a
Τέλη Οκτωβρίου του 1985, κυκλοφόρησε ένας ακόμα αρκετά διαφορετικός δίσκος για τους RUSH, το “Power windows”. Πιο pop ήχος, ορχήστρα για πρώτη φορά, για μία ακόμη φορά ηλεκτρονικά τύμπανα, ακόμα περισσότερα πλήκτρα, αλλά και εξαιρετικά τραγούδια, όπως τα “Marathon”, “Mystic rhythms”, “Manhattan project”. Ο Σάκης Φράγκος, έψαξε και βρήκε 10 άγνωστες ιστορίες, πίσω από έναν δίσκο που δεν θεωρείται από τους κλασικούς των Καναδών πιονέρων του prog rock, αλλά έχει τη δική του χάρη.
- Στο ερώτημα «γιατί ονομάστηκε ο δίσκος “Power windows”;» ο Geddy Lee απαντούσε ότι εκείνες τις ημέρες έγραφε κάποια τραγούδια χωρίς κάποια συγκεκριμένη ιδέα και πολύ συχνά, προέκυπτε ένα κοινό νήμα μέσα από την πορεία της σύνθεσης, όπου κοινός παρονομαστής ήταν η εξουσία και τα διάφορα είδη της. Τους ήρθε, λοιπόν, μία ιδέα, γεμάτη ειρωνεία, δηλαδή ηλεκτρικά παράθυρα, όπου κάποιος να κοιτάζει και να βλέπει ρεύμα, τόσο απλό. Επενέβη και ο Hugh Syme, ένας άνθρωπος που έχει μία ιδιόρρυθμη αίσθηση του χιούμορ, που ήθελε να αλλοιώσει ακόμα περισσότερο την έννοια αυτή, όπως είχε κάνει και με το “Moving pictures” και καταλήξαμε να έχουμε αυτό το εξώφυλλο. Βλέπουμε τον νεαρό να σημαδεύει με το τηλεκοντρόλ το παράθυρο, επειδή είναι μπλεγμένος σχετικά με το αν η πραγματικότητα είναι αυτή που υπάρχει έξω από το παράθυρο ή αυτή που βρίσκεται στις τηλεοπτικές οθόνες που βρίσκονται στην πλάτη του. Κάτι που έχει και σύγχρονη προέκταση με την εξάρτηση που έχουμε από τα κινητά τηλέφωνα.
- Στη θέση του παραγωγού, είχαμε αλλαγή για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο. Εκεί που από το ντεμπούτο τους, πίσω στο 1974, μέχρι και το “Signals”, πίσω από την κονσόλα βρισκόταν ο Terry Brown, άλλαξαν στο “Grace under pressure” παίρνοντας τον Peter Henderson, με τον οποίον όμως δεν βρήκαν κάποιον κώδικα επικοινωνίας και κατέληξαν λόγω της αδυναμίας του να λάβει αποφάσεις, να κάνουν όλη την παραγωγή σχεδόν μόνοι τους. Έτσι, για το “Power windows”, στράφηκαν σε άλλον παραγωγό, που ήταν εντελώς άσχετος με τη μουσική τους μέχρι τότε. Το όνομά του; Peter Collins, ο οποίος είχε έρθει με σχετικές συστάσεις από τον Gary Moore, που ήταν back-up act στις περιοδείες των RUSH. Ο Collins, μέχρι τότε, είχε δουλέψει με τους MUSICAL YOUTH (reggae σχήμα), τον Nick Kershaw (καλλιτέχνη του synth pop και του New Wave, με την τεράστια επιτυχία “Wouldn’t it be good?”), αλλά και τους BLANCMANGE (synth pop) και την Tracey Ullman (pop). Ο λόγος, ήταν απλός. Οι RUSH, είχαν άριστες σχέσεις με τον Terry Brown, αλλά δεν έβρισκαν τον λόγο να δουλέψουν μ’ έναν παραγωγό που τους ήξερε και τον ήξεραν σαν κάλπικη δεκάρα, αλλά να συνεργαστούν με κάποιον που θα τους μάθαινε πράγματα που δεν ήξεραν.
- Το τραγούδι του Gary Moore που άκουσαν και ήθελαν να συνεργαστούν με τον Peter Collins, ήταν το “Empty rooms”. Ο Collins, βέβαια, δεν γνώριζε πολλά πράγματα για τους RUSH, παρότι ήταν superstars εκείνα τα χρόνια. Στην προοπτική της συνεργασίας, πήγε και αγόρασε μερικούς δίσκους του γκρουπ και το πρώτο πράγμα που θεώρησε απαράδεκτο, ήταν τα φωνητικά του Geddy Lee!!! Βλέποντάς τους όμως live, αναθεώρησε πολλές από τις απόψεις του. Αυτό που δεν άλλαξε όμως, ήταν πως θεωρούσε τον ήχο τους στο στούντιο, αναχρονιστικό κι εντελώς εκτός πραγματικότητας για τα μέσα των 80s. Θεωρούσε ότι αυτός ο οργανικός ήχος που είχαν οι RUSH, ήταν κάτι που δεν ταίριαζε με τις τάσεις της εποχής και δεν έχασε την ευκαιρία να τους το πει. Το δυνατό σημείο του Collins –στο μεταξύ- ήταν τα φωνητικά και είχε πολύ μεγάλη διάθεση να κάνει τον Lee να ακούγεται ακόμα καλύτερα. Το συγκρότημα, δεν ήθελε να έχει πίσω από την κονσόλα έναν yes-man, κάποιον που απλά να κάνει ό,τι του έλεγαν εκείνοι, όπως συνέβη στο “Grace under pressure”. Ήθελαν κάποιον δυναμικό άνθρωπο, με διαφορετικές ιδέες από εκείνους, που να είναι σχετικός με τους νέους ήχους και τις νέες τάσεις, να ηχούν πιο φουτουριστικοί, γιατί όχι και πιο κοντά στον ήχο του MTV, που είχε κάνει την εμφάνισή του και είχε αλλάξει τα πάντα στη μουσική βιομηχανία. Πάνω απ’ όλα όμως, ήθελαν έναν άνθρωπο που να ικανοποιήσει τη δίψα τους να πειραματιστούν, να δοκιμάσουν διαφορετικά πράγματα.
- Ως μηχανικός ήχου, ήρθε να δουλέψει ο Αυστραλός James “Jimbo” Burton. Το δίδυμο Collins/Burton, το είδαμε να μεγαλουργεί λίγο καιρό αργότερα σε δίσκους όπως το “Empire” των QUEENSRYCHE… Πάντως ακόμα και οι πολέμιοι του Collins, παραδέχονται ότι είχε ιδιαίτερη ικανότητα στην ενορχήστρωση και αυτό το καταλαβαίνει κανείς ακούγοντας κάποια demo από τραγούδια όπως το “Manhattan project”, που ήταν αρχικά εντελώς reggae και πήρε αυτήν την πιο prog χροιά, αλλά με επιρροές από τα συγκροτήματα που είχε δουλέψει μέχρι τότε και ο Collins, όπως οι AIR SUPPLY για παράδειγμα.
- Για το συγκρότημα, ήταν μία αποκαλυπτική εμπειρία να δουλεύουν με άλλους ανθρώπους, πέρα από αυτό που θα ονομάζαμε comfort zone. Δηλαδή συνεργάστηκαν με τον πληκτρά Andy Richards που είχε παίξει σε γκρουπ ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά από τους RUSH, όπως οι STRAWBS, TREVOR HORN, FRANKIE GOES TO HOLLYWOOD, PROPAGANDA, αλλά και η Anne Dudley, που είχε δουλέψει με τους ART OF NOISE και τον Trevor Horn, η οποία βοήθησε στις ενορχηστρώσεις των εγχόρδων. Επίσης, ηχογράφησαν μία χορωδία σε κάποια εκκλησία του Λονδίνου, επειδή ο Collins θεωρούσε ότι εκεί θα έπιαναν τον ήχο που ήθελε. Όλα αυτά ήταν εμπειρίες πρωτόγνωρες για το συγκρότημα, που έκαναν τη διαφορά στο δίσκο.
- Εκτός των άλλων, ένα από τα πολλά στούντιο όπου ηχογράφησαν, ήταν τα θρυλικά Abbey Road Studios, όπου είχαν γράψει τους δίσκους τους, πολλά από τα παιδικά/εφηβικά τους είδωλα και το γκρουπ ήταν σαν παιδί σε μαγαζί με λιχουδιές! Χάζευαν τις φωτογραφίες στο στούντιο, έβγαζαν συνεχώς φωτογραφίες, ήταν εντυπωσιασμένοι. Εκτός από τη στιγμή όπου οι μουσικοί που έπαιζαν να συμφωνικά μέρη, από την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, έκαναν διάλειμμα και το γκρουπ κρυφάκουγε τα απαξιωτικά τους σχόλια, κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν ότι στην τελική κι εκείνοι ήταν μουσική, όπως και η τριάδα από τον Καναδά…
- Γενικότερα, αλλαγή για το συγκρότημα ήταν και η χρήση στούντιο που δεν βρίσκονταν στην εξοχή, στη μέση του πουθενά, όπως έκαναν μέχρι τότε. Σχεδόν και τα πέντε στούντιο που χρησιμοποίησαν ήταν σε πολυσύχναστα σημεία μεγαλουπόλεων κι αυτό βάσει σχεδίου, ώστε να αλλάξει η λογική που έγραφαν τα τραγούδια τους.
- Εννοείται, ότι ο δίσκος πήρε έξι μήνες να φτιαχτεί, διότι υπήρξαν αρκετά «ατυχήματα» στο στούντιο, όπως αυτό με τις χορδές του μπάσου του Geddy Lee που δοκίμασε σε διαφορετικό όργανο από αυτό που συνήθως χρησιμοποιούσε ή το γεγονός ότι ο τεχνικός του, έκανε κάποιο λάθος ηλεκτρολογικής φύσης κι έκαψε τα keyboards τους!
- Ο έντονος πειραματισμός τους με τους νέους ήχους και η χρήση samples και πολλών ήχων που ήταν τότε η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, πάντα έφερνε μία «επιφυλακτική» κατάσταση στις περιοδείες τους. Πάντα το σχήμα χρησιμοποιούσε πράγματα που μπορούσε να τα αναπαράγει ζωντανά και να μην «κλέβει», η τεχνολογία, τότε, όμως ήταν εντελώς αναξιόπιστη και οι δύο προηγούμενες περιοδείες, ήταν εφιαλτικές καθώς υπήρχαν περιπτώσεις που τα μηχανήματα απλά δεν λειτουργούσαν. Πλέον, στην περιοδεία του “Power windows”, τα προβλήματα αυτά, είχαν μειωθεί στο ελάχιστο και μπορούσαν απρόσκοπτα να επικεντρωθούν στην μουσική τους.
- Η περιοδεία του “Power windows” σηματοδότησε το τέλος των συνεχόμενων επισκέψεών τους στην Ευρώπη, ενώ έπειτα από αυτή, σταμάτησαν να πηγαίνουν τόσο τακτικά και στην Ιαπωνία. Σε ότι αφορά στην Ιαπωνία, μεγάλο ρόλο έπαιξε κάποιο επεισόδιο που είχε ο Neil Peart σε κάποιο ξενοδοχείο (που δεν διευκρινίζεται πλήρως, όμως). Για την Ευρώπη, όμως, τα μέλη του συγκροτήματος, αποφάσισαν ότι δεν ήταν στόχος τους να κατακτήσουν τον κόσμο, αλλά να μπορούν να αφιερώνουν χρόνο στις οικογένειές τους, όσο το δυνατόν περισσότερο. Και αυτό θα συνέβαινε αν πήγαιναν σε περιοχές που είχε περισσότερο νόημα γι’ αυτούς να παίζουν, όπου η Ευρώπη δεν ήταν η βασική τους αγορά. Το να περιοδεύουν με tour bus, σχεδόν όλο το χρόνο, ήταν κάτι που τους είχε φθείρει και προσπαθούσαν να περνούν περισσότερο χρόνο με τις οικογένειές τους, παίζοντας λιγότερες συναυλίες το χρόνο. Μία από τις αποφάσεις που πήραν, λοιπόν, ήταν ότι δεν ένιωθαν υποχρεωμένοι σε κάθε περιοδεία να περάσουν από κάθε πόλη στον κόσμο και ότι για κάθε τρεις εβδομάδες περιοδείας, θα κάθονταν τουλάχιστον δέκα μέρες να ξεκουραστούν στα σπίτια τους.
Σάκης Φράγκος
