Αυτό που ζήσαμε πέρυσι στην Μαλακάσα στα πλαίσια του Rockwave Festival, ήταν από τα πιο σημαντικά γεγονότα στα συναυλιακά δρώμενα της χώρα μας. Ανεξάρτητα από το επίπεδο της διοργάνωσης και τα πολλά προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, που όλα έχουν αναφερθεί και μάλιστα στο Rock Hard είχε ανέβει σχετικό άρθρο και για αυτό δεν θα αναφερθούν αυτά τα προβλήματα εδώ, τα συγκροτήματα που είδαμε πέρυσι δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι θα τα δούμε μέσα σε ένα διήμερο. Αν το σκεφτούμε, η ζωντανή ιστορία του heavy metal παρέλασε από την Μαλακάσα, συγκινώντας μικρούς και μεγάλους. Μια διοργάνωση, υπενθυμίζω, που έσπασε ρεκόρ προσέλευσης κόσμου στις metal συναυλίες εντός συνόρων, προσελκύοντας κόσμο με τα τεράστια ονόματα των IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, ACCEPT και SAXON αλλά και με συγκροτήματα που κάνουν σεισμό στο εξωτερικό όπως οι VOLBEAT και οι SABATON.
Δεν πέρασαν πολλοί μήνες και εν μέσω του παγωμένου χειμώνα, έχουμε αρχίσει να νιώθουμε τον συναυλιακό καύσωνα του καλοκαιριού και όχι άδικα, αφού οι ανακοινώσεις των συγκροτημάτων που θα μας επισκεφτούν φέτος διαδέχονται η μία την άλλη. Πείτε με περίεργο, αλλά ο οργασμός των ανακοινώσεων αυτών μου έχει δημιουργήσει ορισμένους προβληματισμούς.
Η γκρίνια γενικότερα είναι κάτι το οποίο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Γκρινιάζουμε όταν μας φέρνουν τα ίδια και τα ίδια για αυτό δεν πάμε σε συναυλίες. Γκρινιάζουμε όταν έρχονται νέες μπάντες που βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή τους γιατί δεν μας αρέσουν, δεν είναι του γούστου μας, δεν μας αρέσουν οι μάπες τους και πάλι θα πάμε 200 – 300 να τους δούμε. Γκρινιάζουμε για τις τιμές των εισιτηρίων, όταν πολλές φορές έρχονται συγκροτήματα με χαμηλότερη τιμή από ότι στην Ευρώπη. Γκρινιάζουμε όταν υπάρχει ξεραΐλα και δεν έρχεται κανείς, κάτι που είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή που και κλασικές μπάντες έρχονται, από τις λεγόμενες μεγάλες, και νέες ανερχόμενες με πιο μοντέρνο ήχο, αλλά και με μεγάλη συχνότητα σαν να γίναμε ξαφνικά Γερμανία!
Σε αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθούμε πως λόγω της οικονομικής κρίσης, που διαμόρφωσε πολλές καταστάσεις, αλλά και πολλών άλλων διάφορων αιτιών, περάσαμε από ένα διάστημα όπου μία συναυλία των IRON MAIDEN ή των DREAM THEATER φαινόταν σαν όνειρο θερινής νυκτός. Από το στάδιο αυτό έχουμε φτάσει σε ένα σημείο υπερβολής, με πολλές διαφορετικές συναυλίες, μεγάλων και σημαντικών ονομάτων, μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Θα αναρωτηθεί κανείς τι μύγα με τσίμπησε και με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί γιατί είμαι ένας οπαδός και εραστής της μουσικής αυτής, που θέλω να πάω σε όλες τις μπάντες που έχουν ανακοινωθεί και μάλλον θα πρέπει να πουλήσω το νεφρό μου για να το καταφέρω.
Από τον Ψαραντώνη και την Lana Del Rey στην Μαλακάσα, φτάσαμε στο περυσινό διήμερο φεστιβάλ (καλά μέχρι εδώ) και φέτος έχουμε: MANOWAR (Release festival 14 Ιουνίου), ALICE IN CHAINS (Release festival 24 Ιουνίου), DISTURBED (Release festival 30 Ιουνίου), DREAM THEATER (Dream fest 2 Ιουλίου), LAMB OF GOD (3 Ιουλίου), SLAYER – ROTTING CHRIST (Athens rocks 13 Ιουλίου), χωρίς να υπολογίσουμε το Chania Rock Festival που είναι εκτός Αθήνας και ότι δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα, που δεν ξέρουμε αν τα συγκροτήματα αυτά, όποια είναι, αν θα παίξουν μόνα τους ή θα προστεθούν κάτω από τα αναγραφόμενα.
Το να στηρίζουμε την μουσική πηγαίνοντας σε συναυλίες και αγοράζοντας δίσκους για εμένα είναι κάτι φυσιολογικό. Τα οικονομικά δεδομένα για τον κάθε ένα από εμάς είναι διαφορετικά, οπότε όλοι πράττουν ανάλογα με ότι μπορούν να κάνουν. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτούς που έχουν αποψάρα για ένα νέο άλμπουμ ή για ένα συγκρότημα έχοντας ακούσει από το youtube ένα μόνο τραγούδι. Ούτε όσους παραπονιούνται για τις συναυλίες και η τελευταία φορά που πήγαν σε ένα live ήταν στο Ρόδον. Μπορώ όμως να δικαιολογήσω αυτούς που φέτος θα διαλέξουν την μία ή τις δύο συναυλίες που θα πάνε, γιατί από την στιγμή που αυτά τα συγκροτήματα έρχονται διάσπαρτα, για κάθε ένα από τα παραπάνω live θα πρέπει να πληρωθεί ξεχωριστό εισιτήριο. Δεν προσπαθώ να ρίξω την ευθύνη στους διοργανωτές, τους οποίους ομολογώ πως τους βγάζω το καπέλο με την προσπάθεια να φέρουν όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που αγαπάμε, αλλά η Ελλάδα του 2019 θεωρώ πως δεν είναι ακόμα έτοιμη να υποστηρίξει τόσες πολλές συναυλίες και ο λόγος φυσικά είναι πως μαθηματικά κάποια θα πατώσει. Μακάρι να διαψευστώ γιατί ευχή όλων μας είναι να γίνονται συναυλίες και ο κόσμος να στηρίζει. Μπορούμε να κάνουμε άπειρες συζητήσεις για live που έγιναν και ήταν απογοητευτική η προσέλευση, όπως μπορούμε να πούμε ότι έχουμε γυρίσει ως κοινό την πλάτη μας αρκετές φορές. Εδώ όμως αντιμετωπίζουμε μία κατάσταση που και να θέλουμε να στηρίξουμε, δεν μπορούμε να το καταφέρουμε. Θα είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα και άδικο, αν σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω προγραμματισμένες εμφανίσεις η προσέλευση κινηθεί σε χαμηλά επίπεδα. Ανεξαρτήτως γούστου, δεν αξίζει σε κανέναν τους. Αλλά δυστυχώς δεν πιστεύω πως θα μπορέσει ο κόσμος να ανταποκριθεί και είναι φυσιολογικό. Οι οικονομικές δυσκολίες είναι γνωστές και μαζί με την ήδη υπάρχουσα νοοτροπία πολύ φοβάμαι πως στο ουτοπικό αυτό καλοκαίρι, δεν θα είναι όλες οι συναυλίες επιτυχημένες.
Η περσινή σαιζόν έδειξε τον δρόμο. Ο κόσμος έδωσε δυναμικό παρόν και ας μην ήταν όλοι οι παρευρισκόμενοι του heavy metal κύκλου. Αυτό που χρειαζόταν να γίνει ήταν να δοθεί περισσότερη προσοχή στην διοργάνωση και στην ασφάλεια. Φέτος πάλι βλέπουμε σημαντικά ονόματα του χώρου και αυτό είναι πολύ θετικό. Μακάρι να μπορέσουν οι συναυλιακοί χώροι να γεμίσουν από κόσμο και να βιώσουμε πάλι εμπειρίες που θα τις θυμόμαστε για μια ζωή. Έτσι όπως πάει όμως η κατάσταση, επιφυλάσσομαι…
Δημήτρης Μπούκης
