a
Είμαι φανατικός οπαδός των Σουηδών από τότε που άρχισα να μπαίνω στα άδυτα του μεταλλικού ήχου. Ένα και μόνο άκουσμα του “I break” πίσω το 1997, έφτανε για να τρέξω με το πενιχρό χαρτζιλίκι μου και να αποκτήσω ότι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Και μου άρεσαν όλα, ανεξαρτήτως ύφους, αφού από melodoom/death πέρασαν και dark rock/metal κτλ. Μαγεύτηκα από τη κιθάρα του Anders κυρίως, και στη πορεία από τα φωνητικά του Jonas, τα οποία μέχρι και σήμερα δε σταματά να εξελίσσει, όντας για μένα η κορυφαία φωνή στο χώρο.
Πίσω λοιπόν στη δεκαετία του ‘90, χωρίς πολύ ίντερνετ, χωρίς social media κτλ προσπαθούσα να έρθω σε επαφή με τα είδωλα μου, κάτι ολίγον τι δύσκολο. Παρόλα αυτά, ήμουν εγγεγραμμένος στην mailing list της μπάντας και επειδή ήμουν εξαιρετικά δραστήριος με polls κ.ά., ο ίδιος ο Anders ήρθε σε επαφή μαζί μου, να του στέλνω feedback με ότι μπορώ σχετικά με τη μπάντα. Αυτή ήταν η μόνη επαφή που είχα μέχρι το Σωτήριον για μένα έτος του 2003. Ο κολλητός μου ο Γιάννης σπούδαζε τότε στο Manchester. Με είχε καλέσει πολλές φορές, αλλά δε τα είχα καταφέρει, λόγω των δικών μου σπουδών. Όταν όμως μου πρότεινε να πάω τον Μάιο του 2003, γιατί θα έπαιζαν σε ένα τοπικό venue οι ΚΑΤΑΤΟΝΙA και μου έκανε δώρο το εισιτήριο λόγω της γιορτής μου, δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Έτρεξα, έβγαλα διαβατήριο, πήρα θαλασσοδάνειο από τον πατέρα μου και μπήκα στο αεροπλάνο!
Οι KATATONIA, μέχρι τότε δεν είχαν παίξει στα μέρη μας, ούτε υπήρχε η υπόνοια ότι μπορεί, αφού δεν είχαν το κοινό που έχουν σήμερα. Οπότε βρισκόμουν στον 7ο ουρανό, που χάρη στον κολλητό μου θα πραγματοποιούσα ένα όνειρο χρόνων. Έφτασε λοιπόν εκείνη ημέρα στο βροχερό Manchester και πήραμε το δρόμο για το venue. Το Bierkeller, ήταν ένας πολύ μικρός χώρος, που γινόταν ακόμη πιο μικρός λόγω της ύπαρξης ενός μπιλιάρδου. Μου έκανε εντύπωση γιατί δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Τη συναυλία άνοιγαν οι πολύ καλοί Αμερικανοί doom/deathsters DAYLIGHT DIES. Κοντά στον ήχο μου, μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά στο μυαλό μου υπήρχαν μόνο οι Σουηδοί και κοιτούσα συνεχώς τριγύρω μήπως τους δω. Όταν ανέβηκε στη σκηνή η 2η μπάντα της βραδιάς PORNORPHANS, οι οποίοι μου ήταν παντελώς αδιάφοροι, με την άκρη του ματιού μου, είδα τον Jonas να μπαίνει backstage και άρχισα να χοροπηδάω πάνω στον κολλητό μου και να λέω «ήρθαν μ***κα, ήρθαν τα παιδιά». Το ξέρω, ακούγεται αστείο. Και γω γελάω τώρα… αλλά έτσι ένιωθα και δε μου αρέσει να κρύβω τα συναισθήματα μου.
Αν θυμάμαι καλά λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Σουηδοί, δε πρέπει να είχε πάνω από 50 άτομα. Όχι ότι με ένοιαζε, απλά για την ιστορία του πράγματος. Εγώ είχα κάτσει μπροστά, ενώ δεν είχε κάγκελο, σαν το An στα Εξάρχεια τη δεκαετία του ’90. Και έφτασε η στιγμή. Νομίζω ότι πρέπει να έβλεπα πυροτεχνήματα την ώρα που ανέβηκαν, με τον Anders να μην έχει ούτε μισό μέτρο απόσταση από μένα! Το καταιγιστικό riff του φρεσκότατου –τότε- “Ghost of the sun” με έβαλε στη πρίζα σε κλάσματα δευτερολέπτου και άρχισα το χαμό. Εγώ και ο κολλητός μου βασικά, άντε και άλλος ένας. Οι υπόλοιποι στήλες άλατος. «Αν είναι δυνατόν» σκεφτόμουν, αλλά τι με ένοιαζε. Έβλεπα τα είδωλα μου επί σκηνής. Βέβαια η απουσία κόσμου, αλλά και η μαλθακότητα αυτού επηρέαζε κάπως και τους ίδιους. Ο Anders προς δική μου ευτυχία, είχε συγκεντρωθεί σε μένα και σε κάθε γρήγορη στιγμή των τραγουδιών, έσφιγγε τη γροθιά του προς εμένα και μου φώναζε “c’mon”. Ήμουν σε άλλο κόσμο. Και φωτιά να έπιανε δίπλα μου, δε θα καταλάβαινα τίποτα. Πλήρης έκσταση, με τα αγαπημένα μου τραγούδια να σκάνε το ένα πίσω από τ’ άλλο. Αν και μέχρι τότε δεν είχα κάτι που δεν ήταν και αγαπημένο. Ο Jonas επαγγελματικά διεκπεραιωτικός, όπως και τα αδέρφια Norrman, ενώ ο Daniel, έδειχνε το πόσο ταλαντούχος ντράμερ είναι, όντας και ορεξάτος. Στη πορεία νομίζω ότι εγώ και ο κολλητός μου παρασύραμε λίγο τον κόσμο και κάτι άρχισε να κινείται. Όχι τίποτα ιδιαίτερα πράγματα όμως. Η μπάντα με αποτελείωσε κλείνοντας με το αγαπημένο μου κομμάτι, ακόμα και σήμερα, “Deadhouse”, κάνοντας με να δακρύσω!
Προσπαθώντας να συνέλθω από αυτή την εμπειρία, πήρα το σάκο (ναι σάκο) με τη μέχρι τότε δισκογραφία τους και πήγα προς το backstage. Παρακάλεσα τον τύπο λέγοντας ότι έχω έρθει από Ελλάδα και με άφησε χωρίς δεύτερη κουβέντα! Μίλησα με όλους. Τα αδέρφια Norrman ήταν λίγο «κρύοι» αλλά οκ, το ξέραμε αυτό, αλλά οι υπόλοιποι ήταν πολύ ευχάριστοι και χαμογελαστοί. Ο Anders και ο Jonas όταν είδαν το τι κουβαλούσα για να το υπογράψουν (και BLOODBATH και DIABOLICAL MASQUΕRADE), χαμογέλασαν πλατιά-πλατιά και δεν αρνήθηκαν να βγάλουν και φωτογραφίες μαζί μου.
Μπορεί να μην ήταν και η καλύτερη απόδοση των Σουηδών που έχω παρακολουθήσει, μπορεί να μην συγκαταλέγονται στις μπάντες-μεγαθήρια που έχω δει, αλλά τα συναισθήματα που μου προξένησαν, δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Γι’ αυτό θα είναι πάντα στη καρδιά και στο μυαλό μου, η καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου!
Γιώργος Δρογγίτης
Υ.Γ. Δύο μέρες αργότερα τράβηξα το κολλητό μου μαζί μου και τους είδαμε και στο Bradford, όπου συναυλιακά ήταν πολύ καλύτερα. Πέντε μήνες αργότερα, ήρθαν επιτέλους στην Αθήνα στο κατάμεστο An και μας ισοπέδωσαν. Έκανα μια βόλτα και κει στο backstage, απ’ όπου σας παραθέτω το παρακάτω διάλογο μεταξύ εμού και του Anders:
Anders: Hey man, good to see you again!
Me: You are messing with me! You remember me?
Anders: Of course. From England. We were discussing with the guys about you just now!
…και τάβλα ο Γιώργος!
