Χρόνια και ζαμάνια είχαν να μας απασχολήσουν οι SOLSTICE, δισκογραφικά τουλάχιστον, μιας και live, είχαν εμφανιστεί πριν λίγα χρόνια στο Up the hammers festival… Σκεφτείτε πως το τελευταίο τους στουντιακό άλμπουμ κυκλοφόρησε το μακρινό 1998 (“New dark age”). Οι Βρετανοί απολαμβάνουν ένα ασύλληπτο cult status (ειδικά στην χώρα μας), όπου και έχουν αναχθεί σε μία από πιο ξεχωριστές και ιδιόμορφες epic/doom metal μπάντες που έχουν εμφανιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Το “Death’s crown is victory” είναι το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής του –ούτως ή άλλως- ιδιόρυθμου μουσικού που κυκλοφορεί στην πιάτσα εδώ και χρόνια με το όνομα Richard Walker, ψυχή και κινητήριο δύναμη πίσω από τους SOLSTICE, ο οποίος και αποφάσισε να φέρει φρέσκο αίμα στο σχήμα, ανανεώνοντας πλήρως το line up, φιλοδοξώντας να πραγματοποιήσει το πολυπόθητο νέο ξεκίνημα. Το έχουν παραδεχθεί άνθρωποι που έχουν πολύ πιο στενή σχέση από εμένα με τους Βρετανούς και κατανοούν περισσότερο το όραμα του κιθαρίστα τους. Έχει αδικήσει τον εαυτό του με τις –σε πολλές περιπτώσεις- ακατανόητες επιλογές του. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να κρίνουμε τον άνθρωπο και τις επιλογές του αλλά να επικεντρωθούμε στο τι έχουν να μας προσφέρουν οι SOLSTICE σήμερα.
To EP περιέχει 4 συνθέσεις, δύο εξ’ αυτών, τα “Fortress England” και “Aequinoctium II” λειτουργούν ως η εισαγωγή και το εξόδιο των μακρόσυρτων “I am the hunter” και “Death’s crown is victory” που συνιστούν το κυρίως μενού. Είχα χάσει πολλές από τις ελπίδες μου αλλά αυτά τα δύο κομμάτια με έκαναν να συνειδητοποιήσω ξανά γιατί αγάπησα τους SOLSTICE. Επιβλητικά, με τον λυρισμό στο full και τα γνώριμα κιθαριστικά του Walker, έναν Paul Kearns πίσω από το μικρόφωνο που μπορεί να μην προσεγγίζει το μεγαλείο των προκατόχων του Matravers και Ingram, διαθέτοντας μία πιο συμβατική ερμηνεία αλλά βάζει κι αυτός το λιθαράκι του ώστε το νέο πρόσωπο της μπάντας να ηχεί ενδιαφέρον και ελκυστικό. Όσοι πιστοί προσέλθετε, θεωρώ ότι αξίζει ν’ ακουστεί το EP όχι μόνο από τους δηλωμένους οπαδούς τους αλλά και από κόσμο που δεν διστάζει να ψάχνει πιο underground ήχους… Δεν είναι “Lamentations”, ούτε “Halcyon” και “New dark age” αλλά αρνούμαι να πιστέψω πως υστερεί παρασάγγας από τα προαναφερθέντα διαμαντάκια… Έχει τις στιγμές του, είναι καλοπαιγμένο, δεν κουράζει και στο τέλος κερδίζει τις εντυπώσεις. Αρκεί, βεβαίως, να υπάρξει συνέχεια και να μην αναλωθεί γα μια ακόμα φορά ο Walker σε αλλαγές μελών που θα θέσουν ξανά σε κίνδυνο την ομοιογένεια του σχήματος!
7.5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
