Αν είναι να σας μιλήσω για τις καλύτερες μου συναυλίες, μάλλον θα έγραφα για τις περιπτώσεις όπου είχα τη τύχη να παρακολουθήσω ιστορικά συγκροτήματα ή καλλιτέχνες όπου όλα είχαν στηθεί με απόλυτο επαγγελματισμό. Από αυτή την άποψη, τα ονόματα που μου έρχονται τώρα είναι ο LEONARD COHEN το 2008 στο Terra Vibe, ο Roger Waters το 2006 στον ίδιο χώρο, οι JETHRO TULL στην Κρήτη το 2009 και οι RUSH τις δυο φορές που παρακολούθησα στο SECC της Γλασκόβης. Μιας και η κουβέντα το έφερε στο ποια είναι η αγαπημένη μου συναυλία, πρέπει να λάβω υπόψη μου εκείνες όπου πέρασα απίστευτα, είχα καλή παρέα, η μπάντα έπαιξε καλά αλλά περνούσε καλά επίσης, τόσο που να το μεταδώσει και στο κοινό. Επομένως, ο νους μου πάει στις παρθενικές μου συναυλίες όπου ένιωσα σαν μικρό παιδί στο εργοστάσιο σοκολάτας. Η συναυλία που θα διάλεγα από τη λίστα με τις αγαπημένες μου συναυλίες δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το Rockwave festival του έτους 2000 και συγκεκριμένα με το line-up που στήθηκε για τη Τα]τρίτη μέρα, Παρασκευή 14 Ιουλίου.
Το line-up της ημέρας ήταν εξαιρετικό: ON THORNS I LAY, SEPTIC FLESH, IN FLAMES, DREAM THEATER, IRON MAIDEN. Οι πρώτοι είχαν μόλις βγάλει το “Future narcotic” που δεν άρεσε πολύ. Οι SEPTIC FLESH είχαν στις αποσκευές τους έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους, το “Revolution DNA” και έπαιξαν το έπος “The eldest cosmonaut” από το “A fallen temple”, με τη Ναταλία Ρασούλη να μας παίρνει αυτιά, μυαλά και τις καρδιές μας με την εκπληκτική της παρουσία. Οι IN FLAMES βρισκόντουσαν σε μια από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας τους και περνούσαν τέλεια κάτω απ τον καλοκαιρινό ήλιο της Αθήνας. Με το “Clayman”, τον πιο ίσως κομβικό δίσκο τους, και ένα setlist που δεν θα έβρισκες σήμερα ούτε σε μουσείο, με άφησαν με κατεβασμένο σαγόνι και πολύ κόσμο με χαμόγελο μεγαλύτερο και απ’ του Τζόκερ. Από νωρίς όμως υπήρχε μια μεγάλη σκιά πάνω από το οικολογικό πάρκο της Λεωφόρου Δημοκρατίας, καθώς κυκλοφορούσε η φήμη πως οι IRON MAIDEN δεν θα έπαιζαν εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε στοιχίσει στον Janick Gers ένα κάταγμα στο χέρι.
Νομίζω πως έχετε ήδη πάρει πρέφα πως η απώλεια των MAIDEN ήταν για μένα μάννα εξ ουρανού μιας και τη θέση των headliners πήραν οι DREAM THEATER. Και πώς να μην ήταν για όλους τους οπαδούς των THEATER; Η μπάντα είχε κυκλοφορήσει εννιά μήνες νωρίτερα το Metropolis “Pt.2: Scenes from a memory”, είχαν προσλάβει στα πλήκτρα τον Jordan Rudess και, παρόλο που ο James LaBrie δεν είχε αναρρώσει πλήρως απ το ατύχημα που του προκάλεσε τρομερή ζημιά στις φωνητικές χορδές, η μπάντα ήταν ίσως στη καλύτερη φάση της καριέρας της μέχρι και σήμερα. Έτσι λοιπόν, είχα τη τύχη να παρακολουθήσω για πρώτη φορά την αγαπημένη μου μπάντα. Ήμουν 16 χρονών, είχα σιχαθεί το σχολείο όπου ήμουν παρίας (μεταλλάς σε επαρχιακό σχολείο των Χανίων το 2000 δεν ήταν ακόμα αποδεκτό), διψούσα για συναυλίες και να βρεθώ ανάμεσα σε ομοϊδεάτες μου και να περάσω καλά όπως μόνο σε μεγάλες ροκ συναυλίες γίνεται. Οι DREAM THEATER «παρέδωσαν τα αγαθά» όπως θα έλεγε και ο Rob Halford, και με το παραπάνω. Έπαιξαν ΟΛΟΚΛΗΡΟ το “Scenes from a memory” (μοναδική φορά που έγινε στην Ελλάδα και σίγουρο απωθημένο για πολλούς) και άλλα κομμάτια που δύσκολα θα ακούσουμε σήμερα, όπως το “Mirror”, ένα medley πάνω στο “New millennium” με πολλά TOOL περάσματα, και το “Acid rain” από το project LIQUID TENSION EXPERIMENT. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν η μπάντα έπαιζε στη δεύτερη θέση πριν τους headliners, δεν θα έπαιζαν ούτε τα μισά κομμάτια του setlist. Στο τέλος, μετά το πρώτο encore, εκεί που ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να μαζεύει τα κομμάτια του, η μπάντα εμφανίστηκε για μια εντελώς απροβάριστη διασκευή του “The trooper” όπου έγινε χαμός (εκεί που λες πως δεν πέφτει ποτέ ξύλο σε DREAM THEATER συναυλία και ξαφνικά ψάχνεις από πού να καλυφθείς).
Πώς να μην είναι αυτή η αγαπημένη μου συναυλία όταν η αγαπημένη σου μπάντα είναι σε τόσο καλή φόρμα, έχει βγάλει έναν από τους σημαντικότερους δίσκους του ιδιώματος και παράλληλα έχεις την ευκαιρία να δεις IN FLAMES και SEPTIC FLESH στην επίσης (κατ εμέ) καλύτερη τους φάση; Έχω δει τους THEATER και σε ακόμα καλύτερη φάση και με τον LaBrie σε τοπ φόρμα, αλλά εννοείται πως η ανάμνηση του Rockwave festival, το έτος 2000 είναι υπέρ πολύτιμη.
Φίλιππος Φίλης
