;;;
Μίμης Καναβιτσάδος
