O Tobias Sammet είναι ένας τύπος που μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. EDGUY και AVANTASIA είναι δύο εξαιρετικά προσωπικά μουσικά projects του Sammet, ενώ είναι γνωστή και η συνεισφορά του σε πάρα πολλά καλλιτεχνικά σχήματα. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή προ ολίγων ημερών, είναι η δημοσίευση του στα social media με αφορμή την κριτική ενός φίλου των EDGUY για τον τελευταίο τους δίσκο. “90% των αληθινών φίλων του συγκροτήματος είναι απογοητευμένοι” έγραψε κάποιος. Ομολογώ πως δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μέλη συγκροτημάτων έχουν βγει από τα ρούχα τους με τέτοια μηνύματα κι έχουν ανταποδώσει με αρκετά “δυνατή” γλώσσα. Ο Sammet όμως το χειρίστηκε τόσο καλά που όταν το διάβασα και παρά το γεγονός ότι ξημέρωνε Δευτέρα με βροχή στα μέσα Ιουλίου, ένιωσα μέσα μου μια ικανοποίηση για την απάντηση του ενώ με έφαγε και το μικρόβιο να γράψω δυο λέξεις.
“Ακόμη και αν είναι αλήθεια αυτό, ποια είναι η εναλλακτική; Να φιλάω κ**ους για να ικανοποιήσω το κοινό; Για να πουλήσω;” ήταν όσα έγραψε. Και συμπλήρωσε: “Είμαι ελεύθερος. Δεν γνωρίζεις τι είναι να είσαι ειλικρινής, αυθεντικός και να τρέχεις δύο συγκροτήματα ταυτόχρονα για αρκετά χρόνια χωρίς να φιλάς τους κ**ους κανενός. Ούτε αυτούς των δισκογραφικών, ούτε της μουσικής βιομηχανίας, ούτε τα δικά σου”. Προσωπικά πάντα γούσταρα τα συγκροτήματα που δεν χαμπάριαζαν. Έβγαζαν ότι ήθελαν, ένα κομμάτι του εαυτού τους, της καθημερινότητάς τους, της ζωής τους. Πάντοτε ήθελα ένα συγκρότημα να βγάζει την ψυχή του από έναν δίσκο. Αλήθεια, ποιο το νόημα να είσαι υποκριτής και ψεύτης για να ικανοποιήσεις συγκεκριμένα γούστα και να γεμίσεις την τσέπη σου; Είναι αυτό που μας ελκύει στην μουσική; Εμένα όχι. Σιχαίνομαι το εύκολο, το σίγουρο, αυτό που μοναδικό σκοπό έχει να γεμίσει τις τσέπες κάποιων εκμεταλλευόμενο την τυφλή αγάπη του κόσμου. Δούλεμα το λέω αυτό, όχι μουσική.
Βέβαια μέσα από το παραπάνω, βρήκα την αφορμή να βάλω στο ίδιο θέμα και τα διάφορα σχόλια που διαβάζεις πλέον εδώ κι εκεί. Βγάζουν για παράδειγμα “στα γεράματα” δίσκους οι IRON MAIDEN και οι JUDAS PRIEST άλλα και συγκροτήματα που σημάδεψαν τον heavy metal ήχο και το πρώτο πράγμα που διαβάζεις είναι γκρίνια γιατί δεν έβγαλαν “Powerslave”, ή “Painkiller”! ΓΚΡΙΝΙΑ! Τι να κάνουμε, τα χρόνια περνάνε. Πρέπει αυτό να βάζει ταμπέλα κατωτερότητας ή σημαίνει ντε και καλά ότι θα πρέπει ο δίσκος να είναι χάλια γιατί έτσι είναι το στερεότυπο; Δεν σας κρύβω πως αν και περίμενα πως τα συγκροτήματα που ανέφερα δεν θα έβγαζαν δίσκο βγαλμένο από τα 80’s, ήξερα πως αυτή τη στιγμή αυτό που θα ακούσω είναι 100% αληθινό, 100% ειλικρινές, 100% heavy metal. Αυτό θέλουν, αυτό γουστάρουν. Ακόμη λοιπόν και με αυτή τη σκέψη στο κεφάλι μου, δεν θα πω ποτέ ότι “90% των fans είναι απογοητευμένοι” γιατί αν αύριο αυτά τα συγκροτήματα δεν υπάρχουν πια, το 90% των απογοητευμένων θα παρακαλούν να είχαν πίσω αυτά τα συγκροτήματα έστω και με τους δίσκους που έβγαζαν στα τελευταία τους. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν θέλω να ακούσω κάτι αντίστοιχο με ότι άκουγα 30 χρόνια πριν, το έχω γράψει ξανά και ξανά πως υπάρχουν αρκετά νέα συγκροτήματα που παίζουν εξαιρετικό heavy metal παλαιάς κοπής. Αλλά ξέχασα, κι εκεί υπάρχει γκρίνια για τους “Αντιγραφείς” λες και μια ευρέως διαδεδομένη κλίμακα στην metal μουσική που έγινε γνωστή από το Χ ή Ψ συγκρότημα είναι κατοχυρωμένο εμπορικό σήμα!
Επίσης πρέπει να καταλάβουμε πως διαφορετικές επιρροές είχαν πριν χρόνια, διαφορετικές τώρα. Είναι ευλογία να έχουμε συγκροτήματα και καλλιτέχνες που υπάρχουν για 30-40 χρόνια και βάλε. Τι και αν άλλαξε ο ήχος τους; Είναι δυνατόν να βγάζεις τον ίδιο ήχο επί δεκαετίες; Θυμάμαι την γκρίνια όταν οι fans συνειδητοποίησαν ότι EUROPE, οι οποίοι έγιναν γνωστοί κυρίως για τη μελωδική τους μουσική (και με συνεχή πίεση των δισκογραφικών από ένα σημείο και μετά), δεν είχαν μετά το reunion τους τα έντονα πλήκτρα, σήμα-κατατεθέν των 80’s, λες και οι νεότεροι δίσκοι που έβγαλαν ήταν του πεταμού. Δισκάρες ήταν με τον (πιο κλασσικό blues) ήχο που γουστάρουν τώρα και όχι με ότι θα ήθελε ο καθένας εκεί έξω.
Η διαδικτυακή γκρίνια είναι ίσως το δημοφιλέστερο στοιχείο στον χώρο της μουσικής σήμερα. Βγάζει ένα συγκρότημα μέτριο δίσκο, γκρίνια, φεύγει ένα μέλος του συγκροτήματος, γκρίνια. Ακόμη και καλό δίσκο να βγάλει ένα συγκρότημα, πάλι γκρίνια με σχόλια γεμάτα επιχειρήματα του στυλ “Μάπα”, “Χάλια”, “Μακριά” κλπ. Φανταστείτε να μην είχαμε δηλαδή και το internet όπου μπορείς πλέον να ακούσεις ολόκληρα albums πριν καν τα αγοράσεις. Φαντάσου δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος τη δεκαετία του ‘80 όπου έκανε οικονομία 4 μήνες για να αγοράσει ένα βινύλιο μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι έφυγε ο τραγουδιστής και ο νέος ακούγεται διαφορετικά. Φανταστείτε να υπήρχε internet όταν ο Bruce Dickinson αντικατέστησε τον Di’Anno στους IRON MAIDEN ή ο Brian Johnson τον συγχωρεμένο Bon Scott στους AC/DC. Τρομάζω και μόνο που το σκέφτομαι ασχέτως αν το αποτέλεσμα είχε τελικά θετικό πρόσημο.
Με αυτά και με αυτά, καλό είναι να μπω και στο επίλογο. Η μουσική πέρα από τέχνη είναι μια μορφή έκφρασης του καλλιτέχνη. Βγάζει τον ψυχισμό του, τα πιστεύω του, τα γούστα του, την αντίληψη του για την ζωή. Αν αυτά δεν είναι η δική του έκφραση αλλά το κάνει αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιήσει άλλους και να γεμίσει την τσέπη, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Ένας τέτοιος καλλιτέχνης, πέρα από το να είναι ψεύτικος, δεν χαίρεται και ο ίδιος αυτό που κάνει και είναι δύσκολο να το κρύψει. Στην τελική, ακόμη και αν κάποιοι φίλοι του συγκροτήματος είναι ικανοποιημένοι με αυτό, το να ακούς τα ίδια και τα ίδια θα καταντήσει επαναλαμβανόμενο και κουραστικό και στο τέλος θα είναι οι ίδιοι “πραγματικοί fans” που θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Σεβασμός λοιπόν και μόνο στη καλλιτεχνική ελευθερία του κάθε μουσικού!
Νίκος Ανδρέου
