(Ο Στέλιος Μπασμπαγιάννης, γράφει ένα χιουμοριστικό κείμενο, σχετικά με το τι θα γινόταν με τις συναυλίες, αν υπήρχε κορονοϊός τη δεκαετία του ’80, στην Ελλάδα της «αλλαγής». Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα!!!)
Καθώς ακούω στο Bang & Olufsen compact stereo μου τις ειδήσεις, αναπολώ τα χρόνια που όλα ήταν πιο εύκολα. Διαβάζω στον IBM που είχα πάρει με την επιδότηση για το λιοτρίβι, για να κάνω παραγωγικότερες τις 15 ελιές του μπατζανάκη μου, αλλά και τις άλλες 100 που μάζεψα από το χωριό, μαζί με τις αεροφωτογραφίες. Τελικά όταν το μέτρημα δεν έβγαινε, έκανα συνεταιρισμό, με τη βοήθεια του δικηγόρου από την Κλαδική και το γιορτάσαμε δεόντως με σαμπάνια Καΐρ στο μαγαζί της παραλιακής …αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία που περιλαμβάνει την Λουντμίλα, τη Τάργια (όχι την πρώην τραγουδίστρια των NIGHTWISH) και μπόλικη Ελληνική λεβεντιά.
Διάβαζα λοιπόν στον υπολογιστή μου, ας είναι καλά τα προγράμματα επιμόρφωσης που με ΕΟΚικά προγράμματα μοίρασε το ΠΑ.Σ.Ο.Κ και ξεστραβώθηκε ο Έλληνας, που είχε η εφημερίδα, για να διαβάζει στο «μέρος» και να σκουπίζεται μετά. Αλλά ήρθε η τεχνολογία και τους γλεντήσαμε, πρώτα στην Ευρώπη με τον Γιαννάκη τον Ιωαννίδη και μετά στα γραφεία. Διάβαζα λοιπόν εκείνο τον γραφιά τον Σάκη, από το Αθανάσιος, όπως και ο Διάκος, για τις συναυλίες που δεν θα γενούν φέτος στα λιβάδια που πάνε οι νεολαίοι και στεναχωρέθηκα. Απόρησα να είμαι και ειλικρινής, με την ανοργανωσιά των ξένων και πως πλέον, δίχως τον Αντρέα, δεν σκαμπάζουν γρι τα νεροβούβαλα.
Συναυλίες, ωρέ ζαγάρια, ήξερε να δίνει η Μελίνα, ο Μαρκόπουλος και ο Βασιλάκης. Ροκ και λαϊκά και τσάμικα και έντεχνα, όλα τα είχαμε αλλά και κλασική άμα θέλαμε, βλέπε εκείνη την κάρμινα μπουρούχα… Κάτι σαν εκείνο τον πικραμένο με την περούκα τον Καρμάιν Άπισι, όπως μου έλεγε τις προάλλες ο Κρητίκαρος ο Κουκουλάκης. Μπορεί να ήταν και ο άλλος ο σαμιαμίδης που ήρθε στη Λεωφόρο, με τους Βαθείς μωβ και με έτρεχε ο γιός μου να τους δούμε και δεν είχε ένα τραπέζι να ακουμπήσω το Κάτι Σαρ και τα ξηροκάρπια, μια κοπελιά να μας καθίσει, ένα μετρ, ένα παρκαδόρο για τα μερτσέντες αν και είχα πάρει το Μιτσουμπίσι Πατζέρο, το τζιπ, για το σουπερμάρκετ… Τι να πω… Λες και δεν είχε περάσει ποτέ ΠΑΣΟΚ, από αυτή τη χώρα. Θα ήταν νομίζω ’88 – ‘89, όταν το κόμμα κατάλαβε την ανάγκη να δώσει στο λαό, το ξενόφερτο, για να αναθαρρήσει, γιατί αφού η Βίσση γλυκοκοίταζε τους Δαίμονες και τα ροκ, και ο Σαββόπουλος, μάζευε σιγά-σιγά τα τραπεζάκια, έπρεπε να σωθεί η κατάσταση από τον ξένο καπιταλισμό και το κεφάλαιο.
Πρώτα – πρώτα, κάμανε έργα. Φτιάξαμε, Άγιε Αντώνη, εκεί που είσαι με τον σύντροφο το Λένιν, δρόμους, παρτέρια, την Ομόνοια αλλά και το ΣΕΦ. Να γλεντάμε τον κάθε πρώην Σοβιετικό αλλά και να έρχεται ο Αντώνης, ο Τρίτσης ντε να βλέπει τον αλογοουρά με τα ροκ ν’ ρολ, τους τύπους με το όνομα από το μάθημα που κόπηκα στο εξατάξιο, πριν μπω στην κλαδική αγροτών, τους Στάτα Κβο, ή κάτι τέτοιο. Το είχε πει και ο συγχωρεμένος, τότε με το Σισμίκ, αλλά που να καταλάβουν από γράμματα οι μπουνταλάδες οι Τουρκαλάδες. Αυτοί και στα καράβια τους, Ελληνικό όνομα του έδωκαν, μπας και περάσει τα σύνορα, αλλά Ευρώπη δεν θα γίνουν ποτέ. Τα έλεγε ο Βαγγέλης ο Γιαννόπουλος, για την αντίσταση και τον πόλεμο κι ακούγαμε εμείς, έτοιμοι για επιδότηση αλλά και πόλεμο με τον οχτρό που πήρε την πόλη, που είπε ο άλλος Κρητίκαρος, ο Ξυλούρης. Αλλά που μυαλό τα παιδιά μας, Μόνο ραφτά με τράγους και χρώματα και να αφήκουνε μαλλί, να πιάνει η ψείρα να μην δουλεύει το ξύδι. Διάβασα δήλωση όμως στην Αυριανή μετά από μέρες και είπα . «Ας είναι για τα νέα παιδιά, να νιώσουν την κάψα στο αίμα τους. Εμείς δεν γνωρίσαμε Έλβις και Τζίμι Χέντριξ, με τη Δεξιά και τη χούντα και τον εμφύλιο. Αυτοί ας πάνε παρακάτω». Έτσι έσβησα τα λαϊκά του Μαρκοπούλου και έδωσα την κασέτα στο γιο μου να γράψει συλλογή στο δισκάδικο της κυρίας Κικής, χήρας απόστρατου, με τα τελευταία ροκ τραγουδια, μέταλ, πως στο διάτανο τα λέει, και ανάθεμα τι ξεκίνησε… Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία….
Ανοίξανε λοιπόν τα σύνορα, τα στάδια που ανακαίνισε το ΠΑΣΟΚ, οι λεωφόροι που έφτιαξε ο Ανδρέας, να μας συνδέσουν με την Ευρώπη και φέρανε δεν θα το ξεχάσω εκείνους τους Άγγλους να παίξουν το ‘86 και άνοιξαν οι ουρανοί, θεός με θεό, δεν τους ήθελαν και μας πήραν το κεφάλι με τη φασαρία τους… Είχε όμως και τα καλά του αυτό το άνοιγμα του Ανδρέα στο μονδέρνο. Πανηγυριώτικο, αλλά έπεσαν λεφτά και ο σινεμάς, η Άντζελα, στην Πατησίων, έγινε συναυλιακό μαγαζάκι το Ρόδον στη Μάρνης, από στέκι για νυχτοκόριτσα έγινε μαγαζί περίτρανο, δείγμα του τί γίνεται, όταν μοιράσουν επιδοτήσεις και ΕΣΠΑ. Αλλά τότες η συναυλία ήταν λαϊκό προσκύνημα, ας θυμηθούμε τους Μέηντεν στα Φιλαδέλφεια, που πήγε και ο γιος μου, με μαλλί χαίτη και αμάνικο τζιν αγορασμένο από τον Κατράντζο, ξασπρισμένο στην χλωρίνη και γύρισε και βρώμαγε καπνογόνο και βενζίνη από το ζετάκι του κολλητού του Μάκη. Τα είπε όλα ο Δαλιανίδης μεγάλος σκηνοθέτης, μετά τον Αγγελόπουλο, βλέπαμε δυο βιντεοκασέτες του, να θυμηθούμε να περπατάμε. Άσε που τα είχε πει από τότε… «Κούλα… πολύ κωλόπαιδο…».
Στις συναυλίες και πάλι, κανείς δεν έκλεισε για μια γριπούλα τα μαγαζιά μας Ρόδο, Δειλινά και Φαντασία, ο καθένας δημοκρατικά ταγμένος στη διασκέδαση και το κόμμα να μοιράζει εισιτήρια και φτηνές προσκλήσεις . Ούτε 1,5 μέτρο, ούτε πλύνε τα χέρια σου και κουβάλα οινόπνευμα. Το μόνο οινόπνευμα, ήταν το φλασκί, στην τσέπη. Αντρίκιες εποχές άλλωστε μόνο άντρες ήμασταν, τα θηλυκά να τσιγαρίζουν κρεμμυδάκι στην κουζίνα. Μαζευόμασταν και τραγουδάγαμε «θα τον γυρίσουμε τον ήλιο» και μετά έμπαινε και ένα “Black night”.
Άλλαξαν τα χρόνια λένε υπολογιστές και κανάλια και ρωτάω, τι καταλάβατε που πήρατε όλοι ιντερνέτ κι έχουμε 12 κανάλια; Ούτε MTV της προκοπής δεν έχουμε. Ρε Ανδρέας και Μουσικόραμα και φτάνει για όλα.
Συναυλίες και προστασία. Τι μας λέτε ρε παλικάρια; Τι προστασία; Εμείς φέραμε SCORPIONS στο ΣΕΦ και DIRE STRAITS και κάναμε φεστιβάλ στο στάδιο το Παναθηναϊκό, όλοι μια αγκαλιά δίχως φόβο και με χαμόγελα από την μπίρα τη Λεβενμπρόι και την Άμστελ. Ανάθεμα τη Δεξιά με τα μέτρα της καταστολής, ανάθεμα…. Εκεί πήγαινε το παιδί σου μόνο του, γνώριζε την παρέα, καίγανε και δυο τρία μαγαζιά και στον γύριζε η ασφάλεια με το περιπολικό και ζητούσε συγγνώμη. Η ασφάλεια εννοείται. Όχι σήμερα που πάει το παιδί στη συναυλία και γυρίζει με τεστ για αρρώστιες και το τραμπουκίζουν οι ασφαλίτες. Ο Ανδρέας είχε κάνει λαό και αστυνομία ένα, όλοι μαζί ενάντια στον καπιταλισμό. Αφού άρεσε τόσο στους SCORPIONS η πρώτη συναυλία με ΠΑΣΟΚ, που διάλεξαν την Ελλάδα να κάνουν αίτηση για σύνταξη και επιδότηση ηχογράφησης με Έλληνα καλλιτέχνη κι έκαναν και την αρχή με τον Βασιλάκη και κάθε σοβαρός Γερμανός τραγουδάει μαζί του, είτε λέγεται Ταφοσκάφτης (GRAVE DIGGER) είτε Φον Κάραγιαν, είτε Βαγγέλης (Γερμανός).
Ποτέ με Ανδρέα και τίμιο, ορθόδοξο ΠΑ.Σ.Ο.Κ δεν θα είχαμε πρόβλημα. Αλλά δεν θέλαμε να τρέχουμε στα λιβάδια, οπότε συναυλία ανοικτή σήμαινε γήπεδο, Άγιος Κοσμάς, Δραπετσώνα, μετά μου γίνατε όλοι του βουνού και του λόγγου και ορίστε τα αποτελέσματα. Αν γίνονταν οι συναυλίες μέσα στην Αθήνα, σε πάρκα και γήπεδα, ένας να αρρώσταινε, δίπλα τα νοσοκομεία αναφοράς και να επιδοτήσεις, για ανέργους, μέχρι και εξ αποστάσεως εργασία, να επίδομα για κουφό ηχολήπτη, άτομο μειωμένης όραση στα φωτιστικά και φώτα, μουσικό που μαθαίνει το όργανο του, όλα θα τα είχε σκεφτεί ο Ανδρέας. Αλλά δεν μας άρεσε. Ορίστε ρε αντιδραστικοί, αυτά σας αξίζουν. Αντί να βλέπετε MAIDEN στη Φιλαδέλφεια να φεύγετε σε μισή ώρα, να τους βλέπετε στα βουνά, να φύγετε σε 3,5 ώρες και τώρα με τον ιό του καπιταλισμού, να τους βλέπετε μόνο στην τηλεόραση. Αλλά ποιος θα σας δώσει επίδομα τηλοψίας, να πάρετε την 58’ την 4Κ….
Αυτά συλλογίζομαι έξω από τον κλειστό Ο.Α.Ε.Δ καθώς καταχωρώ τα στοιχεία του Χασάν και του Ιμπραήμ και της Φούλας να πάρω τα επιδόματα και τελικά ή ζωή είναι μικρή. Πάω σπίτι να ανοίξω τα πούρα που μου έφερε ο σύντροφος από την Κούβα μαζί με ένα Κάτι Σαρ, να δω τους APOCALYPTICA να παίζουν κλασική μουσική στην τηλεόραση μου. Κωλόπαιδο ο Κυριάκος, αλλά ο κορωνοϊός πιο κωλόπαιδο, οπότε εγώ τις συναυλίες μου τις είδα, θα κάτσω μέσα ακόμα λίγο καιρό, να μην συναντήσω σύντομα τον Ανδρέα.
Ας είναι καλά οι σύντροφοι, που επιδότησαν να φτιάξουμε κλαμπ, γήπεδα την Ελλάδα ολόκληρη, δρόμους να έρχονται οι νταλίκες με τα όργανα οι μουσικοί, μείωσε τις αποστάσεις, έκανε την Ολυμπιακή αξιόπιστη να φτάνουν κρατώντας τις κιθάρες τους, μην τις χάσουν. Αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ ακόμη θα περιμέναμε να έρθει ο Κλάπτον να δει τον Χιώτη. Αλλά ο Ανδρέας έφερε κι εδώ την αλλαγή. Με το όραμα του Αντώνη του Τρίτση και το δαιμόνιο πνεύμα των συντρόφων, από τα ντέμο της δεξιάς που έμειναν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας φτάσαμε στις παραγωγές του Μιουτ του Λαντζ και είδαμε και Κιςς και Ντεφ Λέπαρντ. Αλλέως, το μόνο λεοπάρ που είχαμε δει ήταν το σύνολο της Άντζελας, της Λαίδης ντε, το βράδυ που έκανε χορό ο σύλλογος του χωριού στο μαγαζί που εμφανιζόταν η Θεά… Αλλά δεν έχετε μνήμη και φτάσαμε πάλι να είμαστε μπροστά από μια οθόνη, μέχρι να ακουστεί το Κάρμινα Μπανάνα, να βγούμε με τα αγροτικά στους δρόμους… Ιός είναι θα περάσει, αλλά αν δεν είχαμε το ΕΣΥ, του Ανδρέα και αυτό, να δω σε τι θα ελπίζατε και εσείς και το ρεμάλι ο γιος μου που όλη την μέρα είναι σπίτι και ακούει SUNNOOOO και περιμένει την αλλαγή δίχως να γραφτεί σε μια κλαδική ρε παιδί μου έστω διαδικτυακή… Νεολαία σου λέει ο άλλος…
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
