Πίνω το τσιπουράκι μου, δίχως φόρους πολυτέλειας και λοιπούς φόρους της ΕΕ, όπως παλιά. Μόνο έμμεσοι φόροι από το καλό, παλιό, ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, για να διοριστεί η Κατερινούλα μου, η ανιψιά μου, στην Εφορία Γοργοποτάμου και να μην χρειάζεται να παιδεύεται όλη τη μέρα στη σχολή την ΣΒΙΕ ΚΟΡΕΛΚΟ για γραμματείς με την ηλεκτρική τη γραφομηχανή. Να έχει λίγο χρόνο το κορίτσι, μόλις τελειώσει το διάβασμα του Κλικ, να βάλει το φούξια το καλτσόν και να πάρει το τζιπ του αδερφού μου, να κατέβει πρώτα ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗ να ακούσει τον Ιταλό ντι τζει και μετά να πάρει τον Λάμπρο τον γιο του υπεργολάβου του κατασκευαστή των εμπορικών στην Κηφισίας και να πάνε στην Εθνική να ακούσουν μια πενιά. Τίμια πράματα, Madonna, Thompson Twins, Sandra και μετά ένας Μάκης ή ό,τι άλλο τραβά η ψυχή τους, με Μπαλαντάινς στον πάγο και τον πράσινο ήλιο στην ανατολή της ημέρας, δίχως τα χανγκόβερ και τις ενοχές της Δεξιάς.
Εκεί που πίνω και διαβάζω στο κινέζικο τάμπλετ που μου έφερε ο μπατζανάκης μου, δώρο από τα αφορολόγητα που είναι τελωνειακός, για να περάσει μια παρτίδα ηλεκτρικά είδη, σύντομα (τρεις μήνες, αντί εξάμηνο) θέλουν να κάνουν το Δημόσιο τομέα, Αμερική να γίνονται όλα με ένα κουμπί, αλλά δεν θα το επιτρέψουμε ποτέ αυτό. Διαβάζω το άρθρο αυτού του καλού παιδιού του Σάκη του Φράγκου, για τα EP. Μου φέρνει θύμησες στο μυαλό, σαν καλό Tσίβας Ρήγκαλ από την κάβα του κυρ Αριστοτέλη. Αυτού που δούλευε ο γιός μου για χαρτζιλίκι, αλλά τον έδιωξε εκείνη την αποφράδα μέρα που έκοψε το τζην παντελόνι του (501 παρακαλώ) με το ψαλίδι να το κάνει βερμούδα. Τί βερμούδα ρε, τον ρώτησα στο σπίτι; Από τα νησιά που ρίξαν οι ιμπεριαλιστές Αμερικανοί την μπόμπα, να τρομάξουν τον πατερούλη του λέω; Έγινες και εσύ αντιδραστικός, ανάθεμα τα ιδιαίτερα που πλήρωνα μετά τη Γκράβα, για να μπεις στην ΑΣΟΕΕ, να μάθεις λογιστικά να σε βάλω ταμεία στον συνεταιρισμό. Αντί να σε στείλω σε μια σχολή στην πλατεία Κάνιγγος να μάθεις πολλαπλασιασμό και διαίρεση και να σε βολέψω στην τράπεζα την Αγροτική τη δική μας, που ήθελα και να πάρεις θέση. Αλλά αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα, ανάθεμα εκείνο τον δίσκο του Σιδηρόπουλου που μου είχε δώσει ο ξάδερφος μου, εκείνος ο Κνιτης και τον ξέχασα, ανάμεσα στον Μαρκόπουλο και τον Λοΐζο, μπορεί και τον Πάριο, δεν θυμάμαι πια. Το κόμπακτ πικάπ και την έγχρωμη σάμπα τηλεόραση, τα πήρα για να δω την νίκη μας το ‘81, να δω τον ήλιο πράσινο να φωτίζει την Ελλάδα και μετά τα άφησα στην κυρά Λάμπραινα την γυναίκα μου, όταν δεν έκανε μποτέ να βλέπει «Λάμψη» και «Δυναστεία» να μαθαίνει γιατί ο Αντρέας μας έσωσε από την διαφθορά. Πάλι το έχασα. Έχω λοιπόν το παλικάρι μου, 1,85 ύψος, ομορφάντρας, σαν αντάρτης του ΕΛΑΣ, χωρίς τα φυσεκλίκια και τη στολή, και μου φέρνει στο σπίτι ένα μικρό δίσκο, έτσι το είπε. «Τι μικρό ρε ζαγάρι» του λέω (τότε τα λέγαμε, ο Γιωσαφάτ, ακόμη έκανε ειδικότητά και οι ψυχολόγοι, δεν είχαν αναγνωριστεί, τότε στέλναμε τα παιδιά στην Αγγλία, που μάθαμε ότι ήταν δωρεάν τα δίδακτρα και παίρναν πτυχία που φέρναν στο σπίτι, τρία χρόνια, μετά. Από το να πάνε Ιταλία και να μη γυρίσουν ποτέ, να μπλέξουν με το πανεπιστήμιο ή τη μαφία, καλύτερη η Θάτσερ, που έφτιαξε ταχύρρυθμα πτυχία σε τρία χρόνια. Δες και τον Αλέξανδρο που μπήκε στη νομική Αλεξανδρούπολης, χάρη στον Αντρέα, που έφτιαξε πανεπιστήμια παντού και είναι 12 χρόνια φοιτητής. Του αγοράσαν γραφείο για να έχει να κάνει την πρακτική του και το νοίκιασαν σε μια εταιρία με μηχανάκια, ταχυμεταφορές, λένε θα κάνουν, ξέρω γω τι είναι αυτά πάλι).
Φέρνει το λοιπόν τον μικρό δίσκο και μου λέει το λένε EP. Τι EP, το μεγάλο και το μικρό , ίδια είναι του λέω. Εγώ τα 45αρια του Στελάρα ξέρω με το αγριολούλουδο που άκουγα στο τάγμα ανεπιθύμητών που με έστειλε η δεξιά και τον Στράτο με τον ταξιτζή. Αυτά τα EP, LP, να τα ακούς εσύ και οι μαλλιάδες φίλοι σου. Από που είναι τον ρωτάω. Από τις ΗΠΑ μου λέει, τους λένε ANTHRAX… Άνθρακες ,ο θησαυρός που λέει κι η γυναίκα μου που τελείωσε και το σχολείο ολόκληρο και έκανε δυο χρόνια πανεπιστήμιο (Μετά γνώρισε εμένα σε μια πορεία ενάντια στις ΗΠΑ με τέρμα την Πρεσβεία και μετά από κάτι ποτά στο Λώρα (εγώ πλήρωσα) και δυο βρώμικά, είδε την ταυτότητα της κλαδικής και τα χωράφια και με ερωτεύτηκε, ακαριαία, σαν εντομοκτόνο. Ρε του λέω μουσικοί είναι αυτοί ή καρβουνιάρηδες; Βλέπω και κάτι φωτό, με κοντοβράκια σαν τον Κανάρη και τον Μιαούλη και ένα καραφλό με σκουλαρίκια και μούσι, σε ένα πατίνι, σαν το τζίνι σε παιδική χαρά. «Γιε μου του λέω, τί είναι αυτά;» «Είναι το EP πατέρα που θα αλλάξει τον κόσμο». ANTHRAX – “I’m the man” (Island, 1987) Τέρμα οι κοινωνικοί συμβιβασμοί και η διαπολιτισμική, φυλετική και ταξική καταπίεση. Το κατεστημένο πρέπει να ομολογήσει τα εγκλήματα του και να λογοδοτήσει για αυτά. Λες και άκουγα τον Βαγγέλη το Γιαννόπουλο να συνομιλεί τον Λεωνίδα τον Κύρκο στη Βουλή, αλλά μετά ο Βαγγέλας πήγαινε στο περιβόλι του Ουρανού και ο γιος μου άρχισε να μιλάει για μαγαζιά στην Αθήνα που εγώ δεν ήξερα. Ούτε Δειλινά, ούτε Φαντασία, αλλά κάτι Δισκάδικο της Αθήνας, Rock City, Happening. Έναν τον έχω το Λιάκο μου, τί να κάνω. Του έδωσα τα κλειδιά της μπέμπας, να πάει, αλλά από τον παλιό δρόμο, γιατί το δίπλωμα ακόμη δεν έχει έρθει .Τόσα έχω πληρώσει στον δάσκαλο, να δώσει το κατιτίς στο Υπουργείο να μας το στείλει και επιμένει για εξετάσεις και άλλα αντιδραστικά.
Η κατάσταση όμως χειροτέρεψε. Γυρνώ στο σπίτι, από την συγκέντρωση στα γραφεία της κλαδικής, να δούμε τι θα κάνουμε με τη νέα γυναίκα του Ανδρέα, τη Δήμητρα, ωραία γυναίκα, άξιος ο πρωθυπουργός μας και ακούω κάτι κραυγές. Λέω δεν είναι 15γουστος που σφάζουμε γουρούνια, κάτι κακό θα έγινε.
Τον βρίσκω τον Λιάκο με την Kικίτσα την φιλενάδα του πάνω από τη βελέντζα που είχα στρώσει να μη λερώνει το κρεβάτι που είχε ανατομικό στρώμα, μόλις αγορασμένο από τα Μίντια στρομ (ορθοπαιδικό παρακαλώ) να κοιτάνε τη φωτογραφία μιας ακρίδας με έναν καραφλό, το AGENT STEEL – “Mad locust rising” (Combat, 1986). «Είναι Έλληνας από την Αμερική πατέρα». «Ρε του λέω», γιατί αγγλικά κατέχω λίγα. «Είναι agent πράκτορας της ΣΙA. Τί έβαλες στο σπίτι μου»; Αρπάζω το δίσκο και τον στέλνω στο κοτέτσι, ιπτάμενο αντικείμενο, να φοβηθούν οι κότες που βγάζουν όλα δίκροκα. Κλάμα ο Λιάκος, άλλα του έδωσα κάτι Κολοκοτρωναίους και πήρε την Κικίτσα, στο Φράγμα που έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ, να έχουμε ρεύμα όλη η Στερεά να μη ζούμε με το κερί, όπως με τη δεξιά και χάρηκε…η Κικίτσα περισσότερο. Δεν περνά λίγός καιρός και με καλεί ο παπάς, που δεν ήθελα πολλά πολλά, αλλά τον ήθελε η κυρά μου. «Κοίτα να δεις, μου λέει, καλό παιδί ο Λιάκος» αλλά…. Εκεί θορυβήθηκα, να μας την πει τώρα το παπαδαριό και η συντήρηση. Αλλά έχε χάρη που έχω κανονίσει να βαφτίσω κάτι παιδιά, για το κόμμα. «Πες παπά», του λέω, «αλλά πρόσεξε μη γίνει Κιλελέρ». «Ο γιος σου έχει σχέση με τα δαιμόνια και το Σατανά. Πρόσεξε» μου λέει, «μη γίνει σαν το Κατσούλα και το Δημητροκάλη. Κοίτα τι μου έφερε μάνα του Αποστόλη που ρίχνουν μπετά και στο νέο ναό, που κάνουμε, με τη βοήθεια των δωρεών των πιστών (περιμένουμε και τη δική σας, άθεοι)». Και τι να δω? PARADISE LOST – “As I die” (Music For Nations, 1993), MAYHEM – “Deathcrush” (Posercorpse Music, 1987), SODOM – “In the sign of evil” (Devil’s Game, 1985) NECROMANTIA – “Ancient pride” (Osmose, 1997), NIGHTFALL – “Eons aura” (Holy Records, 1995), ROTTING CHRIST – “Passage to Arcturo” (Decapitated, 1991). Μαυροντυμένοι όλοι και κάτι τίτλοι ανάθεμα και να μου έφτανε η Δευτέρα γυμνασίου που έχω τελειώσει να καταλάβω. Δεν τα ξέρω εγώ αυτά παπά. Αλλά αν είναι του γιου μου θα του μιλήσω (Αισθάνθηκα σαν τον Κούρκουλο, στο «Ορατότης μηδέν», απολογούμενος). «Ο γιος σου τα φέρνει με ένα φίλο του Άγγλο, που πουλάει και καραμέλες Χολμς τον λένε και κάνει διακοπές στο κάμπινγκ στην παραλία». Τo ξέρω γιατί μου το ανέφερε ο χωροφύλακας. Κανόνισε την πορεία σου. Μια τα κοντοβράκια, μια αυτά, θα χάσουμε τη νεολαία, από το Θεό και το κόμμα, όποιο κόμμα θέλουν. Θα παίρνουν τα τρακτέρια να πηγαίνουν στα χωράφια, όπως οι Αθηναίοι να πίνουν χάπια και να χορεύουν σαν σεληνιασμένοι, όπως κάνουν στον Ωρωπό. Πρόσεξε…Έχεις δίκιο του λέω και θα του μιλήσω. Ήρθε και το γράμμα από την κλαδική με έκανε ένα παρά. Ένιωσα σαν το Μένιο τον Κουτσόγιωργα στο ειδικό δικαστήριο,
Μάλωσα με το Λιάκο, του έκοψα το χαρτζιλίκι. Του πήρα την κάρτα της αγροτικής και τον άφησα να βγαίνει με την Άλφα Ρομέο και του απαγόρευσα την μπέμπα. Αλλά αυτός ατάραχος μου λέει, πατέρα εγώ είμαι παιδί σου επανάσταση και κόντρα στον καπιταλισμό και μου φέρνει ένα πιθηκομούρη σε μια σανιδά σερφ, λέει, σανίδα για σιδέρωμά λέω εγώ να κρατά μια μπόμπα, SACRED REICH – “Surf Nicaragua” (Metal Blade, 1988).
Θα πάω να τους δω στην Αθήνα μου λέει. Αλλά δεν τόλμησε το ζαγάρι, γιατί έπρεπε να μαζέψουμε τα κηπευτικά και δεν είχα χέρια. Πήγε όμως μια βδομάδα μετά στα μαγαζιά της αντίδρασης και μου έφερε LIZZY BORDEN – “Give ‘em the axe” (Metal Blade, 1984). «Τι είναι αυτοί οι κραγμένοι ρε»; του λέω. “Με σημαίες των Αμερικάνων σε στρατιωτικά οχήματα, και τα τσεκούρια για τα ξύλα; Χάθηκε να μου φέρεις τους GORKY PARK, σι ντα, ναναννα, που τους παίζει και το Μουσικόραμα…Θα γίνει του Σισμικ εδώ ακούς”… Που να ακούσει…
Ακούω μετά, ήταν και βράδυ ανάθεμά τον, να έχει πάρει το λιβανιστήρι της μάνας του, από το εικονοστάσι, πάνω από το συζυγικό κρεβάτι και να περπατά μέσα στο σπίτι σαν το φάντασμα και να ακούει στο γουόκμαν, ανάθεμα την τεχνολογία μου MERCYFUL FATE – “Mercyful fate” (Rave-On Records, 1982). Δανοί είναι πατέρα μου λέει, Δανοί ρε, είναι η Εθνική που πήρε το Ευρωπαϊκό, όχι αυτοί οι τράγοι του σατανά που ακούς, με το αποτυχημένο ποδοσφαιριστή για μπροστάρη. Του παίρνω το δίσκο και τον έστειλα στη σοφίτα να κάτσει με τη πιστόλα που προπάππου μου που είχε βοηθήσει τον Γκούρα να πετάξουν τον Ανδρούτσο από την Ακρόπολη, αλλά λίρες δεν βρήκαν.
Έρχεται και ο Μιχάλης ο δεύτερος ξάδερφος από την Κρήτη, το τιμημένο νησί, πατρίδα των ηγετών μας και προπύργιο του πράσινου ηλίου και του φέρνει δώρο από την Αγγλία που σπούδαζε το SLAYER – “Haunting the chapel” (Metal Blade, 1984) και κάτι άλλους Δανούς τους PRETTY MAIDS – “Pretty Maids” (Bullet Records, 1983) και ένα περίεργο με μαύρο χρώμα, που νόμιζα για σοβαρή μουσική, κλασική, που θα ακούμε μόλις τελειώσει το μέγαρο που πρότεινε ο Λαμπράκης με τις εφημερίδες του που στηρίζει τον Αντρέα μας κάποιους QUEENSRYCHE – “Queensryche” (206 Records, 1983). Αχ και τι έπαθα!!! Έπαιξε το πρώτο το SLAYER, μαράθηκαν τα λουλούδια της κυρα Λάμπραινας και έτρεχα στην Ρωσίδα στο σκυλάδικο, να ανακουφιστώ για μήνες, με πέταξε έξω από το κρεβάτι. Βάζει τους Δανούς, γέλαγε όλη η γειτονιά, τον έλεγαν το γιο μου κρυφολεμονιά. Αλλά μόλις έβαλε τους Αμερικάνους τους QUEENSRYCHE, νόμιζα ότι του πιάστηκε το πουλί στην πόρτα, του μπάνιου, που έχει κακοτεχνία, γιατί την έφτιαξε δεξιός χτίστης. Τι τσιρίδες είναι αυτές;;; Και λες γλύτωσα γιατί έφυγε ο μικρός να πάει στη σχολή για να μάθει λογιστικά και τον άφησα λίγο, λεύτερο. Αγόρι είναι να δει την μεγάλη πόλη, την πρωτεύουσα, τη Βουλή, τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη.. Εξάλλου ασφαλής ήταν. Του είχα νοικιάσει δυάρι απέναντι από το αστυνομικό τμήμα Εξάρχειων. Πιο ασφαλές δεν θα έβρισκα και έκανε παρέα με έναν αγιογράφο, τον Ξηρό και τον αδελφό του, σίγουρες παρέες ηθικές, νομοταγείς.
Πάω μια επίσκεψη να τον δω. Να πάω μέχρι και τον σύντροφο στο υπουργείο οικονομικών για ένα δάνειο για την πισίνα και τι να δω στο σπίτι του Λιάκουρα. Ένα δίσκο με κάτι γυναικεία πόδια, RATT – “Ratt” (Music For Nations, 1983) καλά πάμε λέω και μετά βλέπω κάτι άπλυτους που είχαν και την τιμή επάνω 5,98 δολάρια και τιμή 5000 δρχ METALLICA – “The $5.98 E.P. – Garage days re-revisited” (Vertigo, 1987)…σε κλέψανε ρε χαϊβάνι λέω… γαμώ τον καπιταλισμό σου και δεν είναι καν δικά τους τραγούδια, άλλων γράφουνε και πουλάνε… Άκουσες ποτέ τον Καζαντζίδη να λέει άλλων; Ποτέ… μέχρι το συμβόλαιο έσπασε όταν τον πίεσε ο καπιταλισμός. Έρχεται και ο Λιάκος με την νέα του κοπέλα, όμορφη, ψηλή 1,63, από την Καλαμάτα, με λαχούρι φούστα, σανδάλι, ταγάρι, μαλλί με μυρωδιά πατσουλί, του έστριψε και ένα καλό. Καθώς πρέπει. Την είχε γνωρίσει από ένα φίλο των Ξηρών. Μιλήσαμε και για την παγκόσμια επανάσταση, για την αντίσταση στη δικτατορία. Εμένα βέβαια μου λέει οι γονείς μου δημόσιοι υπάλληλοι, αρνήθηκαν να υπακούσουν και έκαναν δολιοφθορά παίρνοντας τον μισθό. Έτσι κοπέλα μου της λέω και εγώ στο Πολυτεχνείο δεν πρόλαβα να πάω, γιατί είχα να μαζέψω τις ελιές, αλλά και ο Ανδρέας μας μέχρι να έρθει από τη Σουηδία το ‘74, άργησε, αλλά ευτυχώς ήρθε. Και μετά τους βλέπω να πιάνουν ένα δίσκο με μια κολοκύθα HELLOWEEN – “Helloween” (Noise, 1985). «Λέω ρε νεροκολοκύθα είναι αυτό» και αρχίζω τα γέλια. «Γέρο με εκθέτεις. Είσαι ένας αντιδραστικός μικροαστός από την επαρχία», μου λέει ο Λιάκος και του πέταξα τον Ζίπο με τον ήλιο, στο κεφάλι αλλά αστόχησα.. Δεν το πολύ κατάλαβα γιατί εγώ είμαι από την επαρχία, αλλά μόλις άρχισε τα γκαρίσματα ο τύπος στο δίσκο ο Κάης Χάσε, σαν γαϊδούρι σε οίστρο, κατάλαβα, ότι τα πράγματά είναι πιο δύσκολα και από το βυθίσατε το Χόρα. Μετά μου έβαλε και τα χειρότερα. Ελβετοί μου λέει, χαμογέλασα σκέφτηκα τράπεζες και τυριά. Αλλά μόνο σαν φας μυτζήθρα παρατημένη μέρες στον ήλιο, νιώθεις αυτό που ένιωσα σαν έβαλε το CELTIC FROST – “Morbid tales” (Noise, 1984)
Πέρασαν τα χρόνια και ο Λιάκος τελείωσε τη σχολή. Τα κοντοβράκια τα κράτησε, αλλάξαμε κυβέρνηση, ξανάρθε η δεξιά και ξανάπεσε. Εγώ θυμάμαι ακόμα εκείνο το χειμώνα που μαζί τραγουδούσαμε στον Κωστάκη τον Καραμανλή το OVERKILL – “!!!Fuck you!!!” (Under One Flag, 1987), χαμένοι μέσα στις σημαίες με τον Πράσινο ήλιο, στα μπλόκα κόντρα στην εξόντωση της αγροτιάς. Μετά ήρθε και ο ερωτάς της ζωής του γιου μου, η Αλεξάνδρα, και έπεσε σε κατάθλιψη. Εκείνος ήταν ένας απλός τμηματάρχης στην πρώην Αγροτική τράπεζα και όχι , όπως του το είπε μπρόκερ, μπρόκας χελμ, δεν κατάλαβα. Ήρθε και σπίτι να τη γνωρίσουμε, να μας γνωρίσει. Έφερε μια ανθοδέσμη με κάτι μωβ λουλούδια. Συγκρατήθηκα. «Σε κηδεία ήρθες μωρή φαντασμένη». Μου είπε και η κυρα Λάμπραινα, η συμβία μου να μην μιλώ. Είχα πιει και ένα κατρούτσο και έφαγα λίγο παστουρμά πριν έρθει, να αντέξω. Ήρθε με ένα πως τα λένε τα οικολογικά τα καρούλια, που ρίχνω έξω από την εθνική που το ΠΑΣΟΚ έφτιαξε σε αντικατάσταση των καρόδρομων της δεξιάς, με την ρυμούλκα. Ντυμένη με κάτι ρούχα από ριζογκοφρετα και μαλλί κοντό σαν εκείνη την ιρλανδέζα που αφόρισε ο Πάπας (όχι των Γκοστ, ο άλλος, ο ντεμι σεζόν) την Σινάν Ο Κόνορ, σαν τη γυναικάρα τη Σαρα Κονορ στον εξολοθρευτή, ταινιάρα, την έχω σε κασέτα και τη βλέπω στο βίντεο τα βράδια. Ήρθε η Αλεξάνδρα και μου λέει, ακούτε μουσική σαν το γιο σας. Διαβάζω της λέω τον Φράγκο στα περιοδικά του, να νιώθω νέος και εγώ, σαν το Σειρηνάκη να βάφω το ψαρό μαλλί. Άσπρο μαλλί μου λέει…φαρμάκι..λη…και γελάει και γελάω και εγώ, γελάει και ο Ελάιας, έτσι τον λέμε τώρα που μπήκε στα χέτζφαντς… Σας έφερα δώρο ένα δίσκο που με σημάδεψε μου λέει και μου δίνει το SENTENCED – “Love & death” (Century Media, 1995) και κάτι ακόμα από εμένα ANATHEMA – “The crestfallen” (Peaceville, 1992). Λέει και η κυρα Λάμπραινα βάλε να ακούσουν τα παιδιά, να φέρω και ένα νεραντζάκι του κουταλιού. Βάζω και δεν περνά ένα δεκάλεπτο έρχεται ο παπάς και μου λέει, να κοροϊδεύεις τη λειτουργία ένα μήνα πριν το Πάσχα δεν το δέχομαι. Τώρα έχουμε άλλη κυβέρνηση και ο Αντρέας πάει και θα μετανιώσεις για όλα αυτά αντίχριστε. Ευτυχώς σε δυο μήνες ήρθαν εκλογές και βγήκε ο Γιωργάκης και όλα καλά.
Διαβάζω λοιπόν το Φράγκο και σκέφτομαι, κοντοβράκια, σατανάδες, 12 λεπτά και 35 λεπτά διάρκεια και κοιτώ τους δίσκους μου με τον Ντέιβιντ τον Λι Ροθ και τον Αλέξη, όχι τον Κούγια, τον Βαν Χάλεν που ήταν 28 με 30 λεπτά η διάρκεια τους ,για να έχουν καλό ήχο και κανείς δεν τα έλεγε επ και λέω πως με το ΠΑΣΟΚ όλα ήταν όμορφα. Μετά ήρθαν οι Αμερικανοί αυτοί οι DREAM THEATER – “A change of seasons” (EastWest, 1995), φαταούλες και έκαναν τα ep, LP, γιατί δεν είχαν τα κότσια να γράψουν ένα μικρό τραγούδι. Μέχρι που βαρέθηκαν και γράφουν τριπλά άλμπουμ και πουλάνε πλέον το ένα τρίτο γιατί δεν τους ακούει κανείς. Ούτε καν ο παλιός ντράμερ τους, που παίζει ωραία και μόρτικα με τους γιους του Απόλλωνα και τον καλεί και ο ΕΟΤ στο Σούνιο αλλά και με τα σκυλιά της νίκης. Ωραία πράγματα, φανκ, σόουλ και μου θυμίζει το Ακρωτήρι, όταν πήγαινα να γιορτάσω το νέο δάνειο για τις πρότυπες ιχθυοκαλλιέργειες στην ορεινή Στερεά.
Eps, LPs εγώ το αγόρι μου το έχασα με την Αλεξάνδρα, που ήταν από συντηρητική οικογένεια. Όλοι δεξιοί, αναντάμ παπαντάμ και πάει πια και ακούει μόνο μεταλ. και συμφωνική και μου άφησε όλα τα παλιά LP και πήγα και εγώ στον Μιχάλη που τα έχει καλά στο ιντερνέτ και τα μοσχοπούλησα στον ντισκ κογκς. Με τα χρήματα πήρα μια εσπρεσιέρα με κάψουλες, όπως αυτή που διαφημίζει ο Κλούνεϊ, που μοιάζει με το Σειρηνάκη στο πιο όμορφο και κάθομαι στο μικρό εξοχικό των 500τμ και κοιτώ την παραλία και τα λιόδεντρα, που μένουν αμάζευτα, γιατί δεν έχουμε πια τιμή για το λάδι, αχ Ανδρέα και πίνω τον λούγκο μου και ακούω ALICE IN CHAINS – “Jar of flies” (Columbia, 1994)AMORPHIS – “My kantele” (Nuclear Blast, 1997). Γιατί είχε δίκιο ο Λιάκος μου υπάρχουν και καλοί Αμερικανοί, οι νεκροί. Όσοι έχουν τσίπα αυτοκτονούν. Αλλά το Ρούστερ μου μιλά στην ψυχή μου. Τραγούδι της τάβλας. Ακούω και τους AMORPHIS που έμαθα από τον φίλο του Σάκη, τον όμορφο ντράμερ, που παίζουν λαϊκούς σκοπούς της Φιλανδίας. Μετά πάω μέσα στην σάλα, με τη δορυφορική με το σπασμένο πιάτο και τα 2300 κανάλια, να δω κινεζικό πρωτάθλημα και να παίξω στα τάμπλετ του εγγονού μου, στοίχημα online. Με βοηθά και ο Λιάκος που βγήκε στα 45 του σε πρόωρη σύνταξη με πακέτο από την τράπεζα. Λίγες μέρες πριν το Καστελόριζο και σήμερα συζητάμε για ένα οικογενειακό προσκύνημά στο Καλέντζι. Θα έρθει και η Αλεξάνδρα (μη χάσει, η κοκώνα) που είναι διορισμένη στο Πανεπιστήμιο, χάρη στις φιλίες μου στην Κλαδική και κάτι άρθρα της που δημοσίευσε ο Φράγκος στο Rock Hard για να έχει δημοσιεύσεις. Είναι στο τμήμα ηθικής και μουσικολογίας, στο πανεπιστήμιο νήσων του Πάσχα και το φιλανδικό τμήμα του heavy metal.
Αλλά ποτέ δεν θα συγχωρήσει τους DREAM THEATER που κατάστρεψαν την ιδέα του ep…κομπλεξικοί Αμερικανοί φονιάδες των λαών και της μουσικής. Ep μέχρι 30 λεπτά ρε και lp αν σε λένε Van Halen. Εδώ που ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ δεν δύει ποτέ θυμόμαστε την εποχή των βινυλίων και κλαίμε μαζί με τις χαμένες επιδοτήσεις ακούγοντάς Rock Hard radio ραδιόφωνο και τον Τσουρέα. Εμπρός ep για μια τίμια δημοκρατική αλλαγή.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
