a
8 Μαίου, 2020 – 10:00
Τίποτα πια δε φαντάζει ακατόρθωτο για τους 1000MODS. Το άνοιγμα της καινούργιας δεκαετίας, τους βρίσκει άλλωστε να στρογγυλοκάθονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, έχοντας χτίσει, με κόπο και ιδρώτα, ένα πετυχημένο σερί από τρείς εξαιρετικούς δίσκους, το οποίο φρόντισαν με τη σειρά τους να εξαργυρώσουν με διαρκώς τιγκαρισμένα venues σε κάθε γωνιά της χώρας, αδιάλειπτες περιοδείες στην Ευρώπη και εσχάτως, στην Αμερική και την Αυστραλία και γενικότερα ένα μουσικό status, που κάνει αργά αλλά σταθερά limit-ups στο αδυσώπητο χρηματιστήριο του heavy rock.
Ξεχάστε όμως κάκτους, μοναχικές βόλτες σε απόκρυφες ερήμους και μακρόσυρτους ψυχεδελικούς χορούς γύρω από ντουμανιασμένους ενισχυτές. Το ηλιοκαμένο αβαείο του Palm Desert, έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί ιερό τόπο προσκυνήματος για την ελληνική heavy rock σκηνή. Κατά συνέπεια, με το “Youth of dissent”, το συγκρότημα από το Χιλιομόδι αγκιστρώνεται για τα καλά στην καινούργια (ή μήπως αναπαλαιωμένη;) «τάση» που μετατοπίζει την πυξίδα της νέας Γης της Επαγγελίας στο πεδίο δόξης των grunge ινδαλμάτων του Seattle. Δεν είναι καθόλου τυχαίο εξάλλου το γεγονός, ότι επέλεξαν για παραγωγό ένα βαρύ όνομα, σαν τον Matt Bayles, που έχει χτίσει τη φήμη του μέσα από τις συνεργασίες του με τους ISIS και MASTODON, ενώ οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ μοιράστηκαν ανάμεσα στο Litho Studio του Stone Gossard και το περίφημο London Bridge Studio, εκεί δηλαδή όπου πήρε σάρκα και οστά το “Ten” των PEARL JAM.
Πίσω όμως από το σπιράλ του σφιχτού εναγκαλισμού με το grunge που συστήνεται σχεδόν μονίμως σε υψηλούς τόνους μέσα από άσματα σαν τα “Blister”, “Dear Herculine” και το SOUNDGARDEN-ικό “Dissent”, η μεγάλη εικόνα είναι, πως αυτή τη φορά oι 1000MODS μοιάζουν να ακολουθούν περισσότερο από ποτέ το rock ‘n’ roll ένστικτό τους. Η διαφορά βεβαίως είναι, πως δεν το κάνουν με την άγνοια κινδύνου και την αντιδραστικότητα του νεανικού παρελθόντος τους, αλλά με την επαγγελματική διαχείριση και την εμπειρία ενός συγκροτήματος που έχει «βαρύνει» από τα απανωτά μίλια που έχει γράψει στο συναυλιακό κοντέρ του. Το καταλαβαίνεις τόσο από το πως καταφέρνουν να κουμαντάρουν τις punk εξάρσεις τους στα “Pearl” και “Lucid”, που μυρίζουν παλιούς BAD RELIGION από εδώ μέχρι το Los Angeles, όσο και το πως πλασάρουν τον radio-friendly εαυτό τους στο “Less is more”. Και φυσικά, έχουν προσέξει (ξανά) όλες τις μικρές λεπτομέρειες. Από τα φωνητικά του Δάνη, που βάζουν τη σφραγίδα τους στο “So many days”, μέχρι τα διαβολεμένα riffs σαν και αυτά του “Warped”, που ξέρουν πως να προκαλούν ίλιγγο εντός και εκτός σκηνής. Παράλληλα, επιβεβαιώνουν ξανά πως τα μακρόσυρτα κομμάτια ψυχεδελικής υφής παραμένουν το φυσικό βασίλειό τους, με τα “Young” και “Mirrors” να λειτουργούν ως μοναδικές γέφυρες διασύνδεσης με τον ήχο του “Repeated exposure to..”
Όχι λοιπόν, το “Youth of dissent” δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ των 1000MODS. Τι σημασία όμως έχει; Αν υπάρχει κάτι που σαφώς και πρέπει να αναγνωριστεί στο τέταρτο δισκογραφικό βήμα τους, είναι πως δίχως να πέφτει στη λούμπα της ματαιόδοξης εμπορευματοποίησης, αλλά και ούτε να απαξιώνει εντελώς τις νόρμες που τους έφεραν μέχρι εδώ, επιχειρεί να ανοίξει την κάνουλα της απήχησής του σε ένα κοινό που, δεδομένα, υπερβαίνει τα στενά όρια του heavy rock. Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο «ρίσκο» πρόκειται να θέλξει όσους λάτρεψαν τον ήχο του “Super Van Vacation”, ωστόσο, για μπάντα που συνεχώς μεγαλώνει και αποδεδειγμένα φιλοδοξεί να τρυπήσει το ταβάνι της, σίγουρα φτάνει και περισσεύει.
7.5/10
Πάνος Δρόλιας
