a
Υπάρχουν συγκροτήματα τα οποία χαρακτηρίζονται διεθνώς ως “one hit wonder”, διότι ότι και να έκαναν στην καριέρα τους, έγιναν διάσημα από ένα και μόνο τραγούδι στο ευρύ κοινό. Και υπάρχουν δεκάδες τέτοια παραδείγματα. Δεν έχει καμία σημασία η προηγούμενη ή η επόμενη δισκογραφία τους, δεν έχει καμία σημασία η ποιότητά τους, δεν έχει καμία σημασία εάν έχουν πολύ καλύτερα τραγούδια, εν κατακλείδι δεν έχει σημασία τίποτα. Εκτός από αυτή τη μία στιγμή της μουσικής τους πορείας η οποία τους οδήγησε στην κορυφή, τους άφησε στην ιστορία και ένα συγκεκριμένο τραγούδι τους, το έμαθε όλος ο κόσμος, ακόμα και εάν δεν έμαθε ποτέ ούτε καν ούτε το όνομα της μπάντας.
Θέλετε μερικά παραδείγματα; BARCLEY JAMES HARVEST – “Poor man’s moody blues”, STYX – “Boat on the river”, RAM JAM – “Black Betty”, MOUNTAIN – “Mississippi Queen”, SNIFF ‘N’ THE TEARS – “Driver’s Seat”, CUTTING CREW – “I just died in your arms tonight”, THE KNACK – “My Sharona”, GEORGIA SATELLITES – “Keep Your Hands to Yourself”, EUROPE – “The final countdown”, COCKNEY REBEL – “Sebastian” και για να έρθουμε στα δικά μας PAVLOV’S DOG – “Julia” ένα από τα μεγαλύτερα one hit wonder songs ειδικά για την Ελλάδα. Μπορεί ο φίλος σας που γουστάρει Φουρέιρα να μην έμαθε ποτέ τον David Surkamp και τους PAVLOV’S DOG αλλά το “Julia” το γνωρίζει, όπως το γνωρίζει και η ξαδέρφη σας στο χωριό που ακούει κλαρίνα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είτε το θέλουμε είτε όχι, το “Julia” είναι μια από τις μπαλάντες που στην Ελλάδα απέκτησε μυθικές διαστάσεις. Τοι ακούς πάντα στο ράδιο, το έβρισκες πάντα σε μουσικές συλλογές, έμπαινε πάντα στα πάρτι, ήταν και είναι τραγούδι ομογάλακτο του “Holiday”, του “Epitaph”, του “Soldier of fortune”, του “Temple of the king” και του “Dust in the wind”.
Λόγω όμως του “Julia” και όλοι εμείς ασχοληθήκαμε με την μπάντα, η αλήθεια να λέγεται και όποιος σας πει ότι άκουσε πχ πρώτα το “Late November”, είναι μεγάλος …όφις!!! Όπως επίσης αλήθεια είναι πως οι PAVLOV’S DOG έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό, η οποία ξεπερνάει το συνηθισμένο ενδιαφέρον για συγκροτήματα, σχετικά μικρού βεληνεκούς και αυτό το λέω γιατί μπορεί να μην έγιναν SCORPIONS ή URIAH HEEP για εμάς, αλλά έχουν έρθει άλλες 4 φορές για live στην Ελλάδα και πάντα οι χώροι είναι γεμάτοι! Γιατί πάντα σε ροκ σταθμούς θα τους ακούσουμε στο play list, γιατί πάντα το “Song dance” θα ακουστεί στα ροκάδικα και πάντα σε μια κουβέντα μόλις αναφερθούν όλοι θα μιλήσουν με σεβασμό γι’ αυτούς.
Στη χώρα μας δεν νοείται να είσαι ροκάς ή ακόμα και μεταλλάς χωρίς να αποτίνεις φόρο τιμής σε αυτή τη μπάντα. Και είναι σωστό. Οι PAVLOV’S DOG, με τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, πάντα ήταν το κρυφό διαμάντι, αυτό το περίφημο άγνωστο αλλά καταπληκτικό συγκρότημα στις δισκοθήκες των μεγαλύτερών μας για το οποίο ήταν υπερήφανοι. Ήταν η περίπτωση «Ρε πιτσιρίκο, ποιο “Julia”, για άκου και αυτό εδώ», η περίπτωση «Καλοί οι DEEP PURPLE, αλλά αυτοί εδώ δεν παίζουν σαν κανέναν άλλον», η περίπτωση που όταν έμπαινες σε ένα δισκάδικο και ήθελες κάτι πιο ψαγμένο, αυτοί ήταν από τις πρώτες επιλογές που σου έδιναν. Και πανάθεμά με, ήταν ακριβώς αυτές όλες οι περιπτώσεις! Ήταν τόσο καλοί, τόσο διαφορετικοί, με τόσα ωραία τραγούδια και σε άρπαζαν πάντα από τα μούτρα με τις πρωτότυπες και πανέξυπνες ενορχηστρώσεις τους. Πιο πλούσιοι από τους KANSAS, πιο τσαχπίνηδες από τους URIAH HEEP, ψαγμένοι σαν τους LUCIFER’S FRIEND και ξαδέρφια των SUPERTRAMP, κοίταξαν στα μάτια τους JETHRO TULL και όταν θέλανε (πιο σπάνια) ήταν δυναμικοί σαν τους DEEP PURPLE. Η ιδιαίτερη μουσική τους πρόταση είναι μια μοναδική μίξη progressive και art rock, έχει folk περάσματα, κλασική μουσική με την χρήση πιάνου και βιολιού, πολύ λυρισμό και φοβερές μελωδίες σε συνδυασμό με την πολλές φορές δραματική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν.
Από την άλλη η φήμη τους διαδόθηκε εδώ στην χώρα μας και για ακόμα μερικούς λόγους. Fake news που λέμε και στο χωριό μου. Πρώτον ότι είχαν γυναίκα τραγουδιστή και για πολλά χρόνια οι επιφανειακοί ακροατές αυτό το είχαν για δεδομένο. Δεύτερον ότι ο David Surkamp αυτοκτόνησε από τον καημό του για την Julia! Αυτό το δεύτερο για να σας πω τη πάσα αλήθεια, θυμάμαι τον εαυτό μου να το λέει πολλές φορές σε παρέες, όταν ήθελα, μικρός, να κάνω τον ψαγμένο και τον γνώστη, ή όταν ήθελα να κάνω εντύπωση τέλος πάντων… Αυτές οι φήμες όμως βοήθησαν την υστεροφημία τους στην Ελλάδα με αποτέλεσμα γύρω από την μπάντα να κτίσουμε έστω και με αθώα ψέματα (όπως φυσικά αποδείχτηκε εκ των υστέρων) έναν θρύλο.
Οι PAVLOV’S DOG για δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν η μυστηριώδης και χαμένη μπάντα με το “Julia” και τα καταπληκτικά άλλα τραγούδια τους τα οποία ήταν όμως μόνο για τους πιο ψαγμένους. Ένα κρυφό μικρό ιερό ροκ δισκοπότηρο. Αν και δεν φυσικά έφτασαν ποτέ το επίπεδο εμπορικής επιτυχίας άλλων συγκροτημάτων, παρέμειναν πιστοί στο ιδιαίτερο και πρωτότυπο ύφος τους και αυτή η αυθεντικότητα τους έκανε ακόμα πιο αγαπητούς στους Έλληνες οπαδούς τους. Ένα συγκρότημα που, παρά τις δυσκολίες και τις αναποδιές που βρήκε στον δρόμο του, κατάφερε να δημιουργήσει ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ήχο, πολύ κοντινό στα ροκ γούστα του Ελληνικού κοινού το οποίο εκτίμησε αυτή τη μοναδικότητα τους και συνεχίζει να κάνει το ίδιο μέχρι και σήμερα.
Οι PAVLOV’S DOG για εμάς εδώ στην Ελλάδα έχουν όλο τον ρομαντισμό των ‘70s ακόμα, έχουν όλο το ροκ μυστήριο μιας μοναδικής (σχεδόν underground) μπάντας, έχουν ένα κομμάτι της εφηβείας του Έλληνα ροκά που ποτέ δεν το απόβαλε μέσα από την ψυχή του. Έχουν όλη την αγνότητα που θέλουμε από ένα συγκρότημα, το οποίο διαθέτει όλα όσα ακριβώς του αποδίδουμε (αδίκως ή δικαίως) για ότι έχουμε φτιάξει μόνοι μας, ως «μυθικό» και «θρυλικό» στην αραχνιασμένη μουσική αποθήκη του μυαλού μας. Για όλα αυτά, στις 10 Σεπτεμβρίου θα τους δώσουμε στα χέρια τους ξανά τα κλειδιά, να ανοίξουν για ακόμα μια αφορά αυτή την αποθήκη του μυαλού μας με τα τραγούδια τους ..
Δημήτρης Σειρηνάκης
