Η πρόσφατη επανασύνδεση του Ozzy με τον Zakk Wylde, με την ταυτόχρονη αποπομπή, χωρίς καμία αναφορά στον Gus G, μας δείχνει εκείνη την πλευρά του heavy metal που προσπαθούμε να ξεχάσουμε. Όταν το άγαλμα της αγνωμοσύνης ρίχνει την σκιά του επάνω σε ταλαντούχους μουσικούς που ανέλαβαν την ώρα που κανείς δεν ήθελε να καλύψει την θέση ή όταν ανέλαβαν ένα πόστο τη στιγμή που η καριέρα/δημιουργικότητα του συγκροτήματος έχει φτάσει σε all-time low σημεία, αισθάνεσαι περίεργα.
Στη διάρκεια των περασμένων δεκαετιών πολλά αγαπημένα σχήματα, πέρασαν την κρίση της μέσης ηλικίας και των χαμηλών πωλήσεων. Μουσικοί έφυγαν, μουσικοί εμβληματικοί και αντικαταστάθηκαν από άλλους που κουβάλησαν το βάρος της αλλαγής, άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι, αλλά πάντα αντικατέστησαν ονόματα που ακούγονται βαριά και στη συνείδηση του κοινού είχαν «θεϊκή» υπόσταση. Οι επανενώσεις που ακολούθησαν όταν τα σχήματα με τους αντικαταστάτες δεν τράβηξαν, οι πωλήσεις έπεσαν ή ήρθε η ώρα της σύνταξης και της νοσταλγική περιοδείας, έδιωξαν τους αντικαταστάτες, συνήθως χωρίς ούτε μια ανακοίνωση, ένα ευχαριστώ, γιατί όπως είπε και κάποιος … «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Η συντακτική ομάδα του Rock Hard εφοδιάζεται με χαρτομάντηλα και αναπτήρες και διερευνά μερικές τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
GUNS N ‘ROSES – Ron “Bumblefoot” Thal / Steven Adler
O κόσμος όλος περίμενε την επανασύνδεση της αυθεντικής σύνδεσης των GUNS N’ ROSES, αλλά κάποια κενά όπως το τι θα κάνουν οι επιτυχημένοι μουσικοί που περιόδευαν με τον Axl Rose ως GNR, θα παραμείνει στα σκοτεινά κιτάπια της ιστορίας. Θύμα των εγωισμών και βυζαντινισμών των GNR, θα πέσει ο Ron “Bumblefoot” Thal, κιθαρίστας τους από το 2006, που θα απολυθεί χωρίς ούτε μια μνεία το 2014, ενώ το 2015 θα αποχωρήσει κι ο άλλος lead κιθαρίστας, DJ Ashba και ο δρόμος ήταν έτοιμος για τον Slash να επιστρέψει. Θύμα όμως έπεσε και ο αυθεντικός ντράμερ των GNR, Steven Adler, που τα ναρκωτικά κι ο εθισμός γενικά απέτρεψαν τα υπόλοιπα μέλη (όλοι χωρίς εξαρτήσεις ήταν άλλωστε…) να τον καλέσουν στην επανασύνδεση. Περισσότερο απ’ όλα πλήγωσε ότι οι ανακοινώσεις επικεντρώθηκαν στη νέα σύνθεση και την επερχόμενη περιοδεία και τους μουσικούς που ξελάσπωσαν τόσο καιρό τον Axl, ως GNR τους έφαγε το μαύρο φίδι.
RAINBOW – Joe Lynn Turner / Graham Bonnet / Doogie White
Ο κύριος με τα μαύρα αποφάσισε μετά από πολύ καιρό με λαούτα, ακουστικές κιθάρες και μαντολίνα να ξαναθυμηθεί το rock. Η επιλογή του τραγουδιστή εξέπληξε πολλούς. Η έλλειψη αναφοράς ή έστω πρόσκλησης στους παλιούς τραγουδιστές Joe Lynn Turner, Graham Bonnet, Doogie White, ξένισε τον κόσμο. Ειδικά όταν διάλεξε τον Romero για να καλύπτει όλες τις εποχές, πράγμα που ο White έκανε έχοντας αποδείξει και δισκογραφικά την αξία του, χωρίς όμως ο Blackmore να ενδιαφερθεί έστω και να αναφέρει το όνομα του. Αντ’ αυτών προτίμησε τον άσημο πλην τίμιο Romero. Ίσως τα άσημα ονόματα των υπολοίπων μελών, να δίνουν μεγαλύτερα δικαιώματα επί των εσόδων…
IRON MAIDEN – Blaze Bayley
Οι IRON MAIDEN βρέθηκαν χωρίς τον εμβληματικό τραγουδιστή τους το 1993 Ποιος θα τολμούσε να καλύψει την θέση του Bruce Dickinson; Ο σχετικά άσημος Blaze Bayley (WOLFSBANE) όχι μόνο ανέλαβε τον ρόλο το 1994, αλλά βοήθησε δισκογραφικά και κυρίως στις συναυλίες , που έδωσαν το φιλί της ζωής στους MAIDEN. Οι πωλήσεις είχαν πάρει την κατιούσα όμως και οι συναυλίες τους αντί για αρένες, γίνονταν πλέον απλά σε μεγάλους, κλειστούς συναυλιακούς χώρους. Από τη στιγμή που η καριέρα του Dickinson το 1999 βρέθηκε σε στασιμότητα και οι MAIDEN έβλεπαν το φάσμα της απόσυρσης να διαγράφεται, η επανένωση θα ωφελούσε και τους δύο. Η επανένωση ήταν μονόδρομος, αλλά ο Bayley έφυγε νύχτα, θυσία στην ανάγκη να επανέλθει η σύνθεση που λάτρεψαν οι οπαδοί…
WHITESNAKE – Bernie Marsden / Micky Moody
Η πορεία του Coverdale μετά το 1987, ήταν στραμένη προς τις Αμερικανικές αρένες. Η ποιότητα της δουλειάς του φθίνουσα και παρακμάζουσα, μέχρι και αδιάφορη. Οι επικλήσεις των οπαδών για επανασύνδεση της σύνθεσης του “Slide it in”, έπεσαν στο κενό. Ο Coverdale προτίμησε να θυμηθεί τα χρόνια του στους DEEP PURPLE, να γράψει το απαράδεκτο “Purple” φέρνοντας τον πολύ καλό Joel Hoekstra από τους NIGHTRANGER και να αρνηθεί ακόμη μια φορά να μιλήσει στους παλιούς του συνεργάτες, δηλώνοντας εμπράκτως και με το setlist της περιοδείας, ότι οι WHITESNAKE υπάρχουν στο μυαλό του, σαν σχήμα από το 1984 και μετά. Αν τον ρωτήσεις για τα χρόνια πριν το 1987, θα σε κοιτάξει με απορία και θα ρωτήσει να είσαι Ευρωπαίος και ακόμη καλύτερα Βαλκάνιος.
Ozzy Osbourne – Bob Daisley / Lee Kerslake / Jake E. Lee
Το rhythm section των δύο πρώτων προσωπικών άλμπουμ του Ozzy, έφυγε με άσχημο τρόπο. Οι απαιτήσεις τους επί των δικαιωμάτων για τα τραγούδια των άλμπουμ, που ανακίνησαν το 1986, οδήγησαν τον πάντα χαλαρό στα χρήματα των άλλων Ozzy, να επανηχογραφήσει τα μέρη τους χρησιμοποιώντας το rhythm section του 2002, τους Robert Trujillo, Mike Bordin. Τα σχόλια της Sharon και του Ozzy ότι τα τραγούδια είναι δικά του και οι Bob Daisley – Lee Kerslake ήταν απλά πληρωμένοι μουσικοί, που η αυθάδης συμπεριφορά τους, ανάγκασε την Sharon και τον Ozzy να ζητήσουν επανηχογράφηση των μερών τους, θα έκαναν τον Randy Rhoads να κοκκινίσει, αλλά ευτυχώς δεν θα μπορούσε να το δει κανείς, με τον κιθαρίστα νεκρό από χρόνια. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών παραμένουν τεταμένες, αλλά αυτό ουδόλως επηρέασε τον Ozzy που πλέον έχει μεγαλύτερο ποσοστό επί των πωλήσεων των άλμπουμ. O ίδιος βέβαια, το 2009 στην αυτοβιογραφία του, δήλωσε ότι όλα αυτά ήταν ιδέα της γυναίκας του. Την απαξίωση θα γνωρίσει μετά από δύο πετυχημένα στούντιο άλμπουμ με σημαντική συνθετική συμμετοχή και ο κιθαρίστας Jake E Lee, με την μέσω τηλεγραφήματος απόλυση του από τη Sharon το 1987. Τελευταίος στην σειρά των αποχωρήσεων, για το καλό του Double O, ο δικός μας Gus G, για να επιτρέψει στον Ozzy να περιοδεύσει με τον Zakk Wylde και να αναστήσει τη βαλτωμένη καριέρα του, με τις λανθασμένες επιλογές συνθετών για τις προσωπικές δουλειές του και τον φόβο του να εμπιστευτεί το νέο αίμα που εκπροσωπούσε ο Gus G.
VAN HALEN – Gary Cherone / Sammy Hagar / David Lee Roth
Οι VAN HALEN είναι ειδικό σχήμα μνήμης χρυσόψαρου. Η προσθήκη του Gary Cherone (EXTREME) ως τραγουδιστή το 1998 οδήγησε σ’ ένα ανέμπνευστο άλμπουμ, αλλά η επανασύνδεση με τον Roth το 2006, ξέχασε εντελώς την βοήθειά του, όπως κι αυτή του Sammy Hagar. Επίσης ξέχασε την βοήθεια του αρχικού και για χρόνια μπασίστα τους Michael Anthony που λόγω της συνεργασίας του με τον Hagar, αντικαταστάθηκε στην περιοδεία που ακολούθησε την επανασύνδεση με τον Roth το 2007 από τον γιό του Eddie, Wolfgang. Η πικρή αλήθεια είναι ότι το σχήμα έγινε ακόμα πιο οικογενειοκρατικό, αλλά και με ακόμη μεγαλύτερες εμπάθειες. Η πρόταση του Hagar για κοινή περιοδεία με τον Roth, ακόμη προσκρούει στον Eddie, που προτιμά τους VAN HALEN μαγαζί του. Η σκέψη δύο τραγουδιστών δεν τον απωθεί τόσο, όσος το να δεχτεί τον πρώην μπασίστα στο σχήμα. Το προσωπικό του μένος για την συμβολή του Michael Anthony στον ήχο των VAN HALEN, ρυθμικά, δεύτερα φωνητικά είναι άξιο θαυμασμού, όταν οι δύο πριμαντόνες Hagar και Roth τα έχουν βρει. Ισότιμα μέλη σ’ ένα οικογενειακό σχήμα, δύσκολο.
RAGE – Peavey Wagner / Victor Smolski
Οι RAGE σε μια εποχή δύσκολη, βρήκαν στήριγμα και δημιουργική σταθερότητα στο πρόσωπο του Λευκορώσικης καταγωγής κιθαρίστα Victor Smolski. Ο μήνας του μέλιτος κράτησε αρκετά χρόνια. Η επιθυμία όμως του Smolski να αναπτύξει με τη βοήθεια της κλασικής μουσικής τον ήχο των RAGE και η πιο metal προσέγγιση του Peavey οδήγησε στην διαρραγή των σχέσεων. Η επιστροφή των RAGE με τα νέα μέλη το 2015, ικανοποίησε περισσότερο των εγωισμό του Peavey και λιγότερο τους οπαδούς, όντας μια κίνηση αναβίωσης ενός ένδοξου παρελθόντος. Τα χρόνια του Smolski, δημιουργικά και παραγωγικά, εξαφανίζονται κάτω από την ανυπαρξία αναφοράς και την αδυναμία και αδιαφορία του νέου σχήματος να τα αναπαράγει επί σκηνής.
JUDAS PRIEST – Tim “Ripper” Owens
Όταν αποχωρεί ο Θεός, τι κάνουν οι ημίθεοι; Βρίσκουν έναν καλό αντικαταστάτη το 1996, με προσωπικότητα που αν τη βοηθήσεις θα ανθίσει. Γράφουν δύο μέτρια άλμπουμ, τον πετάνε στα λιοντάρια των πιστών οπαδών, συνοδεία των νέων μέτριων τραγουδιών και περιμένουν. Όταν το πλήρωμα του χρόνου (βλέπε χαμηλές πωλήσεις) και για τις δύο πλευρές έρθει, το 2003, μια λιτή ανακοίνωση φέρνει τον μεταλλικό Θεό πίσω στην Harley και τον αντικαταστάτη του, να ψάχνει την χαμένη ταυτότητά του, με συνεργασίες χωρίς να αναφέρεται παρά μόνο από τον Tipton, για την συνεισφορά του στα πέτρινα χρόνια του σχήματος. Ακόμη ένας εργάτης που όταν στέρευσαν οι καταθέσεις, θυσιάστηκε στο όραμα της επανασύνδεσης
TNT – Tony Mills
Η αποχώρηση του Tony Harnell, το 2006 στεναχώρησε τους οπαδούς αλλά ελάχιστα τον αρχηγό τους κιθαρίστα Ronni LeTekro. Ο αντικαταστάτης του Tony Mills (SHY) το πάλεψε αρκετά καλά. Προβλήματα υγείας τον κράτησαν μακριά από το να δώσει το 100% αλλά κύρια οι μέτριες πωλήσεις των άλμπουμ με αυτόν στα φωνητικά σε συνδυασμό με την καριέρα του Harnell που είχε βαλτώσει και τις προσκλήσεις για συναυλία της αυθεντικής σύνθεσης έκαναν την επανασύνδεση μονόδρομο. Ένα επετειακό ζωντανό άλμπουμ, ρεαλισμός και ο Harnell ξαναγύρισε, με τον Mills να γίνεται παρελθόν με μια ευγενική ανακοίνωση. Ο ίδιος επικαλέστηκε την αδράνεια των ΤΝΤ ως λόγο παραίτησης. Στην πραγματικότητα η κλασική σύνθεση ήταν ήδη σε συζητήσεις, με σκοπό να αναστήσει μια καριέρα που είχε πάρει την κάτω βόλτα.
JOURNEY – Jeff Scott Soto
Οι Αμερικανοί AOR θρύλοι, βρέθηκαν μετά την αποχώρηση για λόγους υγείας του Steve Augeri, το 2006 να ταλανίζονται αν θα συνεχίσουν ή θα διαλύσουν, αφού ο αρχικός τραγουδιστής τους, Steve Perry, δεν σκόπευε να επιστρέψει, για λόγους υγείας. Η συνεργασία με τον πολυτάλαντο Jeff Scott Soto, οδήγησε σε μια περιοδεία που τους βοήθησε να διατηρήσουν την ισχύ τους, ειδικά σαν συναυλιακό σχήμα, χάρη στον χαμαιλέοντα με το χρυσό λαρύγγι, που ακούει στο όνομα Soto. Η δυσκολία των Schon/Cain να δεχθούν έναν τραγουδιστή με προσωπικότητα, οδήγησε στην εκπαραθύρωσή του και την πρόσληψη το 2007 του Φιλιπινέζου Arnel Pineda. Μέχρι σήμερα η περίοδος του Soto, δημιουργεί πονοκέφαλο στην αναφορά της στον Schon, γιατί το tribute JOURNEY σχήμα που πλέον ηγείται, δεν κατάφερε ποτέ να έχει την δυναμική που πέτυχε με τον Soto στη σκηνή. Τελικά η βιωσιμότητα ενός τραγουδιστή είναι θέμα ύψους και ύφους, αλλά σίγουρα όχι ικανοτήτων όπως στην περίπτωση των JOURNEY.
ANTHRAX – John Bush
Οι ANTRHAX με τον John Bush έγραψαν μερικά από τα πιο καλλιτεχνικά «δύσκολα» άλμπουμ τους, που τους έδωσαν άλλο αέρα σε μια εποχή που το thrash και το metal υποχωρούσαν σε δημοτικότητα. Όμως η ανάγκη να ικανοποιηθεί ο όγκος των παλιών οπαδών, που δεν δέχτηκαν ποτέ τους ANTHRAX σαν σχήμα που ξεπερνούσε τα όρια του Thrash metal, του χαβαλέ και της βερμούδας, έφερε την επιστροφή του Belladona, αφού προηγήθηκε η βραχύβια έως ανύπαρκτη συνεργασία με τον Dan Nelson και η χρήση του Bush ως ρεζέρβας, όταν δεν υπήρχε άλλος πρόχειρος τραγουδιστής. Η δυσαρέσκεια του Scott Ian για τον Bush, φαίνεται ως σήμερα στην άρνηση του να αναφερθεί στην περίοδο που συνυπήρξαν. Τα ινδιάνικα καπέλα φέρνουν σαφώς ευκολότερες πωλήσεις από το μελαγχολικό metal του Bush, μια περίοδο που το ίδιο το σχήμα έχει βάλει στον πάγο.
MEGADETH – Nick Menza/ Poland
Η σύνθεση του “Rust in peace” έμεινε κλασική για την στουντιακή αλλά κι επί σκηνής απόδοσή της. Ο Dave Mustaine ουδέποτε αναγνώρισε την βοήθεια των υπολοίπων, αδειάζοντας τον ντράμερ Nick Menza μόλις αντιμετώπισε θέματα υγείας (καρκίνος το 1998), απολύοντάς τον για δεύτερη φορά το 2004, στις πρόβες της επανένωσης, με την δικαιολογία του ανέτοιμου και κωλυσιεργώντας αναλόγως όταν του προτάθηκε η επαφή με τα παλιά μέλη των MEGADETH για τα 25 χρόνια του “Rust in peace”. Αντίστοιχα βέβαια φέρθηκε και στον Chris Poland, τον Marty Friedman και διάφορους άλλους μουσικούς που κατά καιρούς έπαιξαν λίγο ή πολύ καιρό στο σχήμα. Η εμμονή του να μην αναγνωρίζει την συμβολή των άλλων μουσικών, έχει κάνει τους MEGADETH, την thrash εκδοχή των RAINBOW, μαζί με τις ιδεοληψίες του με τη θρησκεία. Κάθε νέα πρόσληψη και κάθε νέα έκδοση των MEGADETH είναι η καλύτερη με την αγνωμοσύνη απέναντι στα παλιά μέλη να είναι πλέον δεδομένη.
BLACK SABBATH – Tony Martin
Η συμμετοχή του Tony Martin στους BLACK SABBATH, έδωσε μερικά πολύ καλά άλμπουμ και στήριξε το σχήμα, επί σκηνής, όταν οι SABBATH βασανίζονταν από στελέχη εταιριών και την αδιαφορία του κοινού. Η επιστροφή για λίγο του Ronnie James Dio και αργότερα του Ozzy, οδήγησε τον Martin στην ανεργία. Το χειρότερο δεν ήταν η απόλυση, αλλά ότι ο Iommi σπάνια αναφέρει τις πολύ καλές δουλειές με τον Martin έχοντας υποβαθμίσει την παρουσία του και την προσφορά του, προς όφελος των άλλων δύο πιο γνωστών τραγουδιστών που έδωσαν το στίγμα τους στους SABBATH και αγνοώντας τον για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. O Tony Martin συνεργάστηκε με κιθαρίστες σαν τον Dario Mollo και περιόδευσε /περιοδεύει παίζοντας τραγούδια από την περίοδο που τραγούδησε στους SABBATH. Έως σήμερα, δεν αναγνωρίστηκε από τον προηγούμενο εργοδότη του, ίσως γιατί αν και είχε την φωνή δεν είχε τον χαρακτήρα που θα τον καθιέρωνε ανάμεσα σε περπατημένους τύπους σαν τους Iommi/Butler που του φέρθηκαν κυριολεκτικά σαν αντικαταστάτη τραγουδιστή.
Αυτά είναι μόνο κάποιες από τις περιπτώσεις που οι χαμηλές πωλήσεις, αποτυχημένες ή μέτριες προσωπικές καριέρες και οι προσφορές για μια επανασύνδεση των κλασικών αρχικών επιτυχημένων συνθέσεων για κάποιους μουσικούς λειτούργησαν ως μαγνήτης. Οι αντικαταστάτες που κράτησαν τη σημαία ψηλά, στα πέτρινα χρόνια ξεχάστηκαν μπροστά στους φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς και την πιθανότητα μιας τελευταίας επιτυχημένης περιοδείας και ενός τελευταίου επιτυχημένου άλμπουμ. Ένας φόρος τιμής λοιπόν σε μουσικούς που θυσιάστηκαν στο βωμό του εγώ, των «ηρώων» μας, αλλά κράτησαν οι περισσότεροι την αξιοπρέπεια τους συνεχίζοντας την προσωπική τους καριέρα, χωρίς θυμό, αλλά μόνο με πικρία και αξιοπρέπεια.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
