Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι διαρκώς με ό,τι αρνητικό συμβαίνει σε αυτή τη χώρα. Ποτέ δεν μου άρεσε. Δυστυχώς όμως ζούμε στην εποχή της πλήρους απαξίωσης, της αδιαφορίας και της παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος για την ουσία. Και για να μην μακρηγορούμε ή αοριστολογούμε, αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο στάθηκε η press conference που θα έδινε ο Kip Winger στα ελληνικά media μία μέρα πριν από την πρώτη (εκπληκτική) εμφάνισή του στο Modu. Μία press conference που ποτέ δεν έγινε…
Ο λόγος; Απλούστατα διότι δύο μονάχα περιοδικά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του promoter με αποτέλεσμα η συνέντευξη τύπου να μετατραπεί σε ισάριθμες, χωριστές συνεντεύξεις. Δηλαδή, από όλα αυτά τα ηλεκτρονικά (και όχι μόνο) μέσα που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών θεώρησε ότι δεν άξιζε όχι μόνο να παραβρεθεί αλλά ούτε καν να απαντήσει –έστω αρνητικά- μ’ ένα λακωνικό e-mail. Καταλαβαίνω ότι τα προγράμματα είναι πιεστικά και ίσως τα προγράμματα να μην βόλευαν. Σεβαστό! Από την άλλη, δεν γίνεται να είσαι μονίμως στο facebook, να προμοτάρεις ακατάπαυστα κάθε τυχάρπαστο άρθρο που δημοσιεύεις (ή αντιγράφεις από αλλού) και να γυρίζεις επιδεικτικά την πλάτη σου ΟΧΙ στον Kip Winger αλλά στην ΟΥΣΙΑ!
Ποια είναι η ουσία; Υπάρχουν δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος εδώ: από τη μία είναι, η αποστολή που έχεις να ενημερώνεις τους αναγνώστες σου και από την άλλη να…ενημερώσεις τον εαυτό σου! Ναι, σωστά διαβάσατε: «να ενημερώνεις τον εαυτό σου». Γιατί, φυσικά, ζούμε στην εποχή όπου όλοι γνωρίζουν τα πάντα και φυσικά δεν παραλείπουν να το επιδεικνύουν στο facebook σε καθημερινή βάση. Αυτονόητα, όχι μόνο δεν γνωρίζουν τα πάντα αλλά δεν γνωρίζουν και τα στοιχειώδη αφού δεν έχουν καν διάθεση να γνωρίσουν τα στοιχειώδη, την ουσία των πραγμάτων. Όλοι πίσω από μία οθόνη είμαστε οι πανέξυπνοι φωστήρες/μεταλλοπατέρες που έχουμε χιλιάδες δίσκους αλλά την ίδια στιγμή καμία αίσθηση μετριοπάθειας και μηδενικού ουσιαστικού ενδιαφέροντος για τη μουσική. Ας μείνουμε όμως στα media…
Ποια είναι η ανταμοιβή σας για όλο αυτό τον χρόνο που ξοδεύετε γράφοντας σε ένα περιοδικό; Φυσικά και δεν πληρώνεστε! Οπότε, η γνωριμία και η συνομιλία με έναν αγαπημένο σας καλλιτέχνη αποτελεί μία ηθική αμοιβή για την εργασία σας. Εκτός εάν δεν υπήρξατε ποτέ οπαδοί αυτής της μουσικής και όλα αυτά σας ακούγονται περίεργα. Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Αυτό που πιστεύω είναι ότι στην εποχή μας ο πιτσιρικάς που βρίσκεται πίσω από έναν υπολογιστή και που (δυστυχώς για τους δυνητικούς αναγνώστες του) γράφει σε ένα περιοδικό, δεν έχει καμία απολύτως επιθυμία να γνωρίσει ουσιαστικά κάποιον μουσικό. Του αρκεί το πόσα “like” θα πάρει στο facebook και το πόσα comments θα γίνουν σε μία «ευφάνταστη» ανάρτησή του. Άλλα παιδιά που δεν έχουν την όποια πρόσβαση έχουν αυτοί οι «δημοσιογράφοι» θα έδιναν τα πάντα για να συνομιλήσουν ουσιαστικά με τον Kip Winger. Και ξέρετε κάτι; Θα έβγαζαν και πολύ καλύτερο αποτέλεσμα που θα άξιζε πραγματικά να το διαβάσεις.
Αλλά είπαμε… Ζούμε στην εποχή όπου η ουσία έχει πάει περίπατο και έχει δώσει τη θέση της σε ταξιαρχίες μεταλλοπατέρων του καναπέ. Και που να αναφερόμουν στη θλιβερή εικόνα της προσέλευσης στις συναυλίες. Άλλη φορά αυτό…
Γι’ αυτό σας λέω… Ποιος Kip Winger, μωρέ; Και τι έγινε που έχει πουλήσει εκατομμύρια δίσκους, έχει περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο, έχει ζήσει τη χρυσή εποχή του hard rock, είναι καταξιωμένος μουσικός και άλλα πολλά. Σιγά! Τι έχει να μας πει αυτός ο άνθρωπος; Ξεβολευτήκατε από τον καναπέ σας;
Σάκης Νίκας
