a
Η είδηση του θανάτου του Ντίνου Κωστάκη σκόρπισε θλίψη σε όλους τους Έλληνες fans οι οποίοι μπορεί να γνώριζαν την άσχημη κατάσταση της υγείας του Ντίνου αλλά μέσα τους δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι θα συμβεί το μοιραίο. Από τη στιγμή που έγιναν γνωστά τα νέα, η πρώτη –σχεδόν ενστικτώδης- κίνηση που έκανα ήταν να βάλω το “First attack”, το δίσκο με τον οποίο μεγάλωσε η δική μου γενιά (αυτή των σαραντάρηδων) και που έχουν γραφτεί εκατοντάδες αράδες για αυτόν όλα αυτά τα χρόνια.
Ίσως οι νεότεροι να αδυνατούν να κατανοήσουν τη σημασία του “First attack” ή ακόμη και να απορρίπτουν χαρακτηρισμούς όπως «καλύτερο ελληνικό metal άλμπουμ». Κι όμως, το Πρώτο Χτύπημα των SPITFIRE έμελε να είναι καθοριστικό για όλους εμάς που το ζήσαμε τότε αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι πρόκειται για έναν τόσο ποιοτικό δίσκο που αποτελεί παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Ο αντίκτυπος του είναι μέχρι σήμερα τεράστιος και ανυπέρβλητος αφού χαίρει καθολικής εκτίμησης. Και είναι αυτή η φωνή του Ντίνου που δίνει κάτι το παραπάνω στο μεγαλείο των συνθέσεων του Λογγινίδη. Ναι, τεχνικά δεν ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής του σύμπαντος! Αλλά η φωνή του είχε κάτι το απόκοσμο, κάτι το τόσο ζηλευτό και μοναδικό που δεν γινόταν με τίποτα να την αντιγράψεις! Μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί ελληνικός metal δίσκος που να μπορεί να κοιτάξει στα ίσα το “First attack” και ξέρετε κάτι…; Ούτε θα βρεθεί! Ο λόγος; Απλούστατα, το συναίσθημα που βγάζει η φωνή του Ντίνου δεν μπορεί να περιγραφεί αλλά ούτε και να συγκριθεί. Γιατί αυτό ήταν, είναι και θα είναι το “First attack”: ένας δίσκος που θα βγάζει μοναδικό συναίσθημα γυρνώντας μας πίσω σε πιο αγνές και αθώες εποχές. Πίσω στο Rock City, στο Ρόδον, στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης, στο Δισκάδικο της Αθηνάς, στο Bobby’s, στο Little Wing…
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτή την εικόνα: σε ένα γεμάτο Δαναό, μαζεμένοι όλοι να δούμε το ντοκιμαντέρ του Ρήγα για τους SPITFIRE “Back to zero”. Σε κάποια σκηνή ο Λογγινίδης επισκέπτεται μαζί με τον Κουτουβό τον Ντίνο και βάζουν κάποιες παλιές συναυλίες των SPITFIRE από τη δεκαετία του ‘80… Εκεί που η σκηνή χωρούσε δεν χωρούσε 5 άτομα και ο κόσμος ήταν στριμωγμένος μπροστά στο συγκρότημα. Μπαίνει το “Whispers” και ο Ντίνος αρχίζει να τραγουδάει τους πρώτους στίχους…“So many nights when I need to hear your voice”. Γύρω σου βλέπεις πρόσωπα δακρυσμένα και ένα παρατεταμένο χειροκρότημα δονεί τον Δαναό. Απερίγραπτες εικόνες! Το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει την τρικυμιώδη σχέση ανάμεσα στους SPITFIRE και στον Γιάννη Κουτουβό και κάποια στιγμή θα πρέπει να κυκλοφορήσει σε DVD για να υπάρχει μόνιμα στη συλλογή όλων. Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι είναι η τελευταία φορά που βλέπουμε τον Ντίνο ζωντανό… Μεταξύ μας όμως, ο Ντίνος θα είναι πάντα ζωντανός μέσα από το “First attack” και αυτό είναι που μετράει σε τελική ανάλυση.
Σάκης Νίκας
Είναι Μάιος του 1986, 11 Μαΐου ημέρα Κυριακή. Οι Saxon θα εμφανιστούν στην εξ αναβολής συναυλία τους στη Ριζούπολη. Η προγραμματισμένη συναυλία του Σαββάτου έχει ακυρωθεί λόγω βροχής και για πρώτη φορά η κρατική τηλεόραση (σοκ) έχει ενημερώσει ότι θα γίνει αλλαγή της ημέρας στο βραδινό δελτίο ειδήσεων . Το ντέρμπι κυπέλλου αν θυμάμαι ΠΑΟ-ΑΕΚ χάνει για πρώτη φορά οπαδούς. Οι SAXON είναι ουσιαστικά η πρώτη καθαρά metal συναυλία. Έχουν προηγηθεί αυτή των UFO (Σπόρτινγκ) το ‘84 αν θυμάμαι καλά και των STATUS QUO στο ΣΕΦ, ένα μήνα πριν. Η πρώτη heavy metal συναυλία απαιτεί την παρουσία όλων μας. Το “Innocence is no excuse” δεν μας μάγεψε, με την αλλαγή του ήχου, αλλά δεν απογοήτευσε κιόλας.
Καθώς περιμένουμε, στη σκηνή ανεβαίνει ένα σχήμα που δεν γνωρίζουμε. Μας ανακοινώνουν ότι είναι οι SPITFIRE και το σόου αρχίζει. Οι περισσότεροι είμαστε αμύητοι στον ήχο τους, αλλά το παθιασμένο κλασικότροπο metal τους ξεχωρίζει. Η κιθάρα του Λογγινίδη αλλά και η φωνή του Κωστάκη, όχι τόσο μελωδική όσο στο στούντιο, αλλά για εμάς είναι μια αποκάλυψη. Ένα σχήμα με δυνατά τραγούδια, που σύντομα θα κυκλοφορούσε τον πρώτο του δίσκο, που τραβά την προσοχή στον κόσμο. Τότε το support σπάνια έπαιρνε και χειροκρότημα. Οι SPITFIRE δεν αποσπούν μόνο χειροκρότημα. Ακόμη και με τον χαμηλό ήχο του support δίνουν το στίγμα τους. Τους κρατάμε στην μνήμη μας και αρκετοί από εμάς θα αναζητήσουν σύντομα το πρώτο τους άλμπουμ. The eagle has landed στη Ριζούπολη εκείνο το βράδυ του ‘86 και όχι μόνο για τους Βρετανούς.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Εποχές που κανείς από τη νεώτερη γενιά δεν μπορεί να κατανοήσει… Μέσα δεκαετίας του ’80 να βγει heavy metal άλμπουμ ελληνικού συγκροτήματος από την EMI; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα… Heavy metal, στην ελληνική τηλεόραση; Για όνομα… SPITFIRE – “First attack”. Τα πρώτα που ξεχωρίζει κανείς, είναι οι κιθάρες του Λογγινίδη και τα φωνητικά του Κωστάκη. “Lead me on”, “Whispers”, “Lady of the night”. Αυτή η φωνή… Ήταν η πρώτη φορά που ξένο περιοδικό (νομίζω το Kerrang!) έγραφε καλά λόγια για Έλληνα τραγουδιστή, με την υποσημείωση μάλιστα ότι είχε καλή προφορά (σε μία εποχή που η προφορά σχεδόν απ’ όλους ήταν άθλια). Υπήρξε και πολύ μεγάλος αγώνας από τον Γιάννη Κουτουβό, υπεύθυνο για την υπογραφή του σχήματος στην ΕΜΙ, να μην έχουν ελληνικό στίχο.
Όλα όσα συνέβαιναν ήταν πρωτόγνωρα, μία μπάντα που έδειχνε έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο, μέχρι που ήρθε εκείνο το μοιραίο δυστύχημα του Ντίνου Κωστάκη, που τον άφησε για μήνες σε κώμα και τελικά τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Η ταινία “Back to zero”, έχει τόσο δυνατές στιγμές, με πιο δυνατή τη συνάντηση Λογγινίδη – Κωστάκη… Δεν ξέρω αν ο Ηλίας πρόλαβε να ξανασυναντήσει τον Ντίνο μετά τα γυρίσματα. Ο θάνατος του Ντίνου Κωστάκη, σφράγισε στην ψυχή μου την πρώτη περίοδο των SPITFIRE, έκλεισε εκείνος ο κύκλος. Σαφώς αναντικατάστατος και πολύ δύσκολο το έργο του διαδόχου του, ιδιαίτερα τώρα που βγάζουν νέο δίσκο σε φορτισμένη συναισθηματικά περίοδο… Εγώ μένω με τη συγκλονιστική στιγμή στο “Back to zero” που αρχίζει να σιγοτραγουδά το “Whispers”… “So many nights when I need to hear your voice…”
Σάκης Φράγκος
