a
Με αφορμή την αυτοκτονία του Chester Bennington αλλά και του Chris Cornell πρόσφατα, μία γενιά καλλιτεχνών λιγοστεύει επικίνδυνα δημιουργώντας θλίψη στους εκατομμύρια οπαδούς τους αλλά και έντονο προβληματισμό. Ο Σάκης Φράγκος έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο-προβληματισμό σχετικά με το ότι πρέπει να αντιληφθούμε (οι οπαδοί) ότι οι «μικροί θεοί» που γουστάρουμε και των οποίων η μουσική μας κάνει παρέα ή στις συναυλίες τους περνάμε τέλεια είναι κοινοί θνητοί. Το άρθρο αυτό με προβλημάτισε σε συνδυασμό με μία συνέντευξη παλιότερη που είχα διαβάσει του Lars Ulrich, σχετικά με το πόσο πρέπει και οι ίδιοι να αντιληφθούν το ότι είναι κοινοί θνητοί εκτός από εμάς.
Ο Lars Ulrich δήλωσε ότι για να καταφέρουν (οι METALLICA) να είναι σε αυτή την δουλειά 35 χρόνια και να είναι πλέον ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή, απαιτήθηκε πολύ δουλειά και προσπάθεια. Μία δουλειά και προσπάθεια, η οποία ξεκίνησε τα τελευταία 10-15 χρόνια καθώς τα αρνητικά αποτελέσματα της ζωής του Rock Star και έκθεσης στον κόσμο, είχε τα άσχημα αποτελέσματα που όλοι είδαμε στο DVD “Some Kind of Monster”. Είμαι σίγουρος ότι στο DVD αυτό, είδαμε την «όμορφη» αρνητική πλευρά της μπάντας και της ζωής του Rock Star. Πλέον η μπάντα (METALLICA) έχει αντιληφθεί ότι είναι κοινοί θνητοί, έχουν οικογένεια και για να μπορέσουν να απολαύσουν τα παιδιά τους και να μεγαλώσουν όλοι μεταξύ τους σε υγιές περιβάλλον, έχουν ρυθμίσει την ζωή τους γύρω από την οικογένεια και όχι την μπάντα. Η μπάντα όπως δήλωσε είναι μία απόδραση από την καθημερινότητα τους πλέον, ένα όμορφο και απαραίτητο γι’ αυτούς hobby. Οι καθημερινές συνήθειες και προτεραιότητες, έχουν αλλάξει άρδην και είναι αυτό που κατά δήλωσή του, τους κρατάει σε εγρήγορση, απολαμβάνουν τις συναυλίες-περιοδείες (δύο εβδομάδες στον δρόμο και δύο εβδομάδες στο σπίτι τους με την οικογένεια), χαίρονται τα παιδιά τους κι έχουν αντιληφθεί τον όρο «ζωή» με άλλους όρους από τότε που ένιωθαν…. «Θεοί». Την περίοδο που ένιωθαν «Θεοί», οι καταχρήσεις όλων των ειδών ήταν κάτι το «φυσιολογικό», η αδηφάγα έκθεση στον κόσμο μέσω των Μ.Μ.Ε. ήταν σχεδόν αυτοσκοπός και πάνω στην σκηνή σκεφτόντουσαν το «πάρτι» μετά την συναυλία, χωρίς να ζουν την στιγμή, νιώθοντας αθάνατοι. Το αποτέλεσμα είναι ο James Hetfield να δηλώνει ότι δεν θυμάται πολλά από τις συναυλίες εκείνη την περίοδο καθώς ήταν συνήθως μεθυσμένος και ο Lars Ulrich σκεφτόταν τα «πάρτι» μετά το live. Ο James Hetfield που ήταν «Θεός» για εκατομμύρια κόσμο, με την βοήθεια της οικογένειας του αλλά και της δικής του θέλησης φυσικά, δήλωσε εγγράφως πως αποφάσισε ότι θέλει να ζήσει και όχι απλά να «υπάρχει», στο περιβόητο γράμμα του προς τους οπαδούς όταν αποσύρθηκε για 1 χρόνο απ’ όλα, στην επιτυχημένη προσπάθεια να «απεγκλωβιστεί» από τους δαίμονες του κεφαλιού του. Το ίδιο και ο Lars Ulrich όταν έκοψε τα «πάντα» το 2004 και αποφάσισε ότι πρέπει να μπουν νέοι κανόνες και προτεραιότητες για να συνεχίσουν να υπάρχουν ως μπάντα, αλλά το πιο βασικό ως φυσική υπόσταση ο καθένας τους.
Οι καλλιτέχνες που χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια από αυτοκτονία (και περιλαμβάνω στον όρο αυτοκτονία και τους θανάτους από υπερβολική δόση ναρκωτικών) δυστυχώς δεν έκαναν ποτέ αυτό το Reset και Restart ως οντότητες. Άφησαν τον εαυτό τους να ζει μέσα από την παρανοϊκή έκθεση στο κοινό ή μέσα από τις καταχρήσεις με αποτέλεσμα αυτό να οδηγεί σε κατάθλιψη (στην καλύτερη) ή θάνατο από υπερβολική δόση ναρκωτικών/αυτοκτονία. Όλα αυτά γιατί ΔΕΝ μπορούσαν πλέον να διαχειριστούν την ζωή τους καθώς δεν μπορούσαν και να την ελέγξουν. Ήταν εξαρτημένοι σε μία εικόνα που είχε φτιαχτεί γι’ αυτούς κι έκαναν το παν για να την συντηρούν και ας μην τους αντιπροσώπευε ή ήταν εξαρτημένοι στα ναρκωτικά για να μπορούν να σταθούν όρθιοι με αποτέλεσμα να τους «αργοσκοτώνουν». Επίσης είχαν ανθρώπους δίπλα τους που δεν τους είπαν ποτέ «ΟΧΙ» (από management ή προσωπικές σχέσεις) όσον αφορά στον φρικαλέο τρόπο ζωής που ακολουθούσαν, κάτι που επίσης δεν βοήθησε να απαγκιστρωθούν από την ψεύτικη εικόνα του «επίγειου Θεού». Πόσοι ταλαντούχοι μουσικοί-καλλιτέχνες έφυγαν τόσο νωρίς. Οι περισσότεροι είχαν σχεδόν ένα κοινό παρονομαστή, διαλυμένη παιδική ηλικία και αδύναμες προσωπικότητες. Τα παραδείγματα πάρα πολλά Kurt Cobain, Chris Cornell, Scott Weiland, Layne Staley και άλλοι τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες με τον Bennington να προστίθεται στην μακάβρια αυτή λίστα.
Θα ήταν καλό οι καλλιτέχνες να ενδιαφερθούν και να σκύψουν πάνω από αυτό το πρόβλημα που μαστίζει πάρα πολλούς συναδέλφους τους. Αυτοί ξέρουν ποιοι πραγματικά έχουν θέματα και ποιοι όχι και ίσως να αποτελέσουν στήριγμα για κάποιους που θέλουν να δραπετεύσουν από τις φρίκες τους. Πολλοί βέβαια λένε «δεν έχουν πρόβλημα αυτοί , είναι εκατομμυριούχοι» . . . αλλά εκεί είναι το πρόβλημα. Είναι άνθρωποι πάνω απ’ όλα, οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως κάτι θεάρεστο και δεν δίνεται βαρύτητα από τους ανθρώπους που τους περιστοιχίζουν (αν οι ίδιοι ως οντότητες δεν έχουν την δύναμη να το κάνουν από μόνοι τους) να δουν τι τους λείπει ή να τους απαγκιστρώσουν από τον κενό τρόπο ζωής. Σαφώς και δεν είναι εύκολο αλλά οι περισσότεροι είναι ή νιώθουν πραγματικά μόνοι. Το θεωρώ εξαιρετικά στενάχωρο, νέοι άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά να αποφασίζουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους και στην ουσία να «δίνουν» στα παιδιά τους, παιδικά βιώματα (εγκατάλειψη), που οι ίδιοι ήθελαν να αποφύγουν και να δραπετεύσουν από αντίστοιχα δικά τους. Τα λεφτά δυστυχώς δεν μπορούν να καλύψουν τα τραύματα που δημιουργούνται στην παιδική ηλικία και η στήριξη-αγάπη στην μετέπειτα πορεία της ζωής τους από τις προσωπικές τους επιλογές, είναι ο μόνος τρόπος που δίνει την δυνατότητα να επαναπροσδιορίσουν τις προτεραιότητες τους, σύμφωνα με το δικό τους καλό και όχι με αυτό που θέλει να δει ο κόσμος. Πόσο δίκιο είχαν οι BEATLES όταν τραγουδούσαν πριν 50 χρόνια “Can’t Βuy Me Love”, ένας τίτλος που μου φαινόταν επιεικώς «κουτός» όταν ήμουν πιτσιρικάς αλλά πλέον ηχεί τόσο ουσιαστικός. Πόσοι μουσικοί θα ζούσαν τώρα και θα πρόσφεραν την μουσική τους, αν είχαν θέσει δυνατές και ουσιαστικές προτεραιότητες και ένιωθαν γεμάτοι από τις ζωές τους. Όσοι κορυφαίοι μουσικοί της Rock έχουν καταφέρει ως τώρα να πατήσουν τα 70, είναι αυτοί που ανεξαιρέτως τραπεζικών λογαριασμών, είχαν θέσει σωστές προτεραιότητες στην ζωή τους και δέχτηκαν/έδωσαν ουσιαστική αγάπη από γονείς , φίλους, μακροχρόνιες προσωπικές σχέσεις και δεν αρκέστηκαν στην «απρόσωπη αγάπη» του κοινού που γεμίζει εφήμερα την ύπαρξη τους.
Θάνος “Thanoz”Κολοκυθάς
