15 χρόνια σκέψεις και προβλέψεις και μια μικρή ανάρτηση του Λευτέρη Τσουρέα στο Facebook, άλλαξε για πάντα τον κόσμο μας… Tο 2018 είναι εδώ…
Είναι Δεκέμβρης του 2017, ματωμένος, (ΕΦΚΑ, ΕΝΦΙΑ, Τέλη κυκλοφορίας, φόροι, εισφορές «αλληλεγγύης») αλλά για τον μικρό Λευτέρη Τσουρέα είναι μια μαγική χρονιά. Με τη νέα του δουλειά, σε μια ακόμη καπιταλιστική εταιρία, πληρώνεται το ματωμένο χρήμα της υπεραξίας της εργασίας, που του δίνει την δυνατότητα να αγοράσει στο δισκοπάζαρο το σπάνιο bootleg demo του Abbath με μαυρομεταλλικά κάλαντα. Κρατώντας το περήφανος, έχει στο άλλο χέρι το δώρο που θα κάνει στην αγαπημένη του αοιδό, μετά την Rueslatten, τη Νατάσα «στ’ άρματα, στ’ άρματα» Μποφίλιου, ένα μικρό μαύρο πόνι, για τις αγωνιστικές εξορμήσεις της στο βουνό. Περιχαρής καθώς σκέφτεται σε πιο φεστιβάλ θα επενδύσει το «κοινωνικό» μέρισμα και τη σύνταξη της γιαγιάς, σταμάτα αποσβολωμένος έξω από την γυάλινη πυραμίδα στο σταθμό Πανεπιστήμιο. Μπροστά του στέκει εκείνος… Εκείνος που ξερετε όλοι, εκείνος που δεν τον έπιασε των Manowar οπαδών το βόλι. Αγέραστος σαν άλλος Highlander, με τα μακριά γκρίζα μαλλιά του λυτά στον χειμωνιάτικο άνεμο του Δεκέμβρη. Φορά το παλαιό δερμάτινο, γνήσια δερματίνη από το Top Man, με τα ραφτά μιας άλλης αγνής εποχής SODOM, SABBAT, MOTLEY CRUE. Τα λευκά δερμάτινα μποτάκια του, γκρίζα από την πολυκαιρία και το περπάτημα, γιατί έχει ακριβύνει το εισιτήριο του τραμ, στη διαδρομή κέντρο – Νότια προάστεια, φέρνουν δάκρυα στα μάτια του τεχνοκράτη Τσουρέα… Να σε κεράσω ένα κουλούρι, αδελφέ, συγγνώμη metal brother in arms πλέον, του λέει ευγενικά… Εκείνος τον κοιτάζει με το απλανές βλέμμα του ολογράμματος του Dio, γεμάτος συμπόνοια, για τον μικροκαμωμένο metaler που η τεχνολογία έδωσε ξανά δουλειά. Θα ήθελα μια μπουγάτσα με κρέμα αν γίνεται, μου θυμίζει το ντέρμπι ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού το ‘88, που είδα από την τηλεόραση, γιατί με τα λεφτά του εισιτηρίου είχα αγοράσει τη συλλογή Greece Attacks… Προχωράνε στο γειτονικό κατάστημα, αλλά ο Τσουρέας το νιώθει. Όλα γύρω να αλλάζουν και να στρεβλώνονται… Το ταξίδι έχει αρχίσει, τα ξεπλυμένα μάτια του άγνωστου, τραγουδούν το “Tom Sawyer” κι εκείνος βυθίζεται στο τίποτα, που γίνεται κάτι…
Κεφάλαιο 1 – «Αθήνα»
Ο Τσουρέας αντιλαμβάνεται την αλλαγή στο τοπίο, όταν τα νεοκλασικά, γίνονται κτίρια από πλίνθα και πέτρα, με κίονες ιωνικούς και δωρικούς. Το στρατιωτικού τύπου παντελόνι του έχει μεταλλαχθεί σε έναν χιτώνα με μαιάνδρους και αρχαιοελληνικές νεκροκεφαλές. Αντιλαμβάνεται ότι για να ξαναδεί την αγαπημένη του Amiga πρέπει να λύσει το μυστήριο του χωροχρόνου, αν θέλει να ξαναδεί την ιέρεια της επανάστασης Νατάσα και να γυρίσει στην εποχή του. «Ψάξε» ακούει τη φωνή του άγνωστου, που αντηχεί βαθιά σαν την εισαγωγή του Όρσον Ουέλς στο “Defender”. Πλησιάζοντας σε μια στοά, βλέπει δύο νεαρούς, τον ένα με καστανόξανθο κυματιστό μαλλί, που ακούει στην προσφώνηση Γανίτης, τον άλλο πιο στιβαρό, ανδροπρεπή τον Τσέλλο, κάτι σαν τον Τσουμπάκα του Star Wars με ντύσιμο από το «Στάρκσι και Χατς», δέρμα και βαθύ μπορντώ πουκάμισο να διαφωνούν…
«Οι πεντατονικές των ηπειρώτικων χρησιμοποιήθηκαν από τους SOCRATES, όμως αυτό είναι η ελάχιστη, πρώιμη συμβολή της σύγχρονης Ελλάδας στον μεταλλικό ήχο. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς τους Αρχαίους Έλληνες δεν θα υπήρχε το rock n’ roll και το heavy metal όπως το ξέρουμε μιας και ενέπνευσαν το rock n’ roll, οπότε όλα ξεκίνησαν από εμάς.» Λέει ο Τσέλλος φουσκώνοντας σαν τον κυανοπόγωνα από εθνική υπερηφάνια, αντίστοιχη του Παπαμιχαήλ – Παπαφλέσσα στην ομώνυμη ταινία, που θα γυριστεί χρόνια αργότερα και θα εμπνεύσει στυλιστικά τους GHOST…
«Η μουσική των αρχαίων Ελλήνων δια μέσου του μεγάλου Αλεξάνδρου και των επιγόνων του, έφτασε στην Ασία και την Αφρική, μέχρι τις πιο άγριες φυλές και ενσωματώθηκε στο πολιτιστικό DNA τους. Οι σκλάβοι που έφτασαν στην Αμερική, δημιούργησαν τα μπλουζ που σε επιμειξία με τον αγγλοσαξονικό ήχο με τις κέλτικες επιρροές, Ιρλανδία κτλ, οδήγησε στο rock n’ roll και κατ’ επέκταση στο heavy metal. Οπότε και ιστορικά είμαστε οι πρόγονοι και δημιουργοί της μουσικής που ενώνει τον κόσμο!!!» … συνεχίζει.
«Λες βλακείες» απαντά ο Γανίτης ο επονομαζόμενος και γόης των Αμαζόνων. Η μουσική υπάρχει μόνο στην πόλη μας την Αθήνα, σαν πραγματική μουσική, με το όνομα της sleaze, στην δική μας φυλή με έμβλημα, τα σχισμένα μανίκια. Την φυλή που δοξάστηκε στον Μαραθώνα στις μάχες για τις σπαλομπριζόλες με τους Πέρσες. Η φυλή σου είναι η ντροπή της Αθήνας, απαντά ο Τσέλλος, ξεχνάς τις κυκλοφορίες των BABYLON A.D, LA GUNS και τα υπόλοιπα αίσχη που υποχρεωθήκαμε να ακούσουμε δίχως προστασία, από τις ξεκούρδιστες κιθάρες και τα φωνητικά που θύμιζαν τους βιασμούς στην Μήλο, όταν αρνήθηκαν να υπακούσουν στην Αθηναϊκή συμμαχία. «Βιασμούς που εσύ και η φυλή σου των «Αληθινών» Μέταλ, ποτέ δεν μπορέσατε να κάνετε πραγματικότητα, γιατί ηττηθήκατε κατά κράτος σε κάθε μάχη, με την Σπάρτη. Άσε τον πόλεμο και κάνε έρωτα, μυώδη υπερασπιστή του power metal. Η διαφθορά σε περιμένει σε κάθε εκδορμή μαζί μου στα νυχτερινά στέκια της ωραιότερης πόλης του αρχαίου κόμσου. Από το «υπόγειο» καφέ με τον δισκοεπιλογέα Φραγκίσκο, τον εραστή των ήχων της ρυθμικής θεάς, κυμβαλοκρούστη και χρόνια σκλάβο στην υπηρεσία της βάρβαρης Θεάς των Τουλιποφάγων EPICA, μέχρι τον ναό της «Ζύθου Αψίδα», με τον φιλόσοφο Σάκη και τις προοδευτικές μουσικές του, με τους αυλικούς των DREAM THEATER και άλλα προοδευικά όργια, να αναστατώνουν την ζωή στην αντίπερα όχθη του Κηφισού…» «Ποιού Κηφισού» σκέφτεται ο Τσουρέας, «αυτός έχει μπαζωθεί από την εποχή του Ανδρέα». Κάτι δεν πάει καλά και οι δύο αυτοί τύποι έχουν πολύ προχωρημένες απόψεις για την εποχή τους… Τους πλησίασε με σεβασμό, γιατί και οι δύο έχουν μια ηλικία που φανερώνουν τα αραιά στους κροτάφους μαλλιά και το θολό βλέμμα από την κατανάλωση αμφορέων Σαμιώτικου κρασιού και αυτού του περίεργου ποτού που έρχεται από την Καληδονία. Το φέρνει ο ταξιδευτής Σαμοΐλης, με δίτροχα άρματα, που έχει κατοχυρώσει μαζί με την δίκαση ντραμς, ως σήματα κατατεθέντα, απόδειξη της επαφής του με ξένους πολιτισμούς, ως συνοδός του μαθητή του Ιπποκράτη, Τσίγκου, στα ταξίδια τους για αναζήτηση της γνώσης και του σωστου riff, για την επόμενη ηχογράφηση του σε κέρινο δίσκο. Το μέλι για τον δίσκο παράγει ο γνωστός μελισσοτρόφος και επίσης ταξιδευτής Κουκουλάκης στα υψίπεδα της Κρήτης, την πιο πρόσφατη κατοικία του, μετά την μέτρια κριτική στο νέο άλμπουμ των LOUDNESS, προκειμένου να ξεφύγει από την τρομερή όψη του σπαθιού Κατάνα του μαέστρου Ακίρα. «Σε ποια πόλη βρίσκομαι, σύντροφοι;» ρώτησε. Ο ξένιος Δίας μίλησε στην ψυχή του πικραμένου από την απόφαση των MANILLA ROAD να βάλουν πλήκτρα ως άλλοι JUDAS PRIEST στο “Turbo”, Τσέλλου, που πήρε την απόφαση να απαντήσει στον Τσουρέα.
«Η Αθήνα με το δημοκρατικό πολίτευμά της και τους ρήτορες και δημαγωγούς είναι το αντίστοιχο του L.A. (Λεκανοπέδιο Αττικής) και του hard rock, hair metal, sleaze rock. Ο Axl είναι αυτός που κάποιοι αποκαλούν ιδανικό Αλκιβιάδη, ο Nikki Sixx, Περικλής. Οι στρατηγοί που ώθησαν τους Πέρσες στην θάλασσα είναι δικά μας παιδιά οι Slash, Tom Keifer, Blackie Lawless κ.ο.κ που αποθεώθηκαν και μετά εξοστρακίστηκαν (Συμπτώσεις με την πραγματικότητα ελέγχονται ως αναληθείς) .
Οι δέκα φυλές των Αθηναίων είχουν και τις παραλλαγές τους. Το progressive metal, από KANSAS ως DREAM THEATER μπορεί να έχει πατρίδα μόνο την Αττική (πατρίδα της τραγωδίας) και ειδικότερα την φυλή που μας έδωσε τον Σωκράτη αλλά και τον Πλάτωνα. Στο νεότερα σωζόμενο ως Ελληνικό υπάρχει ο χώρος συγκέντρωσης των θυμοσόφων του progressive στην οδό Μαργαρίτας, γνωστοί και για τις αμπελοφιλοσφίες τους στο «Ζύθου Αψίδα» τα βράδια της Τρίτης.
Την εποχή της δόξας της, θα έχει την τύχη να δημιουργήσει και σχολή μεταλλικών τεράτων DEEP PURPLE, URIAH HEEP, BAD COMPANY, που θα δεινοσαυρίσουν μαζί με την πόλη, αναπολώντας δόξες του παρελθόντος.
Μια ομάδα (φυλή) με πιο έντονη την καλλιτεχνική ανησυχία, θα δώσει το κλασικότροπο metal των IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, που θα παραμείνει ο κορμός της Αθηναϊκής δημοκρατίας, ακόμη και όταν οι δημαγωγοί, εξωθούν τους στρατηγούς σε παραίτηση, αυτοκτονία, εξοστρακισμό. Οι Μιλτιάδης, Κίμωνας, Περικλής, Θεμιστοκλής ανήκουν σε αυτή την σχολή.
Σήμερα, τέκνα της παρακμιακά αλλά πάντα τέκνα της, εμείς, συζητάμε για την ελπίδα που δίνει το μεταλλικό ιδίωμα στον κόσμο, που αναπτύσσεται όσο ταξιδευτές ανακαλύπτουν νέες φυλές και παράξενες συνήθειες, όπως το καθημερινό μπάνιο, που «εγώ προσωπικά» προσθέτει ο Τσέλλος «βρίσκω απαράδεκτο, γιατί αν ήταν έτσι δεν θα άφηναν γένια και μαλλιά οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες, ούτε θα γέμιζε ο χώρος των μεταλλικών μαζώξεων μας από αντρίκια μυρωδιά». Αλλα έχεις και τους παρακμιακούς σαν τον Γανίτη, που χρησιμοποιουν αρώματα από λουλούδια, για να θυμούνται, τους Φοίνικες της Ηπείρου, που λέγεται ότι ανακάλυψαν, αν και η αλήθεια είναι ότι το πλοίο τους ποτέ δεν έφυγε από τον Πειραιά. Μόνο το γλυκό κρασί μαζί με τις βρώμικες κιθάρες, πότισε το μυαλό τους. Αν περιμένεις λίγο θα έχουμε φεστιβάλ στην πόλη με ονόματα σταθμούς μέσα στο καλοκαίρι, IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, VOLBEAT (Από τον βάρβαρο Βορρά), GHOST τους ανίερους βάρδους και βέβαια πολύ Βολιώτικη μπύρα μέλανα από τον παραγωγό Βογιατζή, όταν δεν ψάχνει για ματζούνια με τον Κένταυρο Χείρωνα στο Πήλιο…
Στην επίσκεψή του στην «Ζύθου Αψίδα», όπως τον προέτρεψαν, έγινε ο ακόλουθος διάλογος, με τη συμμετοχή των φιλοσόφων του έρωτα (Γανίτη), της υπέρβασης (Τσέλλου) και του συγγραφέα και καταξιωμένου Τραγωδού και προοδευτικού μουσικόφιλου Καλοσπύρου. Άγρυπνος φρουρός, Κέρβερος, λόγω της τρομακτικής όψεώς του, ο φρουρός και παιδονόμος Στανής, το κτήνος του Μπραχαμίου, όπως ονομάστηκε, όταν νίκησε 12 σουβλάκια και μια σοκολατόπιτα του Γαλάτη Σεφ Μπουρντέν σε μια άνιση μάχη, σε εστιατόριο, παρά θιν’ αλός.
«Κάτσε να σου μιλήσω» του είπε ο σεβάσμιος δισκοεπιλογέας και αρχισυντάκτης του τιμημένου πάπυρου ενημέρωσης για την σκληρή μουσική με το όνομα «Βράχος σκληρός» (Rock Hard) στην καθομιλουμένη των τεϊποτείων και δισκοπωλείων (υπήρχαν ακόμη), Φράγκος, σε μια ανάπαυλα από τα απανωτά live DVD/CD των DREAM THEATER και project του Portnoy. «Εδώ θα κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία που θα δείξει, ότι heavy metal και ελληνική ιστορία και προϊστορία είναι ταυτόσημα.
Στην ηπειρωτική Ελλάδα ζούσαν διάφορες φυλές με κυρίαρχους τους Αχαιούς, απόγονος των οποίων είναι ο Τσέλλος που γνώρισες με τις ωτασπίδες στις metal συναυλίες και τα μπορντώ πουκάμισα… Η κάθοδος των Δωριέων με το ατσάλι, το αετίσιο βλέμμα του Μπαξεβανίδη και τα γένια του Μηνιάτη, άλλαξε τα πάντα, όπως ήρθε το heavy metal των 80’s να διώξει το πιο Hard rock των 70’s και να εγκαταστήσει σειρά σκληρών σχημάτων που έδωσαν το όνομα heavy metal στην αγαπημένη μουσική μας.
«Μα εμένα η αγαπημένη μου μουσική είναι»… «Μην διακόπτεις σε παρακαλώ» είπε ο σεβάσμιος Φράγκος, ενώ ο Στανής άρχιζε να παίζει στα χέρια του με το κοντό ξιφίδιο επιβολής της τάξης, που είχε πάρει δώρο στην ασχολή αρχιφυλάκων, κατά την αποφοίτησή του, ως πρώτος στη σειρά του. Ο Φράγκος παίρνοντας το ύφους του Jordan Rudess όταν διαφημίζει τα ιντερνετικά του μαθήματα συνέχισε:
«Σύντομα η Ελλάδα δημιούργησε μια κοινωνία πόλεων-κρατών, με διαφορετικά χαρακτηριστικά αντίστοιχα του metal. Ανάλογα με το ποιός ήταν στην κυριαρχία άλλαζε και η διάθεση των πολιτών. Όπως και σήμερα τα μουσικά ρεύματα έρχονται και παρέρχονται δημιουργώντας τις κυρίαρχες τάσεις / μόδες στην μεταλλική σκηνή. Ο τρόπος ζωής και το πολίτευμα καθώς και οι κύριοι εκπρόσωποι κάθε πόλης κράτους, είναι αντίστοιχοι με την μεταλλική παραγωγή.»
«Δηλαδή» είπε με έκπληξη σαν να βρήκε ακκυκλοφόρητο των CELTIC FROST, ο μικρός Τσουρέας, «τι σημαίνει η πόλη-κράτος;»
«Ο όρος πόλη-κράτος χρησιμοποιήθηκε απο τους ιστορικούς για να δηλώσει α) την έννοια του χώρου και ταυτόχρονα β) την οργανωμένη κοινότητα ανθρώπων γύρω από μια εξουσία (θεωρητικά κάτι σαν το Rock Hard με αρχισυντάκτη και συντακτική ομάδα). Η οργάνωση προϋποθέτει την κυριαρχία σε συγκεκριμένο χώρο και την συγκρότηση εξουσίας για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων, πολίτες δηλαδή που συμμετείχαν στην διαχείριση των κοινών και έπαιρναν λήψη αποφάσεων (όπως στα metal σχήματα)» διευκρίνισε ο Καλοσπύρος, πριν συνεχίσει την συγγραφή του νέου του ακυκλοφόρητου βιβλίου, «Άκουγα κι εγώ DREAM THEATER ως άγριο νιάτο», (με πρόλογο του Θανάση Χειμωνά).
Ο Γανίτης συνέχισε την κουβέντα… Η απαραίτητη προυπόθεση για την ύπαρξη της πόλης -κράτους ήταν:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ – ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ («κάτι σαν τη Βενεζουέλα του Μαδούρο», διευκρίνισε ο Λευτέρης…)
«Οι πολίτες αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους υπερασπίζοντας την ελευθερία της πόλης τους (όπου πόλη βάλε μουσικό σχήμα/μουσικό κίνημα, για να δεις την ομοιότητα – βλέπε χοροί στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2015)» σχολίασε ο Τσέλλος.
Τον λόγο ξαναπήρε ο Φράγκος, γιατί ο Τσέλλος έτρωγε μια κιμαδόπιτα, που τον κέρασε μια Λετονή σερβιτόρα με βαριά πρεσβυωπία και δεν πρόλαβε… «Συνέβαλαν στην διακυβέρνηση με νόμους που οι ίδιοι είχαν θεσπίσει για να επιτύχουν την αυτονομία της και συμμετείχαν στην παραγωγή για να καλύψουν τις ανάγκες τους και να ενισχύσουν την αυτάρκεια της πόλης τους. Αυτές οι τρεις βασικές επιδιώξεις-προϋποθέσεις των πολιτών της συνέβαλαν στην ανάπτυξή τους και στην πολιτισμική τους εξέλιξη, αλλά και εμπόδισαν την οργάνωση των Ελλήνων σε ενιαίο κράτος (βλέπε μουσικό είδος) γιατί:
Η αυτονομία-ελευθερία-αυτάρκεια τόνισε το τοπικιστικό πνεύμα της κάθε πόλεως-κράτους και τον έντονο πατριωτισμό της (όπως κάθε μεταλλικό ιδίωμα) ρώτα τους Ζέρη, Μηνιάτη, Νίκα με τις κριτικές τους αν ποτέ θα συμφωνήσουν για το ίδιο άλμπουμ.
Έτσι βρέθηκες εσύ εδώ να συζητάς για ένα κόσμο τόσο όμοιο με όσα άφησες πίσω. Γνώρισες τον παλιό… Τον ξέρεις και εσύ… Όλοι τον ξέρουμε. Όταν επέζησε της επίθεσης των MANOWAR οπαδών, βρέθηκε σε μια άλλη διάσταση, περνώντας την πύλη της πυραμίδας, την πύλη, που πρέπει να βρεις εσύ, για να ξαναγυρίσεις στον κόσμο σου. «Το ξέρω» είπε ο Λευτέρης, «το μικρό μου πόνι αδημονεί να γίνει το δώρο της Νατάσας». Σε αφήνω Σάκη και σε ευχαριστώ για την φώτιση και τη διαφώτιση… Σε αγαπώ όπως θα έλεγε και η Αλιφέρη και σε φιλώ, φεύγω… Έτσι ξεκίνησε η Οδύσσεια του Τσουρέα στον κόσμο του παλαιού.
Λέω να συνεχίσω, μήπως βρω καμία άκρη δήλωσε ο τρομοκρατημένος από τη διαφθορά τη φιλοσοφία και το αντρίκιο παραστατικό Τσουρέας και ρώτησε πότε είχε την επόμενη άμαξα για να φύγει από την πόλη…. «Λέω να πάω μαζί του, γιατί είναι ψάρακας ο μικρός», είπε ο Τσέλλος και το ΤΤ (Τσουρέας, Τσέλλος) ξεκίνησε την ξέφρενη πορεία του σε αναζήτηση της πύλης…
Κεφάλαιο 2 – «Ελευσίνα»
Ο δρόμος προς την Ελευσίνα, ήταν δύσκολος. Χρειάστηκε να απασχολήσει τον ληστή Κλώνη, που για να επιστρέψει στην Μακεδονία, μάζευε τα ναύλα χτυπώντας ανυπεράσπιστους ταξιδιώτες με παλιά άλμπουμ των EXODUS, EXCITER, ότι είχε πρόχειρο. Αν δεν άκουγαν thrash, τους απειλούσε να τραγουδήσει το τελευταίο INFERNAL MAJESTY και όλοι πλην ενός περίεργου αγρίου, με το όνομα Κατινάκης, τρομοκρατούνταν. Εκείνος ρώτησε αν στο τραγούδι περέχονταν και τα τραγούδια του δεύτερου χαμένου ακυκλοφόρητου demo.
Ελευσίνα. Σημαντικά τα Ελευσίνια μυστήρια αποτελούν το άνδρο του dark wave, με τον μυστικισμό, τις τελετές και την αδυναμία να εξελίξουν τον ήχο τους πέραν από τις σκοτεινές αναλαμπές του είδους. Όταν επιτέλους ο Τσουρέας φτάνει έχοντας ακούσει τις thrash κραυγές του Κλόνη, χειρότερες και από σεξουαλική περίπτυξη του φωνακλά Τσέλλου, συναντά τον σκοτεινό ιερέα των μυστηρίων και της πάλης. «Σε περίμενα πιο εύσωμο». «Μα»… ψέλλισε ο Τσουρέας.. «Η πάλη είναι τέχνη και η τέχνη χρειάζεται θυσίες»… «Ποιά πάλη;» ρώτησε ο νεαρός. «Η ταξική; Δεν υπάρχουν τάξεις στην κοινωνία των βαμπίρ, μόνο κάστες και εσύ μόλις μπήκες στην κάστα των δούλων» του είπε με αυστηρή φωνή ο Κόης και πήγε να συνεχίσει την ακρόαση των unplugged KATATONIA που είχε πάρει με ταχυδρομικό κοράκι από τον Δρογγίτη. «Η κατάντια της σημερινής νεολαίας είναι τέτοια που ο Νεργκάλ, θα κάνει το μπαρμπέρικο, κομμωτήριο για τις VIXEN με παιδί για τα θελήματα τον Γανίτη… Μα τον Αγγελόπουλο, τον τραγουδιστή εννοείται, μαύρη είναι η μοίρα μας… Ribeiro» φώναξε και ένας μεγαλόσωμος Ίβηρας σκλάβος εμφανίστηκε στην πόρτα… «Πάρε το νεαρό να ετοιμαστεί για το βραδυνό μυστήριο. Τα γνωστά: εξαγνισμός, πλύσιμο, κλύσμα, και αν δεν βοηθηθεί, υπόθετα γλυκερίνης ανά τέραρτο»… «Μάλιστα δάσκαλε» ψέλλισε με την βαθιά φωνή ο γιγαντόσωμος υπηρέτης… «Τον ακολουθώ από τον σεισμό του 1755 που ισοπέδωσε την πατρίδα μου. Με έκανε να νιώσω σαν το σπίτι μου, με έβαλε να μείνω σε ερείπια και με τάισε μουχλιασμένη φέτα και σκονισμένο ψωμί, ακριβώς όπως στις περιοδείες μας στην Πορτογαλία. Επίσης, μου επέτρεψε να ανάβω το κερί κάθε Σάββατο για να μετρώ όσα δόντια μου έχουν μείνει από την αβιταμίνωση». Ο δάσκαλος Κόης είναι ξεχωριστός… Όταν ολοκληρώθηκε η προετοιμασία, χωρίς τα υπόθετα, απ’ ότι μάθαμε αργότερα, ο Τσουρέας ντυμένος με ένα μαύρο χιτώνα με το σήμα της Αμερικάνικης ομοσπονδίας πάλης κεντημένο με κόκκινη κλωστή, οδηγήθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο. Εκεί υπό το φως των κεριών ο Renkse των KATATONIA απέδιδε ακουστικά μια σειρά γνωστών τραγουδιών του σχήματος αλλά και Καζαντζίδη (προσωπική αγάπη του Δασκάλου), ενώ ο Κόης θώπευε μια σειρά από ελαφρά ενδεδυμένες αθλήτριες της πάλης, σκλάβες προερχόμενες από το Νέο Κόσμο. Ο Τσουρέας εντυπωσιάστηκε απο τον μυστικισμό της τελετής, την προσήλωση του δασκάλου στις καμπύλες των αθλητριών και μαγεύτηκε απο την φωνή του τραγουδιστή. Η μελαγχολία του βορρά άγγιξε την ψυχή του, όπως η Μποφίλιου υμνεί τον έρωτα και ο Δεληβοριάς τους καθρέφτες… Ο βόρειος άνεμος πάγωσε τα πάντα… Ο Τσέλλος πετάχτηκε από τα σκοτεινά τραγουδώντας τη «Λόλα» του Μαραβέγια και με μια κίνηση καράτε απο τον Δρ. Ζιβέγγο, έριξε αναίσθητο τον Ribeiro άρπαξε τον Τσουρέα και του φώναξε, «Μόλις πρόλαβα»… Ο Κόης εξαλλος, έγραψε γράμμα στην Αθηναϊκή δημοκρατία και ειδικά στην φυλή του Φράγκου, κατηγορώντας τους για ασέβεια, αλλά ο Λευτέρης είχε γλυτώσει… «Είσαι τυχερός φίλε», του είπε ο Τσέλλος, «παρατήρησα ότι ετοίμαζαν κάτι που έμοιαζε με το “Madam guillotine” των TOKYO BLADE ενώ ένας τύπος που έμοιαζε να έχει βγει απο το εξώφυλλο των HEAVY LOAD (αν τους είχες δει, ξέρεις τι δεν είχες χάσει τόσα χρόνια) ή από το κοινό του Keep It True έκοβε βόλτες με ένα διπλό πέλεκι. Όπως άκουσα να λέει στον Ίβηρα, ο Κόης σε είχε για θυσία στους χθόνιους θεούς, μήπως και δώσουν έμπνευση στον Eldritch (SISTERS OF MERCY) να βγάλει νέο άλμπουμ». «Όντως φτηνά την γλύτωσα», είπε Λευτέρης… «Είσαι τρου ρε φίλε, πραγματικά τρου», ενώ στον ορίζοντα ξεπρόβαλλε η Αργολική κοιλάδα…
Κεφάλαιο 3 – «Άργος»
Ο δρόμος της επιστροφής στην Στερεά Ελλάδα, περιέχει την επίσκεψη στο Άργος, μια πόλη χαμένη στις παραδόσεις του Νότου, της Ελλάδας, της Πελοποννήσου. Άργος, πατρίδα του Southern rock, λόγω θέσης στον Νότο της Ελλάδος, με επιδραστικότητα στις γύρω περιοχές, φανατικό κοινό, αλλά μικρό βεληνεκές. Τίμιο, επαρχιακό Νότιο ροκ, μεστωμένο στις εύφορες κοιλάδες της Αργολίδας. Οι σημαίες με τα δεκατρία αστέρια και το τοπικό ουίσκι, που κάποιοι αποκαλούν τσίπουρο, δημιουργούν τις βάσεις, που αργότερα, πολλούς αιώνες μετά θα εμπνεύσουν το “Argus” των WISHBONE ASH, αλλά και ολόκληρο το Νότιο ροκ κίνημα με τραγούδια σαν τα “Dreams I’ll never see”, “Fall of the peace makers”, “Devil’s Canyon”, “Last rebel” και άλλα που μόνο στο Άργος ακούγονται. Ο συνδυασμός κοντού χιτώνα για να καβαλάνε τα άλογα, η γνωστή μόδα Σειρηνάκη, με καουμπόικη μπότα με σπιρούνι και pick up κάρο, δηλαδή κάρο με ενσωματωμένο πικάπ, έχει κάνει το Άργος ιδανική έμπνευση στους Hanna/Barbera για τους Flinstones. Ο τοπικός τύραννος, Μπασμπαγιάννης, εικάζεται ότι είχε διατελέσει τρόφιμος σχολής δημιουργικής γραφής μαζί με τον υπεύθυνο καλλιτεχνικών της πόλης τον ιδρυτή του συλλόγου μουσικής εκπαίδευσης «Η πτήση του Πήγασου», Γιώργο Πολιτόπουλο. Οι δύο τους κάθε καλοκαίρι διογανώνουν το Argos New long Fest με σχήματα από όλες τις πόλεις της Ελλάδας αλλά και βαρβαρικές πόλεις και περιοχές, με Σκύθες metallers, Ιλλύριους Σκορπιούς, Κέλτες «Σιδηρούς Παρθένες» . Η υπερβολική χρήση σκλάβων, από γειτονικές περιοχές, αλλά και το οξύθυμο του ηγεμόνα, έχουν κάνει το Άργος περιοχή προς αποφυγή. Στην προσωπική φρουρά του Μπασμπαγιάννη, είχε διατελέσει μέλος ο Τσέλλος, μέχρι να εμπλακεί σε ερωτοτροπίες με τον βασιλικό ίππο και να συλληφθεί σε τοπικό καπηλειό, να πίνει ποσότητες τοπικού ποτού παραγώμενου από κριθάρι και ζυμωμένου σε βαρέλια πεντηκονταετίας, λάφυρα από συγκρούσεις με γειτονικές πόλεις. Η έλλειψη ανδροπρεπούς μύστακα από τον Τσουρέα, δημιουργεί εξ αρχής θέμα στην συνάντηση του με τον Τύραννο Μπασμπαγιάνη. Η άγνοια των κανόνων Νότιας ευγένειας και ο ρατσισμός του μαυρομέταλλου Τσουρέα για το Νότιο σύστημα αξιών, δημιουργεί ένταση και σκέψεις να τον κάνουν παράδειγμα κατά το μοντέλο της Levis, διαχωρισμός σώματος από δύο άλογα. Τελικά πρυτανεύει η λογική και η χρυσή τομή βρίσκεται στους CRIPPLED BLACK PHOENIX το σχήμα που συνδυάζει stoner/southern και extreme metal στο ίδιο μουσικό ηχοσύστημα. Η ειρηνική συνύπαρξη, θα διακοπεί, μετά την ερώτηση του Τσουρέα για την πύλη που θα τον οδηγήσει σε ένα κόσμο, που όπως ο ίδιος δηλώνει, απεχθάνεται την σημαία του Νότου. Σεβόμενος τα της Νότιας φιλοξενίας, ο Μπασμπαγιάννης θα του επιβάλλει απλά την ακρόαση του “One more from the road” στην extended έκδοση του πριν τον στείλει southern by the grace of God, υπό το βλέμμα του άγρυπνου Πήγασου του Πολιτόπουλου. Ο πιστός Τσέλλος ακολουθεί, προστάτης του μικρού Λευτέρη στον δρόμο για τη Σπάρτη.
Κεφάλαιο 4 – «Σπάρτη»
Οι πληροφορίες ότι υπάρχει μια άλλη οργανωμένη πόλη, αντίστοιχη της Αθήνας, τον ώθησαν μαζί με τη φωνή στο μυαλό του, που του έλεγε “Each dawn I die” να πάει προς την εύφορη κοιλάδα του Ευρώτα. Γυμνασμένα παλικάρια, αθλούνταν καθώς οι είλωτες καλλιεργούσαν τη γη, για να θρέψουν τους «τεμπέληδες» της εύφορης κοιλαδας . Η κάθοδός του στην Σπάρτη, τον γέμισε power metal αρώματα και εικόνες. Αμέσως σκέφτηκε κοιτάζοντας τον Τσέλλο πόσο ευνουχισμένος έπρεπε να νιώθει στην παρακμιακή Αθήνα. Από την άλλη πλευρά, η Σπάρτη με το λιτό αλλά οργανωμένο, μονολιθικό σύστημα της, είναι η πατρίδα των BLACK SABBATH και της σχολής του σκληρού ήχου του Doom.
SABBATH, CATHEDRAL, OBSESSED, PENTAGRAM, ταιριάζουν απόλυτα με το μοναστικό ύφος των Σπαρτιατών ενώ οι CANDLEMASS, είναι η ιδανική υπόκρουση για το «ταν ή επί τας». Μέρος του πολεμικού power metal, θα έρθει από την ίδια πόλη, όταν γνωρίσει το Περσικό χρυσάφι και μπει στους πολέμους εξουσίας. Έτσι εξηγούνται οι διάφοροι SABATON, AMON AMARTH κτλπ. Περνώντας ανάμεσα από τους στρατώνες και τα κοινοβιακά γεύματα, θαύμασε την οργάνωση, που είχε σκοπό να προτείνει στη Νατάσα για την μελλοντική επανάσταση, ενώ άκουγε τον Γρηγόρη Μπαξεβανίδη να του εξηγεί τη διαφορά US και power metal και πως οι Αθηναίοι σαν τον Τσέλλο, το είχαν εκφυλίσει με παιδικές μελωδίες και underground γρυλίσματα, για να υμνούνται τα παραμύθια που τους διάβαζαν στην κούνια. Το US Power metal (ειδικά σχήματα τύπου MANOWAR, LIEGE LORD, SAVAGE GRACE, OMEN) έχει την εξέχουσα θέση του, στην Σπάρτη των πρώτων χρόνων αλλά και μέρος του ανήκει στην λοξή φάλαγγα των Μακεδόνων, περισσότερο όμως ταιριάζει στην εποχή των Δωριέων και Αχαιών και τις συγκρούσεις με τους Τρώες.
Ειδική αναφορά έκανε σε μια μάστιγα με τον τίτλο beast. BATTLE BEAST, BEAST IN BLΑCK, την περίφημη νόσο του “Number of the beast”, που εμφανίζοταν σε ορισμένους MAIDEN οπαδούς με στερητικά σύνδρομα και αυξημένη τεστοστερόνη. Στη συνέχεια ξεναγήθηκε στα σπαρτιάτικα στούντιο, λιτά, δωρικά όπου ηχογραφούσε ο εκ Βορρά ορμώμενος αρπιστής/κιθαρωδός Gus G το νέο του πόνημα με τίτλο “Primordial”, συνέχεια του περυσινού “Immortals”. Πιο δίπλα ο Chastain με την Leather Leone σε νέα δερμάτινα συνολάκια, επανηχογαφούν κλασικές συνθέσεις, προς τέρψη του Μπαξεβανίδη που τους αναγορεύει σε επίτιμους πολίτες της Λακωνίας. Η Λακωνική Leather αρκείται να κοιτάξει τον Μπαξεβανίδη με το γνωστό σπινθηροβόλο βλέμμα της για να τον βυθίσει στην περισυλλογή καθώς αργότερα το ίδο βράδυ καθαρίζει την πανοπλία του με γυαλιστικό και σιγοτραγουδά με τον Μπαξεβανίδη ολόκληρο το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ.
O Τσουρέας αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα της χαμένης πληροφορίας, που θα τον οδηγήσει στην φυσική του θέση που κινδυνεύει λόγω παρατεταμένης απουσίας και τιμωρείται στον σκληρό καπιταλιστικό κόσμο, δεν θα λυθεί με τους στρατόκρατες Σπαρτιάτες και όταν ακούει για τα μαύρα σκοτάδια του Καιάδα, προτιμά να φύγει χωρίς να αποχαιρετήσει νύχτα. Ο Τσέλλος, ακολουθεί ενώ έχει ξεκινήσει εντατικό πρόγραμμα εκγύμνασης, για να είναι fit όπως ο Σπαρτιάτες… Η μυρωδιά του Μεσσηνιακου χόρτου και της φρεσκοκομμένης ελιάς, θα τους αγγίξει σύντομα.
Κεφάλαιο 5 – «Μεσσηνία»
Η φυγή του Τσουρέα από την Σπάρτη, μπορεί να τον γλύτωσε από τα χορωδιακά φωνητικά της μάχης του νέου άλμπουμ των SABATON – “A call to re-enlist” τον οδήγησαν όμως, μαζί με τον λαδωμένο με ελαιόλαδο κατά την τελευταία μόδα στην Αθήνα, Τσέλλο κατευθείαν στη Μεσσηνία, με το φημισμένο αντάρτικο του Πάμισου (γνωστό ποτάμι με φυτείες θεραπευτικών φυτών, ενίοτε κι αναψυχής) που λατρεύει τους Wyndorf, Wino, HAWKWIND από τους αρχαίους χρόνους, ως θεούς του σύννεφου (Ντουμάνι). Αντίστοιχα λοιπόν το stoner rock έχει τις ρίζες του στην ανυπότακτη Μεσσήνη, που ουκ ολίγες φορές ξεσηκώθηκε κατά των Σπαρτιατών. Αλλά ο μονολιθικός heavy ήχος του σε συνδυασμό με τα χόρτα της μεσσηνιακής γης, έδωσαν το stoner του αντάρτικου ψυχισμού των Μεσσηνίων ηρώων, που μένουν προσκολλημένοι στην επιλογή, αργός ήχος, μακρόσυρτα σόλο και μεσσηνιακό χόρτο. Η συνάντηση με τον Ζέρη και τον Παπαευθυμίου κάτω από ένα δέντρο, να φυλάνε τον ορίζοντα με γυάλινο μάτι, γένια δέκα ημερών κι ένα ταψί γαλακτομπούρεκα δίπλα, τον θορύβησε. Μεγαλιθικά riff ακούγονταν από τα γειτονικά βουνά μαζί με βουητά κατεδαφίσεων από γειτονικό νταμάρι, αλλά τα δύο παλικάρια μελετούσαν το Κάμα Σούτρα με εικονογράφηση από τον Ρόδιο Σειρηνάκη, (μια σπάνια έκδοση, που στον 21ο αιώνα μετασχηματίστηκε από συνωνόματό του σε ταινίες ποιότητας) και φιλοσοφούσαν για τον αν το “Silver machine” θα ήταν καλύτερο με ή χωρίς τον Lemmy. Γύρω τους σάπιζαν ακόμη οι ελιές που είχαν δεσμευτεί να μαζέψουν τον περυσινό χειμώνα, όταν και «χάθηκαν» στη σκέψη της επανασύνδεσης της αυθεντικής σύνδεσης των OBSESSED. Η φωνή του Τσουρέα ακούστηκε, σαν κεραυνός στην απόλυτη ησυχία της ηρεμίας τους και τους θορύβησε… «Αστυνομία», φώναξε έντρομος ο Ζέρης, «Χωροφυλακή» ο Παπαευθυμίου, «Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων» ψέλλισε ο Τσουρέας και ξαφνικά όλα καθάρισαν. Οι τρεις τους κοιτάχτηκαν (ο Τσέλλος, έστριβε ένα τσιγάρο, για αγχολυτικό) και κάτω από τον καυτό μεσσηνιακό ήλιο, οι φλέβες στα κρανία τους, το μόνο πράγμα που οξυγωνόνταν κανονικά χτύπησαν δυνατά…
Η φωνή έφτασε ουρανομήκης στον γειτονικό Ταΰγετο… «Χόρτο μαγικό, ΠΑΟ, θρησκεία, μόνιμη αφραγκία» και δάκρυα κύλησαν στα μάτια τους ενθυμούμενοι τους Βάντσικ, Βαζέχα, Δώνη στο Άμστερνταμ που σχηματίζονταν πάνω στα σύννεφα που κοσμούσαν τον γαλάζιο μεσσηνιακό ουρανό. «Αδέρφια μου» είπε ο Τσουρέας, «πρωτάθλημα ποτέ ξανά στον Πειραιά και σίγουρα όχι στην Λεωφόρο» πρόσθεσε ο Παπαευθυμίου, ταραγμένος από την επιφοίτηση που έφερε η φιγούρα του μικρακωμένου ΙΤ τεχνικού… «Τι θέλεις;» τον ρώτησε. «Εμείς περιμένουμε το “Mindfucker” των MONSTER MAGNET και μέχρι τότε διαβάζουμε Ελληνικά μεταλλικά περιοδικά για να ανακαλύψουμε άγνωστα σχήματα της Σουηδικής stoner σκηνής που θα συνοδεύσουν τον διαλογισμό μας στο καπνιστήριο της φύσης… Εσύ ποιος είσαι;» είπε ο Ζέρης. «Μου θυμίζεις έναν ηλικωμένο που έκανα φυσιοθεραπεία και ξεχνούσε τους πόνους, λόγω Αλτσχάιμερ… Εσύ είσαι λίγο πιο νέος δεν είσαι αυτός. Όχι, είσαι πιο ψηλός… και φαίνεσαι πιο αθλητικός»… «Είναι από το κυνήγι των άλμπουμ στα υπαίθρια δισκάδικα», απάντησε ο Τσουρέας… «Ψάχνω την πύλη». «Μη συνεχίζεις» διέκοψε ο Παπαευθυμίου, «μου χαλάς την ντάγκλα και για πύλες, stargate και λοιπή κουλτούρα, πρέπει να βρεις τον Βασιλάκο, τον γνωστό μουσικό και κινηματογραφικό κριτικό. Κάτσε μαζί μας να κεράσουμε λίγες ελιές, λίγο ψωμί, με λάδι και ένα τσιγάρο και άμε στην ευχή του Brant Bjork». Η παρέα άκουσε το νέο άλμπουμ των SHINING, σχολίασε το Νορβηγικό underground και αποχαιρέτησε τον Τσουρέα, με τουλουμπάκια στο στόμα, γιατί είχε έρθει μια υπογλυκαιμία. «Όταν βγει το MONSTER MAGNET, ξαναπέρνα»… Η φωνή χάθηκε στο κύμα της θερμικής ενέργειας, που εκλύονταν από τα απανωτά τσιγάρα και τις θερμανικές αλοιφές του Ζέρη…Το τριφύλι έδυε στην Μεσσηνία, καθώς η Γ’ Εθνική αναδύονταν σαν τέρας από κακό τσιγάρο στα όνειρα των δύο stone heads. Ο Τσέλλος ακολουθούσε, χαμένος στα όνειρα για την επερχόμενη περιοδεία των MANILLA ROAD που θα περνούσε απ’ όλη την Μέση Ανατολή και ίσως την Αθήνα.
Κεφάλαιο 6 – «Ήλιδα»
Το μοναχικό ταξίδι του Λευτέρη, ο Τσέλλος ως γνήσιος σωματοφύλακας, δεν μιλά, προστατεύει (τι να πει άλλωστε ο συγκεκριμένος), παρέα με ένα μικρό πόνι και την εικόνα της συντρόφισσας Νατάσας χαραγμένης στο μυαλό του, σαν τα τατουάζ του Ron Young (LITTLE CAESAR) ανεξίτηλα τον φέρνει στην Ήλιδα. Απαλλαγμένη, απομονωμένη από έντονες ενοχλήσεις από τον μοντέρνο τρόπο ζωής αποτελεί κομμάτι του stoner κινήματος της αναβίωσης των 70’s, προσαρμοσμένη στην πολιτική της αποστασιοποίησης και της λατρείας του αρχέγονου χόρτου. Το retro rock κίνημα έχει εδώ τις ρίζες του, με στοιχεία Νότου όπως άλλωστε όλο το Πελοποννησιακό σύμπλεγμα. Ο τοπικός άρχοντας, Θάνος Κολοκυθάς, χαμένος στα γένια του, μετρά στον άβακα το ολοένα και αυξανόμενο βιός του και ιδρύει την πρώτη αγροτική συνεταιριστική τράπεζα με έναν και μόνο πελάτη, ιδιοκτήτη και ταμεία: τον ίδιον!!! Με μια μεγάλη δόση από BLUES PILLS, MONSTER MAGNET, PINK FLOYD, CATHEDRAL, ο αναρχικός τραπεζίτης, χαλαρώνει δίπλα στην θάλασσα, κοιτώντας το άπειρο και δημιουργώντας νέους συνδυασμούς αριθμών και γραμμάτων για το χρηματοκιβώτιό του. Η παρουσία του Τσουρέα διαταράσσει την ηρεμία του αλλά όχι και την χαμένη από καιρό πνευματική του διαύγεια. Οι λιγοστοί κάτοικοι της Ήλιδας, λανσάρουν την χλαμύδα/χιτώνα καμπάνα, το στέτσον ψάθινο βέβαια και τραγουδάνε Μάνο Λοΐζο και MOTORHEAD με προφορά αντάξια του Ενός και Μοναδικού Αλέξη. Ξεχασμένοι στην άκρη της Πελοποννήσου, κατέχουν το μυστικό της επιβίωσης των νεκροζώντανων, καταναλώνουν ελάχιστα και παράγουν ακόμη λιγότερα. Λέγεται ότι γενετικά αγγίζουν τους Μεσσήνιους Ζέρη και Παπαευθυμίου, αλλά στην πραγματικότητα η εγκεφαλική τους κατάσταση παραπέμπει σε Εκείνον… Αυτόν που οδήγησε τον Τσουρέα στην μεταφορά στον κόσμο του σήμερα… Η προσπάθεια επικοινωνίας με τον Κολοκυθά πέφτει στο κενό, καθώς προτιμά να μετρά τα αγαθά που αποκτά από το ανταλλακτικό εμπόριο του, παρά να απαντήσει στις ερωτήσεις του Τσουρέα, για την πιθανή ύπαρξη πύλης στον χωροχρόνο. Η πολιτική του Τσέλλου που περιλαμβάνει ξυλοδαρμό και βασανιστήρια με άκουσμα των απάντων της δουλειάς του Tobias Sammet, απορρίπτεται ως ριζοσπαστική και φασιστική. Το δίδυμο αναχωρεί αφού πρώτα έχουν ληστέψει το χρηματοκιβώτιο του Κολοκυθά, αποσπώντας τρία τσιγάρα, δύο κεφάλια τυρί και ένα ξυραφάκι στομωμένο, από την αχρηστία.Το χρησιμοποιεί ο Τσέλλος για να διατηρεί το τέλειο του σώμα, σε πλήρη ανδροπρεπή αποτρίχωση.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
(σε λίγες μέρες ακολουθεί και το δεύτερο μέρος!!!)
