Πέρασα πολύ ώρα σκεπτόμενος ποια συναυλία των DREAM THEATER να βάλω. Μπορεί τα τελευταία δέκα χρόνια να τους έχω δει μόνο στις εν Ελλάδι συναυλίες τους, όμως από το 1998 μέχρι το 2011 είχα προλάβει να τους δω –αν θυμάμαι καλά- γύρω στις 12 φορές ακόμα. Είχα να διαλέξω ανάμεσα στην πρώτη συναυλία που τους είδα στο εξωτερικό, με την incognito εμφάνιση των TRANSATLANTIC στο Λονδίνο, για δύο τραγούδια (αφού μου το είχε σφυρίξει ο Portnoy όταν τον είχα ρωτήσει σε ποια συναυλία να πάω να τους δω στην Ευρώπη), σ’ ένα τρομερό διήμερο “An evening with…” με τους πολύ καλούς μου φίλους Γιώργο Κουκουλάκη και Σάββα Στανή, όπου είδαμε 6 ώρες με διαφορετικό setlist και το “Dark side of the moon” ολόκληρο. Ξέρετε όμως που κατέληξα; Η πρώτη φορά είναι πάντα ιδιαίτερη και διαφορετική. Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη φορά που γνώρισα τη γυναίκα μου. Ήταν κάτι το ξεχωριστό. Έκτοτε, περάσαμε πάρα πολλές και πολύ καλύτερες στιγμές μαζί, αλλά με τίποτα δεν ξεχνάω την πρώτη μας συνάντηση.
Ο μουσικός μου «έρωτας», είναι οι DREAM THEATER (τι περίεργο, μετά από τόσα χρόνια!!!). Η ανακοίνωση της συναυλίας τους στον Λυκαβηττό, με είχε κάνει να τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι θα τους δω. 15 Ιουνίου 1998, Θέατρο Λυκαβηττού, λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου. Τότε, συντάκτης στο περιοδικό Metal Invader, έχοντας κάνει μερικούς μήνες πριν μία συνέντευξη με τον James LaBrie που είχε κρατήσει 1 ώρα και 45 λεπτά για το “Falling into infinity” που είχε βγει τον Σεπτέμβριο της προηγούμενης χρονιάς, περίμενα και την πρώτη μου face to face συνάντηση με τα μουσικά μου ινδάλματα!!! Μοναδική σκέψη που με άγχωνε λίγο, ήταν η εξεταστική περίοδος του πανεπιστημίου, αφού είχα ελάχιστα μαθήματα για το πτυχίο και δεν έλεγε να παραταθεί η θητεία μου στο ΕΚΠ ούτε μήνα πάνω τα 5 έτη. Βγήκαν οι ημερομηνίες: Τελευταίο μάθημα, το πιο σιχαμένο μου. Με καθηγητή που με έκοβε με το που με έβλεπε και το έδινα για έκτη φορά (ανέκδοτο). Τρίτη 16 Ιουνίου, 10 το πρωί. Όλα καλά!!! Διαβάζω, ετοιμάζομαι στην εντέλεια και την προηγούμενη, αντί να λιώνω, ασχολούμαι μόνο με τους DREAM THEATER.
Την Παρασκευή πριν τη συναυλία, δέχομαι τηλέφωνο από τον τότε αρχισυντάκτη μου, Ανδρέα Στασινόπουλο: «Ετοιμάσου, Δευτέρα, το πρωί της συναυλίας, έχεις συνέντευξη σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, με τους DREAM THEATER. Δεν ξέρω ποιος θα είναι, αλλά κατάφερα να τους δεις». Βάζω το “Awake” μπλουζάκι μου από μέσα και πουκαμισάκι κυριλέ από πάνω, μη μας περάσουν για τίποτα βλαχάρες και κινώ για το ξενοδοχείο, κλασικά 30-45’ νωρίτερα από το προκαθορισμένο ραντεβού, έχοντας την ευκαιρία στο μεταξύ να γνωρίσω και τον διοργανωτή της συναυλίας, ο οποίος έμελλε τα επόμενα χρόνια να γίνει από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον χώρο και να έχω την τιμή να λέω ότι είμαστε καλοί φίλοι. «Ανέβα στο Roof Garden”, μου λένε. Το κάνω. Βλέπω τον Mike Portnoy και τον Derek Sherinian και το ξεφτιλίζουμε!!! Οπαδιλίκι τρελό, κυρίως με τον Mike, γιατί ο Derek, έχει καρφώσει με τα μάτια όποια θηλυκή ύπαρξη υπήρχε στον χώρο και περίμενε να τελειώσουμε για να «χωθεί»!!! Μία ώρα οπαδική συνέντευξη. Κατάλαβε το σκάλωμά μου ο Mike (αφού του είχα πάει να υπογράψει υλικό που δεν είχε ξαναδεί και είναι μάλλον οι μοναδικές ή από τις ελάχιστες υπογραφές που έχω στη δισκογραφία μου) και με κάλεσε να πάω μαζί του, να δω το soundcheck της συναυλίας!!! Κάτι που ανακαλώ τώρα στη μνήμη μου, συνδυάζοντάς το με το πρόβλημα αλκοολισμού που είχε, είναι ότι ζητούσε ούζο πρωί-πρωί και μου έλεγε πόσο ωραίο ποτό ήταν (φαντάζομαι θα κατέβασε νταμιτζάνες το προηγούμενο βράδυ).
Τσιμπάμε κάτι και πάμε στο Θέατρο του Λυκαβηττού. Εκεί βρίσκω δύο παλικάρια που φαίνονταν αρκετά άσχετοι με τη φάση και πιάνουμε κουβέντα. Μου είπαν ότι ταξίδευαν την προηγούμενη μέρα με το συγκρότημα από την Ιταλία. Μεταλλάδες, αλλά όχι του ήχου αυτού, τους είχαν ακουστά ως όνομα. Στις 13/6, δύο μέρες πριν, έπαιζαν στο “Monsters of Rock”, που γινόταν στο Τορίνο. Τους είδαν στο αεροπλάνο, τους έπιασαν κουβέντα και ο Mike Portnoy τους χάρισε τη δισκογραφία του σχήματος και τους έδωσε και δύο προσκλήσεις για να δουν το σχήμα!!! Ναι, γίνονταν κι αυτά εν έτει 1998!!! Είδα soundcheck DREAM THEATER ρε, λέμε, την πρώτη μου φορά!!! Δεν γίνονται αυτά!!! Κόντευαν να μου φύγουν τα τσίσα από τη χαρά μου. Ο Portnoy εκστασιασμένος με το Θέατρο Λυκαβηττού (φαίνεται και από το εξώφυλλο του “Once in a livetime” που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα από τη συναυλία που έγινε στο Le Bataclan, στο γνωστό –δυστυχώς για πολύ άσχημους λόγους- Bataclan, στις 25/6) δεν σταμάτησε να με ρωτά έκτοτε, κάθε φορά που μιλούσαμε, πως θα γινόταν να ξαναέπαιζαν εκεί!!! Ο LaBrie, έχει πάθει πλάκα με το τοπίο, θυμήθηκε τη μαραθώνια συνέντευξή μας λίγους μήνες πριν και μου ζητούσε να του κάνω τον ξεναγό και να το δείξω πράγματα ανεβαίνοντας στην κορυφή του θεάτρου παρέα του, φορώντας ένα καπέλο που φοράνε όταν κάνουν εξερευνήσεις στον Αμαζόνιο!!!
Τελειώνει το soundcheck. Ο επί χρόνια τεχνικός τυμπάνων του Portnoy, ο Jose, έχει αναλάβει τις τελευταίες λεπτομέρειες καθώς ο κόσμος έχει αφηνιάσει ακούγοντας το σχήμα να παίζει από μέσα (κάποια διασκευή είχαν ξεκινήσει γαμώτο, αλλά μετά από 22 χρόνια, είναι αδύνατο να θυμηθώ), σταμάτησαν για να ανοίξουν οι πόρτες. Ο Portnoy, έρχεται δίπλα μου για να διαπιστώσει ιδίοις όμασι αυτό που του είχα πει για την αγάπη του ελληνικού κοινού για το συγκρότημα. Κι εκεί έγινα μεγάλη ρόμπα. Κουρεμένος όπως ήταν, καθόμασταν παρέα, μέσα στη μέση του Θεάτρου, όπως έμπαιναν οι ορδές του κόσμου που έτρεχε για να πιάσει κάγκελο και ξέρετε κάτι; ΚΑΝΕΙΣ δεν τον αναγνώρισε!!! ΚΑΝΕΙΣ!!! Τον έβλεπαν κι έτρεχαν να δουν τον ντράμερ που έκανε soundcheck, αλλά ήταν ο τεχνικός του που βάραγε τα τύμπανα. Ο Mike ήταν δίπλα τους και τον ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΑΝ για να δουν τελικά τον τεχνικό του!!! Ξέσπασε σε γέλια, με χαιρέτησε και πήγε να προετοιμαστεί ψυχολογικά για τη συναυλία.
Εγώ τι να προετοιμαστώ; Βρήκα πολλούς αγαπημένους φίλους που ήθελαν να κάτσουν μαζί μου. Δεν ξέρω ποιοι βρέθηκαν δίπλα μου. Δεν με ένοιαζε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι επιτέλους θα έβλεπα τους DREAM THEATER. Και ξεκινούν με το “A change of seasons I: The crimson sunrise”. Έλα, παρατήστε με τώρα, που θέλετε να μάθετε τι έγινε εκείνο το βράδυ. Ακούστε το “Once in a livetime” και θα μάθετε ένα μεγάλο μέρος του setlist. Εγώ θυμάμαι διάσπαρτα πράγματα… Μετά τα δύο πρώτα μέρη του ACOS (όσοι δεν ξέρετε ποια είναι αυτά τα αρχικά, παραδεχτείτε το, δεν έχετε ακούσει DREAM THEATER, βρεθήκατε τυχαία να διαβάζετε αυτό το κείμενο) ξεκινά το “Mirror” και ο κόσμος αρχίζει να αφηνιάζει (βλέπετε δεν υπήρχαν τα σκονάκια του internet το 1998), ώσπου το κομμάτι κόβεται και ξεκινά το “Just let me breathe”. Γυρνάω στους διπλανούς μου και τους εξηγώ, ως γνήσιο DREAM THEATER nerd, ότι αυτή η εκτέλεση λέγεται “Puppies on acid” και την είχα ακούσει στα εξής bootleg, αναλύοντας την ιστορία… Σπασίκλας με λοφίο… Με κοίταζαν και γελούσαν. Χέστηκα, συνέχισα απτόητος βλέποντας το “Just let me breathe”.
Ο Sherinian έπαιρνε αμίμητες πόζες, ο Petrucci δεν έχανε νότα, ο Myung αφοσιωμένος στο μπάσο του, αμφιβάλλω αν πήρε ποτέ χαμπάρι τι γινόταν από κάτω, ο Portnoy ένας ηγέτης πίσω από τα ντραμς και ο LaBrie, όχι στην καλύτερή του κατάσταση, παρόλα αυτά «ο τραγουδιστής των DREAM THEATER». Το setlist, αποτελούνταν από αρκετά κομμάτια από το “Falling into infinity”, για το οποίο γινόταν και η περιοδεία άλλωστε. “Just let me breathe”, “Lines in the sand”, “Peruvian skies”, “Trial of tears” (σχεδόν 40’ δηλαδή), με ολίγη από “A change of seasons” (3 μέρη του), “Awake” και “Images and words”, με το ντεμπούτο τους να εκπροσωπεί το “Ytse jam”, το οποίο, κλασικά, είχε drum solo από τον Mike Portnoy. Χωρίς σκονάκι, θυμάμαι, ότι η συναυλία, έκλεισε μ’ ένα medley από τα “Metropolis pt 1: The miracle and the sleeper”, “Learning to live” και “A change of seasons part VII: The crimson sunset”. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήμουν εκείνη τη στιγμή έχοντας ακούσει λίγο πιο πριν το “Pull me under” και το “Poor Vanessa” που έλεγα σε κάποιον που είχα αγκαλιάσει δίπλα μου την ώρα που έπαιζε το “Peruvian skies”. Ούτε που θυμάμαι ποιος ήταν, αν τον ήξερα ή οτιδήποτε. Σας είπα άλλωστε, ότι την ώρα της συναυλίας, δεν έδινα καμία σημασία στο ποιος ήταν δίπλα, μπροστά ή πίσω μου. Είμαι βέβαιος ότι και κάποιος άλλος με αγκάλιασε κάποια στιγμή, αλλά το θεώρησα απολύτως φυσιολογικό. Βλέπαμε τους DREAM THEATER ρε φίλε!!! Βλέπαμε τους DREAM THEATER!!! Μετά τη συναυλία, είχα backstage πρόσβαση για aftershow, αλλά τη χρησιμοποίησα μόνο για να αγκαλιάσω όποιον έβρισκα μπροστά μου. Πρέπει να αγκάλιασα (για κάντο και τώρα ρε κομάντο με το social distancing) ανθρώπους του catering, τεχνικούς, παιδιά από τη διοργάνωση, καθαρίστριες και τα μέλη του σχήματος. Έπρεπε όμως να φύγω. Την επόμενη έδινα μάθημα για το πτυχίο μου.
Back to the future και μερικά χρόνια μετά, μαθαίναμε ότι εκείνη την περίοδο οι DREAM THEATER ήταν στα όρια της διάλυσης, ελάχιστες μέρες μετά τη συναυλία αυτή, ο Mike Portnoy, αηδιασμένος από την κατάσταση που τους είχε φέρει η μουσική βιομηχανία (όπως έλεγε επ’ ακριβώς, «η μουσική βιομηχανία μας είχε μασήσει καλά-καλά και μας έφτυσε»), παράτησε ουσιαστικά το σχήμα, απλά ως επαγγελματίας έπαιξε στις επόμενες ζωντανές εμφανίσεις, όπως το fan club show στο Rotterdam, που υπάρχει στο video του “Once in a livetime” και σε fan club CD και φυσικά στο show του Bataclan, που είπαμε ότι κυκλοφόρησε ως το audio/video του “Once in a livetime”. Ακούστε, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, στο live αυτό και λίγο πριν το τέλος, θα ακούσετε τον Mike Portnoy να λέει “Au revoir mon ami”, που «μελετώντας» το αργότερα, είχε εντελώς διαφορετική σημασία από αυτήν που πιστεύαμε ακούγοντας/βλέποντας το live.
Γράφοντας τούτες τις αράδες, διαπιστώνω, ότι έπραξα πολύ σωστά γράφοντας γι’ αυτήν τη συναυλία. Ειλικρινά, για καμία άλλη συναυλία, δεν θα μπορούσα να γράψω τόσα χρόνια αργότερα, με τόσο μεγάλο πάθος. Είναι αστείο, αλλά παρότι έχω δει αρκετές εκατοντάδες συναυλιών, έχοντας διοργανώσει αρκετές κι έχοντας δουλέψει σε ακόμα περισσότερες, ελάχιστες είναι αυτές που ξύπνησαν τον οπαδό μέσα μου, αφού δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan των ζωντανών εμφανίσεων (!!!). Η πρώτη φορά όμως, είναι κάτι που δεν ξεχνιέται όσα χρόνια και να περάσουν. Βάζοντας το ποτάκι εξ αριστερών του πληκτρολογίου και ακούγοντας το “Once in a livetime” ως ηχητικό χαλί, ταξίδεψα σ’ εκείνο το βράδυ του Ιουνίου στο Θέατρο του Λυκαβηττού, που γράφτηκε ιστορία και συγκινήθηκα όσο λίγες φορές… Ήταν σαν να ξαναέβλεπα εκείνη τη συναυλία.
Και την επόμενη μέρα, πήγαινα στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ, να δώσω προφορική εξέταση στο τελευταίο μάθημα πριν το πτυχίο (που ανέφερα στην αρχή), μ’ ένα τόσο αυτάρεσκο ύφος που πρέπει να ήταν αρκούντως προκλητικό. Πριν ξεκινήσει η εξέταση, ο καθηγητής με ρώτησε: «Είναι το τελευταίο σου μάθημα;». «Ναι», του απάντησα «και χθες βράδυ είδα το αγαπημένο μου συγκρότημα για πρώτη μου φορά ζωντανά. Το έχω, δάσκαλε». Αφού μου είπε ότι κι εκείνος ήταν ροκάς (πάλι καλά που δεν μου είπε ότι είχε πάει και στη συναυλία του Gallagher, αφού αν μετρούσα αυτούς που μου το έχουν πει, πρέπει να είχε 80.000 κόσμο εκείνη η συναυλία), ξεκίνησε να με εξετάζει. Και απαντούσα. Τόσο καλά, που με έκοβε για να με ρωτήσει κάτι πιο δύσκολο. Στην τέταρτη απάντηση, με διέκοψε. Έβγαλε ένα μπολ με κεράσια και το πέρασε προς το μέρος μου. «Συγχαρητήρια, συνάδελφε» μου είπε. «Είσαι πλέον πτυχιούχος». Μπορεί να μην πέρασα ποτέ να πάρω τον πάπυρο από το Πανεπιστήμιο, μπόρεσα έκτοτε όμως δω το αγαπημένο μου σχήμα όσες φορές ήθελα, να βρεθώ πολλές ώρες με τα μέλη του σε διάφορες φάσεις, να κάνω πάνω από 20 συνεντεύξεις μαζί τους και πάνω απ’ όλα να περάσω ατελείωτες ώρες με την μοναδική μουσική τους…
Σάκης Φράγκος
Υ.Γ.: Σε γενικές γραμμές, δεν κρατάω εισιτήρια από συναυλίες. Ακόμα πιο γενικά, είμαι τελείως άθλιος στην αποθήκευση «κειμηλίων» και αποφεύγω να βγάζω φωτογραφίες με μουσικούς που δεν είναι “φίλοι” μου, δεν έχουμε βρεθεί αρκετές φορές να μιλήσουμε εκτός δουλειάς, δεν έχουμε επικοινωνία προσωπική. Το εισιτήριο της συναυλίας δεν είναι δικό μου (το δικό μου φαίνεται μόνο σε μία φωτογραφία με τον Portnoy, αφού δεν μπόρεσα να το βρω όσο και να έψαξα, αν και το συγκεκριμένο το έχω κρατήσει σίγουρα) και από τις φωτογραφίες, λείπουν αυτές με τον Sherinian (φαίνεται μόνο το «παρδαλό» πουκάμισό του, για να είμαι πιο ακριβής!!!).
